[voor het tweehoornig beest]

waarmede hij hen misleidde die het merkteken van het beest ontvangen hadden, en hen die zijn beeld aangebeden hadden. Deze twee werden levend geworpen in de poel van vuur die brand met zwavel.” (Openb. 19:20, K.J.V.) Daarom worden de wonderen tot stand gebracht door de valse profeet voor de ogen van het tweehoornig beest. {SR2: 148.4}

Er is sprake van vele beesten in de Bijbel, maar dit tweehoornig beest is de enige dat met de woorden “een mens.” (of “man”) kan aangeduid worden. Er zal worden opgemerkt dat vanaf het 11de vers, van het 13de hoofdstuk van de Openbaring, de Schrift spreekt van het tweehoornig beest en afsluit met de woorden: “Want het is het getal van een mens; en zijn getal is zeshonderd zesenzestig.” Daarom, behoort het mystiek getal “666,” bij het tweehoornig beest en niet bij een ander. Nochtans mogen wij niet tot het besluit komen dat niemand vóór hem een dergelijk getal kon bezitten. {SR2: 151.1}

Het idee dat het pausdom het beest wordt genoemd is volledig verkeerd. Het pausdom wordt voorgesteld door symbolen op twee verschillende beesten. Eerst, op het “moeilijk-te-beschrijven beest” van Daniël 7, door de “kleine horen die ogen heeft als de ogen van een mens, en een mond die grote dingen spreekt;” ten tweede, op het “luipaardachtig beest” van Openba­ring 13, door de kop dat “als ten dode gewond” was.” Deze beesten zijn universeel, de gehele wereld in hun tijd voorstellend, zowel burgerlijk als godsdienstig. Daarom kan van geen der beide beesten gezegd worden, “het is (…) een mens.” Het pausdom dat slechts deel uitmaakt van beide beesten (horenkop op de een, en een gewone gewonde kop op de ander) kan niet “het beest” genoemd worden. Het tweehoornig beest is de enige die een lokale godsdienstig-politieke regering voorstelt. Daarom, kan er alleen van hem gezegd worden, het is “een mens.” Dus, wie ook zal staan aan het hoofd van de vervolgende macht zoals in dit hoofdstuk beschreven en voorgesteld wordt door het beest, hij is degene die het getal 666 zal dragen. De Geest der Profetie bevestigt eveneens dat de “Koning van het Noorden” voorgesteld in Daniël 11:45, en het tweehoornig beest van Openbaring 13, dezelfde macht is en dat het dit mystieke getal 666 zal dragen. Wij citeren: “Deze macht is de laatste die Gods ware kerk vertreedt; en aangezien de ware kerk nog steeds vertreden is, en uitgeworpen is door de gehele christenheid, volgt hieruit dat de laatste onderdrukkende macht niet ‘tot haar einde gekomen is’; en dat Michaël nog niet opgestaan is. De laatste macht die de heiligen vertreedt wordt voorgesteld in Openb. 13:11-18.

151

Zij draagt het getal 666.” — “A Word to the Little Flock,” pp. 8, 9. Wij hebben de waarheid aangaande het getal op één manier bewezen, wij zullen het nu op een andere manier bewijzen. {SR2: 151.2}

De Vernietiging van het Beest en de Profeet.

De vernietiging van zowel de “valse profeet” als het “beest” is duidelijk voorzegd: “En het beest werd gegrepen, en met hem de valse profeet die de wonderen voor hem tot stand bracht (…) Deze twee werden levend in de poel des vuurs geworpen (…) en het overblijfsel werd gedood met het zwaard van Hem, Die op het paard zat, Wiens zwaard uit Zijn mond kwam: en de vogels werden verzadigd met hun vlees.” (Openb. 19:20, 21.) Hun laatste einde wordt bewerkstelligd door levend geworpen te worden in een poel van vuur. Maar de rest van de wereld (“het overblijfsel”) werden allen gedood met het “zwaard dat uit Zijn mond kwam; en de vogels werden verzadigd met hun vlees.” {SR2: 152.1}

De Poel van vuur waarin het beest en de valse profeet worden geworpen, kan niet de wederkomst van Christus op de wolken zijn, want op dat tijdstip worden de de goddelozen niet met vuur vernietigd, maar “met de adem van Zijn mond, en zullen vernietigd worden met de heerlijkheid van Zijn komst (of verschijning).” (2 Tess. 2:8.) Het beest en de valse profeet worden geworpen in een poel van vuur na de zesde plaag en vóór het einde van de wereld. Deze vernietiging van het “overblijfsel,” zij die overgebleven waren na de vernieti­ging van het beest en de profeet, is niet na het millennium, want op dat tijdstip worden de goddelozen niet vernietigd door het zwaard dat “voort­komt uit Zijn mond,” maar door vuur dat “nederdaalde van God vanuit de hemel en hen verteerde.” (Openb. 20:9.) Na het millennium (de duizend jaren) en de vernietiging van de goddelozen zal geen enkel levend schepsel elkaar opeten. (Zie Jesaja 11:6-9.) Vandaar, dat het beest en de valse profeet worden geworpen in een poel van vuur vóór het millennium; en die poel van vuur wordt een type van de vernietiging van de goddelozen aan de andere kant van het millennium — de tweede dood — want de uiteindelij­ke vernietiging van de gehele menigte wordt met de volgende woorden beschreven: “En dood en hel (of dodenrijk) werden geworpen in een poel van vuur. Dit is de tweede dood. En wie niet geschreven werd bevonden in het boek des levens werd geworpen in de poel van vuur.” (Openb. 20:14, 15, K.J.V.) Aldus zou er een voorbeeld aan de wereld gegeven moeten worden vóór het millennium, van de vernietiging nádat de duizend jaren waren beëindigd. Het voorbeeld van het beest en de valse profeet is om aan te tonen dat al de goddelozen levend zullen worden geworpen in een poel van vuur, en dat is de tweede dood. Sprekend van de eeuwige vernietiging van de duivel, zegt het Woord: “En de duivel die hen verleidde (of misleidde) werd geworpen in een poel van vuur en zwavel, waar het beest en de valse profeet zijn.” (Openb. 20:10, K.J.V.) Dat wil zeggen, dat het beest en de valse profeet niet opkomen

152

in de tweede opstanding, hetgeen tot voorbeeld stelt dat er géén opstanding is uit de tweede dood. Wederom, wij zien dat er voor iedere gebeurtenis een type is, en laat niemand typen misachten, want daar waar geen type is, is er geen waarheid. Het getal 666 wordt verder bewezen door:

De Vernietiging van de “Mens der Wetteloosheid.” {SR2: 152.2}

Neem zorgvuldig in acht dat volgens de volgende getuigenis de vernieti­ging van het pausdom op een ander tijdstip geschiedt en door middel van een ander verloop. “Paulus bevestigt duidelijk dat de mens der wetteloosheid zal blijven bestaan tot de wederkomst. Tot aan het einde der tijden zal hij zijn werk van bedrog (of misleiding) voortzetten.” — “The Great Contro­versy,” p. 579; “De Grote Strijd,” blz. … Dus blijft de pausdom in stand tot de weder­komst van Christus, ten tijde dat de goddelozen zullen worden vernietigd door heerlijkheid van Zijn verschijning. Daarom is het pausdom één ding, en de valse profeet iets anders, en het beest weer iets anders. Het beest “666” en de valse profeet, die levend zullen worden geworpen in een poel van vuur, zijn degenen die het beeld van het beest zullen ontwikkelen — een gelijkenis van de aanbidding in de periode van de 1260 jaren. {SR2: 153.1}

De tijd van die grootschalige misleiding is dichtbij. Het zal meer dan grote theologische kennis vergen om te ontkomen aan de grootste valstrik die zijne Satanische majesteit ooit uitgedacht heeft. De bijzondere wonderen zullen overtuigend zijn en de schijnbaar verheven geest van aanbidding zal diepe overtuiging brengen over hen die onderworpen zijn om te worden misleid. Aangezien de grote mannen van de wereld de aanbidding ervan als echt verklaren, zullen menigten hun belissingen aanvaarden zonder tot persoon­lijk onderzoek over te gaan. Voeg bij dit alles de volgende verklaring toe van de burgelijke gezagdragers: “Allen, die het beest van het beest niet zouden willen aanbidden, zouden moeten worden gedood,” en wij hebben te maken met een overweldigende macht die niet voor één ogenblik door menselijke kracht kan worden weerstaan. Alleen door een profetische kennis van de waarheid, met het vertrouwen in een “zo zegt de Here,” en in de kracht van Zijn Geest, kan men ontsnappen aan de listige valstrikken van de duivel. {SR2: 153.2}

De Moeder der Hoeren Is Niet het Beest.

Er is uitgelegd dat het pausdom zou blijven bestaan tot het laatst. Als de vrouw op het scharlakenrood beest (het Grote Babylon) aan haar einde komt op een andere tijdstip en op een andere wijze, dan kan zij geen symbool van het pausdom zijn zoal sommigen onderwezen hebben. Openb. 17:16, sprekend over de vrouw en de horens van het scharlakenrood beest, zegt: “En de tien horens welke gij zag op het beest, dezen zullen de hoer haten, en zullen haar berooid en naakt maken, en haar vlees eten, en haar met vuur verbranden.” (K.J.V.) {SR2: 153.3}

153

Merk op, dat zij niet wordt geworpen in een poel van vuur zoals het beest en de valse profeet, maar dat zij (de horens) “haar berooid en naakt zullen maken en haar vlees zullen eten.” Aldus is de vernietiging van de vrouw op een ander tijdstip, en op een andere manier dan die van het pausdom, de valse profeet, en het beest. Aangezien hetgeen gezegd is niet kan worden tegengesproken, is het duidelijk dat het “beest” één ding is, de “valse profeet” iets anders is, en de “vrouw” weer wat anders is. Het is van groot belang dat deze dingen goed begrepen worden, want alleen door de kennis van de waarheid, kan God Zijn volk naar de overwinning leiden. {SR2: 154.1}

De Tijd van de Vernietiging van de Vrouw.

Om het tijdstip van de vernietiging van Babylon (de vrouw) te bepalen, moet er noodzakelijkerwijs verwezen worden naar Daniël 7:11, 12: “Toen zag ik toe vanwege de stem der grote woorden welke de horen sprak; ik zag toe, totdat het beest gedood, en zijn lichaam vernietigd werd, en overgegeven aan het vuur om te worden verbrand. Aangaande de overige beesten, hun heerschappij werd van hen weggenomen; toch werd hun leven verlengd gedurende een seizoen en tijd.” (K.J.V.) Wat de overige beesten betreft — de leeuw, de beer, en de luipaard, hun heerschappij werd weggenomen, maar zij bleven leven, terwijl het moeilijk-te-beschrijven beest aan zijn einde kwam. De beesten die blijven leven, zijn een voorstelling van de nakomelin­gen van de drie oude wereldrijken. Terwijl hun heerschappij is weggeno­men, zijn de inwoners (de beesten) in de tegenwoordige tijd aanwezig. Het einde van deze beesten zou het einde van de wereld betekenen. {SR2: 154.2}

Het moeilijk-te-beschrijven beest is niet het laatste beest van de geschie­denis van deze wereld, want hij wordt opgevolgd door het luipaardachtig beest van Openbaring 13:1, en het scharlakenrood beest van Openbaring 17:3. De laatstgenoemde is het laatste symbool van geschiedkundige gebeur­tenissen, waardoor deze tegenwoordige wereld en de wereld na het millenni­um tot een einde zal worden gebracht, zoals voorheen reeds werd uitgelegd. Daarom, is de vernietiging van het moeilijk-te-beschrijven beest vóór de wederkomst van christus. Als de levens van de drie beesten voor hem werden “verlengd,” kan hun tijd niet verder worden verlengd (of uitgerekt) verder dan de wederkomst van Christus. Daniël zegt: “Hun levens werden verlengd gedurende een seizoen en een tijd.” Daarom, vanaf het tijdstip dat het lichaam van het moeilijk-te-beschrijven beest wordt vernietigd, zal er een “sei­zoen en een tijd” zijn, tot het einde van deze tegenwoordige wereld. {SR2: 154.3}

Als Daniël, in het 25e vers van hoofdstuk 7, met “tijd” een jaar bedoelt, en met “een halve tijd” (of “een gedeelde tijd”) een half jaar bedoelt, dan moet hij in het 12e vers hetzelfde bedoelen. Als de uitleg in het ene vers goed is, dan moet hij dat ook zijn bij het andere vers. Daarom, zou “tijd” één jaar, en een “seizoen” een vierde deel van een jaar moeten zijn, aldus een totaal vor­mend van één jaar en drie maanden. Hoewel, de periode in het

154

25e vers heeft een profetische betekenis van 1260 dagen (jaren), maar de “tijd” van het twaalfde vers kan niet profetisch zijn, want dan zou het 450 letterlijke jaren betekenen. Het is duidelijk dat vanaf het tijdstip dat het beest wordt vernietigd, tot het einde, er vijftien letterlijke maanden zullen zijn. {SR2: 154.4}

Er moet in acht worden genomen dat de vernietiging van het “beest” een profetische voorstelling is van de vernieting van de “vrouw.” Wij halen de Schriftgedeelten aan die naar beiden verwijzen: “Ik zag toe totdat het beest gedood en zijn lichaam vernietigd werd, en overgegeven aan het vuur om te worden verbrand.” (Daniël 7:11, K.J.V.) “En de tien horens welke gij zag op het beest, dezen zullen de hoer haten, en zullen haar berooid en naakt maken, en zullen haar vlees eten, en haar met vuur verbranden.” (Openb. 17:16, K.J.V.) De vernietiging van beiden (het beest en de vrouw) is gelijk. Voorts, is het de periode onder het symbool van de vrouw rijdend op het beest dat een beeld maakt van het luipaardachtig beest in zijn eerste fase (voordat hij gewond werd) of van het moeilijk-te-beschrijven beest in zijn tweede fase; want de 1260-jarige perriode werd door beide beesten voorge­steld. Het beeld is een valse godsdienst dat internationaal wordt opgezet. Daarom, is de een het beeld van de ander. Aldus is de vernietiging van het oorspronkelijke (het moeilijk-te-beschrijven beest) een profetie van de vernietiging van de “vrouw,” en de vernietiging van de één is de vernietiging de ander. Het beeld profetisch uit dat het “beeld” (de vrouw rijdend op het beest — de vereniging van dat godsdienstig-politiek systeem), zal omkomen vijftien maanden (“seizoen en een tijd”) vóór het “overblijfsel” (de rest van de wereld). {SR2: 155.1}

De volgende tekst verwijzend naar de tijd waarin de “vrouw” werd vernietigd, zegt: “En na deze dingen hoorde ik een luide stem als van een grote menigte in de hemel, zeggende: Halleluja! Verlossing, en heerlijk­heid, en eer, en macht, aan de Here onze God; want waarachtig en rechtvaar­dig zijn Zijn oordelen; want Hij heeft de grote hoer geoordeeld, welke de aarde heeft verdorven met haar hoererij, en Hij heeft het bloed Zijner dienaren van haar hand gewroken. En wederom zeiden zij: Halleluja! En haar rook steeg op in alle eeuwigheid. En de vier en twintig oudsten en de vier dieren vielen neder en aanbaden God Die op de troon zat, zeggende: Amen, halleluja! En een stem kwam van de troon, zeggende: Prijs onze God, gij allen Zijn dienstknechten, en gij die Hem vreest, de groten en de klei­nen.” (Openb. 19:1-5, K.J.V.) {SR2: 155.2}

De vrouw werd vernietigd en haar rook steeg “voor eeuwig” op, terwijl de “oudsten” en de “dieren” vóór de troon waren. Dit bewijst dat het oordeel in de Allerheiligste afdeling niet beïndigd was, of ten minste dat het tribunaal de plaats van het

155

oordeel nog niet vrijgemaakt had, (dit wordt in een ander hoofdstuk uitgelegd) want nadat de heiligen geteld en verze­geld zijn, hun zonden uitgewist zijn in het bovengenoemde oordeel, zal de genadetijd afsluiten, en het heiligdom waar het oordeel plaatsvindt zal worden ontruimd (of verlaten) door de oudsten, en de dieren, evenals door het “Lam,” en door het gehele engelen heer. Waarna “niemand in staat was de tempel te betreden, totdat de zeven laatste plagen (…) vervuld waren. (Zie Openb. 15:5-8, K.J.V.) Aldus is het duidelijk dat de vrouw werd vernie­tigd voordat de zeven laatste plagen werden uitgestort. {SR2: 155.3}

Openbaring 19:6 aanhalend: “En ik hoorde als het ware de stem als van een grote menigte, en als de stem van vele wateren, en als de stem van zware donderslagen, zeggende: Halleluja! Want de Here, onze God, re­geert almachtig.” Terwijl Christus in het heiligdom is en het oordeel gaande is, regeert Hij niet, maar Hij is een Priester en een Advokaat, de zonden van de rechtvaardigen uitwissend. Maar wanneer Hij het onderzoe­kend oordeel beëindigd heeft, dan wordt Hij gekroond tot Koning der koningen en Heer der heren. (Zie vers 16.) {SR2: 156.1}

Nadat de “rook van de vrouw voor eeuwig is opgestegen,” roept het hemelse heer uit: “Halleluja! Want de Heer, onze God, regeert almachtig.” Daarom, werden al de heiligen geoordeeld vóór de vernietiging van de “vrouw,” en nadat zij verbrand is met vuur, wordt Christus gekroond als Koning der koningen en Heer der heren; dan zal de tempel ontruimd worden en de zeven laatste plagen worden uitgestort. {SR2: 156.2}

De nu volgende teksten leveren meer bewijs. Het hemelse heer zegt: “Laten wij blijde zijn en vreugde bedrijven en Hem de eer geven, want de bruiloft des Lams is gekomen, en zijn vrouw heeft zich gereedgemaakt; en haar is gegeven zich met blinkend en smetteloos fijn linnen te kleden, want de fijne linnen is de rechtvaardigheid der heiligen. En hij zeide tot mij: Schrijf, gezegend zijn zij, die geroepen zijn tot het bruiloftsmaal van het Lam.” De Engel vervolgt: “Kom hier, ik zal u tonen de Bruid, de vrouw van het Lam (…) en toonde mij de grote stad, het heilige Jeruzalem, nederdalen­de uit de hemel, van God.” (Openb. 19:7-9; 21:9, 10, K.J.V.) Daarom, is de vrouw van het Lam de Heilige Stad en niet de kerk, en zij die geroepen (of genodigd) zijn tot het bruiloftsmaal (de heiligen) zijn de gasten. (Zie “The Great Controversy,” p. 427; “De Grote Strijd,” blz. …) Zij die voor de troon waren, zeiden van het Nieuwe Jeruzalem: “Zijn vrouw heeft zich gereedge­maakt. En haar werd gegeven [aan de stad] dat zij gehuld zou zijn in fijn linnen, rein en wit (…) want de fijne linnen is de rechtvaardigheid der heiligen.” (Openb. 19:7,8, K.J.V.) Daarom, zal de vrouw van het Lam gereed zijn bij de afsluiting van de genadetijd wanneer de heiligen geteld zijn, want zij zijn haar “linnen.” Tegen de tijd dat de vrouw (Babylon) werd verbrand, waren de heiligen (linnen) gereed. Haar vernietiging zal een teken zijn dat de genadetijd beëindigd is. Dan zullen sommigen zich bewust

156

zijn van hun ondergang en zeggen: “De oogst is voorbij, de zomer is ten einde, en wij zijn niet gered.” (Jer. 8:20.) Anderen zullen “zwerven van zee tot zee, en van het noorden naar het zuiden, zij zullen heen en weer snellen om de woorden des Heren te zoeken, en zullen het niet vinden.” (Amos 8:12, K.J.V.) Wanneer Gods volk het werk dat hen door God werd opgedragen beëindigd hebben, zal hun antwoord zijn: “Wij hebben u niets meer te bieden, de oogst is voorbij, verlos­sing is ten einde, u bent te laat.” {SR2: 156.3}

Wie Is de Valse Profeet?

Zoals eerder is uitgelegd is de valse profeet niet het pausdom of het twee-hoornig beest, hij is ook niet de duivel, want wij lezen: “De duivel, die hen misleidde werd geworpen in een poel van vuur en zwavel, waar het beest en de valse profeet zijn.” (Openb. 20:10, K.J.V.) Daarom, is de valse profeet degene die zal voorafgaan aan de manifestatie van Satan in eigen persoon. De apostel zegt: “En geen wonder; want Satan zelf is veranderd in een engel des lichts.” (2 Kor. 11:14, K.J.V.) {SR2: 157.1}

Aangezien de valse leerstelling opnagehouden door de valse profeet niet volledig kan worden ondersteund door de Schriften, worden wonderen verricht om het vertrouwen van het volk te winnen. Aangezien de grote mannen en godsdienstige leiders aan het publiek verklaren dat de zoge­naamde ware godsdienst de waarheid van Christus is, en dat de valse profeet Zijn dienstknecht is, zullen zeer velen in Satans’ valstrikken belanden. Zijn valse voorspelling van de komst des Heren, zal door Satan zelf vervuld worden als hij zal verschijnen als een engel des lichts. Zijn verblinde helderheid, en de valse vervulling van de voorspelling van de profeet, als aanvulling op het overdonderende bedrog, zal een grotere menigte strikken dan de eerste. “Terwijl hij verschijnt aan de mensenkinde­ren als een grote geneesheer die al hun ziekten kan genezen, zal hij ziekten en rampen veroorzaken, totdat dichtbevolkte steden verwoest en verlaten zijn. — “The Great Controversy.” p. 589/ “G.S.” blz. …) {SR2: 157.2}

De Vrouw Zittend op de Koppen.

De engel zegt: “De zeven koppen zijn zeven bergen, waarop de vrouw gezeten is.” (Openb. 17:9.) Er is reeds eerder uitgelegd geweest dat de koppen een voorstelling zijn van de tegenwoordige afvallige christenheid, (Zie blz. 88-96). Zij worden “bergen” (kerkgenootschappen) genoemd, zeven in aantal, hetgeen allen betekent. Aangezien de prostituée op alle zeven zit, toont het symbool met feilloze bewijzen aan dat de zogenaamde christenheid zich zal onderwerpen om te worden geregeerd door één hoofd, waar de vrouw een symbool van is. (Zie “The Great Controversy,” p. 588/ “De G.S.” blz. ….) {SR2: 157.3}

157

voorafgaand aan die wonderenverrichtende macht, zullen het protestan­tis­me, het katholicisme en het spiritisme, elkaar de handen gereikt hebben door middel van een kerkfederatie (= vereniging van kerken). Het verschil van mening aangaande leerstellige punten zal als van geen noodzake­lijk belang worden beschouwd voor de verlossing. Zij zullen in die schijnbare onschuldige vereni­ging een grote beweging zien voor de schikking van verschillen evenals voor de bekering van de wereld. Bij de verschijning van de valse profeet, en van Satan persoonlijk, zouden hun verwachtingen kunnen worden gereali­seerd, en de inluiding van de langverwachte duizend­jarige periode van vrede zal gepredikt worden als zijnde op komst. Aldus zal het oppervlakkig gezien toeschijnen alsof de wereldcrisis haast ten einde is. Maar aangezien Gods volk voor dit alles is gewaarschuwd geweest, weigeren zei het beeld van het beest te aanbidden, hetgeen een valse internationale godsdienst is, en zij zullen worden beschuldigd als zijnde opstandig, verstoor­ders van de vrede, en veroorzakers van moeilijkheden. Dit zal de grote vervolging van Openbaring 12:17 teweeg brengen. {SR2: 158.1}

Tot hen zal gezegd worden: “Zijt gij degene die Israël verstoord?” Aangezien de heiligen hen op dezelfde wijze zullen antwoorden als de profeet Elia: “Neen, maar (…) doordat gij het gebod van de Heer verlaten hebt en gij Baäl gevolgd zijt,” zal het het ongenoegen opwekken van de goddelozen en maken dat zij woedend zullen worden op de onschuldigen. {SR2: 158.2}

De Vrouw Zittend Op het Beest.

Terwijl de Openbaarder in visioen het beest zag dat het getal 666 draagt, en de valse profeet, die een valse godsdienst opdringt door wetgeving en wonderen binnen de grenzen van de regering voorgesteld door het tweehoor­nig beest, werd hem in een ander interessant gezicht getoond: “En ik zag een vrouw zitten op een scharlakenrood beest, vol namen van godslastering, hebbende zeven koppen en tien horens. En de vrouw was bekleed met purper en scharlaken, en bedekt met goud en kostbare gesteente en parels, hebben­de een gouden beker in haar hand vol van gruwelen en onreinheid harer hoererij.” (Openb. 17:3, 4, K.J.V.) Dit symbool openbaart, dat nadat de vrouw op de “koppen” gezeten had (de kerken verenigd had) zij er ook in slaagde op het beest te zitten. Het beest is een symbool van de hele tegen­woordige wereld — zowel burgelijk (de tien horens) als godsdien­stig (de zeven koppen). Zoals de vrouw zittend op de koppen een vereniging van kerken voorstelt, stelt op dezelfde wijze zittend op het beest de kerk en de staat internationaal voor, geregeerd door hetzelfde hoofd (de vrouw). Daarom, een internationale godsdienstig systeem en een combinatie van kerk en staat. In een dergelijk systeem zullen de groten der aarde een wensbeeld ontdek­ken om de problemen van de wereld op te lossen, de volkeren en de naties aaneen smedend in een wereldwijde broederschap, tot stand gebracht door middel van godsdienst, 1 Tess. 5:3:

158

“Want wanner zij zullen zeggen: vrede en veiligheid, dan zal plotseling vernietiging over hen komen, (…) en zij zullen niet ontkomen.” Alhoewel het hun opzet is om zowel misdaad als oorlogen te beperken, zal hun hoop tevergeefs zijn. {SR2: 158.3}

De Beker, de Juwelen, en de Velle Kleuren.

De beker in de hand van de vrouw is van het kostbaarste metaal, en aange­zien zij bedekt is met goud en kostbare stenen, stelt het een meest overwel­digen­de verzoeking voor — volledig gerealiseerd in de wonderen-verrichtende macht door de valse profeet en Satan persoonlijk. Haar beker (boeken) bevat valse leerstellingen, en aangezien het van “goud” is, toont het aan dat ze beplaat zijn met het christendom. Aldus zullen de volgende profeti­sche woorden in vervulling gaan: “En hij had macht om leven te geven aan het beeld van het beest, zodat het beeld van het beest zowel zou spre­ken, als maken dat zij die het beeld van het beest niet wilden aanbid­den, zouden moeten worden gedood. En hij maakt dat allen, zowel de groten als de kleinen, rijk en arm, vrije en slaaf, een merkteken op hun rechterhand, of op hun voorhoofden ontvangen; en dat niemand kan kopen of verkopen, behalve hij, die het merkteken had, of de naam van het beest, of het getal van zijn naam.” (Openb. 13:15-17, K.J.V.) {SR2: 159.1}

“Dit zullen de bevindingen zijn van Gods volk in hun laatste strijd met de machten van de boze (…) Satan laat velen geloven dat God hun ontrouw in de kleinere zaken van het leven over het hoofd zal zien, maar de Heer toont op de manier waarop Hij met Jakob omging, dat Hij het kwaad op geen enkele wijze kan toelaten of verdragen. Allen die pogen hun zonden te bedekken of te verontschuldigen en toelaten dat zij blijven staan in de hemelse boeken, onbeleden en onvergeven, zullen door Satan worden overwonnen.” — “Patriarchs and Prophets,” p. 202 / “Patriarchen en Profeten­ten,” blz. … “Zij die zonder Gods’ bescherming zijn zullen in geen enkele plaats of positie veiligheid vinden.” — “Testimonies for the Church,” vol. 8, p. 50. Over die moeilijke tijd zegt Jezus: “Hij, die zijn leven vindt” om de gunst van de mensen te winnen “zal het verliezen; en hij, die zijn leven verliest om Mijnentwille, zal het vinden.” (Matt. 10:39, K.J.V.) Die tijd zal openbaren wie God dient en wie Hem niet dient. Dan, zal de wereld zijn verdeeld in twee klassen — “De schapen aan de rechterzijde en de bokken aan de linkerzijde.” (Matt. 25:33, K.J.V.) Ogenschijnlijk zal het toeschijnen dat Gods volk moet sterven of toegeven aan de eisen van de godde­lozen, maar machtige engelen die verheven zijn in kracht zullen de stroom van vernieti­ging keren. {SR2: 159.2}

“En een machtige engel hief een steen op als een grote molensteen, en wierp het in de zee, zeggende: Aldus met geweld zal de grote stad Babylon nedergeworpen worden, en zal nooit meer gevonden worden. En de stem van harpspelers, en muziekanten, en van fluitspelers,

159

en bazuinblazers, zal nooit meer gehoord worden in u; en geen kunstenaar, wat zijn vaardigheid ook mag zijn, zal meer in u gevonden worden; en het geluid van een molen­steen zal nooit meer gehoord worden in u; en het licht van een kandenlaar zal nooit meer in u schijnen; en de stem van de bruidegom en van de bruid zal nooit meer gehoord worden in u: want uw kooplieden waren de groten der aarde; want door uw toverijen werden alle natiën misleid!” (Openb. 18:21-23, K.J.V.) {SR2: 159.3}

Terwijl menigten in de valstrikken van de draak terecht komen , en terwijl hij op het punt staat de kerk uit te roeien, breekt de “Derde Engel Boodschap” door met grote kracht en een “luide roep,” zeggende: “Komt uit haar, Mijn volk, opdat gij geen deelhebt aan haar zonden, en dat gij niet van haar plagen ontvangt.” (Openb. 18:4, K.J.V.) En terwijl de “Roep” van de engel (boodschapper) over de aarde weerklinkt verlaat een grote schare uit alle naties de valse, maar populaire systeem van aanbidding, en nemen tegen alle aardse gunst hun standplaats in met de heiligen onder de bescherming van de goddelijke macht. Dit zal de wraak van de draak oproe­pen. {SR2: 160.1}

SAMENVATTING.

(Volg de Kaart Op Pagina 150 {2SR})

De rangschikking van gebeurtenissen in dit hoofdstuk illustreert de grote profetische voorvallen die moeten plaatsvinden in een snelle opeenvolging zoals aangeduid op de kaart. De vereniging van de kerken voorgesteld door de “vrouw” zittend op de “koppen” moet plaatsvinden voor de gecombineerde macht van het “beest” en de “valse profeet” tenvolle gerealiseerd is. De symbolen (“valse profeet” en het “beest”) laten zien dat er een nationale alliantie (= verbond) zal zijn van kerk en staat. Maar de vrouw rijdend op het beest, stelt een internationaal systeem voor van kerk en staat, opgelegd door burgerlijke wetgeving, en wonderwerkende macht. Bij de afsluiting van de genadetijd, zal de eenheid voorgesteld door het “scharlakenrood beest,” worden ontbonden met de vernietiging van de “vrouw” of hoofd van die eenheid zoals aangeduid aan het keerpunt van de kaart. De wereld zal dan, zoals voorgesteld door de horens van het beest, de hoer “haten,” haar onttronen, en “haar met vuur verbranden;” hetgeen niets anders kan zijn dan door in opstand te komen tegen het hoofd van dat godsdienstig-politiek systeem. Dan zal de profetie van Openbaring 16:19, in vervulling gaan: “En de grote stad [Babylon] was in drie stukken verdeeld.” (K.J.V.) Dat wil zeggen, dat de eenheid van Protestantisme, Katholisisme, en Spiritisme ontbonden was. Let op het feit dat het werkwoord “was”, in de verledentijd staat, hetgeen aantoont dat de grote stad Babylon verdeeld was vóórdat de zeven laatste plagen waren uitgestort; dat wil zeggen, aan het

160

einde van genadetijd, toen de vrouw onttroond was. “En de steden der volken stortten in. En het grote Babylon [in haar verdeelde staat] werd voor God in gedachtenis gebracht, om aan haar de beker met de wijn van de gramschap Zijns toorns te geven.” (Vers 19, laatste gedeelte.) De gramschap van Gods toorn wordt uitgestort over Babylon in haar verdeelde staat ten tijde van de zevende plaag. {SR2: 160.2}

De kop van het moeilijk-te-beschrijven beest van Daniël zeven, in het brandend vuur met de “vrouw” zoals aangeduid op de kaart, stelt hetzelfde gebeurtenis voor. Het “beest” is een profetie, en de “vrouw” is de openba­ring van die profetie. Dan zullen de vier engelen van Openbaring zeven, die de “vier winden der aarde vasthielden [de natiën in bedwang houden], zodat de wind niet zou waaien over de aarde, noch over de zee, noch over enige boom,” de winden laten “waaien”; en aangezien niets zal overblijven om de natiën en volkeren bijeen te houden en vijandelijkheden te bedwingen, zal de strijd vanbinnen en vanbuiten uitlopen op de eindstrijd van “Armageddon.” (Openb. 16:14, 16.) vanaf dat punt op de kaart (het einde van de genadetijd) tot de tweede komst van Christus en het begin van het millennium, zullen vijftien maanden zijn — “een seizoen en een tijd.” (Dan. 7:11, 12, K.J.V.) {SR2: 161.1}

Ongeveer rond de tijd van de zevende plaag zullen het beest en de valse profeet geworpen worden in de poel van vuur. Een letterlijke vervulling, en dit zal een type worden van de uiteindelijke vernietiging van de goddelozen na het millennium, hetgeen de tweede dood is. De vernietiging van de vrouw rijdend op het scharlakenrood beest, en de valse profeet met het tweehoor­nig beest die levend geworpen worden in de vuurpoel, duidt aan dat dit godsdienstig-politiek systeem internationaal zal ontbonden worden. {SR2: 161.2}

Bij de verschijning van de Heer, zullen de heiligen vergaderd worden (Matt. 24:30), en zullen de goddelozen vernietigd worden. (2 Tess. 2:8.) De natiën worden voorgesteld door het “beest,” de “mens der wetteloosheid” door de “kleine horen hebbende ogen van een mens en een mond vol groot­spraak.” (Daniël 7:25. {SR2: 161.3}

Het grote beeld van Daniël twee, komt overeen met de beesten van Daniël zeven. Deze beesten worden ook voorgesteld door het luipaardachtig beest van Openbaring dertien — de muil van een leeuw, poten van een beer, romp van een luipaard, en tien horens. Het scharlakenrood beest van Openbaring zeventien is een voortzetting van het luipaardachtig beest nadat zijn dodelij­ke wonde genezen was. Aldus wordt hij voorgesteld op de kaart aantonend dat hij de karaktereigenschappen van alle beesten vóór hem heeft. Vandaar, dat de vernietiging van de beesten van Daniël zeven, ook de vernietiging is van de beesten die aan Johannes werden getoond in visioen; en het einde van al de beesten, betekend het einde van de wereld. {SR2: 161.4}

De grote steen van Daniël twee, die het beeld aan de voeten

161

trof, is een symbool van de komst van Christus; en het verbreken van het beeld stelt het verbreken van de natiën voor. Aangezien het scharlakenrood beest de tegenwoordige wereld tot een einde brengt, stelt het ook de wereld voor aan de andere kant van het millennium, na de tweede opstanding. {SR2: 161.5}

Het vuur dat uit de hemel neerdaalt op het beest, stelt de tweede dood van de goddelozen voor, honderd jaren ná de tweede opstanding. Dan zal de profetie van Henoch volledig in vervulling gaan: “Ziet, de Here komt, (…) om oordeel uit te oefenen over “allen,” en om te overtuigen allen die goddeloos zijn (…) van hun goddeloze daden die zij op goddeloze wijze begaan hebben, en van al hun harde uitspraken welke goddeloze zondaren hebben gedaan tegen Hem.” (Judas 14, 15, K.J.V.) Terwijl het 14e vers van Judas betrekking heeft op de komst van Christus naar de Meest Heilige afdeling in het hemels heiligdom, en het 15e vers betrekking heeft op Zijn tweede komst, vinden de woorden hun volledige vervulling ná het millenni­um, want alleen op dát tijdstip kan Hij het laatste “oordeel over al de goddelozen” uitoefenen,” van Kain tot het einde van deze tegenwoordige wereld. {SR2: 162.1}

Het eerste gedeelte van de kaart, 1929 gedateerd, tot de gebogen lijn, gemerkt met Ezechiël 9, stelt de periode voor waarin de 144.000 worden verzegeld — de scheiding van het onkruid van de tarwe — de reiniging van de kerk. Aange­zien de 144.000 de “eerste vruchten” zijn, markeert de vervulling van Ezechiël 9 en de verzegeling van de dienstknechten van God (de 144.­000), de aanvang van de laatste oogst, of zoals het ook wel wordt genoemd: “De Luide Roep.” Op dat tijdstip zal de grote schare van Openbaring 7:9 vergaderd worden in de kerk door de dienstknechten van God (de 144.000). (Zie Jesaja 66:19, 20.) {SR2: 162.2}

De gevallen van allen die zijn verzegeld van 1929 tot de uiteindelijke afsluiting van de genadetijd zullen worden onderzocht voor de troon in het hemels heiligdom terwijl zij leven. Het onderzoek begint na de vervulling van Ezechiël 9. Zij die verzegeld zijn van 1929 tot de vervulling van Ezechiël 9 (de afsluiting der genadetijd voor de kerk), zijn levende heiligen, 144.000 in getal, die nooit zullen sterven — veranderd zonder de dood te smaken. Zij die hun kans veracht hebben werden zonder zegel achtergelaten om te worden omgebracht in de vernietiging van Ezechiël 9; Jesaja 63; en Jesaja 66:15-17. Dit voorbeeld van de vernietiging van de zondaars in de kerk, is een type van de vernietiging van de zondaars in de wereld na de afsluiting van de genadetijd. De grote schare van Openbaring 7:9, die leeft ten tijde van de afsluiting van de genadetijd voor de wereld, waarvan de 144.000 een type waren, zullen ook niet sterven. Maar al de goddelozen die achterla­ten zijn zonder het zegel, zullen omko­men. “Van al het gehoorde is het einde van de zaak: “Vrees God [niet de mens] en onderhoud Zijn geboden: want dit is de gehele plicht der mensen.” (Pred. 12:13, K.J.V.) {SR2: 162.3}

162

DE HONDERD VIER EN VEERTIG DUIZEND.

(OPENBARING ZEVEN EN VEERTIEN.)

De grond van dit meest belangrijke onderwerp is uitgebreid opgenomen in “The Shepherd’s Rod,” deel 1. Daarom zijn wij van plan alleen die fase naar voren te brengen die niet voorkomt in het eerste deel. De nu volgende vragen zullen worden beantwoord in dit hoofdstuk: Ten tijde dat de Heer de engel opdraagt hen (de 144.000) te verzegelen, worden zij door de boodschap in de wereld of in de kerk gevonden? Op welk tijdstip worden zij verzegeld? Waarom zijn zij “maagden”? Waarom is er “geen leugen” in hun mond? Zijn zij slechts mannen of zijn zij van beide geslachten? Waarom worden zij “dienstknechten van God” genoemd? Waarom zijn zij Israël? {SR2: 163.1}

Wij halen de geschriften van de “Geest der Profetie” aan: “Dit was de tijd van Jakobs benauwdheid. Toen riepen alle heiligen in zielsangst uit, en werden bevrijd door de stem van God. De honderderd vier en veertig duizend triompfeerden. Hun gezichten werden verlicht doorde heerlijkheid Gods.” — “Live Sketdches,” p. 117. Merk op dat de 144.000 in getal, waren vertegenwoordigd in “de tijd van Jakobs benauwdheid.” Overeenkomstig de volgende aanhaling, begint die tijd der benauwdheid direct na de afsluiting van de genadetijd: “Wanneer Christus Zijn werk als Middelaar ten behoeve van de mens beëindigd heeft, dan zal de tijd der benauwdheid beginnen.” — “Patriarchs and Prophets,” p. 201. Die tijd der benauwdheid is voordat één der ontslapen heiligen is opgewekt, daarom zijn de 144.000 géén opgewek­ten uit de doden, maar zij zijn levende heiligen die nooit de dood hebben gesmaakt en zij zullen worden veranderd bij de tweede komst van Christus. {SR2: 163.2}

De 144.000 Verzegeld Terwijl Zij in de Kerk Zijn.

Om dit duidelijk te maken moeten wij de grote verzoendag, in type, aanhalen. Die opmerkelijke dag in het ceremonieelstelsel was een dag van reiniging, oordeel, en bedekking. De opdracht werd gegeven dat iedere Israëliet in de zevende maand en op de tiende dag van de maand (de dag van verzoening of de grote verzoendag), zelfonderzoek moest plegen, zijn zonde moest belijden, en een offer moest brengen. Wie geen gehoor gaf aan de goddelijke oproep werd afgesneden (uitgeroeid) temidden van Gods volk. Vandaar, dat het een dag van oordeel en reiniging van het kamp van Israël was. Terwijl de zondaar omkwam, werden zij die godvrezend waren gespaard. Dit levende voorbeeld werd gegeven ten voordele van ons in de tegenwoordi­ge tijd, over wie de anti-typische dag van verzoening [of grote verzoendag] is gekomen. Dit toonbeeld in de aardse tabernakel is bedoeld om het werk in het hemelse heiligdom aan te tonen. {SR2: 163.3}

163

Toen het oordeel een aanvang nam en 1844, zoals voorheen reeds is uitgelegd, begon het onderzoek met de doden, en wanneer dat gedeelte van het werk is voltooid, dan begint het oordeel der levenden. Terwijl het onderzoek ten aanzien van de vergadering der doden aan de gang is, kan er geen scheiding zijn onder de vergadering der levenden. Maar wanneer onze Hogepriester zal beginnen met het oordeel der levenden, moet er een boodschap van tegenwoordige waarheid zijn — het blazen [inluiden of doen weerklinken] van de bazuin — bij een ieder eropaandringend beslag te leggen op het Lam Gods (Christus) slechts door Wie men, in zinnebeeld, tot het heiligdom komt, zijn zonde belijdt en zijn leven veilig stelt. Tenzij de afsluiting van het oordeel der doden de aanvang van het oordeel der leven­den aan ons wordt bekend gemaakt, zouden wij géén tegenwoordige waarheid hebben terwijl het oordeel der levenden aan de gang is. Een dergelijk oordeel zou noch legaal, noch rechtvaardig zijn. Hij, die geen gehoor geeft aan de hemelse oproepen, zal achtergelaten worden zonder het zegel of de bedekking Gods, en zal daarom moeten worden afgesneden temidden van Zijn volk, zoals het werd voorafgeschaduwd door de diensten op de zinne­beeldige dag van verzoening. {SR2: 164.1}

De apostel zegt: “Want het is nu de tijd, dat het oordeel moet beginnen bij het huis van God.” (1Petrus 4:17, K.J.V.) Het feit dat alleen tot de kerk der “Zevende-dags Adventisten” juist een dergelijke boodschap is gekomen als de boodschap die genoemd is, aan hen aangeboden in “The Shepherd’s Rod,” vol. 1 (“De Herdersstaf,” deel 1), is een aanvullend bewijs dat deze bijzondere kerk het huis van God is. Deze tijd van het oordeel wordt ook de “tijd van de oogst” genoemd. “Laat beiden samen opgroeien tot de oogst,” zegt Christus, “en in de oogsttijd zal Ik tot de maaiers zeggen: Haalt eerst het onkruid bijeen en bindt het in bossen om het te verbranden, maar breng het koren bijeen in mijn schuur.” (Matt. 13:30.) De woorden van de Meester zijn volledig in overeenstemming met de grote verzoendag in type, hetgeen voorzegt dat het een dag is van het scheiden van het onkruid van de tarwe, of het afsnijden van de onboetvaardige zondaars temidden van Gods volk (de reiniging van de kerk). Vandaar dat de oogst begint met het afsluitingswerk voor de kerk. Christus zei: “Laat ze beiden opgroeien tot de oogst.” In Openbaring 14:4, sprekend van de 144.000 lezen wij: “Deze zijn de eerste­lingen [of eerste vruchten] voor God en voor het Lam.” Daarom is het duidelijk dat bij de reiniging of scheiding van het onkruid van de tarwe in de kerk van God, er 144.000 zullen zijn die hun zonden hebben beleden; en op die manier zijn zij wit gemaakt en gereinigd door het kostbare bloed van Christus, want zij zijn “de eerstelingen.” Dit wordt ook bewezen door de “Geest der profetie,” want wij lezen: “Deze verzegeling van de dienstknech­ten Gods is dezelfde die in visioen getoond werd aan Ezechiël.” — “Testimo­nies to Ministers,” p. 445. Wij citeren uit “Testimonies to the Church,” vol.3, p. 266: “Het ware volk van God, dat de geest van het werk van de Heer en de redding van zielen ter harte neemt, zal altijd de zonde in haar

164

ware, zondig­heid beschouwen. Zij zullen altijd aan de kant van een getrouwe en oprech­te afhandeling van zonden gevonden worden die het volk van God licht begaat. In het bijzonder bij het afsluitingswerk voor de kerk, in de verzegelings­tijd van de 144.000.” {SR2: 164.2}

Wederom, op pagina 267: “Let goed op dit punt: Zij die het zuivere merkteken van waarheid ontvangen , in hetn gewrocht door de dracht van de Heilige Geest, voorgesteld door de man in linnen gekleed, zijn degenen die ‘zuchten en kermen over alle gruwelen die gepleegd worden’ in de kerk. (…) Lees het negende hoofdstuk van Ezechiël. Maar de algemene slachting van al degenen die niet aldus het groot verschil zien tussen zonde en gerechtig­heid, en die niet voelen als degenen voelen die in de raad van God staan en het merkteken ontvangen, wordt beschreven in de opdracht aan de vijf mannen met slachtwapens (of verdelgings wapens): Trekt achter hem aan door de stad en slaat neer. Ontziet niet en hebt geen medelijden; grijsaards, jongelingen en jonge meisjes, kleine kinderen en vrouwen, moet gij doden en verdelgen; maar niemand die het teken draagt, moogt gij aanraken; bij Mijn heiligdom moet gij beginnen.'” {SR2: 165.1}

De definitie van “algemeen” is: “veelomvattend of groots opgezet, maar niet *universeel” {*wereldwijd}. Daarom, betekent het niet de vernietiging van de wereld bij de verschijning vn de Heer, maar het verwijst naar de goddelozen in de kerk. Deze slachting is letterlijk; het zal Gods volk schei­den en bevrijden van zonde en zondaren, anders zou het aanbrengen van het merkteken geen waarde hebben. Hetzelfde onderwerp wordt naar voren gebracht in “Testimonies for the Church,” Vol. 5, p. 211: “Hier zien wij de kerk — Het heiligdom van de Heer — de eerste was, die de gesel van Gods toorn zou moeten gevoelen.” De toorn van God kan niet en is nooit geeste­lijk geweest. Wij worden er weer aan herinnerd, dat de 144.000 het over­blijfsel zijn: “Nu zijn inderdaad het overblijfsel ‘mannen [of mensen] die ten wonderteken dienen’ (…) [Zach. 3:8] “Te dien dage zal dat wat de HERE doet uitspruiten tot sieraad en heerlijkheid zijn, en de vrucht des lands tot glorie en luister voor de ontkomenen van Israël. En het zal geschieden dat wie overgebleven in Sion, overgelaten in Jeruzalem, heilig genoemd zal worden, een ieder die ten leven overgebleven is in Jeruzalem.’ [Jes. 4:2, 3, K.J.V.]” — Idem., p. 479. Aldus zijn de 144.000 diegenen die verzegeld zijn in het oordeel voor de kerk, en met hen begon het oordeel der levenden. Daarom zijn zij de eerste vruchten. {SR2: 165.2}

Wanneer dit getal verzegeld is, zal de genadetijd voor de kerk gesloten zijn, en zal het oordeel voor hen die in de wereld zijn beginnen. Zoals het “onkruid” vergaan ten tijde dat de genadetijd voor de kerk afsluit, zo zullen ook de zondaren bij het afsluiten van het oordeel voor de wereld aan hun einde komen. De een is het type van de ander. Van de 144.000 wordt gezegd: “Dezen zijn het, die zich niet met vrouwen hebben bevlekt, want zij zijn maagden.” (Openb. 14:4, K.J.V.) De “vrouwen” die in dit Schriftgedeelte genoemd worden zijn symbolen van onreine

165

kerken. Deze “vrouwen” worden in Openbaring 17 onder de aandacht gebracht, onder het symbool van de vrouw, zittend op het scharlakenrood beest. Wij citeren vers 5: “En op haar voorhoofd was een naam geschreven, een geheimenis: Het grote Babylon, de moeder der hoeren en van de gruwelen der aarde.” Deze moeder en haar dochters zijn de “vrouwen” waarmee de 144.000 niet zijn bevlekt, want de verzegelende boodschap vond hen in de kerk. Aldus in de kerk van God aanwezig wanneer zij worden verzegeld, zijn zij “maagden” — “niet bevlekt met vrouwen” (met gevallen kerken). {SR2: 165.3}

De Dienstknechten Gods in de Tijd van de Oogst.

In Openbaring 7:3, worden de 144.000 genoemd: “De dienstknechten van onze God.” Als zij dienstknechten zijn, dan moeten zij diensten te vervullen hebben. Zij worden weer naar voren gebracht door de profeet Jesaja in verband met de reininging van de kerk en de vernietiging van de goddelozen: “En Ik zal onder hen een teken doen, en Ik zal uit hen de ontkomenen (de 144.000) zenden naar de volken, (…) En zij zullen al uw broeders brengen uit alle volken, (…) in rein vaatwerk naar het huis des HEREN brengen” — de kerk. (Jes. 66:19, 20.) “En de vrucht der aarde zal tot glorie en luister zijn voor de ontkomenen van Israël.” (Jes. 4:2, K.J.V.) Daarom, worden de 144.000 “dienstknechten” genoemd. (Voor verdere studie van Jes. 66, zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 165-172.) {SR2: 166.1}

Van dit bijzondere gezelschap wordt ook gezegd: “En in hun mond werd geen leugen gevonden.” (Openb. 14:5, K.J.V.) Dit Schriftgedeelte maakt duidelijk, dat het evangelie dat zij verkondigen in elk opzicht het ware Woord van God is. Daarom, kan de boodschap die zij aan de wereld presen­teren niet in twijfel worden getrokken wat haar zuiverheid betreft. Nadat hij gesproken had van de verzegeling van de 144.000, zegt de profeet van Patmos: “Daarna zag ik, en zie, een grote schare, die niemand tellen kon, uit alle volk en stammen en natiën en talen stonden voor de troon en voor het Lam, bekleed met witte gewaden en met palmtakken in hun handen.” (Openb. 7:9.) Vandaar, dat deze grote scharen verzameld wordt uit alle natiën, na het afsluitingswerk voor de kerk, en in de tijd van de grote oogst. De palmtakken in hun handen symboliseren overwinning over het beest en zijn beeld, over de dood en het graf. Één van de oudsten voor de troon zei van hen: “Dezen zijn het, die komen uit de grote verdrukking” (de tijd van Jakobs benauwdheid). (Vers 14.) De dienstknecht Gods getuigt met de volgende bewoording: ” ‘En de hemel week terug als een boekrol, die wordt opgerold, en alle berg en eiland werd van zijn plaats gerukt. En de koningen der aarde, en de groten, en de rijken, en oversten over duizend, en de machtigen, en iedere slaaf, en iedere vrije, verborgen zich in de holen en rotsen de

166

bergen; en zij zeiden tot de bergen en tot de rotsen: valt op ons en verberg ons voor het aangezicht van Hem, Die gezeten is op de troon, en voor de toorn van het Lam; want de grote dag van Zijn toorn is gekomen; en wie zal in staat zijn om stand te houden?’ (Openb. 6:14-17, K.J.V.) {SR2: 166.2}

” ‘Daarna zag ik, en zie, een grote schare, die niemand tellen kan, uit alle volk en stammen en natiën en talen stonden voor de troon en voor het Lam, bekleed met witte gewaden en met palmtakken in hun handen. En zij riepen met luider stem en zeiden: De zaligheid [of verlossing] is van onze God, Die op de troon gezeten is, en van het Lam! (…) Dezen zijn het, die komen uit de grote verdrukking; en zij hebben hun gewaden gewassen en die wit gemaakt in het bloed van het Lam’ (…) Openb. 7:9, 10. 14. {SR2: 167.1}

“In dit Schriftgedeelte worden twee partijen naar voren gebracht. De ene partij liet zich misleiden, en stelde zich op aan de kant van hen met wie de HERE Strijd voert.” — “Testimonies for the Church,” Vol. 9, pp. 267, 268. Zoals de Geest der Profetie deze twee gezelschappen uitbeeld (zij, die tot de bergen roepen, en zij met de palmtakken) beiden leven in een tijd van grote benauwdheid en de toorn Gods, is het duidelijk dat de grote schare met de palmtakken in hun handen levende heiligen zijn, gewonnen door het evangelie in de tijd van de oogst door het werk van de 144.000. {SR2: 167.2}

Zijn de 144.000 van Beide Geslachten?

De opdracht om zodanig het merkteken te plaatsen op dit gezelschap zodat zij niet vallen onder de vernietigingswapens van de vijf mannen, luid als volgt: “En de HERE zeide tot hem: “Trek midden door de stad, midden door Jeruzalem, en maak een teken op de voorhoofden der mannen die zuchten en kermen [uitroepen of wéklagen] over de gruwelen die daar bedreven worden.” (Ezechiël 9:4.) Omdat het Woord zegt: “Plaats een merkteken op de voorhoofden der mannen.” (KJV) hebben sommigen daarom het standpunt ingenomen dat het hele gezelschap alleen uit mannen bestaat. De tweede reden die wordt gegeven voor deze dwaling, is dat zij koningen en priesters zullen zijn en dat zij daarom mannen moeten zijn. Het idee van deze gedachten kan niet worden ondersteund door andere gedeelten van de schrift. Wij zijn dus genoodzaakt om dieper in tegaan op het onder­werp. {SR2: 167.3}

Terwijl ezechiël hen “mannen” noemt, zegt Johannes dat zij “maagden” zijn. (Openb. 14:4.) Als wij nu het standpunt innemen dat Ezechiël alleen mannen bedoelt, dan kunnen wij ook zeggen dat Johannes alleen vrouwen bedoelt. zou het mogelijk kunnen zijn dat de ene schrijver de ander tegen­spreekt? Inderdaad niet. Door de volgende Schriftgedeelten concluderen wij dat de 144.000 uit beide geslachten bestaan: “Deze kwam als getuige om van het licht te getuigen, dat alle mensen door hem geloven zouden.” (Joh. 1:7.) “Alle mensen,” moet zowel mannen als vrouwen inbegrijpen, anders zouden alleen mannen behouden worden. “En als Ik van

167

de aarde verhoogd ben, zal Ik alle mensen tot Mij trekken.” (Joh. 12:32.) Als het woord alle mensen in deze tekst niet beide geslachten inhoudt, dan zijn de vrouwen verloren. “God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden der onwetendheid, heden aan alle mensen, dat zij allen overal tot bekering moeten komen,” (Hand. 17:30.) Wederom, als “alle mensen” niet zowel mannen als vrouwen insluit, dan worden vrouwen niet opgedragen zich te bekeren. Het is duidelijk dat het zelfstandig naamwoord, mensen, [Engels, “man”] een gemeenschappelij­ke Bijbelse term voor zowel mannen als vrouwen is. Hetzelfde is waar bij de schepping, want, God schiep de mannin en de man. Daarom is zij een mannin. Wederom lezen wij in Galaten 3:28: “Er is geen sprake van manne­lijk of vrouwelijk: want gij zijt allen één in Christus Jezus.” (KJV.) {SR2: 167.4}

Aangezien er in Christus geen verschil is in geslacht, zien wij dat zowel vrouwen als mannen koningen en priesters kunnen zijn. dezelfde gedacht kan naar voren worden gebracht door de ervaring van de Joodse natie: “en Debora, een profetes, de vrouw van Lapido, zij richtte Israël in die tijd (…) en de kinderen Israëls kwamen tot haar voor rechtspraak.” (richteren 4:4, 5, KJV.) deze vrouw beklede de positie van een man, zij was een rechter [of richteres] van Gods volk, hetgeen gelijk staat aan een koning. Zij stond niet slechts gelijk aan een koning, maar zij was ook een profetes. wederom lezen wij in Lukas 2:36, 37: “Ook was daar Anna, een profetes, de dochter van Fánuël, uit de stam Aser. Zij was op hoge leeftijd gekomen, en nu zij weduwe, ongeveer vieren­tachtig jaar oud, en zij diende God onafgebroken in de tempel, met vasten en bidden, nacht en dag.” Ook de vrouw van Sallum die een profetes was, onderwees Israël en leidde het bestuur [of college]. Zie 2 Koningen 22:14-16.) Filippus de evangelist had vier dochters die ook profe­teerden. (Hand. 21:8, 9.) {SR2: 168.1}

Van de verklaring van Paulus in 1 Timóteüs 2:12: “Ik sta niet toe dat een vrouw onderricht geeft of gezag over de man heeft, maar dat zij zich rustig houdt,” zult u opmerken dat hier bedoeld wordt, dat de vrouw aan de man onderworpen zal zijn zoals God het bepaald heeft, en niet dat haar verboden wordt het ambt van leraar te bekleden. Wederom citeren wij: “Laat uw vrouwen zich rustig houden in de gemeente, want het is hun niet toegestaan om te spreken; maar zij worden opgedragen onder het gezag te staan, zoals ook de wet zegt.” (1 Kor. 14:34, KJV.) Leest u het hoofdstuk eens door en u zult zien, dat het de wens van Paulus is om orde te vestigen in de gemeen­ten, want er was grote verwarring onver het spreken in onbekende [of vreemde] tongen. Daarom, om de verwarring een halt toe te roepen, zei hij: “Laat uw vrouwen zwijgen [of zich rustig houden] in de gemeenten.” Hij verbiedt hen niet om te spreken als zij een taak te vervullen hebben. Als er in deze tijd gehoor werd gegeven aan deze les, dan zou er een grote kans op verbetering zijn in Gods huis. {SR2: 168.2}

In den beginne schiep God zowel de man als de vrouw gelijk, als koning en koniningin. “En God zegende hen, en God zeide

168

tot hen: Weest vrucht­baar en wordt talrijk; vervult de aarde en onderwerpt haar, heerst over de vissen der zee en over het gevogelte des hemels en over al het gedierte, dat op de aarde kruipt.” (Gen. 1:28.) Merk op dat de heerschappij aan hen beiden werd gegeven. Alhoewel, nadat zij gezondigd hadden kwam er een verandering hierin: “Tot de vrouw zei Hij: (…) naar uw man zal uw begeerte uitgaan, en hij zal over u heersen.” (Gen. 3:16.) Dus nadat de vrouw zondigde viel zij onder de heerschappij van de man. Maar hetgeen Eva verloor door misleiding, zal worden hersteld door verlossing. Aldus zal de gelijkheid van beiden worden hersteld als koningen en koninginen. Daarom, “is er geen sprake van mannelijk of vrouwelijk in Christus Jezus.” Christus Zelf bevestigt de gedachte door de volgende uitspraak: “Want wanneer zij uit de doden opstaan, huwen zij niet, en worden zij niet ten huwelijk genomen, maar zij zijn als de engelen in de hemel.” (Mark. 12:25.) {SR2: 168.3}

Aldus is het zelfstandig naamwoord “mannen” gebruikt door Ezechiël, en het zelfstandig naamwoord “maagden” gebezigd door Johannes, een collec­tie­ve term van de Bijbel die beiden [mannen en vrouwen] bevat. Voorts is zo dat de kerk tegenwoordig [in 1930 dus] iets meer dan 300.000 leden telt. Slechts ongeveer een derde deel van hen zijn mannen. Als elke man verze­geld was en gerekend werd tot een van de 144.000, zouden wij nog te weinig hebben om het totaal te bereiken. Wederom merken wij op dat ten tijde van het Pascha in Egypte het bloed aan de deurpost een type van het merkteken of verzegelen was. (“The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 96-98.) {SR2: 169.1}

Waar het bloed in die nacht aan de deurpost was aangebracht, kwam de eerstgeborene, als deze nu mannelijk of vrouwelijk was, niet om. Zo is het nu ook het geval, zij die het zegel ontvangen, het bloed op de deurpost (het voorhoofd) hebben aangebracht, en zoals de eerstgeborenen van beide klassen, zij die sterven en zij die niet sterven, een type waren van de tegen­woordige priesterorde (de predikanten), zo ligt het dus voor de hand, dat het type vooruitwijst naar een groep predikers in het anti-type die bestaat uit beide geslachten — de eerstgeborenen die stierven stellen de klasse voor die zal vallen onder de vernietigingswapens van de vijf mannen; en de eerstgebo­re­nen die aan de dood ontsnapt waren, stellen de klasse voor die het merkte­ken zullen ontvangen van de man met de schrijfvers-inktkoker en uit de dood overgegaan in het leven. aldus zijn de eerstgeborenen die leefden en door de Rode Zee heengingen een type van de 144.000. De eerste vruch­ten van de oogst, zijn de dienstknechten Gods in de tijd van de “luide roep” van de Derde-engel Boodschap. {SR2: 169.2}

Na de reiniging van de kerk en de verzegeling van de dienstknechten Gods, zal dan de boodschap van Openbaring 18 haar hoogtepunt bereiken in een “luide roep”: “Komt uit haar, Mijn volk, opdat gij geen deel hebt aan haar zonden, en opdat gij niet ontvangt van haar plagen.” (vers 4.) Als de heiligen de stem horen van de goede Herder in de evangelieboodschap, zonderen zij zichzelf af van de wereld en voegen zich bij de 144.000. Wan­neer dit ziftingsproces in de gevallen kerken aan de gang is, verzegeld de man met de

169

schrijvers-inktkoker hen, die eruitkomen. Wanneer al de heiligen uit Babylon in de kerk zullen zijn gekomen, dan zal het werk van de man met de schrijvers-inktkoker ophouden en zal de genadetijd afgesloten zijn. (Zie “Early Writings,” 279 / “Eerste Geschriften,” blz. 334.) Daarom, zullen de activiteiten van de vijf mannen met de vernietigingswapens worden voortge­zet en zal hun werk ophouden wanneer Christus komt om Zijn heiligen te halen. Want zij zijn het, die belast zijn met de vonnisvoltrek­king van de stad — de kerk. (Zie Ezech. 9:1; “The Great Controversy,” p. 656 / “De Grote Strijd,” blz. 606.) Dan zal de tegenwoordige wereld aan haar einde komen en zal het woeste millennium aanvangen. In die tijd zullen de heiligen de goddelozen oordelen. {SR2: 169.3}

De 144.000 worden Israël genoemd, omdat hun vroegere ervaring een duplicatie is van het vroegere Israël toen zij uit Egypte vertrokken om het beloofde land in bezit te nemen. Het vroegere Egypte is een symbool van de wereld. De Egyptische slavernij is een symbool van de slavernij van zonde. De exodus [= uittocht] is een type van de kerk die zich afscheidt van de zonde en van zondaren. De vernietiging van de eerstgeborenen in Egypte en de verdrinking in de Rode Zee, stellen de vernietiging voor van de goddelo­zen bij de scheiding van de heiligen. De woestijn is een symbool van de kerk die gescheiden is van de wereld. De vernietiging van de ongehoorzamen in de woestijn, is een illustratie van het schoonhouden van de kerk nadat zij gereinigd is. Het inbezitnemen van het beloofde land is een type van Israël (de heiligen) die de wereld in bezit neemt. De oorlog tegen de heidenen in het beloofde land stelt de vernietiging van de heidenen in de wereld voor. Wij gaan weer over dezelfde weg, en zo doende, moeten wij de fouten vermijden die wij in de vorige ervaring hebben gemaakt. {SR2: 170.1}

AAN HET EINDE VAN DE GENADE­TIJD, HOUDT HET GRAF OP TE BE­STAAN.

(OPENBARING 14 EN 15.)

Hoofstuk 14:1: “En ik zag en zie, het Lam stond op de berg Sion, en met Hem 144.000, op wier voorhoofden Zijn naam en de naam Zijns Vaders geschreven stonden.” Het “Lam” stelt Christus voor, hetgeen de positie voorstelt die Hij inneemt, voordat de genadetijd afsluit, terwijl Hij nog bemiddelt voor Zijn volk. Daarom staat het specifiek getal van de heiligen met Hem op aarde terwijl Hij Zich nog in het heilige der heiligen [of Allerheiligste plaats] bevindt. De berg Sion in het oude Jeruzalem was een oude plek van die stad, en de plaats van de koninklijke residentie [= woonplaats] van David en zijn opvolgers. Daarom, moeten wij vanuit dat gezichtspunt de betekenis presenteren van het “Lam” dat stond op de berg Sion. Door de volgende Schriftgedeelten wordt ons verteld dat de Heer een belofte had gedaan dat he huis van David (de Berg Sion) voor eeuwig een licht zou zijn voor hem en zijn zonen voor eeuwig. “Maar de HERE

170

wilde het huis van David niet verdelgen, terwille van het verbond dat Hij met David gesloten had, en omdat Hij gezegd had, dat Hij hem en zijn zonen altijd een licht zou geven.” (2 Kron. 21:7, KJV.) De belofte was niet aan de berg Sion (het huis van David) in het oude Jeruzalem, want het voortbest­aan van de Joodse natie was voorwaardelijk. {SR2: 170.2}

“Nu werd aan Abraham de belofte gedaan en aan zijn zaad. Hij zegt niet: aan zijn zaden, in het meervoud, maar in enkelvoud: en aan uw zaad, dat wil zeggen: aan Christus.” — “de Zoon van David.” (Gal. 3:16.) Daarom is de berg Sion, zoals vermeld in Openbaring 14:1, de verheven koninklijke plaats in het hemelse Jeruzalem, zoals David het zelf zegt: “Want daar staan de tronen van het oordeel, de tronen van het huis van David.” (Psalm 122:5, KJV.) David blikte vooruit naar de tijd wanneer het oordeel in de hemel zou aanvangen: “Te dien dage zal er een bron ontsloten zijn voor het huis van David en voor de inwoners van Jeruzalem ter ontzondiging en reiniging.” (Zach. 13:1.) {SR2: 171.1}

Daarom is Johannes’ visioen van de 144.000 zoals zij op de berg Sion stonden met het Lam, een gebeurtenis, nádat dit bijzondere gezelschap van heiligen verzegeld was, en ergens vóór de afsluiting van de genadetijd. De verzegeling van de 144.000 is bij de afsluiting van de het oordeel der doden, en aan het begin van het oordeel der levenden. Daarom hebben zij een grote taak te verrichten op aarde in verband met het oordeel. Hun dienst werd getypeerd door het oude Israël, toen zij gedrongen werden het beloofde land in bezit te nemen. De profeet Zacharia heeft de tijd juist beschreven: “Te dien dage zal de HERE de inwoners van Jeruzalem verdedigen; en wie onder hen zwak is, zal te dien dage zijn als David; en het huis van David zal zijn als God, als de Engel des HEREN voor hun aangezicht. Te dien dagen zal Ik zoeken te verdelgen alle volken die tegen Jeruzalem [de kerk] oprukken. En Ik zal over het huis van David en over de inwoners van Jeruzalem uitgieten de Geest der genade en smeekbeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben, [omdat Hij voor hun zonden stierf] En zullen over Hem rouwklagen, als de rouwklacht over een enig kind, ja, zij zullen over Hem bitter leed dragen, als het leed over een eerstgeborene.” (Zach. 12:8-11, KJV.) Wat een bijzondere ervaring zal het zijn, wanneer wij de liefe van God en de prijs betaald voor onze verlossing ten volle zullen bevatten. {SR2: 171.2}

De profeet Micha noemt de 144.000 het “overblijfsel van Jakob.” (Zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, p. 102.) “En zij zullen het land Assyrië [of Assur] verwoesten met het zwaard, en het land van Nimrod in zijn poorten. Zo zal Hij ons bevrijden van Assyrië, wanneer hij in ons land komt en wanneer hij ons gebied betreedt. En het overblijfsel van Jakob zal temidden van vele volkeren zijn als dauw van de HERE, als regenstromen op het gras, dat niet wacht op de mens, noch wacht op de

171

zonen der mensen. En het overblijfsel van Jakob zal onder de heidenen zijn, temidden van vele volke­ren als een leeuw onder de dieren des wouds, als een jonge leeuw onder de schaapskudden, die, wanneer hij er binnendringt, neerslaat en verscheurt, zonder dat iemand redt. Uw handen zullen verheven zijn boven uw tegen­standers, en al uw vijanden zullen worden afgesneden (…) en Ik zal in toorn en in gramschap wraak oefenen over de heidenen die geen gehoor gegeven hebben.” (Micha 5:6-9, 15, KJV. / Ned., de verzen 5-8, 14.) {SR2: 171.3}

“Het erfdeel van Jakob is niet als hun; want Hij is de Formeerder van alle dingen; en Israël is de staf Zijner erfenis; HERE der heerscharen is Zijn naam! Gij zijt Mijn strijdbijl en Mijn strijdwapen [de 144.000]; want met u zal Ik de natiën verbrijzelen, en met u zal Ik ook verbrijzelen man en vrouw; en met u zal Ik verbrijzelen grijsaard en knaap; en met u zal Ik verbrijzelen jonge man en jonge vrouw; ook zal Ik met verbrijzelen herder en kudde; en met u zal Ik verbrijzelen landbouwer en gespan, en met u zal Ik verbrijzelen landvoogden en stadhouders.” (Jer. 51:19-23, KJV.) Daarom, “staan” bij de vervulling van Johannes’ profetie, 144.000 “op de berg Sion,” niet lijfelijk, maar in de zin van de positie die zij bekleden. Op dezelfde manier als de vijf maagden die met Hem naar de bruiloft gaan. (Zie “The Great Controversy,” p. 427/ “De Grote Strijd,” blz. …) Zoals het oude Israël een verschrikking was voor de heidenen in het beloofde land, zo zal ook nu het tegewoordige Israël Gods een verschrikking zijn voor de zondaren in de wereld, en zoals het oude Israël moest strijden met het zwaard om het land in bezit te nemen, zo moet ook het Israël dat nu is, strijden met het “zwaard des Geestes” om de wereld in bezit te nemen (het beloofde land). {SR2: 172.1}

“En ik hoorde een stem uit de hemel, als een stem van vele wateren, en als de stem van grote donderslagen; en ik hoorde de stem van harpenieren spelen op hun harpen; en zij zongen als het ware een nieuw gezang voor de troon, en voor de vier dieren, en de oudsten; en niemand kon het gezang leren dan de 144.000, die verlost waren van de aarde.” (Openb. 14:2, 3, KJV.) {SR2: 172.2}

Het lied werd in de hemel gezongen door hemelse wezens voor de troon, en voor de dieren, en de oudsten. Het is daarom duidelijk dat het oordeel aan de gang was. (Verdere uitleg volgt.) Merk op, dat de 144.000 niet zongen, maar dat zij slechts het “gezang” konden leren zoals het in de hemel gezongen werd. Dat wil zeggen, dat alleen zij de hemelse waarheid en hun positie konden verstaan in die bijzondere tijd in verband met de bood­schap die zij moeten uitdragen. {SR2: 172.3}

“En ik hoorde een stem uit de hemel tot mij zeggen: Schrijf,

172

gezegend zijn de doden die in de HERE sterven van nu aan; ja, zegt de Geest, dat zij mogen rusten van hun arbeid; en hun werken volgen hun na.” (Openb. 14:13, KJV.) “Die van nu aan sterven,” dat wil zeggen, vanaf de aanvang van de “luide roep.” Aldus verklaart het woord dat sommigen der heiligen in het graf zullen worden gelegd gedurende de tijd van de oogst (de luide roep). Wij citeren uit “Counsels on Health,” p. 375: “Velen zullen worden te ruste gelegd voordat het vurige oordeel van de tijd der benauwdheid over de wereld komt.” {SR2: 172.4}

Terwijl sommigen van de heiligen te ruste zullen worden gelegd in de tijd van de “luide roep,” wordt het duidelijk gemaakt door Openbaring 15:1, 2, dat allen die leven nadat de genadetijd is afgesloten en voordat het uitgieten der laatste plagen aanvangt, zullen worden veranderd zonder de dood te smaken: “En ik zag een andere teken in de hemel, groot, en wonderbaar, zeven engelen hebbende de zeven laatste plagen; want in hen is de toorn Gods vervuld. En ik zag als het ware een zee van glas met vuur vermengd; en zij die de overwinning over het beest hadden, en over zijn merkteken, en over het getal van zijn naam, staande aan de glazen zee, hebbende de harpen Gods.” De “zee van glas” is een symbool van eeuwig leven. (uitgelegd in een ander hoofdstuk.) In zovere allen die de overwin­ning behaald hebben aan de zee staan, toont het aan, dat zij overge­gaan zijn uit de dood in het leven, en hun bestemming is nu “God, het nieuwe Jeruzalem.” {SR2: 173.1}

Openb. 15:5-8: “En daarna zag ik, en de tempel van de tent der getuige­nis in de hemel ging open; en de zeven engelen, die de zeven plagen hadden, kwamen uit de tempel, bekleed met rein en blinkend linnen en de borst omgord met een gouden gordel. en één van de vier dieren gaf aan de zeven engelen zeven gouden schalen, vol van de gramschap van God, Die leeft tot in alle eeuwigheden. En de tempel werd vervuld met rook vanwege de heerlijkheid Gods en vanwege Zijn kracht; en niemand kon de tempel binnengaan, voordat de zeven plagen der zeven engelen voleidigd waren.” Nadat het onderzoek is beëindigd en iedere zaak is beslist, zal de tempel der getuigenis geopend zijn, op dezelfde wijze als toen de tempel in type geo­pend werd aan het einde van het offersysteem, en het voorhangsel dat de twee afdeling scheidde “in tweeën scheurde, van boven tot beneden.” (Zie Matt. 27:51.) {SR2: 173.2}

De deur die geopend is na de afsluiting van de genadetijd is de toegang tot de heilige plaats (of het heilige) die gesloten werd in 1844. Na de afsluiting van de genadetijd zal de tempel gevuld zijn met de kracht en de heerlijkheid van God, zodat niemand in staat zal zijn het te betreden tot nadat de zeven plagen vervuld zijn. Dit toont aan, dat geheel Gods volk aan de glazen zee (het eeuwig leven) stond en dat toen de genadetijd geëindigd was. Dus wanneer Jezus het heilige der heiligen verlaat, zullen Gods dienstknechten geen rouwredevoeringen te verkondigen en geen evangelie­boodschappen voor zondaren hebben. {SR2: 173.3}

173

—

HET VIERENTWINTIGSTE HOOFDSTUK VAN MATTHEÜS, EN DE TEKENEN VAN CHRISTUS’ KOMST.

“En toen Hij opde Olijfberg gezeten was, kwamen Zijn discipelen alleen tot Hem en zeiden: ‘Zeg ons, wanneer zal dat geschieden, en wat is het teken van Uw komst en de voleinding der wereld?’ En Jezus antwoordde en zeide tot hen: ‘Ziet toe dat niemand u verleide! Want velen zullen komen onder Mijn naam en zeggen: Ik ben de Christus, en zij zullenvelen verlei­den. Ook zult gij horen van oorlogen en geruchten van oorlogen. Ziet toe, weest niet verontrust; want dat moet gescheiden, maar het einde is het nog niet. Want volk zal opstaan tegen volk, en koninkrijk tegen konink­rijk, en er zullen nu hier, dan daar, hongersnoden en aardbevingen zijn. Doch dat alles is het begin der weeën. Dan zullen zij u overleveren aan verdrukking en u doden, en gij zult door alle volken gehaat worden om Mijns naams wil. En dan zullen velen ten val komen en zij zullen elkander overleveren en elkander haten. En vele valse profeten zullen opstaan en velen zullen zij verleiden. En omdat de wetsverachting toeneemt, zal de liefde van de meesten verkillen. Maar wie volhardt tot het einde, die zal behouden worden. En dit evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld verkondigd worden tot een getuigenis voor alle volken, en dan zal het einde gekomen zijn.'” (Matt. 24:3-14.) {SR2: 174.1}

De directe vraag aan Christus voorgelegd en Zijn antwoord betreffende de zekerheid van Zijn tweede komst, en het einde van de tegenwoordige werelld, is te duidelijk en van zelfuitleg voorzien om ruimte over te laten voor twijfel. Hij zei niet dat heteinde van de tegenwoordige zondige wereld niet zou komen, maar Hij bevestigde duidelijk dat het zal komen. Ook zei Hij, dat voordat het einde zal komen: “Dit evangelie van het Koninkrijk [de tekenen van Zijn tweede komst zoals voorzegd in dit hoofdstuk] zal gepre­dikt worden in de gehele wereld tot een getuigenis voor alle volken [niet dat alle volken bekeerd zullen worden, maar tot een getuigenis] en dan zal het einde gekomen zijn.” Zij, die het tegenovergestelde leren dan deze duidelij­ke verklaring van de de Meester, zijn degenen van wie Hij zegt: “Vele valse profeten zullen opstaan en velen zullen zij verleiden.” Voorts zegt de Heer: “Want gelijk de bliksem komt van het oosten en licht tot het westen, zo zal de komst van de Zoon des mensen zijn.” {SR2: 174.2}

Terwijl sommige van deze valse profeten Zijn komst volledig ontkennen, durven anderen te zeggen: “Hij is reeds gekomen.” Weer anderen beweren dat niemand Hem zal zien wanneer Hij komt, maar, dat Hij Zijn koninkrijk op

174

aarde zal oprichten, en dat deze wereld nooit aan haar einde zal komen, enz. Wij stellen de vraag: Vertelt Christus een onwaar verhaal, of vervul­len deze valse profeten Zijn voorzegging door te trachten de heiligen te misleiden inzake Zijn komst, en om hun geloof in de woorden van de Meester omver te werpen, om hun aldus te beroven van de kroon des levens? Als deze niet de misleiders zijn van wie Hij spreekt, wie zijn het dan? {SR2: 174.3}

Indien deze werkers van ongerechtigheid Zijn duidelijke woorden durven tegen te spreken zoals in dit geval, kan er dan niet verwacht worden dat zij zullen pogen de gehele waarheid van de Bijbel omver te werpen? {SR2: 175.1}

Wanneer Christus zal komen “gelijk de bliksem komt van het oosten, en licht tot het westen,” zullen dezse valse profeten beschaamd staan. Ook de Openbaarder verklaart: “Zie, Hij komt met de wolken; en elk oog zal Hem zien, ook zij, die Hem doorstoken hebben; [dat wil zeggen, zij die Hem doorstaken zullen worden opgewekt vóór Zijn komst. Zie Dan. 12:2] en alle stammen der aarde zullen over Hem weeklagen. Ja, Amen.” (Openb. 1:17.) Ja, onze Christus zal komen en wij zullen Hem aanschouwen zoals Hij is, en te dien dage zal gezegd worden: Zie, Deze is onze God; wij hebben op Hem gewacht, en Hij zal ons verlossen; Dit is de HERE, wij hebben op Hem gewacht, wij zullen ons verblijden en verheugen in Zijn verlossing.” (Jes. 25:9, KJV.) {SR2: 175.1}

Hoewel deze valse profeten en zondaren Hem niet willen zien komen, zijn zij daartoe genoodzaakt: “En de koningen der aarde, en de vooraan­staanden, en de rijken, en de hoofdaanvoerders, en de machtigen, en iedere slaaf, en iedere vrije, verborgen zich in de holen en rotsen; en zij zeiden tot de bergen en tot de rotsen: ‘Valt op ons en verberg ons voor het aangezicht van Hem, Die gezeten is op de troon, envoor de toorn van het Lam; want de grote dag van Zijn toorn is gekomen; en wie zal in staat zijn om stand te houden?” (Openb. 6:15-17, KJV.) En zó zal het einde komen voor de zonda­ren, maar niet voor Gods volk: “Want de HERE Zelf zal vanuit de hemel neerdalen met een geroep, met de stemvan de aartsengel, en met de bazuin Gods; en de doden in Christus zullen het eerst opstaan; dan zullen wij, levenden, die overbleven, worden opgenomen samen met hen in de wol­ken, om de HERE te ontmoeten in de lucht; en zo zullen wij altijd met de HERE wezen.” (1 Tess. 4:16, 17, KJV.) {SR2: 175.1}

Voor de zondaren zal die dag een vreselijke dag zijn, en voor hen zal Hij komen “als eendief in de nacht,” maar voor hen die Hemverwachten zal dat niet het geval zijn. Want, sprekend van de grote vervolging die Zijn volk overviel tijdens de 1260 jaren van Daniël 7:25, zegt Hij: “Direct na de verdrukking van die dagen zal de zon verduisterd worden, en de maan zal haar glans niet geven, en de sterrenzullen van de hemel vallen, en de machten der hemelen zullen bewogen worden. En dan zal het teken van de Zoon des mensen verschijnen aan de hemel; en dan zullen alle stammen der aarde treuren, en zij zullen de Zoon des mensen zien komen op de wolken

175

des hemels met macht en grote heerlijkheid. En Hij zal Zijn engelen uitzenden met luid bazuingeschal en zij zullen Zijn uitverkorenen verzame­len uit de vier windstreken, van het ene uistersten des hemels tot het andere.” (Matt. 24:29-31, KJV.) {SR2: 175.4}

Vooruitblikkend op deze generatie, zei de Meester: “En er zullen tekenen zijn aan de zon maan en sterren.” (Luk. 21:25.) Dus, “Onmidde­lijk na de verdrukking” (de grote vervolging) zou de zon verduisterd worden. Op 19e mei, 1780, ging deze profetie in vervulling. De “Grote Strijd” aanha­lend: ” ‘Een van de merkwaardigste verschijnselen — misschien zelfs het geheim­zinnigste in zijn soort (…) is ‘de donkere dag van 19 mei 1780’, waar men tot nu toe geen verklaring voor heeft gevonden: de hemel en de atmosfeer van New England werden opdie dag totaal verduisterd'”. Een ooggetuige in Massachusetts beschrijf de verduistering als volg: {SR2: 176.1}

” ‘s Morgens kwam de zon helder op, maar verdween kort daarna achter de wolken. De wolken werden zwaarder en onheilspellend zwart. Plotseling bliksemde en donderde het. Het begon zachtjes te regenen. Tegen negen uur werden de wolken minder zwaar; ze werden koperkleurig en gaven de aarde, de rotsen, de bomen, de huizen, het water en de mensen een vreemd, luguber voorkomen. Enkele minuten later werd de hemel over de hele breedte bedekt door een zware wolk, behalve een smalle strook aan de horizon. Het was zo donker als op een zomeravond om negen uur (…) {SR2: 176.2}

” ‘De mensen werden doodsbang. Vrouwen stonden aan de deur te kijken naar het lugubere schouwspel.Mannen keerden terug van het werk op het land. De timmerman legde zijn gereedschap neer, de smid verliet zijn smidse en de winkelier kwam van achter zijn toonbank. De scholen werden gesloten en de kinderen renden angstig naar huis. Reizigers zochten onderdak in de dichtsbikgelegen boerderij. ‘Wat krijgen we nou?’, vroeg ieder zich af. Het was alsof een orkaan over het land zou razen of dat de laatste dag was aangebroken. (…) {SR2: 176.3}

” ‘Deze duisternis bedekte een zeer groot gebied. De uiterste grenzen waren Falmouth in het oosten, Connecticut en Albany in het westen, de kust in het zuiden en de verste Amerikaanse nederzettingen in het noorden.’ {SR2: 176.4}

“Na de duisternis van overdag werd de hemel ongeveer twee uur voor het vallen de avond wat lichter en kon de zon doorbreken, hoewel ze nog altijd door de dichte mist werd verduisterd. ‘Na zonsondergang kwamen de wolken weer aandrijven en werd het heel vlug donker’. ‘De duisternis van de nacht was even uitzonderlijk en angstaanjagend als die van overdag. Hoewel het

176

bijna volle maan was, moest men het licht aansteken om iets te zoen. Zag men in de dichtbij of verder gelegen huizen licht branden, dan was het alsof er een Egyptische duisternis heerste, waar de lichtstralen nauwe­lijks door­heen konden dringen’. Een ooggetuige zei nog het volgende: ‘Toen ik dat zag, dacht ik: ‘Als elke lichtbron van het heelal gehuld was in ondoor­dring­bare duisternis of vernietigd was, zou de duisternis op aarde niet dichter geweest zijn.” Hoewel het die nacht om negen uur volle maan was, werden de zware schaduwen des doods helemaal niet verdreven.’ Na midder­nacht verdween de duisternis en toen de maan zichtbaar werd, was ze rood als bloed. {SR2: 176.5}

“19 mei is de geschiedenis ingegaan als ‘de donkere dag’. Sinds de tijd van Mozes is er geen verduistering geweest die zó dicht was, zo’n groot gebied besloeg en zó lang heeft geduurd. De beschrijving van deze gebeurte­nis door ooggetuigen is slechts een echo van de woorden die meer dan vijfentwintig eeuwen vóór hun vervulling door Joël waren opgetekend: ‘De zon zal veranderd worden in duisternis en de maan in bloed, voordat de grote en geduchte dag des HEREN komt.'” {SR2: 177.1}

“In 1933, twee jaar na het begin van Milllers oppenbare verkondiging van de spoedige komst van Christus, verschenen de laatste tekenen die volgens Jezus aan Zijn komst zouden voorafgaan. Jezus had gezegd: ‘De sterren zullen van de hemel vallen’. In de Openbaring verklaarde Johannes toen hij in visioen de gebeurtenissen zag die ‘de dag des HEREN’ aankon­digden: ‘En de sterren des hemels vielen op de aarde, gelijk de vijgeboom zijn wintervij­gen laat vallen, wanneer hij door een harde wind geschud wordt.’ Deze profetie werd op indrukwekkende wijze vervuld door de grote sterrenregen van 13 november 1833, de grootste en de mooiste in de geschei­denis. ‘Het gehele firmament boven de Verenigde Staten was toen urenlang als een reusachtige vuurwerk! Sinds die tijd van de eerste kolonisten is er in dit land geen verschijnsel aan de hemel geweest dat door sommigen met zoveel verbazing en door anderen met zoveel angst en benauwdheid is gevolgd.’ ‘velen herinnerden zich de pracht en schoonheid nog. (…) Het heeft nog nooit zo zwaar geregent als op die dag toen de meteoren naar de aarde vielen. In oost, west, noord en zuid was de sterrenregen even dicht. Kortom, de ganse hemel scheen in beweging. (…) Het verschijnsel dat in professor Sillimans’ Journal wordt beschreven, was overal in Amerika te zien (…) Van twee uur ‘s morgens tot klaarlicht dag waren er aan de hemel, die helemaal onbewolkt was, voortdurend verschietende en verblindend schitte­rend lichtbollen te zien.’ {SR2: 177.2}

” ‘De schoonheid van dit verschijnsel was met geen pen te beschrijven.

177

(…) Wie het niet gezien heeft, kan er zich geen juist beeld van vormen. Het scheen alsof de hele sterrenhemel op één punt bij het zenit was samengeko­men en dan met de snelheid van de bliksem tegelijkertijd naar alle richtin­gen uiteenspatte. Er scheen geen eind aan te komen. Duizenden en nog eens duizenden meteoren volgden elkaar op alsof ze juist voor deze gelegenheid waren geschapen.’ {SR2: 177.3}

“In New York Journal of Commerce van 14 november 1833 verscheen een lang artikel over dit verschijnsel, waarin deze passage voorkomt: ‘Ik denk dat geen enkele natuuronderzoeker of geleerde ooit een gebeurtenis zoalsdie van gistermorgen heeft beschreven of heeft opgetekend. Achttien­honderd jaar geleden heeft een profeet dit alles nauwkeurig voorzegd, als wij tenminste willen toegeven dat met ‘sterren des hemels die op de aarde vallen’ een sterrenregen wordt bedoeld (…) wat volgens mij de enige letter­lijke betekenis is.’ {SR2: 178.1}

“Zo was de laatste teken dat Christus’ komst aankondigde ook versche­nen. Jezus had Zijn discipelen naar aanleiding van deze tekenen gezegd: ‘Zo moet ook gij, wanneer gij dit alles ziet, weten, dat het nabij is, voor de deur.’ Na deze tekenen zag Johannes de volgende belangrijke gebeurtenis die kort daarna zou voorkomen: ‘En de hemel week terug als een boekrol,’ terwijl de aarde beefde en alle bergen en eilanden van hun plaats werden gerukt, en de goddelozen in radeloze angst wilden vluchten voor het aangezicht van de Zoon des mensen.” (“Great Controversy, pp. 306-308, 333, 334/ “De Grote Strijd”, blz. 287-290, 313.) {SR2: 178.2}

Christus had Zijn volk geboden om uit te zien naar de tekenen van Zijn komst, en zich te verheugen als zij die tekenen van hun komende koning zouden waarneme. “En wanneer deze dingen beginnen te geschieden,” zei Hij, “richt u op en heft uw hoofden omhoog, want uw verlossing genaakt. (Luk. 21:28.) Hij wees Zijn volgelingen op de ontluikende bomen van de lente, en zei: “Leert dan van de vijgeboom deze les: Wanneer zijn hout reeds week wordt en de bladeren doet uitspruiten, weet gij daaraan, dat de zomer nabij is. Zo moet ook gij, wanneer gij dit alle ziet, weten, dat het nabij is, voor de deur.” (Matt. 24:32, 33.) Terwijl de Verlosser duidelijk de nabijheid van Zijn komst aangetoond heeft aan de generatie die getuige zal zijn van al deze tekenen, heeft Hij ons niet in duisternis gelaten voor wat betreft de tijdsduur tussen de vervulling van deze tekenen en die grote en glorieuze gebeurtenis, want Hij voegt eraan toe: “Dit geslacht [die de tekenen gezien hebben] zal geenszins voorbijgaan, totdat dit alles is vervuld.” (vers 34, KJV.) Aangezien het geslacht waar de Heer over sprak op het punt staat voorbij te gaan en het koninkrijk van eeuwig leven wordt aangekondigd, zal de zoeker naar waarheid zijn kans niet veronachtzamen door zijn gedachten en tijd in beslag te laten nemen door zaken die van minder belang zijn. {SR2: 178.3}

Gericht aan de Z.D.A. Gemeente.

Het evangelie van de komst van Christus in dit geslacht, en de tekenen

178

der tijden zoals vermeld in Mattheüs 24, waren gericht aan de Kerk der Zevende-dags Adventisten vanaf 1844. Geen ander Groep mensen was belast geweest met de boodschap die wordt gebracht in dit hoofdstuk (de tekenen en het einde der wereld), en de dringende noodzaak van haar spoedige verlosssing in deze generatie. Vandaar, dat wat voor lof of veroor­deling ook geschreven is aan de “dienstknecht” in Mattheüs 24, het kan geen betrekking hebben op een ander volk. Voorts is het zo, dat aangezien het overige deel van de christenheid in 1844 gevallen was omdat zij de bood­schappen verwier­pen die tot hen gezonden waren, en God dus geen licht door hen wilde laten schijnen vanaf die tijd, is het duidelijk dat het evangelie van het 24e hoofd­stuk van Mattheüs door geen enkel ander gemeente kon zijn verkondigd. Daarom, is de verklaring betreffende de dienstknecht in het volgende vers alleen van toepassing op het bovengenoemde kerkgenoot­schap. {SR2: 178.4}

“Wie is dan een getrouwe en verstandige dienstknecht, die de Heer over Zijn huis heeft gesteld, om aan hen [aan de wereld] voedsel op z’n tijd te geven” — tegenwoordige waar­heid? (Matt. 24:45) Merk op, dat indien het volk aan wie oorspronkelijk dit evangelie was toevertrouwd getrouw was geweest, dan zou de volgende belofte hun ten deel vallen: “Gezegend is die dienstknecht, die de Heer, wanneer Hij komt zo bezig vindt. Voorwaar Ik zeg u, dat Hij hem tot heerser zal maken over al Zijn bezit.” (De verzen 46, 47, K.J.V.) De betekenis van “al Zijn bezit” is de beëindiging van het evan­gelie, hetgeen eeuwige gerechtigheid met zich meebrengt, en het koninkrijk van Christus inluidt! Wat een heerlijke belof­te! Maar, let op het gevaar van het mislopen van deze eeuwige heerlijkheid: “Maar als die slechte dienstknecht in zijn hart zal zeggen: Mijn Heer stelt Zijn komst uit, en zal beginnen zijn mededienstknechten te slaan, en te eten en te drinken met de dronkaards.” (vers 48, 49, K.J.V.) De “dienstknecht” (enkel­voud) die “zijn mededienst­knechten” (meervoud) zal “beginnen te slaan,” stelt de leiders voor — de “engel” van de kerk van Laodicea — zij, die aansprakelijk zijn voor het “huis.” Maar de “dienstknechten” ( meervoud) hebben betrekking op de bedie­naren (of predikers) onder die leiders. Door de ontrouw van “die dienstknecht,” is de evangelieverkondinging vertraagd. De generatie staat op het punt voorbij te gaan, en het werk heeft een achterstand van jaren. Het resultaat is, dat de vertraging niet alleen door handelingen tot uitdrukking komt, maar het wordt ook in woorden uitgedrukt: “Mijn Heer stelt Zijn komst uit.” En aangezien de ene zonde tot de andere zonde leidt, is de leer van “Gezond­heidreformatie,” door het eten van voedsel dat van haar kracht is beroofd door moderne uitvindingen, de “lekkernijen” van Babylon, enz. — het toege­ven aan vleselijke lusten [of begeerten], op grote schaal gemisacht, aldus de woorden, “eten en drinken met de dronk­aards,” vervullend. {SR2: 179.1}

Van de gezondheidsleer wordt gezegd dat zij “de rechterhand en arm van de Derde-engel Boodschap is,” en dat het medisch werk “de rechterhand is van de boodschap.” Het idee van ge­zondheidreformatie is een zaak van het

179

verleden voor zover het de kerk als geheel betreft, en de leiders geven er weinig om. Maar dat is niet het ergste; deze ontrouwe dienstknecht van God heeft zelfs gedurfd zijn hand uit te strekken over de kloof om een onwettige verbintenis te vormen met de kerkelijke medische instellingen van hen die tot de wereld behoren, die sterk gekant zijn tegen het idee van gezondheid­hervorming — de rechterhand en arm van de “Derde-engel boodschap.” juist dat kanaal dat in het leven werd geroepen om dat gedeelte van het werk te ondersteunen en te dragen, is aan banden gelegd door een komplot. En om nu dit verbond te handhaven is het gedwongen juist die principen op te offeren waarvoor het in het leven werd geroepen. Daar­door zijn Gods werktuigen om de zieken te behandelen en om ziekten te voorko­men door gezond te leven en goddelijke genezing door te geloven in de waarheid, vervangen door drugs. {SR2: 179.2}

Aldus heeft de duivel de rechterhand en arm van de “Der­de-engel Boodschap” afgesneden, en door deze listige mislei­ding de kerk van God beroofd van haar medische instellingen! Wat een ramp! Wat een verlies! Zou het getrouwe volk van God in een tijd als deze voldoen aan de hulp van God tegen de machtigen? Hoe een lichaam van mensen met zoveel licht zo blind kan worden gaat het menselijk verstand te boven; het is een mysterie! {SR2: 180.1}

Waren zij (degenen die belast waren met grote verantwoor­delijkheid) trouw gebleven aan de aan hen toevertrouwde zorg, dan zouden de eeuwige zegenin­gen die gevonden worden in het nu volgende vers op hun van toepas­sing zijn: “Dat Hij hem tot heerser over al Zijn goederen zal stellen.” Maar aan hem die geen acht slaat op de opdracht van de Meester, “zal de Heer van die dienst­knecht komen op een dag wanneer hij niet naar Hem uitziet, en op een uur dat hij het niet verwacht, en zal hem ten onder snijden [doden], en hem doen delen in het lot der huichelaars: daar zal geween zijn en het tandenge­knars.” (Matt. 24:50,51, K.J.V.) Hadden zij gehoor gegeven aan de laatste dringende boodschap aan hen gezonden, een oproep tot besliste veranderin­gen, dan zou het nu volgende hoofdstuk (Matt. 25) profetisch anders zijn. {SR2: 180.2}

De Tien Maagden — Mattheüs 25.

“Dan zal het koninkrijk der hemelen vergeleken worden met tien maag­den, die haar lampen namen en uittrokken, de bruide­gom tegemoet. En vijf van hen waren wijs, en vijf waren dwaas. Zij die dwaas waren namen hun lampen mee, en namen geen olie met zich mee; maar de wijze namen olie in haar kruiken, met haar lampen. Terwijl de bruidegom uitbleef, sluimerden zij allen en vielen in slaap. En te middernacht werd een oproep gedaan: Ziet, de bruidegom komt; gaat uit hem tegemoet. Toen stonden al die maagden op, en brachten hun lampen in orde. En de dwaze zijden tot de wijze, geeft ons van uw olie, want onze lampen zijn uitgegaan. Maar de wijze antwoorden, zeggen­de: Geenzins, voordat er niet genoeg voor ons en voor u is; maar gaat liever tot de verkopers, en koopt voor uzelf. En terwijl zij

180

heengingen om te kopen, kwam de bruidegom; en die gereed waren gingen met hem tot de bruiloft, en de deur werd gesloten. Daarna kwamen ook de andere maagden, zeggende: Heer, heer, doe ons open! Maar hij antwoordde en zei: Voorwaar zeg ik u: Ik ken u niet. Zo waakt dan; want gij weet de dag noch het uur , waarop de Zoon des mensen komt.” (Matt. 25:1-13, K.J.V.) {SR2: 180.3}

Merk op, dat het 25e hoofdstuk een voortzetting is van het 24e hoofd­stuk. Let op het woord, “dan,” hetgeen de tijd bete­kent waarin zij de profeti­sche woorden vervulden die vervat zijn in de verzen 48-51. De maagden zijn een voorstelling van de kerk. Het getal “tien,” heeft de symbolische betekenis van het universele (de kerk als een geheel). Merk op dat zij allen “maag­den” zijn. De 144.000 worden met dezelfde woorden aange­duid. (zie Openb. 14:4.) Het woord “maagden,” duidt aan dat de klasse die door hen wordt aangeduid (tien), niet diegenen zijn die uit Babylon (de gevallen kerken) geroepen worden door de oproep ten tijde dat de “oproep” wordt gedaan. Want als zij uit Babylon zouden geroepen worden door de oproep “komt uit haar, mijn volk” (Openb. 18:4, K.J.V), dan zouden zij bevlekt zijn met “vrouwen” (de

geval­len kerken), en konden zij daarom geen “maagden” ge­noemd worden. Dus, moet de boodschap van de “Middernachtroep” hen in het huis van God vinden — maagden dus. {SR2: 181.1}

De “Middernacht Roep” werd voor het eerst verkondigd vóór 1844, en de komst van de “Bruidegom” was de komst van Christus tot het heilige der heiligen (Engels: “Most Holy place”) in het hemelse heiligdom voor het onderzoekend oordeel der heili­gen. Het onderzoek is in twee gedeelten: eerst, het oordeel der doden, en in de tweede plaats ten aanzien van de levenden, de “oproep” (of “roep”) moet worden herhaald, anders zouden wij geen tegenwoordige waarheid hebben voor de tijd van het oordeel der levenden. de “oproep” voor de levenden is van groter belang voor de wereld dan die der doden, en aangezien de “maagden” een voorstelling zijn van de levende kerk, moet de gelijkenis direct van toepassing zijn op de kerk in de tegenwoor­dige tijd, — de komst van de bruidegom voor het oordeel der levenden. Maar het wijst indirect terug naar de aanvang van de “Midder­nachtroep” (de boodschap van de eerste engel — het oordeel der doden). De beide boodschappen die van hetzelfde gebeuren zijn, het oordeel, (voor de leven­den en voor de doden) worden de “middernachtroep” genoemd. Het­zelfde wordt door de gelijkenis aangetoond. {SR2: 181.2}

“Terwijl de bruidegom uitbleef, sluimerden zij allen en vielen in slaap. En te middernacht werd er een oproep gedaan, Ziet, de bruidegom komt, gaat uit hem tegemoet. Toen stonden al die maagden op, en maakten hun lampen in orde.” Merk op dat zij “sluimerden en in slaap vielen” voordat de oproep werd gedaan. In de zomer van 1844, halverwege de tijd toen men eerst dacht dat de 2300 dagen [of avonden en mor­gens] zouden moeten eindigen (op 21 maart), en de tweede datum (22 october van hetzelf­de jaar), deze periode beschouwden zij als de “tijd van uitblij­ven.” Maar merk op dat

181

de “oproep” reeds enige jaren werd gedaan (de boodschap door Miller), en de tijd van uitblijven was van toepas­sing aan het einde van die periode, nadat zij hadden ontdekt dat zij zich hadden misre­kend, hetgeen tegenge­steld is aan een juiste toepassing van de gelijke­nis; want volgens de gelijke­nis bleven zij uit vóórdat de oproep werd gedaan. Vandaar, dat de tijd van uitblijven het oordeel der doden moet zijn, voordat de bruidegom kwam tot het onderzoek der levenden, de tijd waarin de “tien maagden” groeiden [of, zich ontwikkelden]. Dus, is die de tijd waarin zij allen sluimerden en in slaap vielen. Deze toepassing is ook in volmaakte harmonie met de bood­schap gericht aan de Laodiceërs. (Zie Openb. 3:14-19; Jes. 52:1, 2.) {SR2: 181.3}

Als de voorgaande toepassing juist is, dan moet er aan het einde van de periode van uitblijven, of kort voor de aanvang van het oordeel der levenden, een boodschap zijn — een “op­roep”; en als de “maagden” een voorstelling zijn van de kerk als een lichaam in de tijd van de “oproep,” dan moet die boodschap alleen voor de kerk bestemd zijn. Dit wordt ook bewezen in “The Great Controversy,” p. 425 [“De Grote Strijd,” blz. 397, 398). Aangezien er juist een dergelijke “oproep” wordt gepresenteerd in “The Shepherd’s Rod,” Vol.1 [“De Herderstaf,” Deel 1], toont het niet alleen aan dat de toepassing van de gelijkenis juist is, maar toont het ook aan dat die kerk het “Huis van God” is. {SR2: 182.1}

“Zij vielen allen in slaap.” Deze verklaring van de Meester toont aan, dat de kerk als geheel in slaap is gevallen — hetgeen in volmaakte harmonie is met de vorige uitleg van het 24e hoofdstuk van Mattheüs. Vijf waren wijs en vijf waren dwaas. Het getal “tien” is een symbool van de kerk als geheel, vijf om vijf, betekent half om half. Het kerkgenootschap telt tegen­woordig [in de jaren 30 toen dit boek werd geschreven] iets meer dan 300.000 leden. De helft van dit getal zou ongeveer 150.000 zijn. Als wij de dode materie (afvalligen, maar die nog steeds op de ledenlijst van de kerk staan), zouden aftrekken, zou het getal dat wij na de aftreksom overhouden onge­veer 144.000 zijn. Dus wordt opnieuw aangetoond dat de 144.000 de vijf wijze maagden zijn, en de dwaze zijn zij die zullen vallen onder de verdel­gingswa­pens in de handen van de “vijf mannen.” [Ezech. 9.] {SR2: 182.2}

“Maar de wijzen namen olie in hun kruiken met hun lampen mee.” De “olie” is een symbool van de Geest van God in de vorm van een boodschap (waarheid); want, het is de substantie [zekerheid of brandstof] die het licht geeft (het profetisch Woord van God). De lamp moet een symbool van het hart zijn waarin het Woord (olie) bewaard word. Het in orde brengen van hun lampen, is het “in orde brengen” van hun hart; dat wil zeggen, dat toen hun geweten werd wakkergeschud zij belangstelling begonnen te tonen. Maar slechts vijf van hen had een extra voorraad olie in hun oliehouders. Toen zij de bruidegom tegemoet begonnen te treden, gingen de lampen van de dwazen uit; en toen zij bemerkten dat zij in duisternis verkeerden, maakte het hun voortgang onmogelijk. Nu rijst de vraag: Wat maakte dat hun lampen uitgingen, en waarom konden zij terugkeren, maar niet voorwaarts gaan?

182

Aangezien de boodschap van het oordeel der doden de tegenwoor­dige waarheid was in 1844, Was het aan het begin van het oordeel der levenden (toen de oproep werd gedaan), geen tegenwoordige waarheid meer. Dus gingen hun lampen uit. Zij konden niet voorwaarts gaan omdat zij dwaas waren; dat wil zeggen, zij aanvaardden het licht niet — [het licht van] het oordeel der levenden. Was de “olie” buiten hun bereik? De woorden in de gelijkenis tonen aan dat zij allen de “oproep” hoorden, “opstonden, en hun lampen in orde brachten.” Vijf van hen bleven in gebreke om de voor­raad olie te ontvangen omdat zij “dwaas” waren, — zij onderzochten of studeerden niet voor zichzelf. Zij lieten anderen voor hun denken; zij kozen de makelij­ke, populaire kant, en aanvaardden de beslissingen van de leiders, zij namen de fouten van anderen over, en op die wijze werden zij zonder olievoorraad achtergelaten, — beroofd van de waarheid, beroofd van heer­lijkheid, en in duisternis achterge­la­ten! {SR2: 182.3}

“En de dwaze zeiden tot de wijze: Geeft ons van uw olie, want onze lampen gaan uit.” ten slotte zagen de dwaze maagden dat zij zich in duister­nis bevonden. Toen gingen zij naar de wijze en vroegen om olie als een gift. “Maar de wijze antwoordden en zeiden: geenzins, voordat er niet genoeg is voor ons en voor u; maar gaat liever naar de verkopers en koopt voor uzelf.” De olie wordt verkocht en er moet iets zijn dat in ruil gegeven wordt om de voorraad te verkrijgen. De kostprijs die zij moesten betalen was het “zuchten en uitroepen over de gruwelen die in het midden daarvan bedreven worden,” (Ezech. 9:4) de zonde opgeven en de waarheid gehoorzamen. Wat zij als ruil­waarde zouden ontvangen zou het zegel van de levende God op hun voor­hoofden zijn geweest. {SR2: 183.1}

“En terwijl zij heengingen om te kopen, kwam de bruidegom; en zij die gereed waren gingen met hem in tot de bruiloft, en de deur werd gesloten. Daarna kwamen ook de andere maagden, zeggende: Heer, Heer, doe ons open! Maar hij antwoordde en zeide: Voorwaar, ik zeg u, ik ken u niet.” (K.J.V.) Aangezien de dwaze maagden uiteindelijk bij de deur kwamen, is het duidelijk dat zij de olie verkregen hadden (van de boodschap geleerd hadden), maar er had een vertraging plaatsgevonden — de deur werd geslo­ten, en zij werden buitengesloten. Waarom waren zij nu eerst onbezorgd, en op het laatst zeer ijverig? De ervaring in dit geval is ongeveer dezelfde als die van de zondvloed. Terwijl Noach de komst van de zondvloed verkondig­de, schonk de wereld weinig aandacht aan zijn boodschap; maar zij die geloofden, gingen de ark binnen op het aangegeven tijdstip en de deur werd gesloten. Maar niet lang daarna, begonnen de tekenen van Noach’s voorzeg­ging te verschijnen; en toen regendruppels begonnen te vallen werd de goddeloze menigte gealarmeerd en haastte zij zich naar de ark, maar de deur was gesloten en zij [de goddelozen] waren buitengesloten. De deur die “gesloten was,” is een symbool dat aantoont dat de genadetijd voor de kerk gesloten werd kort nadat de dwaze maagden gealarmeerd werden. Uiteinde­lijk waren zijn bereid de prijs te betalen en de olie te kopen; maar het was geen verandering van het hart, alleen maar de angst om verloren te gaan. Hun handelwijze had hun zonder zegel achtergelaten — ” de man met de

183

schrijverskoker” was aan hun voorbij gegaan. Wat een verschrikke­lijke fout! Wat een teleur­stelling! Bijna gered, maar helemaal verloren! {SR2: 183.2}

“De komst van Christus tot het heilig der heiligen als onze Hogepriester voor de reiniging van het heiligdom, naar voren gebracht in Daniël 8:14; de komst van de Zoon des mensen tot de Oude van dagen, zoals voorgesteld in

Daniël 7:13; en de komst van de Here tot Zijn tempel, door Maleachi voorzegd, zijn beschrijvingen van dezelfde gebeurtenis. Deze gebeurtenis wordt trouwens ook beschreven door de komst van de bruidegom tot de bruiloft, beschreven door Christus, in de gelijkenis van de tien maagden, van Mattheüs 25.” — “The Great Controversy,” p. 426 / “De Grote Strijd,” blz. 398. {SR2: 184.1}

De beschrijving van Daniël is van toepassing op het oordeel der doden; maar die van van Maleachi 3:1-3, heeft betrekking op het oordeel der levenden — allen hebben zij betrekking op hetzelfde gebeuren — de dag van verzoening (of “grote verzoendag”) — de reininging van het heiligdom. {SR2: 184.2}

“De komst van de bruidegom, hier naar voren gebracht, vindt plaats vóór het huwelijk. Het huwelijk stelt het ontvangen van Zijn Konink­rijk door Christus voor. De heilige stad, het Nieuwe Jeruzalem, die de hoofdstad en representatie van het Koninkrijk is, wordt ‘de bruid, de vrouw van het Lam’ genoemd. De engel zei tot Johannes: ,Kom hier, ik zal u tonen de bruid, de vrouw van het Lam.’ ‘En hij voerde mij weg in de geest,’ zegt de profeet, ‘en toonde mij de grote stad, het heilige Jeruzalem, nederdalende uit de hemel van God.’ Het is dus duidelijk dat de bruid de heilige stad voorstelt, en dat de maagden die de bruidegom tegemoed gaan een symbool zijn van de gemeente. In de Openbaring lezen wij dat Gods volk de gasten [of genodig­den] zijn bij het bruiloftsmaal van het Lam. Als zij gasten zijn, kunnen zij niet tegelijkertijd de bruid voorstellen. De profeet Daniël zegt dat Christus ‘heerschappij, en heerlijkheid, en een koninkrijk’ van de Oude van dagen zal ontvangen. Hij zal het Nieuwe Jeruzalem ontvangen, als Koning der konin­gen en Heer der heren, voor de verlossing van Zijn volk, die zullen ‘nederzit­ten met Abraham en Izaak en Jakob,’ aan Zijn tafel in Zijn Koninkrijk, om deel te hebben aan het bruilofsmaal van het Lam.’ (Id., pp. 426, 427 / Ned., blz. 398, 399.) {SR2: 184.3}

De maagden werden opgeroepen om Hem te ontmoeten, en aldus door geloof met Hem binnen gaan om voor de Vader te verschijnen — de Grote Rechter. Het zegel is de toelating. Het plaatst hun namen in het boek des Levens van het Lam, en op die wijze vergunt het hun het recht voor de Vader te mogen verschijnen in het oordeel; niet persoonlijk, maar figuurlijk; en zo worden hun zonden uitgewist. Mattheüs 24:36, 50, zijn beschrijvingen van dezelfde gebeurtenis. “Waakt daarom, want gij weet de dag noch het uur waarop de Zoon des mensen komt.” (Matt. 25:13, K.J.V.) Dit heeft betrek­king op de tijd van het oordeel, en niet op Zijn komst naar de aarde; want,

184

de heilingen zullen de dag en het uur weten van Jezus komst op de wolken om de verlosten te ontvangen, zoals het door de vader aangekondigd zal worden kort voor Zijn komst. (Zie “The Great Controversy,” p.640 / “De Grote Strijd,” blz. 590.) {SR2: 184.4}

Samenvatting van de tien maagden.

Het getal, “tien”, dat een symbool is van het universele, stelt de kerk als lichaam voor, kort voor de aanvang van het oordeel der levenden — in de verzegelingstijd van de 144.000, en vóór de “Luide Roep” van de Derde-engel Boodschap, hetgeen de periode voorsteld van de eerste vruchten van de oogst. De vijf wijze maagden waren zij die in God en in Zijn woord alleen vertrouwden, zonder vertrouwen in de mens te stellen, en zij waren honge­rig naar waarheid, zoekende naar licht, en aanvaardden het blijmoedig toen het kwam. Aldus ontvingen zij het zegel van Gods goedkeuring, hun zonden werden uitgewist, en hun leven zeker gesteld — zij gingen over van veroorde­ling en dood naar heerlijkheid en eeuwig leven. Zij zijn Gods’ dienstknech­ten, koningen en priesters — 144.000 in getal. {SR2: 185.1}

De vijf dwaze maagden zijn zij die vertrouwen in de mensen stelden. Zij waren bereid dat anderen voor hen zouden denken en studeren. Hun liefde voor deze wereld en al wat daarin is, oversteeg hun liefde voor Christus en de toekomstige wereld. Zij hadden geen ware besef van de vreselijke gevol­gen van de zonde. Hun ijver voor het eigen ik overstemde hun ijver voor het huis van God en Zijn eer. Zij waren tevreden met hun in orde gebrachte lampen met slechts weinig olie daarin. Zij zagen de nood­zaak niet in voor meer licht — profeten, waarheid of boodschap. Zij zeiden in hun hart, wij zijn rijk en verrijkt met goederen en hebben niets meer nodig. Zij waren bevoor­oordeeld tegen licht dat werd geworpen op het woord van God, en zij aanvaardden de waarheid niet, omdat het kanaal waardoor het kwam niet van hun keuze was. {SR2: 185.2}

De kennis van tegenwoordige waarheid, die de vijf dwaze maagden bezaten vanaf 1844 is het oordeel der doden, en dat was de enige olie in hun lampen. Toen het oordeel der levenden aanving, en de “oproep werd ge­daan,” werden zij zonder olie in hun kruiken [of oliehouders] gevonden. Zij hadden de opdracht van hun Heer veronachtzaamd: “Waakt daarom, want gij weet de dag nog het uur waarop de Zoon des mensen komt.” Dus toen de wijze maagden eropuit gingen om de bruidegom te ontmoeten gingen de lampen van de dwaze maagden uit, want, het oordeel der doden was voorbij. Van­daar, dat het geen tegenwoordige waarheid meer was, en zodoende werden zij in duisternis achtergelaten. Toen de oordelen van God een aanvang namen zagen zij hun fout in en haastten zich naar de ark van veiligheid, maar het was buiten hun bereik want zij wisten niets van de boodschap, en tegen de tijd dat zij het verwierven (hun lampen met olie vulden), was er een vertraging opgetreden, de engel was “door de stad

185

getrokken, door Jeruza­lem,” — de kerk — de verzegeling was beëindigd, en de genadetijd voor de kerk was afgesloten — de deur was gesloten. Aldus waren zij buiten gesloten. Toen kwamen zij met deze woorden: “Heer, Heer, doe ons open! Maar Hij antwoordde en zeide: Voorwaar Ik zeg u, Ik ken u niet.” “Bestem zijn aandeel met de huichelaars; daar zal geween zijn en het tandengeknars.” Wat een teleursteling zal dat zijn! {SR2: 185.3}

Er moet worden opgemerkt dat de afsluiting van de genadetijd voor de kerk en die van de wereld twee verschillende gebeurtenissen zijn. De eerstgenoemde is een miniatuur representatie [= een verkleinde weergave] van de laatstgenoemde. De Schriftverwijzing van het voorafgaande gebeuren wordt gevonden in Mattheüs 25:11, 12; maar van de laatste lezen wij: “Wie onrecht doet, hij doe nog meer onrecht; wie vuil is, hij worde nog vuiler; wie recht­vaardig is, hij bewijze nog meer rechtvaardigheid; wie heilig is, hij worde nog meer geheiligd. Zie, Ik kom spoedig en Mijn loon is bij Mij, om een ieder te vergelden naardat zijn werk zijn zal.” (Openb. 22:11, 12, K.J.V.) Op dat moment zullen zij die gelijk de vijf dwaze maagden waren zeggen: “De oogst is voorbij, de zomer is ten einde, en wij zijn niet gered.” (Jer. 8:20.) “En zij zullen zwerven van zee tot zee, en van het noorden tot het oosten, zij zullen heen en weer snellen op zoek naar het woord van God, en zullen het niet vinden.” (Amos 8:12, K.J.V.) {SR2: 186.1}

186

DE ZEVEN ZEGELS EN HET HEILIGDOM.

Om een juiste toepassing van de zeven zegels te verkrijgen, moeten wij een beter begrip van de dienst in het hemelse heiligdom hebben, haar oorsprong, en het doel van haar bestaan zoals het werd geleerd door het aardse heiligdom die door Mozes werd gebouwd. (Hebr. 8:5.) {SR2: 187.1}

In de constructie en dienst van het heiligdom, wordt het verlossingsplan geopenbaard. De eerste afdeling, het heilige genoemd, waarin de hogepries­ter dagelijks dienst deed met offeranden, verschillende soorten van gaven en wassingen, was een plaats voor het belijden van zonden. Hetgeen een scha­duw was van hemelse dingen, openbaart duidelijk het verlossingsplan. De tweede afdeling, binnen het voorhangsel, het “meest heilige,” of het “allerhei­ligste” [het “heilige der heiligen”], was slechts in de zevende maand, op de tiende dag van de maand, eens per jaar geopende. Daar werd verlossing van de veroordeling der wet verzekerd. (Lev. 23:27-30; 16:34.) Het werd de dag van verzoening, oordeel, of reiniging van het Heiligdom genoemd. (Lev. 16:33; Dan. 7:10; 8:14.) Dit was een dag voor het uitwissen van de zonden die zich hadden opeengehoopt gedurende het het jaar, en was een symbool van de grote verzoendag; niet zinnebeeldig, maar in werkelijk­heid. (Zie Lev. 16:19. Zo ook “The Great Controversy,” p. 485 / “De Grote Strijd,” blz. …) De zetel, overschaduwd door de cherubijnen, die de genade­zetel genoemd wordt, toont aan dat het een troon van genade is, en daarom een oordeels­troon, waar zondaars genade kunnen verkrijgen. {SR2: 187.2}

Het gehele systeem — priester, offer, en bediening — was een zinnebeeld van Christus en Zijn dienst in het hemelse heiligdom, welke de Here opge­richt heeft, en niet een mens. (Zie Hebr. 8:2, en “The Acts of the Apostles,” page 14.) Het heilige was voor het belijden van zonde, maar het heilige der heiligen was voor het uitwissen van zonde. {SR2: 187.3}

Terwijl de diensten in het aardse heiligdom aan de gang waren, kon er geen dienst zijn in het hemelse heiligdom tot nadat Christus ten hemel opvoer en Hij onze Hoge Priester werd. (Zie Hebreeën 8.) Vandaar, dat toen de dienst in het hemelse heiligdom begon, de dienst in het aardse ophield. De ware aanbidders in het aardse, die in geloof (verlangend) uitzagen naar de dienst van het hemelse, werden in de hemelse boeken waardig geacht het eeuwig leven te beërven. Hun verslagen zouden worden onderzocht toen Christus, onze Hoge Priester het voorhangel betrad en het heilige der heiligen binnen ging om de zonde uit te wissen. (Zie Dan. 7:10.) {SR2: 187.4}

De Geest van God zegt: “Het is onmogelijk dat de zonden der mensen zouden worden uitgewist tot na het oordeel, ten tijde

187

dat hun zaak zal zijn onder­zocht.” — “The Great Controversy,” p. 485 / “De Grote Strijd,” blz. …. Terwijl de diensten in het aardse heiligdom van kracht waren, deed het hemelse dienst als opslagplaats voor beleden zonden. Hetzelfde geld zelfs onder de dienst van Christus terwijl Hij in de heilige afdeling was, totdat Hij het heilige der heiligen binnenging. {SR2: 187.5}

Het Verlossingsplan Ging aan de Zondeval Vooraf.

Het hemelse heiligdom dat er is voor het belijden en het uitwissen van zonden, kon niet hebben bestaan voordat de zonde haar intrede deed en de noodzaak van een dergelijke structuur met zicht meebracht. Hoewel de heiligdomsdienst tot stand werd gebracht nadat Adam zondigde, had het verlossingsplan altijd al bestaan, en werd geopenbaard in, en door, de heiligdomsdienst. Aldus wordt het plan dat voorafging aan de zondeval in Christus gevonden, in Wie verlossingsmacht voor een ieder was en is. {SR2: 188.1}

Is het Heiligdom de Eeuwige Plaats van Gods Troon?

Terwijl het aardse heiligdom bestond, ontmoette God Zijn volk in het heilige der heiligen, waar Zijn tegenwoordigheid werd gemanifesteerd tussen de cherubijnen bij de genadezetel. Vandaar, dat sommigen het standpunt hebben ingenomen dat de eeuwige plaats van Gods troon “het heilige der heiligen” van het hemelse heiligdom is. Maar een dergelijk denkbeeld is in tegenstelling met zowel het type als met het anti-type. De eerste reden is dat het heiligdom niet altijd bestaan heeft, zoals reeds eerder werd uitgelegd; in de tweede plaats, het heilige der heiligen was gesloten terwijl Christus dienst deed in het heilige. Paulus zegt: “Wij hebben zulk een Hogepriester, Die gezeten is ter rechterzijde van de troon der Majesteit in de hemelen.” (Hebr. 8:1.) Als Gods troon zich in het “heilige der heiligen” bevond toen Christus ten hemel opvoer, Dan moest Hij onmiddelijk binnen gegaan zijn in het “heilige der heiligen,” inplaats van in het “heilge.” God ontmoette Zijn volk van vroeger in het heilige der heiligen, waar, in zinne­beeld, hun zonden werden uitgewist. Aldus, wordt symbolisch aangetoont dat Hij Zijn heiligen niet van aangezicht tot aangezicht kan ontmoeten tot nadat Hij hen ontmoet heeft in het “heilige der heiligen” — hun zonden uitgewist, niet zinne­beeldig, maar in werkelijk­heid — op de anti-typische verzoendag. Wij zullen dit vanuit een andere invalshoek bewijzen. {SR2: 188.2}

De Openbaarder werd, in een visioen rond 96 n. Chr., toegestaan om een blik te werpen in beide afdelingen. Een stem uit de hemel zei tot hem: “Klim hierheen op, en ik zal u dingen tonen die hierna moeten geschieden.” Toen zag hij een troon opgesteld, en iemand zat op de troon, en voor de troon bevond zich een zee van glas gelijk kristal. (Zie Openb. 4:1-6.) De stem deelde hem mede dat de dingen die hij gezien had “hierna” zouden geschie­den; dat wil zeggen, in de toekomst vanaf de tijd van het visioen. Vandaar, dat het duidelijk is dat er daar geen troon was op dat moment — onge­veer 62 jaar nadat Christus ten hemel was gevaren tot de

188

Vader. Daarom, zat Christus aan de rechterhand van God, maar niet op de troon in het heilig­dom. Hoe zit het dan? Heeft God meer dan één troon? “Troon”, is een zetel [of stoel], en waar God ook zit, daar is Zijn troon. Merk op, dat “Rondom en voor de troon” in het heiligdom, zich de “zee van glas” bevindt. {SR2: 188.3}

Nu lezen wij van een andere troon: “En hij toonde mij een zuivere rivier van levend water, helder als kristal, ontspringende uit de troon van God en van het Lam.” (Openb. 22:1, K.J.V.) Wederom moet worden opgemerkt, dat uit één van de tronen de “rivier des levens” ontspringt, maar van de andere de “zee van glas.” Daarom, zijn er twee tronen. Christus zat aan de rechter­hand Gods op de troon waaruit de “rivier des levens” ontspringt, want deze is het die, “de troon van God en van het Lam” wordt genoemd. Deze is Gods’ eeuwige verblijfplaats; maar die in het heiligdom werd voor een bepaalde tijd opgesteld, (Zie Dan. 7:9, 10), Tijdens de bediening van Christus in het heilige der heiligen, welke een oordeelstroon is — van het uitwissen van zonden en het schenken van beloningen. De troon waaruit de rivier des levens ontspringt is een troon des levens en van eeuwigheid. {SR2: 189.1}

Waar is de Troon gezien door Johannes?

Openbaring 4:1, 2, 4-6: “Hierna keek ik, en zie, een deur was geopend in de hemel: en de eerste stem die ik hoorde was als het ware alsof een bazuin met mij sprak, die zei: Klim hierheen op, en ik zal u dingen tonen die hierna moeten geschieden. En meteen was ik in vervoering des geestes; en, zie, een troon was opgesteld in de hemel, en iemand zat op de troon (…) En rondom de troon waren vierentwintig zetels; en op de zetels zag ik vieren­twintig oudsten zitten, in witte klederen gekleed; en zij hadden kronen van goud op hun hoofden. En van de troon gingen bliksemstralen en donderslagen en stem­men uit; en daar waren zeven vurige lampen brandende voor de troon, welke de zeven geesten Gods zijn. En voor de troon was een zee van glas gelijk kristal; en in het midden van de troon, en rondom de troon, waren vier dieren vol ogen van voren en van achteren.” (K.J.V.) {SR2: 189.2}

De beschrijving van de plaats is van dien aard, dat duidelijk wordt aantoont dat het hier om het hemelse heiligdom gaat. Dit feit wordt ook door de Geest der Profetie ondersteund: “Als in een visioen werd de apostel Johannes toegestaan een blik te werpen in de Tempel van God in de hemel, hij zag daar ‘zeven vurige lampen brandende voor de troon.’ Hij zag een engel ‘hebbende een gouden schaal; en aan hem werd veel ruikwerk gegeven, zodat hij het zou offeren met de gebeden der heiligen op het gouden altaar dat zich voor de troon bevond.’ Hier werd aan de profeet toegestaan de eerste afdeling te aanschouwen van het heiligdom in de hemel; en hij zag daar de ‘zeven vurige lampen’ en het “gouden

189

altaar,’ voorgesteld door de gouden kandelaar en het reukoffer altaar in het heiligdom op aarde. Wederom, ‘de tempel van God was geopend,’ en hij keek binnenin het binenste voor­hangsel [of gordijn], op het heilige der heiligen. Hier zag hij ‘de ark van Zijn getuigenis,’ voorgesteld door het heilige borststuk door Mozes vervaar­digd om de wet van God te bevatten.” — “Patriarchs and Prophets,” p. 356 / “Patriarchen en Profeten,” blz. … {SR2: 189.3}

In het aardse heiligdom, was alleen de hogepriester toegestaan om dienst te doen in de tweede afdeling, binnen het voorhangsel, en sommigen hebben begrepen dat de troon die door Johannes was gezien niet in het heilige der heiligen kon zijn geweest, omdat de vierentwintig oudsten zich voor de troon bevinden. Die gedachte is onjuist, want het zou onredelijk zijn het standpunt in te nemen dat God Zijn troon zou verplaatsen van het “allerheiligste,” naar het “heilige,” in plaats van dat oudsten zich zouden begeven naar heilige der heiligen voor de troon. Verder is het zo, dat het de troon van de Eeuwige die de tweede afdeling allerheiligst maakt. Als wij daarom het standpunt innemen dat de troon van God werd verplaats naar de eerste afdeling, dan zou het [of deze] het “allerheiligste” moeten zijn geworden. Dus, als de oudsten en de dieren, of schepsels, niet werden toegelaten tot de tweede afdeling voor de troon, zouden zij ook niet zijn toegelaten in de eerste afdeling voor de troon. Elk ander standpunt dat wordt ingenomen buiten dit staat gelijk aan te zeggen dat de afdeling heiliger is dan de Schepper en Zijn troon. {SR2: 190.1}

Volgens Paulus, kan de dienst binnen het voorhangsel van de aardse tabernakel niet alles verduidelijken wat plaats vindt in de hemelse. Hij zei: “Daarmede gaf de Heilige Geest te kennen, dat de weg naar het heiligdom nog niet openlag, zolang de eerste tent [of tabernakel] nog bestond.” (Hebr. 9:8.) Daarom moeten wij de waarheid van de diensten in het hemelse heiligdom vanuit een andere invalshoek vinden. Wij halen Dan. 7:9, 10 aan: “Ik zag toe totdat er tronen werden opgesteld, en de Oude van dagen zette Zich neder, Wiens kleed wit was als sneeuw, en het haar van Zijn hoofd als de zuivere wol; Zijn troon was als de vurige vlam, en Zijn wielen als bran­dend vuur. Een vurige stroom welde op en vloeide voor Hem uit; Duizend maal duizenden dienden Hem, en tiendui­zend maal tienduizenden stonden vóór Hem; het oordeel werd opgesteld [of de vierschaar zette zich neder], en de boeken werden geopend.” {SR2: 190.2}

Aan de profeet werd de aanvang van het oordeel (verzoenning) getoond, ook wel de reiniging genoemd, hetgeen plaatsvindt in de allerheiligste afdeling; want hij zegt, “het oordeel werd opgesteld.” Merk op dat, “duidzend maal duizenden Hem dienden en dat tien duizend maal tien duizend voor Hem stonden.” Aldus zien wij dat Paulus gelijk heeft, dat de dienst van het hemelse niet volledig werd openbaar gemaakt door de dienst in het aardse. Hoewel alleen de hoge priester

190

was toegestaan het heilige der heiligen in het aardse binnen te gaan, betrad een ontelbaar gezelschap het hemelse. Daarom, waar is het bewijs dat de oudsten niet in de allerheiligste (afdeling) kunnen zijn? Het is onmogelijk om de vervulling van de profetie van de 2300 dagen — jaren — van Daniël hoofdstuk 8, vers 14, toe te passen op een andere tijdstip dan het tijdstip van het oordeel in 1844. {SR2: 190.3}

Deze profetische periode begon bij de uitvaardiging van het bevel om Jeruzalem te herstellen en te bouwen. (Dan. 9:25.) Het decreet [of bevel] uitgevaardigd door de koning van Perzië werd ten uitvoer gebracht in 457 v. Chr. (Zie Ezra 7.) Daarom eindigde het in 1844, ten tijde dat Christus van het “heilige” over ging naar het “heilige der heiligen.” Zie, voor verdere studie, “The Great Controversy,” P. 486; /”De Grote strijd,” blz. … {SR2: 191.1}

Wij zullen pogen aan te tonen dat het visioen van Daniël van hetzelfde gebeuren is als dat van Johannes. Daniël spreekt van tronen (meervoud), dan maakt hij een onderscheid van de troon van God (Oude van dagen) bij de “vurige stroom” die voor Hem opwelde. Het boek Daniël is een profetie, maar het visioen van Johannes is een openbaring. Daniël zegt dat hij “tronen” zag. Maar Johannes vertelt ons hun aantal — vijfentwintig in het totaal. (Openb. 4:2, 4.) Daniël zegt: “Een vurige stroom welde voor Hem op;” Johannes vertelt ons wat de stroom is: “De zee van glas vermengd met vuur.” (Openb. 4:6; 15:2.) Daniël zegt: “Duizend maal duizenden (…) en tiendui­zend maal tienduizend stonden voor Hem;” Johannes vertelt ons wie zij zijn: “En ik zag, en ik hoorde een stem van vele engelen rondom de troon en de dieren en de oudsten; en hun getal was tienduizend maal tienduizend, en duizenden duizendtallen.” (Openb. 5:11, K.J.V.) Daniël zegt: “Het oordeel ving aan en de boeken werden geopend.” Johannes voegt eraan toe dat een van de boeken in de hand was van Hem Die op de troon zat en [dat het boek] was verzegeld met zeven zegels. (Openb. 5:1.) Aldus geeft Johannes ons een nauwkeuriger openbaring van dezelfde gebeurtenis. {SR2: 191.2}

De deur die hij “open” zag is het voorhangsel [of afscheiding] tussen het “heilige” en het “heilige der heiligen,” want er is geen andere [deur] die gesloten gehouden was geweest. Vandaar het woord “hierna” in hoofd­stuk 4, vers 1, vanaf de tijd van het visioen — vooruitwijzend naar 1844. {SR2: 191.3}

Alhoewel de priester van het aardse heiligdom het “heilige der heiligen” eenmaal per jaar betrad, volgens Paulus, betrad Christus het “heilige” eens en voor altijd. (Zie Heb. 9:12.) En van die tijd zegt de apostel, dat Hij “ons ten goede, voor het aangezicht van God moet verschijnen,” in het “hei­lige der heiligen.” (Vers 24, K.J.V.) Daarom, kon Christus niet de eerste afdeling zijn binnen gegaan als een priester voordat Hij uit de doden was opgestaan, ten tijde dat Hij onze Hoge Priester werd; ook kon Hij niet het heilige der heiligen in die hoedanigheid zijn binnen gegaan vóór de oordeelsdag, want Paulus zegt, dat Hij “eenmaal is binnen gegaan.” Dan kan de profetie door Daniël gegeven en de openbaring door Johannes, van geen andere gebeurte­nis

191

zijn dan de aanvang van het oordeel op de bevestigde datum (1844). {SR2: 191.4}

Alleen zij van wie de namen zijn geschreven in het boek des levens van het Lam worden voor het aangezicht van God gebracht — in het “heilige der heiligen.” De apostel zegt: “Daar wij dan, broeders, volle vrijmoedigheid bezitten om in te gaan in het heiligste door het bloed van Jezus.” (Heb. 10:19, K.J.V.) Verdergaand met hetzelfde visioen, gaan wij voorbij aan het vijfde en het zesde hoofdstuk van de Openbaring. {SR2: 192.1}

Aanhalingen van de hoofdstukken 5:1, 3, 5-7; 6:1: “En ik zag in de rechterhand van Hem, Die op de troon zat, een boekrol, beschreven van binnen en van buiten, welverzegeld met zeven zegels. (…) En niemand in de hemel, noch op de aarde, noch onder de aarde, kon de boekrol openen of haar inzien. (…) En een uit de oudsten zeide tot mij: Ween niet; zie, de Leeuw uit de stam van Juda, de Wortel Davids, heeft overwonnen om de boekrol te openen, en om haar zeven zegels te verbreken. En ik zag, en zie, in het midden van de troon en van de vier dieren, en te midden der oudsten, stond een Lam als geslacht, hebbende zeven horens en zeven ogen, welke zijn de zeven Geesten Gods, uitgezonden over de gehele aarde. En Hij kwam en nam de boekrol uit de rechterhand van Hem, Die op de troon gezeten was. (…) En ik zag toen het Lam een van de zeven zegels opende.” (K.J.V.) {SR2: 192.2}

Het boek, verzegeld met zeven zegels, in de rechterhand van de Grote Rechter, Moet de namen bevatten van hen wiens zonden zullen worden uitgewist. Aangezien dit het enige boek is die “niemand in de hemel noch op de aarde (…) instaat was te openen, noch die in te zien,” behalve het Lam die voor de troon stond (zie hoofdstuk 5:1-9), is het onbetwistbaar duidelijk dat het boek met de zeven zegels het boek is dat “Het boek des Levens van het Lam” wordt genoemd. En met dit boek begon het oordeel. Hetzelf­de wordt in Openbaring 20:12 herhaald, “En ik zag de doden, kleinen en groten, staande voor God; en de boeken werden geopend; en een andere boek werd geopend, welke is het boek des levens; en de doden werden geoordeeld overeenkomstig die dingen die in de boeken geschreven stonden, overeen­komstig hun werken.” (Zie “The Great Controversy,” p. 480; “De Grote Strijd,” blz. …) Daar dit niet kan worden weerlegd, is het duidelijk dat dat fundament voor de toepassing van de zegels is gelegd. {SR2: 192.3}

Wij citeren de tekst van de eerste vier zegels: “En ik zag, en zie, een wit paard: en hij die erop gezeten was had een boog; en hem werd een kroon gegeven: en hij ging uit, overwinnende, en om te overwinnen. En toen Hij het tweede zegel opende, hoorde ik het tweede dier zeggen: Kom en zie. En een andere paard ging uit dat rood was; en aan hem die erop zat werd macht gegeven om vrede van de aarde weg te nemen, en dat zij elkander zouden doden; en aan hem werd een groot zwaard gegeven. En toen Hij het derde zegel geopend had, hoorde ik het derde dier zeggen: Kom en zie. En

192

ik zag, en zie, een zwart paard; en hij die erop zat had een weegschaal in zijn hand (…) en toen Hij het vierde zegel geopend had, hoorde ik de stem van het vierde dier zeggen: Kom en zie! En ik keek, en zie, een vaal paard; en die daarop zat, zijn naam was [de] Dood, en [het] Dodenrijk [of Hel] volgde achter hem. En hun werd macht gegeven over het vierde deel der aarde, om te doden met het zwaard, en met honger, en met de dood, en met de beesten der aarde.” (Openb. 6:2-5, 7, 8, K.J.V.) {SR2: 192.4}

Sommigen hebben de zeven zegels van het zesde hoofdstuk van de Openbaring toegepast op de kerk in de periode van het Nieuwe Testament, maar de symbolen zijn tegengesteld aan die toepassing. In zowel de periode van het Oude als in die van het Nieuwe Testament, is Gods kerk voorge­steld als een kuize vrouw. (Zie Jer. 6:2; Openb. 12:1.) Inspiratie brengt geen verandering in de regel voor een symbool van een onreine kerk, want in Openbaring 17:1, 4, 5, wordt een hoer gebruikt om een kerk, of kerken, aan te duiden, die gevallen of ontrouw zijn. De verandering van deze regel, (van “vrouw” naar “man” of “paard”) kan nergens in de Bijbel gevonden worden. {SR2: 193.1}

Het is niet alleen onschriftuurlijk om mannen en paarden toe te passen als symbolen van de kerk, maar het is in alle opzichten ook ongepast. Ook kan er geen enkel bewijs naar voren worden gebracht om aan te tonen dat de zegels alleen van toepassing zijn op de periode van het Nieuwe Testament. Daarom, moet de toepassing van de symbolen ergens anders worden gezocht. Wij worden dus geconfronteerd met de noodzaak van een diepere studie over het onderwerp. Volgens de raadgeving van de dienstknecht des Heren, wordt ons vermaand dit te bestuderen, want het bevat een belangrijke waarheid voor hen die een aandeel zullen hebben in het afsluitingswerk van het evangelie. Een aanhaling uit “Testimonies For the Church,” Vol. 9, p. 267: “Het vijfde hoofdstuk van de Openbaring moet naarstig worden bestudeerd. Het is van groot belang voor hen, die zullen delen in het werk van God voor deze laatste dagen.” {SR2: 193.2}

Was het hoofdstuk juist uitgelegd, begrepen, en gepubliceerd geweest voordat het getuigenis hierboven werd geschreven, dan zou deze aandrang niet nodig zijn geweest. Verder, als het in het verleden was uitgelegd geweest, waarom is de les van zulk groot belang, en wie draagt de verant­woordelijk­heid voor haar verkondiging aan de wereld? Maar, het vijfde hoofdstuk kan, gescheiden van het zesde, niet worden begrepen, want deze hoofdstukken bevatten één onderwerp, namelijk: de zeven zegels. Het vijfde hoofdstuk is aangehaald, omdat het het hart en de sleutel is van het onder­werp. {SR2: 193.3}

Het zou onmogelijk zijn om de les van de zegels in het zesde hoofdstuk goed te begrijpen, tenzij wij iets weten over de “oudsten,” de “boeken,” en de “dieren” van het vierde hoofdstuk, waar het visioen begint. Wanneer wij wat kennis hebben verkregen van hun diensten [plichten of taken] voor de troon, en het doel van de bijeenkomst, zo

193

ook [het doel] van de aangelegenheid, pas dan kunnen wij een juiste toepassing maken die de toets kan doorstaan. {SR2: 193.4}

Tenzij de betekenis van elk symbool op gepaste wijze is uitgelegd zodat het niet kan worden tegengesproken, en zolang er geen les van tegen­woordi­ge waarheid eraan kan worden ontrokken, kan de uitleg niet betrouw­baar zijn en kan hij geen waarheid bevatten. God doet geen nutteloze herhalin­gen, ook zal Hij niet de tijd van Zijn dienstknechten verspillen om ze op te schrijven. Daarom, heeft elk kleine symbool zijn betekenis, en openbaart het een grote waarheid. {SR2: 194.1}

Het Oordeel en de Zegels — Openbaring Hoofdstuk 4.

Vers 1: “Hierna keek ik, en zie, een deur was geopend in de hemel; en de eerste stem die ik hoorde, was alsof een bazuin met mij sprak, die zei: Klim hierheen op, en ik zal u dingen tonen die hierna moeten geschieden.” (K.J.V.) De deur die geopend was kan geen andere zijn, dan de deur die de twee afdelingen van elkaar scheidt, namelijk, het heilige der heiligen van het heilige, in het hemelse heiligdom, zoals het aangetoond werd door het aardse heiligdom die gebouwd was door Mozes. Die afdeling zou worden geopend aan het begin van het oordeel, voorgesteld door de grote verzoen­dag zoals reeds eerder werd uitgelegd. Dan maken wij geen vergissing door vast te stellen dat het getoonde het oordeel in zijn volle gang is, en aange­zien de stem tot Johannes zei: “Ik zal u dingen tonen die hierna moeten geschieden,” is het duidelijk dat hij in visioen vooruitblikte op de aanvang van het oordeel in 1844. {SR2: 194.2}

Als deze conclussies juist zijn, en het visioen een beschrijving geeft van het oordeel in volle gang, dan moet hetzelfde bewezen worden door de dingen die in het visioen gezien werden. Een oordeel in volle gang vereist een rechter, een advocaat, een jury, en vertegenwoordigers van hen die zullen worden geoordeeld, want zij kunnen niet persoonlijk daar (in de hemel) zijn. Er moeten daar boeken zijn die de namen, en de verslagen van de daden bevatten, van hen die zullen worden geoordeeld; zo ook de tijd van het oordeel, en de beloning. Wij halen de tekst aan, die de Grote Rechter beschrijft: “En onmiddelijk kwam ik in vervoering des geestes, en zie, er stond een troon in de hemel, en iemand was op die troon gezeten. En Hij Die erop gezeten was, was van aanzien de diamant- en sardiussteen gelijk; en er was een regenboog rondom de troon, van aanzien een smaragd gelijk.” (Vers 2 en 3, K.J.V.) {SR2: 194.3}

De heerlijkheid Gods wordt voorgesteld door de gelijkenis van kostbare stenen. De regenboog openbaart Gods nooit falende belofte en grote barmhartigheid. God zei tot Noach: “Dit is het teken van het verbond welke Ik maak tussen Mij en u en elk levend schepsel dat met u is, voor voortdu­rende geslachten; Ik plaats Mijn boog in de wolk, en het zal als een teken dienen van een verbond tussen Mij en de aarde.” (Gen. 9:12, 13, K.J.V.) {SR2: 194.4}

De volgende vers duidt de jury aan: “En rondom de troon

194

waren vieren­twintig zetels; en op de zetels zag ik vierentwintig oudsten zitten, gekleed met witte klederen; en zij hadden op hun hoofden kronen van goud.” (Openb. 4:4, K.J.V.) De kronen van goud zijn een aanduiding van hun koninklijke gezag om deel te hebben aan de zaak. De witte klederen tonen aan dat zij mensen van de aarde zijn, verlost door het bloed van Christus. “En rondom de troon waren vier dieren, vol ogen van voren en van achteren.” (vers 6.) “En toen het de boekrol nam, wierpen de vier dieren en de vieren­twintig oudsten zich voor het Lam neder, hebbende elk harpen, en gouden schalen, vol reukwerk, welke zijn de gebeden der heiligen. en zij zongen een nieuw gezang, zeggende: Gij zijt waardig de boekrol te nemen, en de zegels daarvan te openen, want Gij werd geslacht, en hebt ons verlost voor God door Uw bloed uit elke bloedverwantschap, en taal, en volk, en natie.” (Openb. 5:8, 9, K.J.V.) Merk op, dat de dieren en de oudsten allen zongen, zeggende: “Want Gij hebt ons verlost uit elke stam [of bloedverwant­schap], en taal, en volk, en natie.” Aldus zijn de dieren, zo ook de oudsten, verlost van de aarde. {SR2: 194.5}

Wederom moet worden opgemerkt, dat de dieren en de oudsten een totaal vormen van achtentwintig. Het zou onmogelijk zijn dat slechts achten­twintig personen zouden zijn gered uit elke stam, taal, en volk, en natie; want als uit elke natie slechts één gered zou zijn, zou het het getal in de duizenden lopen, in plaats van achtentwintig. Daarom is het een feit, dat de “vier dieren” symbolen zijn die vier groepen van heiligen voorstellen, verzameld uit alle eeuwen, en uit iedere stam, taal, volk, en natie. Op gelijke wijze worden de wereldkoninkrijken na de zondvloed op symbolische wijze door dieren voorgesteld. Op deze wijze worden door de dieren hen voorge­steld, die zullen worden geoordeeld. {SR2: 195.1}

“En de vier dieren hadden elk voor zich zes vleugels; en zij waren van binnen vol ogen: en zij hadden dag noch nacht rust, zeggende: Heilig, Heilig, Heilig, Here God Almachtig, Die was, en is, en zal komen.” (Openb. 4:8, K.J.V.) “Vol ogen.” Ogen zijn er om het lichaam te verlichten. Daarom dienen zij als een symbool, zij tonen aan dat Gods volk in elk tijdperk voldoende licht heeft gehad. “Van voren en van achteren” betekent profe­tisch licht, die aan hen het verleden, het heden en de toekomst openbaart. Dit wordt mogelijk gemaakt door de Geest van God en door heilige engelen. Het cijfer vier toont aan dat er vier klassen van heiligen zijn die moeten worden beschouwd in het oordeel. Twee van deze klassen zullen worden opgewekt; namelijk, degenen die een natuurlijke dood stierven, en zij die als martelaren stierven. De andere twee zijn zij die zullen worden veranderd bij de komst van Christus; namelijk: de 144.000 van Opoenbaring 7:1-8, en de grote schare met palmtakken in hun handen, zoals getoond wordt in vers 9. (Zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 41-51.) Als de vleugels van de leeuw, en ook de vierkoppig luipaard (Babylon en Griekenland) getallen

195

[of cijfers] laten zien die perioden voorstellen, zoals reeds eerder werd uitgelegd (op bladzijde 33-42), dan moeten zij hetzelfde aanduiden op deze dieren. Zij moeten het zegel aanduiden waaronder het oordeel begint — het zesde zegel — vandaar, zes vleugels. “Here God Almachtig, Die was, en is, en zal komen.” Dat wil zeggen, God vóór het oordeel, in de tijd van het oordeel, en na het oordeel. {SR2: 195.2}

Vers 7: “En het eerste dier was een leeuw gelijk, en het tweede dier een kalf [of rund] gelijk, en het derde dier had een gelaat als van een mens, en het vierde dier was een vliegende arend gelijk.” De dieren stellen van nature ook de vier perioden van de kerk voor. Het eerste dier is een leeuw gelijk. De “leeuw” is de koning der dieren, en is bedoeld om de eerste periode van de kerk voor te stellen van vóór het seremoniële gedeelte, waar het oordeel mee begon. (Zie kaart in “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, p. 224.) Het tweede dier “een kalf gelijk,” Het ligt voor de hand, dat het tweede dier dat op “een kalf [of rund] gelijkt,” het offersysteem, of het typische gedeelte voor­stelt. Aldus moet het dier met het “aangezicht van een mens” de anti-typische periode voorstel­len na de kruisiging. En het vierde dier was een “vliegende arend” gelijk. Hij stelt de periode voor in de tijd van de oogst. De laatste periode wordt gesymboliseerd door een vliegende arend, om de kerk voor te stellen die zal worden veranderd. Een “vliegende arend” is de koning der vogels, zoals de leeuw koning der dieren is, het­geen een teken van over­win­ning is, aldus een volmaakte symbool vormend. Aangezien het oordeel der doden begon met het dier gelijkend op een leeuw, — koning der dieren, — zo begint ook het oordeel der levenden met het dier gelijkend op een arend, — koning der vogels. De volledige waarheid van deze “vier dieren” is nog niet geopen­baard. {SR2: 196.1}

Aangezien de dieren en de oudsten God lofprezen en aanba­den, is het een toereikende getuigenis dat de schepping tevre­den is over het feit dat Hij rechtvaardig is, en waarachtig, en de Schepper is van alles. Zij wiens namen geschreven staan in het boek van de “zeven zegels” zijn degenen wiens zonden zullen worden uitgewist met het kostbaar bloed van Christus. Aldus komt lofprijzing, en eer, en heerlijkheid, voor eeuwig toe aan onze God. {SR2: 196.2}

“Ik, Ik ben het die uw overtredingen uitdelg om Mijnendwil, en Ik gedenk uw zonden niet.” (Jes. 43:25.) “Des HEREN gram­schap zal ik dragen, want ik heb tegen Hem gezondigd, totdat Hij mijn zaak verdedigt [of bepleit] en mij recht verschaft [of oordeel uitoefent]; Hij zal mij uitleiden tot het licht, en ik zal Zijn gerechtig­heid aan­schouwen. Hij zal terugkeren, Hij zal medelijden met ons hebben; Hij zal onze ongerechtigheden onder­werpen; en Gij zult al hun zonden werpen in de diepten der zee.” (Micha 7:9, 19, K.J.V.) Zullen wij met de grote apostel zeggen: “Want ik ben overtuigd, dat noch dood, nog leven, noch engelen, noch over­heden, noch machten, noch tegenwoordige dingen, noch toekom­stige dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schep­sel, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, welke is in Christus Jezus, onze Here?” (Romeinen 8:38, 39, K.J.V.) {SR2: 196.3}

197

Tot zo ver is onze aandacht bepaald bij geweest bij de Grote Rechter, de jury [of gezworenen] bestaande uit vierentwintig oudsten, de vier dieren die een voorstelling zijn van degenen die zullen worden geoordeeld, en het boek die de namen bevat — verzegeld met zeven zegels. Nu richten wij onze aandacht op de advocaat. {SR2: 197.1}

“En ik zag, en zie, in het midden van de troon en van de vier dieren, en in het midden der oudsten, stond een Lam, als geslacht, hebbende zeven horens en zeven ogen, welke zijn de zeven Geesten Gods uitgezonden over de gehele aarde. En Hij kwam en nam het boek uit de rechterhand van Hem, Die op de troon gezeten was. En toen Hij het boek [of de boekrol] genomen had, wierpen de vier dieren en de vierentwintig oudsten zich neder voor het Lam, hebbende elk een harp, en gouden schalen vol reukwerk, welke de gebeden der heiligen zijn.” (Openb. 5:6-8, K.J.V.) {SR2: 197.2}

Het “Lam” is een symbool van Christus, onze Verdediger. Johannes zei: “Mijn kinderkens, dit schrijf ik u, dat gij niet tot zonde komt. En als iemand gezondigd heeft, wij hebben een advocaat (of voorspraak) bij de Vader, Jezus Christus, de Rechtvaardige.” (1 Joh.2:1, K.J.V.) {SR2: 197.3}

De zeven horens op het Lam zijn een voorstelling van volheid of macht en gezag, de woorden door Christus gesproken aanhalend: “Mij is gegeven alle macht in hemel en op [de] aarde.” (Matt. 28:18.) Deze onmete­lijke macht is ten gunste van ons, en wordt vrijelijk aan ons geschonken. Jezus zei: “Indien gij een geloof hebt als een mosterdzaad, zult gij tot deze berg zeggen: Verplaats u van hier daarheen; en hij zal zich verplaatsen; en niets zal onmogelijk zijn voor u.” (Matt. 17:20, K.J.V.) Beste vrienden, deze woorden zijn waar, of niet waar. Er kan geen tussengroep zijn. Wilt u, Aangezien Christus niet kan liegen, Zijn nooit valende woord beproe­ven, en Hem Zijn belofte laten vervullen? {SR2: 197.4}

De zeven ogen van het Lam zijn een voorstelling van volheid van visie [gezicht of kijk]; een bewijs dat niets verborgen is voor onze Advocaat, en dat alle dingen open en bloot voor Hem liggen; en dat geldt ook voor God de Vader. De Psalmist beschrijft Gods macht in visie [of alziendheid] met de volgende woorden: “Waar­heen zal ik gaan voor Uw Geest? Of waarheen zal ik vlieden voor Uw tegenwoordigheid? Stijg ik ten hemel, Gij zijt daar; of maak ik mijn bed in het dodenrijk [of de hel], zie, Gij zijt daar. Neem ik vleugelen van de dage­raad en vertoef ik in de uiterste gedeelten der zee, zelfs daar zal Uw hand mij geleiden, en Uw rechterhand zal mij vasthouden. Als ik zeg: Voorzeker zal de duisternis mij overvallen, dan zal zelfs de nacht licht om mij heen zijn. Ja, de duisternis verbergt zich niet voor U; maar de nacht schijnt als de dag: de duisternis en het licht zijn beiden gelijk voor U.” (Psalm 139:7-12, K.J.V.) {SR2: 197.5}

De Openbaarder zegt dat de de horens en de ogen van het Lam “de zeven Geesten Gods” zijn, “uitgezonden over de gehele aarde.” Alles van deze kracht, zowel in macht als in visie, wordt belichaamd en gedemon­streerd door de Geest van God. Jezus zei: “Het is beter voor u dat Ik heenga. Want indien Ik niet heenga, kan de Trooster niet tot u

197

komen; maar indien Ik heenga, zal Ik Hem tot u zenden.” (Joh. 16:7.) “Maar de Trooster, Die de Heilige Geest is, Die de Vader in Mijn naam zenden zal, Hij zal u alles leren, en zal u alle dingen in herinnering brengen, wat Ik u ook heb gezegd.” (Joh. 14:26, K.J.V.) {SR2: 197.6}

“De zeven vurige lampen die voor de troon branden, die de zeven Geesten Gods zijn.” (Openb. 4:5, K.J.V.) De vurige lampen [of lampen van vuur], zeven in getal, aanwezig voor de troon, zijn een voorstelling van de volheid van de waarheid van God — tegenwoordige waarheid die geopen­baard werd aan iedere generatie vanaf de aanvang van de wereld — waardoor wij worden geoordeeld. Zij die gehoorzaam zijn aan al het licht en de waarheid aan hen gegeven, hebben aan de eisen voldaan — zij zijn verzegeld, en gezuiverd van de veroordeling van de wet van God. {SR2: 198.1}

“De zeven lampen (…) die de zeven Geesten Gods zijn.” (Openb. 4:5, K.J.V.) Deze Bijbeltekst bewijst het feit dat licht en waarheid alleen door de Geest van God worden geopenbaard. “Maar de Trooster, de Heilige Geest, Die de Vader zenden zal in Mijn naam, Die zal u alles leren en u te binnen brengen al wat Ik u gezegd heb.” (Joh. 14:26.) De verwerping van licht en van tegenwoordige waarheid is de zonde tegen de Heilige Geest. “En wie ook een woord spreekt tegen de Zoon des mensen, het zal hem vergeven worden; maar wie spreekt tegen de Heilige Geest [tegenwoordige waarheid] het zal hem niet vergeven worden, noch in deze wereld, noch in de toekomende wereld.” (Matt. 12:32, K.J.V.) Onze houding jegens tegenwoordige waarheid zou “Of een boom goed maken, maar dan ook zijn vrucht goed, of anders de boom slecht [of verdorven] maken, maar dan ook zijn vrucht slecht.” (vers 33, K.J.V.) Aldus, heeft tegenwoordige waarheid de kracht om de persoon te veranderen en hem geschikt te maken voor het eeuwig leven, hetgeen het zegel is van de levende God. Jezus zei: “Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand geboren wordt uit water en Geest, kan hij het Koninkrijk Gods niet binnengaan.” (Joh. 3:5.) {SR2: 198.2}

De Zee van Glas.

“En voor de troon was een zee van glas gelijk kristal; en in het midden van de troon, en rondom de troon, waren vier dieren vol ogen van voren en van achteren.” (Openb. 4:6, K.J.V.) Volgens het leesteken in het zojuist aange­haalde vers, betekent het dat de dieren in het midden van de troon en rondom de troon zijn. Het zou onmogelijk zijn voor hen om in het midden en rondom de troon te zijn, zij zouden dan de plaats van God innemen, de Rechter, en Zijn Zoon, het Lam. Als gevolg daarvan concluderen wij, dat de eerste bijzin van het vers op een verkeerde wijze van leesteken werd voor­zien. Door weglating van de puntkomma zou de Bijbeltekst als volg te lezen zijn: “En

198

voor de troon was een zee van glas gelijk kristal en in het midden van de troon.” De zee van glas is dus in het midden van, en voor de troon; enniet de dieren. “De zee van glas” komt van de troon, en is op dezelfde wijze een symbool van eeuwig leven als dat het “Lam” een symbool is van Christus, onze Advocaat. {SR2: 198.3}

De zee is het grootste lichaam op aarde; vandaar dat zij wordt gebruikt om de eeuwigheid voor te stellen. “Helder als kristal” is een voorstelling van volmaaktheid, vrij van zonde en gebreken. In Openbaring 15:2 lezen wij: “En ik zag een zee van glas met vuur vermegd.” Vuur zou het enige volmaakte symbool zijn dat zou kunnen worden gebruikt om leven voor te stellen. Daarom, komt de zee van glas van Gods troon, en stelt zij eeuwig leven voor, hetgeen de beloning is van hen wiens namen staan geschreven in het boek des levens van het Lam, binnen de zeven zegels. “En op geen enkele wijze zal daar iets binnengaan dat verontreinigt, noch iets dat gruwelen bewerkt, of een leugen maakt; maar zij die geschreven staan in het boek des levens van het Lam.” (Openb. 21:27, K.J.V.) In het oordeel wordt aan de heiligen “die de overwinning van het beest, en van zijn beeld, en van zijn merkteken, en van het het getal van zijn naam hebben behaald,” toegestaan om te staan aan de zee van glas — het eeuwig leven. (Openb. 15:2.) {SR2: 199.1}

De afspraak en het schouwspel, zoals beschreven door Johannes, toont aan dat dit het oordeel in volle gang is; want het wordt gehouden in het “Heilige der Heiligen” — getypeerd door het aardse heiligdom en de dienst ervan, waarin Aäron , de hoge priester, dienst deed in de zevende maand, op de tiende dag van de maand. Het werd de dag van verzoening genoemd — oordeel, de reiniging van het heiligdom of de reiniging van de gemeente — de scheiding van het onkruid van de tarwe. Daar aanschouwen wij de Grote Rechter (God de Vader), de Advokaat (het Lam — Jezus Christus de Recht­vaardige), een jury (de vierentwintig oudsten — bekleed met de gerechtigheid van Christus — witte klederen); een voorstelling van hen die zullen worden geoordeeld (de vier dieren); het licht en de waarheid die zij hebben bewaard (de zeven lampen); De beloning die zal worden geschonken aan hen die worden geoordeeld (de zee van glas); en het boek die de namen bevat van alle rechtvaardigen, te beginnen met Adam en tot aan de afsluiting van de genadetijd — het einde van het evangelie (zeven zegels). “En ik zag in de rechterhand van Hem, Die op de troon gezeten was, een boek, beschreven van binnen en van buiten, verzegeld met zeven zegels.” (Openb. 5:1, K.J.V.) Omdat het boek de namen bevat van allen die zijn verzegeld met het zegel van God (Zijn waarheid) wordt het het boek der zegels genoemd, zo ook het boek des levens van het Lam. {SR2: 199.2}

In het nu volgende schriftgedeelte zien wij het gehele universum met intense belangstelling de gevallen gadeslaan van de mensheid zoals de boekrol zich ontvouwd, hun het geheimenis Gods openbarend: “En om aan een ieder te laten zien wat de gemeenschap is van het geheimenis, welke van het begin van de wereld is verborgen geweest in God, Die

199

alle dingen geschapen heeft door Jezus Christus.” (Efez. 3:9, K.J.V.) Openbaring 5:11-14 aanha­lend: “En ik zag, en ik hoorde de stem van vele engelen rondom de troon en de dieren en de oudsten; en het getal van hen was tienduizend maal tiendui­zend, en duizenden maal duizenden, zeggende met een luide stem: Waardig is het Lam, Dat werd geslacht, om macht te ontvangen, en rijkdom, en wijsheid, en kracht, en eer, en heerlijkheid, en zegen. En alle schepsel in de hemel, en op de aarde, en onder de aarde, en zulks in de zee, en alles wat in hen is, hoorde is zeggen: zegen, en eer, en heerlijkheid, en kracht, zij aan Hem, Die op de troon gezeten is, en aan het Lam, tot in alle eeuwighe­den. En de vier dieren zeiden: Amen. En de vierentwintig oudsten wierpen zich neder en aanbaden Hem, Die leeft tot in alle eeuwigheden.” (K.J.V.) Het aangehaalde Schriftgedeelte bewijst dat het gehele universum tevreden is met de liefde van God, en de gerechtigheid van Christus. Wij herhalen vers 13: “En alle schepsel in de hemel, en op de aarde, en onder de aarde, en zulks in de zee, en alles wat in hen is, hoorde ik zeggen: Zegen, en eer, en heerlijkheid, en macht, zij aan Hem, Die gezeten is op de troon, en aan het Lam, tot in alle eeuwigheden.” {SR2: 199.3}

Het Openen van het Boek.

“En ik zag een sterke engel met luide stem verkondigend: wie is waardig het boek te openen, en de zegels en haar zegels verbreken? En niemand in ++de hemel, noch op de aarde, noch onder de aarde, was in staat het boek te openen, of haar in te zien. En ik weende zeer, omdat niemand waardig was was gebleken om het boek te openen en te lezen, of die in te zien. En een der oudsten zeide tot mij: Ween niet, zie, de Leeuw uit de stam van Juda, de Wortel van David, heeft overwonnen om het boek, en haar zeven zegels te openen. En ik zag, en zie, in het midden van de troon en van de vier dieren, en in het midden van de oudsten, stond een Lam zoals het was geslacht, hebben zeven horens en zeven ogen, welke zijn de zeven Geesten Gods uitgezonden over de gehele aarde. En Hij kwam en nam het boek uit de rechterhand van Hem, Die op de troon gezeten was. En toen Hij het boek genomen had, wierpen de vier dieren en de vierentwintig oudsten zich neder voor het Lam, hebbende elk van hen harpen, en gouden schalen vol reuk­werk, welke de gebeden zijn van de heiligen.” (Openb. 5:2-8, K.J.V.) {SR2: 200.1}

Dit schriftgedeelte openbaart dat er geen andere is in het grote univer­sum van God die waardig is, of die het boek kan openen, want “de Leeuw uit de stam van Juda, de wortel Davids, heeft overwonnen.” Christus verwierf de bovengenoemde titel door Zijn geboorte, en door Zijn overwinning aan het kruis voor hen in Hem wilden geloven als de Verlosser van

200

de wereld. Hij heeft overwonnen door Zijn bloed te laten vloeien op Golgotha; vandaar dat niemand anders het boek kan openen, want alleen Hij stierf voor het mense­lijk geslacht. Dit “boek” bevat de namen der heiligen, en de “zeven zegels” omvatten, in profetisch zin, de geschiedenis van de wereld, de tijd waarin de heiligen worden verzegeld. Deze zeven perioden van onvervulde geschie­denis verzegelden het boek, en de enige die het kan openen — in de toe­komst kan zien — was het “Lam.” Het Boek was “beschreven van binnen en van buiten” — “van binnen beschreven,” is het profetisch woord van God; “en van buiten,” is de profetische vervulling van de profetieën. “En allen, die op aarde wonen, zullen het (beest) aanbidden, ieder, wiens naam niet geschre­ven is in het boek des levens van het Lam, dat geslacht is, sedert de grond­leg­ging der wereld.” (Openb. 13:8.) “Wie heeft het gewrocht en tot stand gebracht, de geslachten geroepen vanaf het begin?” (Jes. 41:4, K.J.V.) {SR2: 200.2}

Het is Christus, Die de weg heeft bereid voor deze juridische procedure om voor Zijn volk te pleiten, en om hun zonden uit te wissen. “In de scha­duwdienst, hadden alleen zij deel aan de dienst op de grote verzoendag, die met belijdenis en berouw voor God versche­nen en wiens zonden, door het bloed van het zondoffer, naar het heiligdom werden overgebracht. Dus op de grote dag van de uiteindelijke verzoening en het onderzoe­kend oordeel, worden alleen die zaken in beschouwing genomen van hen, die tot het belijdend volk van God behoren. Het oordeel der goddelozen is een apart en gescheiden werk, en vindt in een latere periode plaats. ‘Het oordeel moet beginnen bij het huis van God; en als het eerst bij ons begint, wat zal dan het einde zijn van hen, die het evangelie niet gehoorzaamd hebben?” Aange­zien de boeken die de verslagen bevatten in het oordeel geopend zijn, worden de levens van allen die in Jezus geloofd hebben opnieuw onder de aandacht gebracht voor God. Te beginnen bij hen die het eerst geleefd hebben op aarde, presenteert onze Advokaat de gevallen van elke achtereen­volgende generatie, en sluit Hij af met de levenden.” — “The Great Contro­versy,” pp. 480, 483./”De Grote Strijd,” blz. … {SR2: 201.1}

Benevens het boek in de hand van de rechter, zijn er andere boeken, Maar dit enige boek dat geen enkel ander wezen in de hemel of op de aarde waardig was om het te openen, behalve het “Lam,” is het boek dat genoemd wordt: “Het Boek des Levens van Het Lam.” En de Openbaarder zegt dat alleen zij de stad Gods zullen binnengaan wiens namen geschreven staan in het boek des levens van het Lam. “‘Een gedenkboek’ wordt geschreven voor [het aangezicht van] God, waarin de goede daden worden opgetekend van ‘hen die de Here vrezen, en Zijn naam in ere houden.'” — Id., p. 481. {SR2: 201.2}

De Zegels Volgens Perioden — Openbaring Zes.

Aangezien het naar voren gebrachte bewijs niet in twijfel kan worden getrokken dat met het boek der zegels het oordeel een aanvang nam, en aangezien het begon met de rechtvaardigen die het eerst op de aarde leefden, en eindigd met de laatsten, is het waar dat de zeven zegels zich uitstrekken over de gehele

201

wereldgeschiedenis. Dus, sluiten zij elke heilige in, vanaf het begin van de wereld. Dat is waar het getal [of cijfer] “zeven” ook van getuigt. {SR2: 201.3}

Aangezien er zeven zegels in volgorde zijn, is het duidelijk dat onze wereld­geschiedenis verdeeld is in zeven verschillende perioden. Het oordeel begint met de eerste, en eindigt met de laatste. Duidelijkerwijs ronden de eerste zes zegels de zaken af van hen, die dood waren vóór het oordeel, en terwijl het aan de gang is; maar de zevende verzegelingsperiode, die tevens de laatste is, moet betrekking hebben op de levenden. {SR2: 202.1}

Er is voldoende schriftuurlijk bewijs dat al de verlosten van alle eeuwen zijn verzegeld met het zegel Gods; om deze reden worden de zeven perioden “zeven zegels” genoemd, en staan de namen van hen die verzegeld zijn in het boek geschreven; dus, is het boek verzegeld met zeven zegels. (Zie, Joh.6:27; Ef.4:30; 1:13; 2Tim.2:19; 2Kor.1:22; Openb.9:4.) {SR2: 202.2}

De Betekenis van de Paarden en de Berijders.

Openbaring 6:1-8: “En ik zag toen het Lam een der zegels opende, en ik hoorde, als het ware het geluid van donderslagen, een van de vier dieren zeggen: Kom en zie! En ik zag, en zie, een wit paard; en hij die erop zat had een boog; en hem werd een kroon gegeven; en hij trok uit, oververwinnende, en om te overwinnen. En toen Hij het tweede zegel geopend had, hoorde ik het tweede dier zeggen: Kom en zie. En een ander paard trok uit die rood was; en aan hem die daarop zat werd macht gegeven om vrede van de aarde weg te nemen, en dat zij elkaar zouden doden; en hem werd een groot zwaard gegeven. En toen Hij het derde zegel geopend had, hoorde ik het derde dier zeggen: Kom en zie. En ik zag, en zie, een zwart paard; en hij die daarop zat had een weegschaal in zijn hand. En ik hoorde een stem te midden van de vier dieren zeggen: Één maat tarwe voor één schelling, en drie maten gerst voor voor één schelling; en zie dat gij geen schade toe­brengt aan de olie en de wijn. En toen Hij het vierde zegel opende, hoorde ik de stem van het vierde dier zeggen: Kom en zie. En ik keek, en zie, een vaal paard; en de naam van hem die erop zat was Dood, en Hel [of Doden­rijk] volgde achter hem. En hun werd macht gegeven over het vierde deel der aarde, om te doden met het zwaard, en honger, en met de dood, en met de beesten der aarde.” (K.J.V.) {SR2: 202.3}

De paarden zijn een symbool van de aarde, vier grote veranderingen openbarend vanaf dat de wereld begon, en de berijders zijn een afbeelding van het mensdom onder deze vier grote variaties; aldus een volmaakt voorbeeld vormend, want wij rijden op aarde zoals wij dat op een paard zouden doen. Had de zonde geen intrede gedaan binnen het mensdom, dan zou er maar één paard zijn geweest. Maar aangezien de zonde binnenkwam en het plan van God voor Zijn kinderen bedierf, kwam er een vloek over de en

202

203

204

werd de rode door de zwarte opgevolgd, en de zwarte door de vale [of bleke]. {SR2: 202.4}

Aan de berijder op het wit paard werd een kroon gegeven, maar nadat de zonde haar intrede deed verloor hij zijn kroon van koningschap en heerlijk­heid. Daarom, heeft de berijder op het rood paard, inplaats van een kroon, een groot zwaard; en aan het zwaard werd een weegschaal toegevoegd, en aan de weegschaal, de dood. {SR2: 205.1}

Het Eerste Zegel — een Wit Paard.

Openbaring 6:2, “En ik zag, en zie, een wit paard; en hij die erop zat had een boog; en een kroon werd hem gegeven; en hij ging uit overwinnende, en om te overwinnen.” “wit” dat een symbool van reinheid is, betekent dat het wit paard het begin van de wereld voorstelt — zondeloos, toen de wereld met haar kleed van schoonheid en volmaaktheid bekleed was met al haar wonder­werken op het land en in de zee. {SR2: 205.2}

” ‘En de Here God plantte een hof ten oosten van Eden;’ (…) Alles wat God gemaakt had was van volmaakte schoonheid, en aan niets scheen gebrek te zijn. (…) In de hof was een grote verscheidenheid aan bomen, waarvan ve­len vol beladen waren met geurige en heerlijke vruchten. Daar waren prachti­ge wijnstokken (…) die een meest gracieuze aanblik toonden, met hun ranken neerhangend onder hun lading bekoorkijke vruchten, van de rijkste en meest gevarieerde tinten,” — “Patriarchs and Prophets,” pp. 46, 47; “Patriarchen en Profeten,” blz. … {SR2: 205.3}

De aarde met haar prachtige bloemen en haar tapijt van levend groen, waarover de blauwe hemel zich als een koepel overspande, toonte een natuurlijke uitzicht van schoonheid en elegantie die niet met woorden te beschrijven zijn. Alleen de grote Meester Kunstenaar kan een dergelijk wonder zonder onvolkomenheid tot stand brengen. {SR2: 205.4}

De Eerste Berijder.

Aangezien het wit paard het begin van onze aarde voorstelt in haar zondeloze toestand, kan haar berijder niemand anders zijn dan Adam per­soonlijk, met wie het oordeel begon. De kroon is een symbool van koninklijk gezag. “En God zei: Laat Ons mensen maken naar Ons beeld, naar Onze gelijkenis; en laat hen heerschappij voeren over de vissen der zee, en over al het gevogelte des hemels, en over het vee, en over de gehele aarde, en over al het kruipend gedierte dat over de aarde kruipt.” (Gen. 1:26, K.J.V.) Hetzelfde wordt uitgedrukt in de woorden: “En Hem werd een kroon gegeven.” Vandaar dat de Here een volmaakte wereld in beweging zette, met een koning die door de hand Gods werd geschapen, en wij zijn de zonen van de Koninklijke Waardigheid. {SR2: 205.5}

“Zie, een wit paard; en die erop zat (…) ging uit, overwinnende, en om te overwinnen.” De symbolische woorden zijn de vervulling

205

van de woor­den, uitgesproken door de lippen van de Schepper: “En God zegende hen (Adam en Eva), en God zeide tot hen: Weest vruchtbaar en wordt talrijk; vervult de aarde en onderwerpt haar.” (Gen. 1:28.) Het was Gods plan om het menselijk gezin te vermenigvuldigen, en dat zij de aarde zouden onderwerpen. Van­daar, dat Adam uitging, overwinnende, en om te overwinnen. Hoewel de zonde haar intrede deed, en de dood het mensdom voor zich opeiste, is Gods plan [toch] ten uitvoer gebracht, en is de aarde bevolkt. Aldus “ging” hij “uit, overwinnende, en om te overwinnen.” {SR2: 205.6}

“En ik zag, en zie, een wit paard; en hij die erop zat had een boog.” De boog is een toerusting [aanvulling of werktuig] dat gebruikt wordt om daarmee te overwinnen (te bevolken). Daarom, werd aan Adam een boog (Eva) gegeven, hetgeen overeen komt met de woorden: “En de HERE God zeide: Het is niet goed, dat de mens alleen zij. Ik zal hem een hulp maken, die bij hem past. Toen deed de HERE God een diepe slaap op Adam [= “de mens”] vallen, en terwijl hij sliep, nam Hij één van zijn ribben en sloot haar plaats toe met vlees. En de HERE God bouwde de rib, die Hij uit de mens genomen had, tot een vrouw, en Hij bracht haar tot de mens. En Adam zei: Dit is nu eindelijk been van mijn gebeente, en vlees van mijn vlees; Zij zal Mannin, genoemd worden, omdat zij uit de mens genomen werd.” (Gen. 2:18, 21-23, K.J.V.) “En Adam noemde zijn vrouw Eva, omdat zij de moeder van alle levenden was.” (Gen. 3:20, K.J.V.) Aldus werd deze heilige instelling door de Schepper van het universum ingesteld. ” ‘ Het huwelijk zij in ere’; het was een van de eerste geschenken van God aan de mens, en het was een van de twee instellingen die Adam, na de zondeval, buiten de poorten van het paradijs met zich meenam.” — “Patriarchs and Prophets,” p. 46; “Patriar­chen en Profeten,” blz. … Aldus overwon Adam (bevolkte hij de aarde) met de boog (Eva). {SR2: 206.1}

Het Tweede Zegel — een Rood Paard.

“En toen Hij het tweede zegel geopend had, hoorde ik het tweede dier zeggen: Kom en zie! En een ander paard, dat rood was, ging uit; en hem, die erop zat, werd macht gegeven om vrede van de aarde weg te nemen, en dat zij elkander zouden doden; en hem werd een groot zwaard gegeven.” “En een ander paard, dat rood was, ging uit.” Als het wit paard de eerste periode voorstelt, dan moet de rode een voorstelling zijn van de periode die daarop volgt. “Rood” is hetzelfde als scharlaken, hetgeen een symbool is van zonde en veroordeling. {SR2: 206.2}

Nadat Adam gezondigd had, ruste er een vloek op de aarde, was haar volmaakte schoonheid bedorven. Aldus ging het wit paard voorbij, en nam een rode zijn plaats in. God zei: “Om uwentwil is de aardbodem vervloekt; in lijden [of bedroefd] zult gij daarvan eten al de dagen van uw leven.” Maar dit symbool heeft een meer directe betrekking op ná de zondvloed, want het gehele aardoppervlak was veranderd door de zondvloed. “Een derde verschrikkelijke vloek ruste op haar door toedoen van de zonde. Toen het water begon te dalen, waren de heuvels en bergen omgeven door een grote, troebele zee. (…) De aarde toonde een aanblik van verwarring en verwoes­ting die onmogelijk te beschrijven is. De bergen die voorheen zo prachtig en symetrisch van vorm waren, waren afgebrokkeld en onregelmatig van vorm. Stenen, richels, en ruwe rotsblokken lagen nu verspreid over het aardopper­vlak. Op vele plaatsen waren heuvels en bergen verdwenen, zonder sporen achter te laten waar zij eens gestaan hadden; en vlakten hadden plaats gemaakt voor bergketens. Deze veranderingen waren op sommige plaatsen duidelijker merkbaar dan op andere. Waar eens de rijkste schatten aan goud, zilver, en kostbare gesteenten waren, werden de zwaarste sporen van de vloek gezien. En op de gebieden die niet bewoond waren, en op die plaatsen waar de minste misdaad was geweest, ruste de vloek minder.” — “Patriarchs en Prophets,” p. 108; “Patriarchen en Profeten,” blz. … Aldus stelt het rode paard de periode na de zondvloed voor. {SR2: 206.3}

De Ruiter op het Rode Paard.

“En hem die erop zat werd macht gegeven om vrede van de aarde weg te nemen, en dat zij elkander zouden doden; en hem werd een groot zwaard gegeven.” Zodra de zonde de mensdom binnenkwam, vermenig­vuldigde zij zich snel, als een vruchtbare boom. Wat een groot verschil tussen de eerste berijder en de tweede. Hij had geen kroon meer op zijn hoofd, maar inplaats daarvan, een groot zwaard in zijn hand. De rechtvaardi­ge Abel was de eerste die onder de scherpte ervan viel. Maar aangezien het symbool een directe betrekking heeft op ná de zondvloed, vindt het zijn volledige vervulling in de toren van Babel. {SR2: 207.1}

Aangezien de aardbewoners zich begonnen te vermenigvuldigen na de zondvloed, gebeurde hetzelfde met de zonde, en hoewel zij Noachs’ voorzeg­ging van de zondvloed moesten geloven, wantrouwden zij zijn voorzeggingen na de zondvloed. “En God zegende Noach en zijn zonen, en zeide tot hen: Weest vruchtbaar, wordt talrijk en vervult de aarde (…) en Ik zal Mijn verbond met u oprichten, dat voortaan niets dat leeft, door de wateren van de zondvloed zal worden uitgeroeid, en dat er geen zondvloed meer wezen zal, om de aarde te verderven. En God zeide: Dit is het teken van het verbond, dat Ik geef tussen Mij en u en alle levende wezens, die bij u zijn, voor alle volgende geslachten: Mijn boog stel Ik in de wolken, opdat die tot een teken zij van het verbond tussen Mij en de aarde.” (Gen. 9:1, 11, 13.) {SR2: 207.2}

Hun ongeloof in de woorden van God, uitgesproken door Noach, zette hen aan, tegen de wil van God in, tot het bouwen van de toren van Babel als een verdediging tegen een tweede zondvloed. (Zie Gen. 11:3, 4.) Gods ongenoe­gen over hun onwetendheid van Zijn macht, en hun ongeloof in Zijn woord, bracht Hem ertoe om de toren te vernietigen en hun spraak te verwarren. “Zo verstrooide de HERE hen

207

vandaar over de gehele aarde (…) Daarom noemt men haar Babel, omdat de HERE daar de taal der gehele aarde verward heeft en de HERE hen vandaar over de gehele aarde ver­strooid heeft.” (Gen. 11:8, 9.) De verwarring bij de toren van Babel bracht de rassen en talen tot stand. Toen zij zich in stammen van elkander scheid­den, begonnen de buurstammen ruzie te maken met elkaar. Toen zij uit­groeiden tot volkeren, werden de ruzie ‘s oorlogen. {SR2: 207.3}

Aldus gaf de periode van het “rood paard” het leven aan de bestaande onrust onder de volkeren. Daarom werd hem macht gegeven “om vrede van de aarde weg te nemen, en dat zij elkander zouden doden; en hem werd een groot zwaard gegeven.” Aldus toont het bewijs aan dat het rode paard de periode van na de zondvloed voorstelt, en de berijder, haar bewoners, correspondeert met de “leeuw” (Babylon), en later met de “Beer” (Medo-Per­zië). Bij de aanvang van de Perzische regering, de vorige ruzie’s liepen uit in bloedige oorlogen, op die wijze gingen de woorden door de ribben in de muil van de beer: “Sta op, verslindt veel vlees” (Dan. 7:5, K.J.V.) op volmaakte wijze in vervulling. Vandaar, dat vrede van de aarde werd weggenomen door het groot zwaard in de hand van de berijder op het rood paard. {SR2: 208.1}

Het Derde Zegel — een Zwart Paard.

Openbaring 6:5, “En toen Hij het derde zegel opende, hoorde ik het derde dier zeggen: Kom en zie! En ik zag, en zie een zwart paard; en hij die erop zat had een weegschaal in zijn hand.” Het wit paard is een symbool van reinheid, ondergedompeld door de rode, die een symbool van de zonde is, en de rode werd opgevolgd door de “zwarte,” hetgeen geestelijke duisternis, of mentale blindheid voorstelt. Daarom, stelt de kleur (zwart), een verkeerd begrip van de Persoonlijkheid van God voor. {SR2: 208.2}

Toen de mens werd ondergedompeld in zonde, werden zijn morele en geestelijke krachten dusdanig verzwakt, dat zijn zicht op Gods onzichtbare aanwezigheid was uitgewist. De geestelijke verdorvenheid en de immorele neigingen van de zondaar vereisten een zichtbare godheid om hem te verlossen van de eeuwige ondergang. Aldus werd de aanbidding van Hem die onzichtbaar en allomtegenwoordig is verlaten, en kwam de aanbidding van afgoden voor in de plaats. Deze staat van geestelijke duisternis had de bewoners van onze wereld overmeesterd in de dagen van Abram, slechts ongeveer driehonderd jaar na de zondvloed. {SR2: 208.3}

Aangezien er geen verslag is van afgodenaanbidding vóór die tijd, moet het zwart paard de periode voorstellen van die tijd af, tot de christelijke tijd­perk. Het mag duidelijk zijn, dat Israël naar het vlees tot stand kwam in de periode van het zwart paard. In elk geval, toen de wereld het climax bereikte van satanische misleiding, was God, in Zijn genade en

208

liefde voor zon­daars, genoodzaakt bepaalde maatregelen te nemen om de genadetijd van de mens te handhaven. Hij kon toen de zondaren niet van de aarde verdelgen en toch Zijn belofte aan Noach staande houden. Om de instandhouding van het verbond zeker te stellen riep Hij Abram van de afgodendienst tot de aanbid­ding van de ware God, door te beginnen Zich een volk af te scheiden door één gezin gelijk aan dat van Adam en Noach; en het resultaat was dat de twaalf patriarchen van Israël daaruit voortkwamen, waaruit God één grote natie formde. {SR2: 208.4}

De Weegschaal in de Hand van de Berijder.

Vers 5, laatste gedeelte: “En ik zag, en zie, een zwart paard; en hij die erop zat had een weegschaal in zijn hand.” Aangezien de kroon en de boog van de berijder van het wit paard zijn voorrechten aantonen, en het groot zwaard in de hand van de berijder van het rood paard zijn bevoorrechting laat zien, zo moet ook de weegschaal in de hand van de berijder van het zwart paard verwijzen naar het volk en haar eigenschappen, in die periode. {SR2: 209.1}

Weegschalen worden gebruikt voor commerciële doeleinden. Daarom, stelt het symbool de eerste introductie voor van een handelsidee. Vóór de tijd van, of omstreeks de tijd van Abram, was handeldrijven tussen volkeren onbekend. Maar in de periode van het zwart paard werd dit idee geboren. Het Fenicische-Semietische ras komt de eer toe voor de als maar toenemen­de ontdekking, met Sidon en Tyrus als hun belangrijkste handelscentra. “Wie heeft dit beraadslaagd over Tyrus, die kronende stad, welker kooplieden vorsten zijn, welker handelaren de geëerden der aarde zijn?” (Jes. 23:8, K.J.V.) {SR2: 209.2}

“Wij zijn genoodzaakt een ander ‘Klein’ volk van het Semitische ras te noemen wiens invloed op de wereld sterker was dan die van Egypte, of van Babylon — de Feniciërs. Hun staat was ook een van de kleinste in antiquitei­ten [= waardevolle voortbrengselen van vroegere kunstnijverheid]. (…) Hun twee hoofdsteden waren Sidon, en, op korte afstand verder gelegen, de koningin der Fenicische steden, Tyrus. Maar binnen korte tijd zouden zij hun handelskolonies over de gehele middenlandse zee uitbreiden, en verder in andere landen, steeds op zoek naar nieuwe handelsgebieden en commerciële centra. Zij waren de bijen van de vroegere wereld, de cultuurpollen met zich meedragend waar zij heengingen. Waren het niet de behoeften van de handel en verkeer die hen ertoe aanzetten om het alfabet te vervolmaken? En van hen verkreeg de westerse wereld het. In sommige opzichten waren zij uniek in de wereld van vroeger, en deze voornaamheid werd met hen begra­ven. Want zij waren niet geïnteresseerd in veroveringen, behalve op het gebied van de handel; en zij maakten geen bezwaar tegen het betalen van belasting aan militaire machten, zolang die machten hun handelsrechten niet verstoor­den. Zij hadden net als de Grieken het vermogen om al datgene in zich op te nemen wat Egypte, Babylon, Assyrië, Perzië of welke andere fase van

209

beschaving ook, te bieden hadden; maar hun grootste *genialiteit {*talent} lag in het uitvinden, technische vaardigheid, zakelijke activiteit, en in de nijverheid. In de bewerking van ijzer, goud, ivoor, glas, en purperen­kleur­stof­fen stonden zij zonder gelijke in de oude wereld. {SR2: 209.3}

“Uit het Nieuwe Testament halen wij de geschiedenis van David aan, die de wens koesterde een tempel te bouwen die waardig was om te dienen voor de aanbidding van de God van Israël. Aan hem werd bekend gemaakt dat het werk beter aan zijn zoon Salomo over kon laten. Dus zien wij dat Salomo een verdrag sluit met de koning van Hiram, Koning van Tyrus. Hiram moest ceder- en cypressehout leveren, tezamen met bouwlieden en steenhouwers voor de bouw, en om de materialen op vlotten te verschepen naar Judea. Veel van uiterlijke pracht van Salomo’s briljante en opzichtige regering zou moeten worden toegeschreven aan de technische vaardigheid van deze meester-vaklieden van Fenicië. Door hun stad vloeide de meest winstge­vende handelstroom van Arabië en het Oosten; en hun fabrikanten werden bezig gehouden met het uitvoeren van hun producten bestaande uit metalen, glas, en purper. Over de zee en over land reisden zij overal heen — zendelin­gen van de handel — de meester-onderhandelaars [of -afdingers] van de Oude Wereld. Ten tijde van Gomer werd de Feniciërs piraterij toegeschre­ven — rovers dus — en dat zij alleen uit noodzaak kooplieden waren. Waar­schijnlijk niets anders dan legenden, maar ons is verteld dat zij hun sieraden, kralen, en goedkope snuisterijen, die zij voor hoge prijzen verkochten en gekidnapte jongens en meisjes om te worden verkocht op de oosterse markten als een nevenartikel.” (“Essential Knowledge, — The Phenicians,” Vol. 1, pp. 69, 70. {SR2: 210.1}

Breng Geen Schade Toe aan de Olie en de Wijn.

Vers 6: “En ik hoorde een stem te midden van de vier dieren zeggen: (…) en breng geen schade toe aan de olie en de wijn.” Volgens Openbaring 4:6, zijn de vier dieren rondom de troon. Daarom, is de troon in het midden van de dieren. Johannes zegt: “En ik hoorde een stem in het midden van de vier dieren.” Een van de dingen die hij hoorde was, “Breng geen schade toe aan de olie en de wijn.” Vandaar, dat wat ook bedoeld wordt met het symbool, het is niet van de mens afkomstig, maar van God, Want Hij was Degene die de opdracht gaf: “Breng geen schade toe aan de olie en de wijn.” {SR2: 210.2}

Het is bij haast alle bijbelstudenten een aanvaard feit, dat “olie” door de Schriften gebruikt wordt als een symbool van de Heilige Geest, zoals in Psalm 45:8 (Eng., vers 7); Jesaja 61:1-3; Zacharia 4:12. “Wijn” wordt gebruikt als een symbool van het bloed van Christus, en aangezien het “leven in het bloed is,” stelt de wijn het eeuwige leven voor, hetgeen slechts in “het Lam van God gevonden wordt, Die de zonden der wereld wegneemt.” Jezus zei: “De woorden die Ik tot u spreek zij zijn geest en zij zijn leven.” (Joh. 6:63, K.J.V.) — “olie” en “wijn.” De

210

woorden in de Bijbel zijn de “Geest” en het “Leven.” Daarom verwijst de opdracht, “breng geen schade toe aan de olie ende wijn,” naar de Bijbel — de Geest en het Leven. Maar waarom werd die op-dracht juist aan die berijder gegeven? Waarom niet aan een van de anderen? Het enige antwoord dat kan worden gegeven is dat de Bijbel in de periode van het zwart paard tot stand kwam. De opdracht werd gehoorzaamd en de Bijbel kwam tot stand. In een tijd van afgoderij en dichte geestelijke duister­nis, zegende God, in Zijn nooit falende liefde, het mensdom met het ge­schenk van het geschreven Woord als een Licht voor de wereld. De stem van de troon, “breng geen schade toe aan de olie en de wijn,” is de stem in de Bijbel en de woorden van de HERE. Het resterende deel van vers zes zal in een andere studie worden uitgelegd. {SR2: 210.3}

Het Vierde Zegel.

Vers 7 en 8: “En toen Hij het vierde zegel geopend had, hoorde ik de stem van het vierde dier zeggen: Kom en zie. En ik keek, en zie, een vaal paard, en die daarop zat, zijn naam was [de] Dood, en [het] Dodenrijk volgde met hem. En hun werd macht gegeven over het vierde deel der aarde, om te doden met het zwaard, en met honger, en met de dood, en met de beesten der aarde,” (K.J.V.) {SR2: 211.1}

Aangezien de tijd van van het Oude Testament afsluit met het derde zegel, begint het Nieuwe met de opening van het vierde zegel. Dus, beslaan het Vaal paard en het Moeilijk-te-beschrijven beest van Daniël 7:7, 8, dezelfde periode. Het is dus duidelijk dat het ene beest gelijkenis moet vertonen met de ander, anders zou het symbool niet volmaakt zijn. Rome werd gesymboliseerd door een moeilijk-te-beschrijven beest omdat zijn regering een mengeling was van burgelijke en godsdienstige wetten, met heidense en christelijke leerstellingen. Daarom ging hij beschrijving te boven zoals reeds eerder werd uitgelegd. Het vaal paard heeft dezelfde betekenis, want zijn voorkomen is vaag, gebrekkig, zonder een specifieke of duidelijke kleur. Vaal — Moeilijk-te-beschrijven. {SR2: 211.2}

De berijder stelt de heersende regeringshoofden voor. Zijn naam is, [de] Dood. “Dood en Hel [dodenrijk of graf, zegt de nieuwe vertaling] volgde met hem.” Dit is een volmaakte beschrijving van de onrechtvaardige, vervol­gende macht van Rome, hetgeen overeenkomt met het beest zoals Daniël het zag: “Het verscheurde en verbrijzelde, en vertrad de rest met zijn poten.” (K.J.V.) Bij de opening van het vierde zegel, vervolgde Rome, onder het symbool van het moeilijk-te-beschrijven beest in zijn beide fasen (het keizerlijke en het pauselijke) zijn onderdanen vanwege hun godsdienstover­tuiging, en miljoe­nen verloren het leven. Vandaar, dat “Dood en Hel [het graf] met hem volgde.” {SR2: 211.3}

“En hun werd macht gegeven over het vierde deel der aarde, om te doden met het zwaard, en met honger, en met de dood, en met de beesten der aarde.” Hier wordt de juiste tijd gegeven waarin het keizerlijk en pauselijk Rome over de aarde zouden heersen,

211

om de volgelingen van Christus te doden door middel van deze verschillende vormen van wreedheden. Merk wederom de volmaaktheid van de Schriften op, in het gebruik van het voornaamwoord, “hun,” hetgeen zowel het keizerlijk Rome als het pauselijk Rome aanduidt, zo ook burgelijk en godsdienstig gezag. Let op het eerste gedeelte van de zin. “En hem werd macht gegeven over het vierde deel van de aarde.” Deze tegenwoordige wereld, vanaf de schepping tot haar einde of de aanvang van het millennium, zal 6000 jaar tellen. De berijder van het vaal paard zou macht uitoefenen over een vierde deel van de aarde. Wij verdelen 6000 in vier gelijke delen, en wij hebben 1500 jaar of het vierde deel. Dat is wat er precies gebeurde. Op dat tijdstip kwam Maarten Luther in opstand tegen het pausdom en diende het de dodelijke wonde toe, door het werktuig der waarheid — “De rechtvaardige zal uit geloof leven.” En het resultaat was dat het protestantisme op het toneel verscheen als verweer tegen het paus­dom. Tot aan het begin van de vijftiende eeuw heerste het pausdom opper­machtig als een koning der koningen, door de ijzeren hand van de staat in de kledij van zogenaamde geestelijk gezag; maar in die tijd werd zijn macht verbroken. {SR2: 211.4}

Van de kruisiging van Christus tot de “Confessie van Augsburg,” een document door Luther samengesteld, vormde een periode van 1500 jaar. Dit document was getekend door de protestantse staten en aangenomen als hun geloofsbelijdenis, en was een protest tegen de paus. Aldus werd op de bestemde tijd, hun macht, de heidense en pauselijke, verbroken. (Zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 209-222.) Aldus op volmaakte wijze de profetie vervullend dat, “hun macht werd gegeven over het vierde deel der aarde.” Hier is een waarheid die het idee omver werpt dat de aarde langer dan 6000 jaar bestaat. Het bewijst ook dat de toepassing van de zegels volstrekt juist is. {SR2: 212.1}

Slechts vier paarden worden voorgesteld in plaats van zeven, of, één paard per zegel. Vier is een ander Bijbels getal om aan te geven dat de voorstelling van de paarden wereldwijd is (de vier hoeken van het kompas). (Zie bladzij­de 54.) Terwijl het aantal paarden het wereldwijde resultaat van de vloek der zonde voorstelt, stelt het aantal zegels de compleetheid van het evangelie en de verzegeling der heiligen voor. {SR2: 212.2}

Het Vijfde Zegel.

De verzen 9-11: “En toen Hij het vijfde zegel opende, zag ik onder het altaar de zielen van hen, die gedood waren om het woord van God, en om het getuigenis, dat zij hadden. En zij riepen met een luide stem, zeggende: Hoelang, o Here, Heilige en Waarachtige, oordeeld en wreekt Gij ons bloed niet op hen, die op de aarde wonen? En aan een ieder werden lange en witte klederen gegeven, en

212

hun werd gezegd, dat zij nog een kleine tijd rusten zouden, totdat ook hun mededienstknechten en hun broeders, die moesten gedood worden zoals zij, zouden zijn vervuld.” {SR2: 212.3}

De afsluiting van het ene zegel en de opening van de ander verbruikt een periode van dertig jaar. Aldus sloot het vierde zegel af in 1530 n. Chr., tot aan de periode waarin de berijder van het vaal paard macht zou uitoefenen. Vandaar, dat de reformatie door Luther onder het vijfde zegel valt; en nadat het geopend was werd aan Johannes getoond, “de zielen van hen, die waren gedood om het woord van God,” onder het vierde zegel. “En hen werd gezegd [aan de gedoden], dat zij nog een kleine tijd moesten rusten, totdat ook hun medediestknechten en hun broeders, die moesten worden gedood, zouden worden vervuld.” De woorden tonen aan, dat hoewel despotisme haar macht verloren had, de vervolging nog niet helemaal opgehouden was, want hun mededienstknechten en hun broeders moesten nog gedood worden onder het vijfde zegel. Johannes zegt: “En toen Hij het vijfde zegel geopend had, zag ik onder het altaar de zielen van hen, die gedood waren om het woord van God.” Daarom, waren het de christenen die gedood werden. {SR2: 213.1}

Het altaar is ook een symbool, dus moet het ook in ogenschouw genomen worden. Een altaar wordt gebruikt voor aanbidding; en aangezien de zielen van hen die werden gedood om het Woord van God zich daaronder bevon­den, weten wij, dat het een altaar van ware aanbidding was — de reformatie door Luther. {SR2: 213.2}

HET ZESDE ZEGEL.

De verzen 12 en 13: “En ik zag, toen Hij het zesde zegel geopend had, en zie, daar geschiedde een grote aardbeving; en zon werd zwart als een haren zak, en de maan werd als bloed; en de sterren des hemels vielen op de aarde, gelijk een vijgeboom zijn wintervijgen laat vallen, wanneer hij door een harde wind geschud wordt.” {SR2: 213.3}

Het zesde zegel opent met de aardbeving van Lissabon van 1 november, 1755. Als opvolging van de aardbeving werd de zon verduisterd, op 19 mei, 1780, en de scheen als bloed de volgende nacht. Het “vallen van de sterren,” verwijst naar de grote meteorenregen van 13 november, 1833. Jezus, Die vooruitblikte op de vervulling van deze tekenen, zei: “Onmiddellijk na de verdrukking van die dagen zal de zon verduisterd worden, en de maan zal haar glans [of licht] niet geven, en de sterren zullen van de hemel vallen, en de machten des hemels zullen bewogen worden.” (Matt. 24:29, K.J.V.) Daarom, kwamen de tekenen van de tijd van het einde onder het zesde zegel — de grote aardbeving in 1755, de donkere dag in 1780, de vallende sterren in 1833, en de aanvang van het oordeel in 1844. {SR2: 213.4}

De verklaring van de verzen 14 tot 17, wordt gevonden in “Testimonies for the Church,” Vol. 9, pp. 267, 268 / Ned., blz. … ” ‘En de hemel week te-rug als een boek­rol, wanneer het wordt opgerolt; en alle berg en eiland

213

werd van zijn plaats gerukt. En de koningen der aarde, en de groten, en de hoofdoversten, en de machtigen, en iedere slaaf, en iedere vrije, verbor­genzich in de holen en in de rotsen der bergen; en zij zeiden tot de bergen en tot de rotsen: Valt op ons, en verberg ons voor het aangezicht van Hem, Die gezeten is op de troon, en van de toorn van het Lam; want de grote dag van Zijn toorn is gekomen; en wie zal in staat zijn om stand te houden? (Openb. 6:12-17, K.J.V.) Hierna zag ik, en zie, een grote schare, die niemand tellen kon, uit alle natiën, en stammen, en volk, en talen, stonden voor de troon, en voor het Lam, bekleed met witte gewaden, en palmtakken en hun handen. En zij riepen met luider stem, zeggende: De verlossing is aan onze God, Die op de troon gezeten is, en van het Lam. (…) Dezen zijn zij, die komen uit de grote verdrukking, en zij hebben hun gewaden gewassen en die wit gemaakt in het bloed van het Lam.’ (…) (Openb. 7:9-17, K.J.V.) {SR2: 213.5}

Overeenkomstig het nu volgende getuigenis, heeft Openbaring 6:12-17, een tweeledige toepassing; en het is duidelijk dat deze verzen ook verwijzen naar de tijd van de reiniging van de kerk, want de dienstknecht des Heren zegt: “In dit schriftgedeelte worden twee klassen naar voren gebracht. Een groe­pen laten zich verleiden, en stellen zich op aan de kant van hen met wie de Heren een strijd te voeren heeft. Zij leggen de tot hun gezonden bood­schap verkeerd uit, en bekleden zich in gewaden van eigengerechtigheid. De zonden was in hun ogen niet zondig. Zij leerden dwaling voor waarheid, en door toedoen van hun werden vele zielen op een dwaalspoor gebracht.” — Id., p. 268. Het is een gevolgtrekking van het getuigenis dat net werd aangehaald, dat zij dwaling hadden onderwezen. Wij vragen de lezer wat werd onderwe­zen in de symbolen die gevonden worden in de boeken Daniël en de Openba­ring. Bijvoorbeeld, zie de waarheid die hier naar voren gebracht is, vergele­ken met hetgeen gedurende een aantal jaren geleerd werd. {SR2: 214.1}

Het Zevende zegel, Openbaring 8:1-5.

De verzen 1, 3-5: “En toen His het zevende zegel geopend had, was er een stilte in de hemel gedurende een half uur. En een andere engel kwam en stond bij het altaar, hebbende een gouden wierookvat; en hem werd veel wierook gegeven, dat hij het zou offeren met de gebeden van al de heiligen op het gouden altaar dat voor de troon is. En de rook van de wierook, welke kwam met de gebeden der heiligen, steeg op voor God uit de hand van de engel. En de engel nam het wie­rookvat, en vulde het met vuur van het altaar, en wierp het op de aarde: en er waren stemmen, en donderslagen, en bliksem, en een aardbeving.” {SR2: 214.2}

214

Wij hebben het tweede vers overgeslagen, want het heeft betrek­king op de zeven bazuinen. De stilte in de hemel gedurende een half uur kan niet de werderkomst van Christus zijn, zoals sommigen hebben geleerd, werderkomst van Christus zijn, zoals sommigen hebben geleerd, want daarna oferde de engel met het gouden wierookvat met wierook, de gebeden der heiligen van het gouden altaar. Het altaar is het heilige, juist tegenover de troon is het heilige der heiligen. De twee afdelingen waren geschei­den door een voorhangsel. Op de grote verzoendag, was het voor­hangsel of de deur van het aardse tabernakel geopend en werd het door de hogepriester betre­den. Maar houd in gedachte, dat de deur (het voorhangsel) open werd gelaten terwijl de hogepriester dienst deed. Op die manier werden de tweeafdelingen tot één gemaakt. Om deze reden werd het volk niet toege­staan in het heilige te gaan, zoals het hun wel toegestaan was bij andere gelegen­he­den, want als het voorhangsel opgeheven, werd het heilige ook het heilige der heiligen. Dus terwijl de deur tot het heilige der heiligen was geopend, was de toegang tot het heilige gesloten. Daarom, gebruikte alleen de hoge­priester beiden afdelingen op de grote verzoendag. (Zie Lev. 16:17.) Aldus werd het gouden altaar voor de troon, van waaruit de engel de gebe­den der heiligen offerde, in beiden perioden werd, en is gebruikt — voor, en in de tijd van het oordeel. Aangezien het gehele juridische trubinaal (Rech­ter, Advo­caat, Oudsten, enz.) in de tempel waren nadat het zegel was geopend, is het duidelijk dat het oordeel aan de gang was, en dat de genade­tijd niet gesloten was ten tijde van de “stilte.” Want nadat het oordeel afgeslopen is en de genadetijd afgesloten is, kan niemand de tempel betre­den. (Zie Openb. 15:8.) {SR2: 215.1}

Had de “stilte” van “een half uur” verwezen naar de komst van Christus, ten tijde dat Hij Zijn heiligen met Zich meeneemt, dan zou er geen nood­zaak bestaan voor de engel om hun gebeden te offeren. Ook, zou het onnodig zijn, om vuur te “werpen”, hetgeen de Geest van God is, van het gouden altaar op de aarde. Wederom, als het openen van het zevende zegel de komst van Christus is, dan zouden alleen degenen onder het zesde zegel, het oordeel beschouwen, en kon er dus geen zevende zegel zijn, hetgeen een aanduiding van onvolkomenheid en onvolledigheid van het oordeel, en van het evangelie zou aantonen. Het zou ook niet in overeenstemming zijn met het aantal zegels op het boek. Aangezien de zes zegels betrekking hebben op de zes perioden waarin de heiligen verzegeld werden, moet het zevende zegel ook betrekking hebben op een periode van verzegeling, anders kan het geen zevende “zegel” genoemd worden. {SR2: 215.2}

Laat ons nu de waarheid in beschouwing nemen, zoals die door het laatste zegel wordt geleerd. Merk zorgvuldig de volgorde van iedere handeling op. Het zegel wordt geopend en stilte volgt, want het zegt: “en toen Hij het zevende zegel geopend had, kwam er een stilte.” De Revised Version, Weymouth, het Grieks, en de Bulgaarse Bijbels, zeggen hetzelfde. De stilte werd gevolgd door de komst van de engel naar het altaar met de wirook, nadat hij de gebeden der heiligen geofferd had. En toen vulde hij het

215

wirookvat met vuur, en gooide het vuur naar de aarde, en opnieuw de stemmen, en donderslagen, en bliksem, en een aardbeving. Dit is de juiste volgorde van iedere gebeurtenis. {SR2: 215.3}

Wat veroorzaakte de stilte? Met betrekking tot de aanvang van het

oordeel, verklaart Johannes: “En van de troon gingen bliksemstralen, donderslagen en stemmen uit;” en de vier dieren “hadden dag noch nacht rust, zeggende: “Heilig, Heilig, Heilig, Here God Almachtig.” (Openb. 4:5, 8, K.J.V.) De stemmen blijven dag en nacht doorgaan, terwijl het oordeel voortduurt. Maar op een bepaald moment, nadat het zevende zegel werd geopend, kwamen deze stemmen tot zwijgen gedurende ongeveer een half uur. Nadat de engel de gebeden der heiligen had geofferd, en het vuur op de aarde had geworpen, hervatten de stemmen hun geroep. “En er waren stemmen, en donderslagen, en bliksemstralen, en een aardbeving.” Klaarblij­kelijk werd het oordeel, om een of andere reden, gestaakt, en een half uur later ving het weer aan. Het kan niet anders zijn, want, als het oordeel voort was gegaan en de de dieren en de oudsten stil waren gebleven, zou het aantonen dat er iets mis was gegaan — iets waar zij geen “amen” op konden zeggen en God prijzen. Daarom, is de enige geschikte conclusie, dat om de een of andere reden het oordeel gedurende een half uur werd gestaakt. {SR2: 216.1}

Wat veroorzaakte de onderbreking en bracht de verandering teweeg? Laat eerst de lengte van de tijd van het profetisch half uur vaststellen. Een dag in profetische tijd staat voor een jaar. (Ezech. 4:6.) Een uur is een vierentwintigste deel van een profetisch jaar, en dertig dagen voor een maand voorstellend, zou het ongeveer twee weken moeten zijn; vandaar. zeven letterlijke dagen. Zeven dagen werden gebruikt voor de reiniging van de kerk, vooruitwijzend op de vervulling van Maleachi 3:1-6. Maar wij hebben een duidelijker goddelijk bewijs, dat alle twijfels zal wegnemen. {SR2: 216.2}

Bij de viering van het Pascha, droeg de Heer de Israëlieten op die aangelegenheid zeven dagen te vieren. (Zie Lev. 23:5-8.) Zeker zou niemand beweren dat God Zijn volk opdroeg die gebeurtenis zeven dagen te geden­ken zoder daarmee een bepaald doel voor ogen te hebben. Israël naar het vlees trok Egypte binnen, en vertrok uit Egypte naar de Berg Sinaï, het pascha in Egypte tijdens de nacht toen de engel des doods de eerstgeborene van mens en dier dode tijdens de uittocht van Israël, zijn typen van de kerk in de tegenwoordige tijd — de kerk die uit Egypte trekt — wereldgezindheid, de reiniging van de kerk, de scheiding van het onkruid van de tarwe — de vervulling van Ezechiël 9. (Een volledige uitleg van het onderwerp wordt gegeven in “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 64-113; zie ook de kaart op blz. 224.) De Geest der Profetie getuigt hiervan door de nu volgende verklaring: “Het Pascha was zowel een herdenking als een schaduw, daar het niet alleen

216

terugverwees naar de bevrijding uit Egypte, maar ook heenwees naar de grote bevrijding, die Christus zou bewerken door Zijn volk van de gevangen­schap van zonde te bevrijden.” — “Patriarchs and Prophets,” p. 277 / “Patriarchen en Profeten,” blz. 241. {SR2: 216.3}

Aldus wijst de stilte van een half uur vooruit op deze grote gebeurtenis voor de kerk van God. De vervulling ervan zou ons moeten brengen naar de tijd van de oogst, of zoals het genoemd wordt, de Luide Roep van de Derde engel Boodschap van Openbaring 18 — de laatste boodschap voor de wereld. dus, terwijl de mannen met de verdelgingswapens degenen wegnemen, die het onkruid voorstellen in de kerk, zal er stilte in de hemel zijn gedurende een half uur (zeven dagen), waarna het oordeel opnieuw zal aanvangen voor hen, die zullen worden verzegeld in de tijd van de grote oogst, hetgeen het einde van de wereld is. Jezus zei: “Laat beiden samen opgroeien tot de oogst. En in de oogsttijd zal ik tot de maaiers zeggen: Haalt eerst het onkruid bijeen en bindt het in bossen om het te verbranden, maar brengt de tarwe samen in mijn schuur” — de kerk (Matt. 13:30.) {SR2: 217.1}

Zij, die in die tijd zullen worden verzegeld werden door Johannes gezien als een grote schare met palmtakken in hun handen. (Zie Openb. 7:9.) Vandaar dat de boekrol een omwenteling gemaakt heeft, en dat de verzege­ling voor hen die zullen worden geoordeeld terwijl zij leven, begonnen is. Zoals wij reeds hebben bevestigd, is de nacht van het Pascha een type van de reining van de kerk, het onkruid van de tarwe scheidend. Het door de Rode Zee heentrekken wees vooruit op de vervulling van Jesaja 63. (Zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 96-103.) {SR2: 217.2}

Zoals wij reeds bevestigd hebben, de nacht van het pascha in Egypte, is een type van de reiniging van de kerk, het onkruid van de tarwe scheidend. De doortocht door de Rode Zee door de Israëlieten wijst vooruit op de vervulling van Jesaja 63. (Zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 96-10­3.) Vandaar, dat de profeet het woord des Heren verklaart: “Want de dag der wrake is in mijn hart, en het jaar van mijn ver­losten is aangebroken.” (Jes. 63:4, K.J.V.) Wij halen de verzen 1-3 aan, zo ook de verzen 17 en 18: “Wie is het, die van Edom komt, met helrode klede­ren van Bozra? Die daar praalt in zijn gewaad, fier voort­schrijdt in zijn grote kracht? Ik ben het, die in gerechtig­heid spreek, machtig om te verlossen. Waarom is dat rood aan uw gewaad, en zijn uw klederen als van iemand, die de wijnpers treedt? Ik heb de pers alleen getreden; en van de volken was niemand bij mij, Ik zal hen in mijn toorn vertreden, en hen ver­trappen in mijn grimmigheid; en hun bloed zal spatten op mijn klede­ren, en ik zal mijn hele gewaad bevlekken. (…) O HERE, waarom hebt Gij ons doen afdwalen van Uw wegen, en onze harten verhard zo­dat wij geen ontzag hadden voor U? keer weder terwil­le van uw knechten, de stam­men van Uw erfdeel. Het volk Uwer hei­ligheid hebben het slechts een korte tijd in hun bezit gehad; onze tegenstan­ders hebben uw heiligdom vertr­apt.” {SR2: 217.3}

De profeet zag Christus Zelf terugkeren van de slach­ting van de Edo­mie­ten — de klasse die Gods volk mis­leidde in de kerk, het onkruid, of de tegen­standers die Zijn heilig­dom hadden vertrapt. “

217

“Bozra” betekent “schaapskooi” — de kerk. Hij zag dat Zijn klederen bevlekt waren met het bloed van het onkruid, door het bevrijden van Zijn volk uit hun handen. De profeet vroeg: “Waarom is dat rood aan uw gewaad, en zijn uw klederen als die van iemand die de wijnpers treed?” De reini­ging van de kerk maakt het voor Christus noodzakelijk om de plaat van het oordeel te verlaten en te komen om Zijn verlos­ten (de 144.000) uit te redden, en dit is het wat het oordeel doet ophouden, en de stemmen doet zwijgen gedurende een half uur — zeven dagen. De geest der profetie getuigt van het­zelfde gebeuren. “De HERE Jezus zal opstaan van Zijn middelaars werk in het hemels heiligdom, en zal Zich kleden met de klederen der wrake, en hen verrassen op hun onheilige feest; en zij zullen onvoorbereid zijn voor de bruiloft van het Lam.” — “Testimonies for the Church,” vol. 5, p. 690. Petrus, die vooruit blikte op de reiniging van de kerk, en de aanvang van het oordeel der levenden, zegt: “Want het is nu de tijd, dat het het oordeel begint bij het huis Gods; als het bij ons begint, wat zal het einde zijn van hen, die onge­hoorzaam blijven aan het evangelie Gods?” (1 Petrus 4:17.) {SR2: 217.4}

Had de kerk als lichaam, of tenminste de lei­ders van het kerkgenoot­schap der Zevende-dags Adventis­ten de bood­schap­ van refomatie aanvaard, zoals het aan hen werd gepresen­teerd in “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, dan zou er geen nood­zaak be­staan dat die klasse moest vallen onder de voorstel­ling van de vijf mannen met verdelgings wapens. Het is de aan­vaar­ding of verwerping van de boodschap dat de be­stem­ming za bepa­len van de twee klassen, zoals beschreven staan in het nu volgen­de getuigenis: “Ik vroeg naar de betekenis van de schud­ding die ik ge­zien had, en mij werd getoond dat het zou wor­den veroorzaakt door het rechtstreekse getuigenis tevoor­schijn geroepen door de raad van de waarachtige getuigenis aan de Laodiceërs. Dit zal zijn uitwer­king hebben op het hart van de ontvanger, en hem ertoe leiden de standaart te verho­gen en de onomwonden waarheid uit te dragen. Sommi­gen zullen deze recht­streekse getuigenis niet kunnen verdragen. Zij zullen ertegen in opstand komen, en dit zal een schudding veroorzaken on­der Gods volk.” — Early Writings,” p. 270. {SR2: 218.1}

In het aardse heiligdom, betrad de hoge priester het heilige der heiligen eens per jaar, en op die bijzondere dag moest iedere Israëliet zijn zonde belijden. Hij, die nalatig was overeenkomstig de goddelijke vereisten te handelen werd van zijn volk afgesneden. (Zie lev. 23:29, 30.) Aldus is de an­ti-typische verzoening, oordeel, of reiniging van het heilig­dom, zoals uiteen­gezet in Daniël 8:14, een dag van reiniging van het kamp van Israël, de kerk — het wegdoen van zonde en zondaars. Het aardse heiligdom was een voorbeeld van het hemelse. (Zie Heb. 9:23, 24.) Het aardse heiligdom was een voorbeeld van het hemelse. (Zie Hebr. 9:23, 24.) Het werd geïnstalleerd met zijn ceremoniële systeem om vooruit te wijzen op het werk van Christus, onze Hoge Priester in het hemels heiligdom gedurende de anti-typische

218

periode — de tijd van het Nieuwe Testament. Zoals het heiligdom met al Zijn diensten, een zinnebeeld was van het ware, hemelse heiligdom, onder de dienst van Christus, zo moet de dag van verzoening in type, de waarheid uitbeelden in de anti-typische periode — onze tijd. {SR2: 218.2}

Terwijl het oordeel der levenden aan de gang is, moet iedere zonde beleden en weggedaan worden, hij, die dit grote voorrecht zou veronacht­zamen, zal voor eeuwig verloren gaan — hij zal afgesneden worden temidden van Zijn volk. Het negeren van dit meest belangrijke onderwerp zou ons niet het minste voordeel opleveren. {SR2: 219.1}

Reformatie in het Vooruitzicht.

De grote reformatie in het vooruitzicht, levendig voorgesteld door de engel bij het gouden altaar met de gebeden der heiligen, en het werpen van het vuur van het altaar naar de aarde, is ook voorzegt in het nu volgende getuigenis: “In visioenen van de nacht gingen representaties aan mij voorbij van een grote reformatiebeweging onder Gods’ volk. Velen loofden God. De zieken werden genezen, en andere wonderen werden tot stand gebracht. Een geest van verzoening werd waargenomen evenals het werd gemanifesteerd voor de grote Pinksterdag. Van honderden en duizenden werd gezien dat zij gezinnen bezochten, en zij openden voor hen het woord van God. Harten raakten overtuigd door de kracht van de Heilige Geest, en een geest van oprechte bekering werd gemanifesteerd. Overal werden deuren deuren geopend voor de verkondiging van de waarheid. De wereld scheen verlicht te zijn door de hemelse invloed. Grote zegeningen werden ontvangen door de getrouwe en nederige volk van God.” — “Testimonies for the Church,” Vol. 9, p. 126. {SR2: 219.2}

Mijn broeders, de Heer spreekt tot ons. Zullen wij niet naar Zijn stem luisteren? Zullen wij niet onze lampen in orde brengen en handelen als mensen die uitzien naar de komst van hun Heer? “De tijd is gaande voor lichtdragen en aktie.” Ontwaakt, smeek ik u, uit de dodenslaap. Laat de laatste dag u niet verstoken vinden van de hemelse schat. {SR2: 219.3}

Worden al de levenden geoordeeld en verzegeld onder het zevende zegel? Of zijn sommigen beschouwd voordat het wordt geopend? Om deze vraag te beantwoorden citeren wij Openbaring 8:3: “En een andere engel kwam en stond bij het altaar, hebbende een gouden wierookvat; en aan hem werd veel wierook gegeven, zodat hij het zou offeren met de gebeden van alle heiligen op het gouden altaar, dat zich voor de troon bevond.” Merk op, dat het gebed geofferd wordt voor al de heiligen. Niemand, die Gods’ waarheid kent, zou durven bidden voor de doden, want het is een gruwel in Gods ogen; nog minder zou een engel een dergelijke zonde begaan. {SR2: 219.4}

De Psalmist verklaart dat gebeden voor de doden bedenkselen van de

219

heidenen zijn, “Toen zij zich aan Baäl-Peor koppelden, en dodenof­fers aten, en Hem tergden door hun daden, brak een plaag onder hen uit.” (Psalm 106:28, 29.) “De doden loven de HERE niet, noch iemand die in stilte is nedergedaald.” (Ps. 115:17, KJV.) Als de doden de God niet loven, Hoe kan dan een engel een gebed voor hen aanbieden voor God? {SR2: 219.5}

De zin, “alle heiligen,” verwijst naar alle levenden die zullen worden geoordeeld. Het is duidelijk dat dit zal wordt gedaan onder het zevende zegel. Indien “allen,” dan is het zeker dat alle levende heiligen worden gerekend onder het zevende zegel. Aldus, wordt met het openen van het laatste zegel, een aanvang gemaakt met het oordeel van alle levende heili­gen. Laat niets u verwarren op dit punt. Als wij zeggen dat de gebeden van alle heiligen enige verband houdt met de doden, dan zouden zij moeten zijn geofferd bij de aanvang van het oordeel — bij de opening van het eerste zegel, want ná het oordeel kunnen de gebeden hen niet tot nut zijn. {SR2: 220.1}

Let op de woorden bij de opening van het oordeel voor de doden in 1844: “En hij de boekrol nam, wierpen de vier dieren en vierentwintig oudsten zich voor het Lam neder, hebbende elk een citer en gouden schalen, vol reukwerk; dit zijn de gebeden der heiligen.” (Openb. 5:8.) Merk op, dat géén engel een gebed offert, maar de gebeden der heiligen werden aangebo­den door de dieren en de oudsten door lofprijzing van citers (of harpen), en gouden schalen vol met reukwerk; dat wil zeggen dat er geen gebeden werden geofferd voor de doden, maar dat hun gebeden die zij hadden gebeden, die te boek werden gesteld toen zij nog leefden, gepresenteerd werden voor de troon. De 144.000 worden verzegeld vóór de stilte “van een half uur,” of bij de opening van het zegel, maar zij worden geoordeeld in de periode van het zevende zegel, want het gebed was voor “alle” heiligen — de levenden. {SR2: 220.2}

Is er een manier waardoor wij de tijd kunnen bepalen van de opening vn het zegel, en de aanvang van het oordeel der levenden? Als God zo getrouw aan de levenden de aanvang van het der doden geopenbaard heeft, kan het niet mogelijk zijn dat Hij de tijd van het oordeel der levenden zou geheim houden. Indien Hij dat gedaan had, zouden wij geen tegenwoordige waarheid hebben in de tijd van het laatste zegel; ook zou er geen rechtvaardigheid zijn in een dergelijke geheimhouding, een dergelijk oordeel zou ook niet legaal (of rechtsgeldig) zijn. Daarom is de openbaring van het oordeel der leven­den, van even groot belang als de openbaring van het evangelie zelf. Want het oordeel ( het uitwissen van zonden) is de kronende handeling in het evangelie van Christus. Aldus stellen wij vast dat wanneer het zegel wordt geopend, en het oordeel der levenden aanvangt, wij het moeten weten. De dag van verzoening (of grote verzoendag) in type laat hetzelfde zien, want de Israëlieten waren goed op de hoogte van het gebeuren, hun plicht, en het gevolg. {SR2: 220.3}

De datering van het meest glorieuze gebeuren voor de rechtvaardigen, maar uiterst ernstig voor de goddelozen, zal worden bekend gemaakt door de

220

vervulling van de volgende vers: “En de engel nam het wirookvat, en vulde het met vuur van het altaar, en wierp het op de aarde; en er waren stemmen, en donderslagen, en bliksem en een aardbeving.” (Openb. 8:5.) Het gooien van het vuur van het altaar op de aarde is de uitstorting van de Heilige Geest van God. Wij hebben eerder bevestigd, dat het boek de Openbaring een onthulling der profetieën is, en géén profetie op zichzelf is. Daarom, vinden wij de onthulling van de voorzegging van deze glorieu­ze gebeurtenis in Joël 2:28, 29. De “stemmen, en donderslagen, en bliksem,” betekenen de opening van het oordeel der levenden, zoals zij ook de opening van het oordeel der doden betekenen. (Zie Openb. 4:5.) De aardbeving zal het teken van het gebeuren zijn. {SR2: 220.4}

Samenvatting de Aanvang en de Beëindiging van de Zegels.

Het eerste bedekt de gehele periode, van Adam tot de zondvloed; het tweede zegel, van de zondvloed tot Abraham; het derde zegel, van Abraham tot Christus; het vierde zegel, van Christus tot 1500 A.D. (na Christus); het vijfde zegel, van 1500 A.D. tot 1755 A.D.; het zesde zegel, van 1755 A.D., tot de vervulling van Ezechiël 9; het zevende zegel, tot de afsluiting van de genadetijd. {SR2: 221.1}

In zekere zin des woords echter, sluiten de zegels niet. Zij gaan voort en overlappen elkaar. Bijvoorbeeld, de inwoners der aarde vermenigvuldigen zich nog steeds (Adam — “overwinnende en om te overwinnen”); de oorlogen onder de natiën nemen nog steeds toe, en vrede is van de aarde weggeno­men. Aldus, is het “zwaard” nog steeds in de handen van de ruiter. De hadndel neemt nog steeds toe (de “weegschaal”) en vervolging is niet opge­houden, maar zal opleven, en zal moeilijkheden (of benauwdheid) teweeg­brengen als nooit tevoren, zoals beschreven door de profeet Daniël. (Dan. 12:1.) De tekenen der tijden onder de afsluiting van het zesde zegel spreken steeds luider. Maar kort na de afsluiting van het zevende zegel, zal alles op aarde ophouden gedurende duizend jaar. {SR2: 221.2}

221

TARWE EN GERST, ELK VOOR EEN SCHELLING.

In onze studie van de “zeven zegels” hebben wij nadere uitleg gereser­veerd voor de volgende schriftgedeeldte: “En ik hoorde een stem te midden van de vier dieren zeggen: Een maat tarwe voor een schelling, en drie maten gerst voor een schelling.” (Openb. 6:6.) Opnieuw vestigen wij de aandacht van de lezer op het feit, dat de stem van de troon kwam. (Zie hoofdstuk 5, vers 11.) Daarom, wordt de prijs van de granen bepaald door de Grote Rechter. {SR2: 222.1}

Er moet iets van grote waarde zijn in deze symbolen, want de grote Jehova in Eigen Persoon is hier aan het spreken. Wat kan het zijn? Wey­mouth’s vertaling zegt het als volgt: “Een hele dagloon voor een brood, een hele dagloon voor drie gerstekoeken.” Weymouth vertaalt de schelling als een dagloon. Wij geloven dat de woorden van Jezus dit rechtvaardigen: “Want het koninkrijk der hemelen is gelijk een heer des huizes, die des morgens vroeg arbeiders voor zijn wijgaard ging huren. Toen hij het met de arbeiders eens geworden was voor een schelling’s daags, zond hij hen in zijn wijgaard.” (Matt. 20:1, 2.) De schelling is het vastgestelde dagloon door de heer des huizes van de wijngaard. {SR2: 222.2}

Merk op, dat de gerst een derde van de prijs van de tarwe is; met andere woorden, men gaat het veld in en verzamelt slechts één maat tarwe en ontvangt een volle dagloon, maar de anderen, die de hele dag gewerkt hebben verzamelen drie maten gerst, en ontvangen niet meer dan een dagloon — “een schelling.” De symbolen zijn zeer nauw verbonden met de gelijkenis door Christus gegeven. Laat de lezer zich daarom concentreren op het onderwerp, want hier is er sprake van een waarheid, die onze ernstige aandacht vraagt. {SR2: 222.3}

“En omstreeks het derde uur ging hij naar buiten en zag nog anderen werkloos op de markt staan, en hij zeide tot hen: Gaat ook gij in de wijn­gaard, en wat bilijk is zal ik u geven. En zij gingen. Omstreeks het zesde en het negende uur ging hij weer naar buiten en handeldelde evenzo. Toen hij omstreeks het elfde uur naar buiten ging, vond hij nog anderen staan en zeide tot hen: Waarom staat gij hier de gehele dag werkloos? Zij zeiden tot hem: Omdat niemand ons gehuurd heeft. En hij zeide tot hen: Gaat ook gij in de wijngaard; en wat redelijk is zult gij ontvangen.” (Matt. 20:3-7, KJV.) {SR2: 222.4}

De “heer des huizes” in de gelijkenis heeft betrekking op God de Vader,

222

223

224

want de gelijkenis moet het koninkrijk der hemelen openbaren. Daarom, is de wijngaard een voorstelling van de wereld en zij, die gezonden zijn om erin te arbeiden, stellen de kerk voor. De gelijkenis kan niet verwij­zen naar een letterlijke dag van twaalf uren, waarbinnen God vijf oproepen deed voor arbeiders in de wijgaard (de kerk); want er is geen verslag waar God vijf kerken tegelijkertijd in een dag oprichtte, en dat zij allen op het zelfde moment werkzaam waren. Daarom, moet de oproep in de gelijkenis een periode overspannen van de wereldgeschiedenis in verband met de kerk, en de periode die Jezus in een gelijkenis vergelijkt met een twaalf-urige dag waarop Hij arbeiders huurde op vijf verschillende gelegenheden. Als wij de tijd kunnen vaststellen waarnaar elk van deze oproepen verwijzen, dan zullen wij tenvolle de les en de tijd begrijpen waarin wij leven. Wij zullen trachten te bewijzen, dat de gelijkenis betrekking heeft op de “tarwe en de gerst,” elk voor een “schelling.” {SR2: 222.5}

Houdt in gedachte, dat de heer des huizes alleen met hen onderhandel­de die het eerst waren gehuurd. Merk ook op, dat zij in de morgen aan het werk gingen. Hij huurde de arbeiders met vijf intervals (= tussentijden). Vier van hen waren drie uur van elkaar verwijderd; maar de vijfde en de laatste oproep was slechte twee uur later dan de vierde, welke op het elfde plaatsvond — slechts één uur voor zonsondergang. {SR2: 225.1}

De Tijdklok van Vroeger.

Uit vrees, dat sommigen de tijdsbepaling van vroeger niet begrijpen, gevoelen wij de noodzaak om een korte uitleg hierover te geven. Om het begrijpelijker te maken, bepalen wij de aandacht van de lezer bij kaart op bladzijde 22. In de dagen van Christus, en zelfs nu nog in sommige landen, wordt de tijd gereguleerd (= bepaald) door zonsondergang om twaalf uur. Nabij de evenaar, waar de dagen en nachten voortdurend gelijk zijn, gaat de zon om twaalf uur onder en komt zij om twaalf uur op. Daarom zou zes uur middag (of twaalf uur, terwijl de zon op haar hoogste punt aan de hemel staat) in het lichtgedeelte moeten zijn, overeenkomstig de kaart, en zes uur in het donkere gedeelte, zou middernacht moeten zijn. Dit soort tijd han­teerde Jezus in de gelijkenis. {SR2: 225.2}

Daarom, zou de eerste oproep aan hen, met wie de heer des huizes overeenkwam voor een schellings’ daags, om twaalf uur A.M. — zonsopgang, moeten zijn. De tweede oproep, op het “derde uur,” is slechts drie uur na zonsopgang. De derde oproep, op het “zesde uur.” zou op de middag moeten zijn. De vierde interval, op het “negende uur,” zou drie uur na de middaguur moeten zijn, of drie uur volgens de moderne of tegenwoordige tijd. De vijfde oproep, twee uur lager, op het “elfde uur,” zou vijf uur moeten zijn volgens de tijd van tegenwoordig, en slechts één uur voor zonsondergang. {SR2: 225.3}

Met de voorgaande uitleg van Openbaring 6:6, (“Eén maat tarwe voor

225

een schelling en drie maten gerst voor een schelling”), zullen wij trachten aan te tonen dat de symbolen terugverwijzen naar de gelijkenis van de heer des huizes, en de allegorische vooruitblik op het visioen van Johan­nes. {SR2: 225.4}

De Oproep van de Morgen.

Matt. 20:1, 2: “Want het Koninkrijk der hemelen is gelijk aan een heer des huizes, die des morgens vroeg arbeiders voor zijn wijngaard ging huren. Toen hij het met de arbeiders eens geworden was voor een schelling ‘s daags, zond hij hen in zijn wijngaard.” Jezus kon naar geen enkel ander volk verwijzen, dan naar Israël naar het vlees, want zij zijn degenen met wie God onderhandelde en in Zijn wijngaard zond — de wereld. Hun arbeid bestond uit het voorstellen van de Schepper of de heer des huizes, en het geven van de Bijbel aan ons. De Psalmist heeft het volgende verslag van de overeen­komst opgetekend: “Hij gedenkt voor eeuwig aan zijn verbond, — het woord, dat Hij gebood aan diuzend geslachten — dat Hij met Abraham sloot, en aan Zijn eed aan Izaak; ook stelde Hij het voor Jakob tot een inzetting, voor Israël tot een eeuwig verbond.” (Psalm 105:8-10.) {SR2: 226.1}

Het verbond werd met Abraham gesloten, hetgeen slecht een belofte was aan hém en zijn zaad, maar Abraham verkreeg de belofte niet. “Zijn eed aan Izaäk”; dat wil zeggen, dat God op plechtige wijze verklaarde dat Hij Zijn overeenkomst ten uitvoer zou brengen. Maar Izaäk “verkreeg”, zoals zijn vader, “de belofte niet.” Hij “bevestigde” of “stelde het” voor Jakob “tot een inzetting”; dat wil zeggen, Hij paste het toe, stelde het vast of bevestigde het. Het verbond dat met Abraham werd gesloten, werd gerealiseerd door Jakob als een wet of inzetting. Maar “voor Israël als een eeuwig verbond.” Van­daar, dat Israël de belofte ontving. Daarom, was het Israël, die in de wijn­gaard ging om te arbeiden, nadat zij uit Egypte vertrokken. “Overeenkomstig het woord, dat Ik u beloofd heb, toen gij uit Egypte uittoogt, en Mijn Geest in uw midden stond: vreest niet.” (Haggaï 2:6/ Eng., vers 5.) Jesaja sprak van de wijngaard, die inzichzelf een symbool van de wereld is. (Jes. 5.) Daarom, heeft de oproep op het vroege uur van de heer des huizes voor arbeiders in Zijn wijngaard, betrek­king op de oproep van Israël uit Egypte. Waarom wordt het “vroeg in de morgen” genoemd? Op dat tijdstip schreef Mozes de Bijbel, welke het licht der wereld is. Vandaar, zeer “vroeg,” want er werd net een aanvang gemaakte met het schrijven van de Schriften. Aldus wordt de periode vanaf de tot stand koming van de Bijbel, de dag genoemd, overeenkomstig de gelijkenis. Hetgeen weergeeft, dat het geschreven woord van God het licht der wereld is. {SR2: 226.2}

226

De Tweede Oproep op het Derde Uur.

“Toen hij het met de arbeiders eens geworden was voor een schelling ‘s daags, zond hij hen in zijn wijngaard.” (Vers 2.) Het loon waarover de twee partijen het met elkaar overeens werden, is de belofte van God aan Israël. “In omstreeks het derde uur ging hij naar buitenen zag nog anderen werkloos op de marktstan, en hij zeide tot hen: Gaat ook gij in de wijngaard en wat billijk is zal ik u geven. En zij gingen.” (Vers 3, 4.) Nu de eerste oproep bevestigd is, zal het niet moeilijk zijn de tweede vast te stellen. Merk op, dat dezen niet hetzelfde gezelschap waren, maar “anderen,” die werkloos stonden. Als het niet Israël is, dan kan het alleen de Apostelen en de heidenen zijn in het begin van de christelijke bedeling, zoals het opgetekend staat in Handelingen 13:46: “Maar Paulus en Barnabas zeiden vrijmoedig: Het was nodig, dat eerst het woord Gods tot u werd gesproken, doch nu gij het verstoot en u het eeuwig leven niet waardig keurt, zie, nu wenden wij ons tot de heidenen.” {SR2: 227.1}

Merk op, dat er géén onderhandeling was met het tweede gezelschap. Zij gingen, in het volste vertrouwen in de “Goede Man” dat zij datgen zouden ontvangen wat redelijk was. De oproep van de heidenen was op geen enkele bijzondere overeenkomst gebasseerd. Zij gaven gehoor, in het volste vertrou­wen in Gods’ overvloedige belofte aan Israël, zoals het opgetekend stond in de schriften. Daarom, wordt de oproep van de Apostelen, en de heidenen, voorgesteld door de “oproep van het derde uur.” {SR2: 227.2}

De Oproepen van het Zesde en het Negende Uur.

“Omstreeks het zesde en het negende uur ging hij wéér naar buiten en handelde evenzo.” (Matt. 20:5.) Aangezien elk van de oproepen met een interval (tussentijd of -ruimte) gebeurde, en dat zich uitstrekkend over de gehele dag, is het duidelijk dat zij elkaar moeten opvolgen in verschillende perioden. Bij elke gelegenheid moet er een oproep zijn — een boodschap. Als dat het geval is, dan kan het niet louter een oproep zijn van hervorming zijn — een oproep tot gehoorzaamheid aan een vroegere boodschap. Daarom, kan de reformatie door Luther hier niet in overweging genomen worden, want het was slechts een opwekking tot de boodschap verkondig vóór zijn tijd. Luther zei: “De rechtvaardige zal door het geloof leven.” Knox, Wesley, en Campbell kunnnen niet in de gelijkenis voorkomen, want ook zij hadden een oproep tot hervorming (gehoorzaamheid) aan de boodschap (leerstel-lin­gen), verkondigd aan de heidenen — de vroege christengemeente. De leer­stelling van de Heilige Geest door Knox, Genade door Wesley, en de Doop der onderdompeling door Campbell werden door de Apostelen onderwezen. Wij zullen verdere bewijsvoering presenteren om aan te tonen, dat de bovengenoemde hervormers niet inbegrepen zijn in de gelijkenis. {SR2: 227.3}

Als Israël en de heidenen in de eerste en in de tweede oproepen Gods’ kerk in de wijngaard omvatten, dan moeten de derde, de vierde en de vijfde

227

oproepen ook de kerk in de wijngaard voorstellen. Wij bepalen de aandacht aandacht van de lezer bij de “vrouw” met de kroon van twaalf sterren van Openbaring 12:6, 14. Aan haar werden vleugels gegeven van een arend om de woestijn in te vliegen gedurende 1260 dagen — jaren. Daarom, kon er géén kerk zijn in de wijngaard. De lange profetische periode is vastgesteld en aanvaard geweest, als de periode van 538 n. Chr., tot 1798 n. Chr. Daar­om, kan er tijdens de lange woestijnreis van de “vrouw,” géén oproep voor arbeiders zijn in de “wijngaard. Aldus moeten de drie laatste oproepen hun vervulling na 1798 n. Chr. hebben, ten tijde dat de “vrouw” terug zou keren uit de “woestijn.” Dus wordt de volgende vraag gesteld: Als de kerk (de “vrouw”) in de woestijn was tussen 538 en 1798, in welke periode deden de hervormers hun wonderlijk werk in het tot stand brengen van hervorming door gehoorzaamheid aan de Schriften, waren zij niet uitgeroe­pen en door God uitgezonden? Antwoord: Natuurlijk waren zij dat. Daar kan géén twijfel over bestaan. Hun werk, karakter, en offer beantwoorden de vraag. Denk aan Luther, de vader van het Protestantisme, die zijn leven op het spel zette als die der grote dienstknechten Gods in het verleden. Door de handen van Luther, verbrak God de deur der duisternis, bracht Hij een eind aan de verschrikkelijk vervolging en bloedvergieting van de heiligen der Allerhoogste, en maakte dat het licht in Zijn geschreven woord scheen in de harten der mensen. Was het niet vanwege de ernstige en ijverige pogingen van deze godvruchtige hervormers geweest, dan zou de vrouw (de kerk) tot op de huidige dag in de woestijn zijn geweest, en zou er geen protestantisme zijn geweest. Aldus verbrak hun onzelfzuchtige pogingen de kracht van despotisme en kwam door de gevangenememing van de paus de lange profetische periode tot een einde. Daarom, zou God, door de dienst van deze mannen de “vrouw” (de kerk) uit de woestijn brengen en de weg voorbereiden voor de derde oproep, op het zesde uur. {SR2: 227.4}

De oproepen op het zesde, het negende en het elfde uur, moet gelijk zijn aan de oproepen die aan hen voorafgingen — tot stand gebracht door een bijzondere boodschap, voor de eerste keer verkondigd — hetgeen het bij elke gelegen­heid noodzakelijk zou moeten hebben gemaakt voor een ander gezelschap — “arbeiders.” De aard van deze boodschappen moest ook wereldwijd geweest zijn, want zij werden in Zijn “wijngaard” gezonden — de wereld. Daarom, moet de derde oproep, voorgesteld door het zesde uur, gekomen zijn ergens vóór 1798 n. Chr., ten tijde dat de “vrouw” op het punt stond terug te keren. Juist zulk een boodschap werd aan de wereld aangebo­den na 1798 n. Chr. en vóór 1844 in de verkondiging door William Miller van de 2300 dagen (of avonden en morgens) van Daniël 8:14. Daarom, werd de boodschap gebracht door Miller aangeboden door het gezelschap dat op het “zesde uur” was gehuurd. {SR2: 228.1}

“Omstreeks het zesde en het negende uur ging hij weer naar buiten en

229

handelde evenzo.” (vers 5.) Merk op, dat deze woorden een nauwe verband leggen tussen de oproepen “van het zesde en het negende uur,” terwijl de andere oproepen gescheiden zijn. Dit betekent, dat deze twee boodschappen voorgesteld door het “zesde en het negende uur,” zeer nauw met elkaar verbonden moeten zijn. Daarom moest de oproep van het negen­de uur komen nadat het werk van Miller beëindigd was. Het was de waarheid van het Heiligdom en het onderzoekend oordeel, verkondigd vanaf 1844, vervat in de eerste, de tweede en de derde-engel boodschappen van Openba­ring 14:6-11. Daarom, vormenden de drie-engelen boodschappen die oproep in 1844. {SR2: 228.2}

De Oproep van het Elfde Uur.

De oproep van het elfde uur is de laatste oproep dat staat opgetekend, en wordt slechts één uur voor zonsondergang — het millennium — gedaan. Detijd voor haar verkondiging is korter dan elk andere universele boodschap die ooit werd gebracht. Hoewel de tijd de kortste is, is het gebied dat zij over de aarde bestrijkt de grootste van allen. De snelle verkondiging van deze boodschap is van het grootste belang, want hierdoor wordt de wereld geoordeeld. {SR2: 229.1}

Gods’ dienstknechten zullen géén tijd of verlangen hebben voor de zorgen van deze wereld, want er is een stad bereid voor hen, wiens bouwer en maker God is. Aangezien wij net genoeg tijd hebben om ons gereed te maken om veranderd te worden, moeten wij de vijand niet toestaan onze kostbare ogenblikken te stelen. Omdat het werk zo veelomvattend is, de uitbreiding ervan zo snel, en het belang ervan zo groot, heeft God moderne wetenschap geïnspireerd, om snelle apparatuur uit te vinden en te vervaardi­gen, om zo Zijn werk te voleindigen. “Maar Gij, Daniël, houd de woorden verborgen, en verzegel het boek tot de eindtijd; velen zullen onderzoek doen, (of heen en weer snellen, ) en kennis zal vermeerderen. Velen zullen zich laten reiningen en zuiveren en louteren, maar de goddelozen zullen goddeloos handelen, en geen der goddelozen zal het verstaan, maar de verstandigen zullen het verstaan.” (Dan. 12:4, 10.) {SR2: 229.2}

Het bewijs in Christus’ gelijkenis openbaart duidelijk een andere oproep voor arbeiders in de wijngaard tussen de oproep in 1844, en het millennium; namelijk, op het elfde uur. Aangezien dit waar is, waarom is het dan, dat de beweging die op het negende uur geroepen werd (in 1844) de kerk niet vooraf gewaarschuwd dat er meer waarheid en een andere boodschap, “oproep,” moet volgen? Heeft God nagelaten de waarschuwing te geven en Zijn volk in duisternis gelaten? Wij beantwoorden de vraag door het volgen­de getuigenis aan te halen: “Gods Woord doet met het oog op die grote dag in de plechtigste bewoordingen een beroep op Zijn volk om een eind te maken aan hun geestelijke onverschilligheid, om in berouw en ootmoed tot God te komen: ‘Blaast de bazuin op Sion en maakt alarm op Mijn heilige berg’!” — “The Great Controversy,” p. 311/ “De Grote Strijd,” blz. 292. {SR2: 229.3}

“Toen zag ik een andere machti­ge engel, die last kreeg om naar de aarde

229

af te dalen, en zijn stem te voegen bij die van de derde engel, en kracht en nadruk aan diens boodschap (…) Deze boodschap scheen een toevoeging aan de derde boodschap te zijn en ermede samen te gaan, gelijk de midder­nacht­roep samenging met de boodschap van de tweede engel in het jaar 1844.” EW. (“Early Writings”), p. 277/ EG. (“Eerste Geschriften”), blz. 331, 332. Wederom lezen wij: “Weest verzekerd, dat er boodschappen zullen komen van mensenlippen, onder inspiratie van de Heiligen Geest. ‘Roep luidkeels, houd niet in (…) toon Mijn volk hun overtredingen, en het huis van Jakob hun zonden’.” — “Testimonies to Ministers,” p. 296. “Een andere boodschap van waarchuwing en instructie zou aan de kerk worden gegeven.” — “The Great Controversy,” p. 425. / “Grote Strijd,” 397. “{SR2: 229.4}

Profetie moet in vervulling gaan. De Heer zegt: ‘Zie, Ik zal u de profeet Elia zenden voordat de grote en vreselijke dag des HEREN komt.’ Iemand zal komen in de geest en in de kracht van Elia, en wanneer hij verschijnt, kan men zeggen: ‘U bent te ernstig, u legt de Schriften niet op de juiste wijze uit. Laat mij u vertellen hoe u uw boodschap moet verkondigen.” (“Testimonies to Ministers,” p. 475. “Zie, Ik zal u de profeet Elia zenden voordat de grote en vreselijke dag des HEREN komt.” (Mal. 4:5.) Heeft God niet duidelijk door de “Geest der Profetie,” zowel als door de Schriften, duidelijk Zijn volk” van te voren gewaarschuwd, dat zij in iedere tijd boodschappen moeten verwach­ten? “Wij moe­ten, als nooit tevoren, niet alleen bidden dat God arbei­ders in Zijn grote oogst­veld zendt, maar dat wij een heldere inzicht over van de waarheid mogen bezitten, zodat wanneer de boodschappers der waarheid zullen komen, wij de boodschap kunnen aanvaarden en de bood­schapper kunnen respecteren.” — 6 “Testimo­nie,” p. 420. {SR2: 230.1}

Als de waarschuwing gegeven is, waarom hebben de mensen van de kansel hun ogen op zo’n vasthouden wijze toegesloten voor het Woord van de Allerhoogste, en hun mond geopend om fabels (of verdichtselen) te verkondigen aan hun gemeente, door te verklaren dat zij alle waarheid hebben en geen behoefte hebben aan een boodschap nog een profeet? Heeft dit liegen en huichelarij niet de weg bereid voor een grootschalige misleiding in de kerk, door hun vertrouwen te versterken in dat zij niets nodig hebben en dat zij opweg zijn naar de hemel? Denk aan het vooroordeel en valse zekerheid waar de boodschap doorheen moet breken. Denk aan het verlies van levens als het volk de beslissing van de leiders zouden aanvaarden. Heeft niet juist zoeen misleidende valstrik het volk van God gestrikt in iedere beweging die geroepen werd? Vertrouwen in de leiders, en het aanvaarden van hun beslissingen zonder te onderzoeken, heeft het volk in iedere tijdperk misleid. Wat zal nu daarin verandering brengen? Hoe vreselijk is de gedach­te en hoe groot de verantwoordelijkheid! Moge God Zijn volk helpen om naar licht en waarheid te zoeken voor zichzelf, en dat hun ijver een uiteen­zetting en rekenschap moge eisen van deze dingen. {SR2: 230.2}

Wat is de boodschap? De boodschap van het elfde uur is géén andere

230

boodschap, dan de boodschap van Openbaring 18 — de luide roep van de Derde Engel. “Testimonies to Ministers,” p. 59 aanhalend: “Deze zelfde boodschap [ die van De Derde Engel] zal voor de tweede keer worden verkondigd. ‘En na deze dingen zag ik een andere engel uit de hemel naar beneden gekomen, hebbende grote kracht; en de aarde werd door zijn heerlijkheid verlicht.’ Dit is de laatste boodschap die ooit aan de wereld zal worden gebracht, en zij zal haar werk voltooien.” — “The Great Controversy,” p. 390./”De Grote Strijd,” blz. 366. {SR2: 230.3}

Aldus zal de boodschap van de derde engel worden verkondigd. Als de tijd voor aangebroken is om te worden verkondigd met grote kracht, zal de Heer met nederige instrumenten werken, het verstand van hen leidend, die zichzelf geheiligd hebben ten dienste van Hem. De arbeiders zullen eerder gekwalificeerd worden door de zalving van Zijn Geest, dan door de training van letterkundige instellingen. Mannen van geloof en gebed zullen worden gedrongen om eropuit te gaan met heilige ijver, de woorden verkondigend die God hen geeft. De zonden van Babylon zullen worden bloodgelegd. De vreselijke gevolgen van het dwingend opleggen van de vieringen van de kerk door het burgerlijk gezag, de aantastingen van het spiritisme, de heimelijke doch snelle groei van de pauselijke macht, — alles zal worden ontmaskerd. Door deze ernstige waarschuwingen zullen de mensen in beweging worden gebracht. Duizenden en nog eens duizenden zullen gehoor geven, die nooit dergelijke woorden gehoord hebben. Met verbazing horen zij het getuigenis dat Babylon de kerk is, gevallen vanwege haar dwalingen en zonden, vanwege haar verwerping van de waarheden tot haar gezonden van de hemel. Als de mensen zich tot hun vroegere leraren wenden met de vurige vraag: Zijn deze dingen waar? houden de predikanten hun fabels voor, verkondigen zij zachte dingen, om hun angsten te stillen, en brengen het ontwaakte geweten tot zwijgen. Maar aangezien velen weigeren zich tevreden te stellen met het loutere gezag van mensen, en een zuivere “Zo zegt de HERE” eisen, worden de populaire bedienaren, zoals de Farizeeërs van vroeger, met boosheid vervuld wanneer hun gezag in twijfel wordt getrokken, zullen zij de bood­schap aanklagen als zijnde van Satan afkomstig, en zij zullen de zondelief­hebbende menigte in beweging brengen om tekeer te gaan tegen en hen te vervolgen die het verkondigen.” — Idem., pp. 606, 607./ “Grote Strijd,” blz. 560, 561. {SR2: 231.1}

In werkelijkheid is de oproep van het elfde uur, gelijk aan die van het negende uur. De oproep van het het negende uur wordt herhaald, met de toegevoegde aanhaling van het verderf in de kerken; aldus wordt er licht en nadruk aan toegevoegd. {SR2: 231.2}

Waarom Staat Gij Werkloos?

De arbeiders werden van de “markt” gehuurd. De markt moet verwijzen naar de kerk vanwaar God Zijn arbeiders roept om dienstbaar te zijn. Merk op, dat zij die gehuurd waren in elke instantie werkloos stonden. Dit betekent, dat iedere boodschap dat ooit tot onze wereld kwam, niet door hen kwam die hoge posities in de kerk bekleedden. Het werd gebracht door nederige mensen, van wiens diensten de leiders van kerk dachten dat zij

231

weinig behoeften aan hadden. In ieder geval zijn de boodschappen geweigerd geweest door de vooraanstaanden van de kerk. Let op de vraag die gesteld werd door de heer des huizes, “Waarom staat gij de gehele dag werkloos?” Dit betekent, dat zij aan het werk zouden moeten zijn. Zij zeiden tot hem: “Omdat niemand ons gehuurd heeft.” Wanneer de leiders van de kerk verdorven zijn, wordt het werk beheerst door een bepaalde klasse, en wordt er een beperkend verbod op alle anderen gelegd. Aldus, worden juist diegenen die God wenst te gebruiken, terzijde geschoven en blijven werk­loos. {SR2: 231.3}

De werkers die zijn gehuurd door zulk een groep leiders zijn uitgekozen uit het oogpunt van een technische opleiding als een toets van bekwaamheid, inplaats van Bijbelkennis, toewijding, en een absolute gehoorzaamheid aan de gehele waarheid. Zulke praktijken zijn in strijd met de richtlijnen van de

Bijbel. Wij citeren: “Een opziener dan moet zijn onbesproken, de man van één vrouw, nuchter, bezadigd,beschaafd, gastvrij, bekwaam omte onderwij­zen, niet aan de wijn verslafd, niet opvliegend, maar vriendelijk, niet strijd­lustig of geldzuchtig, een goed bestierder van zijn eigen huis, die met alle waardigheid zijn kinderen onder tucht houdt; (want indien iemand zijn eigen huis niet weet te bestieren, hoe zal hij voorde gemeente Gods zorgen?” (1 Timoteüs 3:2-5.) Bij het afzonderen van mannen voor het heilig ambt zegt de apostel: “Ziet dan uit, broeders, naar zeven mannen onder u, die goed bekend staan, vol van de Heilige Geest en wijsheid, opdat wij hen voor deze taak aanstellen.” (Hand. 6:3, KJV.) {SR2: 232.1}

Mozes bracht veertig jaar door in de school van Christus. Terwijl hij schapen hoedde, ruilde hij zijn Egyptische opleiding in voor de kennis en wijsheid van de Grote Ik Ben. Aldus werd hij geschikt gemaakt om Zijn volk uit Egypte te leiden. Aan Paulus werd getoond, dat zijn wereldse wijsheid, onttrokken uit de school der mensen, schadelijk was en waardeloos in het werk van Christus, Aldus verklaarde de apostel: “Ook ben ik, toen ik tot u kwam, broeders, niet met schittering van woorden of wijsheid u het getuige­nis van God komen brengen. Want ik had niet besloten iets te weten onder u, dan Jezus Christus en Die gekruisigd. Mijn spreken en mijn predi­king kwam ook niet met meeslepende woorden van menselijke wijsheid, maar met betoon van geest en kracht.” (1 Kor. 2:1, 2, 4, KJV.) Paulus bedoelde, dat hij vastbesloten was de Bijbel, en de Bijbel alleen te prediken, welke Christus openbaart, en Die gekruisigd. Verkondigd door de kracht van de Geest van God, en niet door de wijsheid van mensen. Aldus, verwaardigde (verlaagde) de geleerde apostel zich tot het nuveau van de onkundige vissers in menselijke wijsheid, en tegelijkertijd opklimmend met de elven in hemelse wijsheid, hetgeen in vergelijking men aardse eer en menselijke grootheid in het niets verzinkt. Daarom kan het heilige niet worden vermengd met het gewonen. {SR2: 232.2}

De heer des huizes zei: “Gaat ook gij in de wijngaard, en wat r

232

edelijk is, dat zult gij ontvangen.” God vraagd aan mannen en vrouwen om op te staan en aan het werk te gaan in de wijngaard, vertrouwend in de waarde van Zijn Woord. “Voorziet u niet van goud of zilver of koper in uw gordels, van geen reiszak voor onderweg, geen twee hemden, geen sandalen, geen staf, want de arbeideris zijn voedsel waard. Welke stad of welk dorp gij ook binnenkomt, onderzoekt wie het daar in waard is, en blijft daar tot uw vertrek.” (Matt. 10:9-11.) “En Hij zeide tot hen: Toen Ik u uitzond zonder beurs of reiszak of sandalen, hebt gij toen aan iets gebrek gehad? Zij zeiden: Aan niets.” (Luk. 22:35.) {SR2: 232.3}

Let zorgvuldig op het volgende punt: Van het negende uur in 1844, tot het twaalfde, of de afsluiting van de genadetijd, zijn er slechts drie volle uren. Het aantal uren duidt symbolisch aan, dat er slechts genoeg genade­tijd is van 1844 tot het einde, voor één beweging — drie uren. Het Schriftgedeelte van Openbaring 10:6 past hier toe: “Dat er géén tijd meer zal zijn.” elke beweging die God in het leven heeft geroepen vanaf de grondlegging der wereld, kwam slechts zover, en wanneer Hij een boodschap zond, of nieuw licht op Zijn Woord wierp, verwierpen de leiders het, en noodzakelijkerwijs werd er een nieuwe beweging in het leven geroepen. {SR2: 233.1}

Als de leiders van Gods kerk in de tegenwoordige tijd de boodschap van het elfde uur zouden aanvaarden, zou het een buitengewoon zijn. Maar als zij het zouden verwerpen, dan kan God géén nieuwe beweging beginnen, want er is “geen tijd meer.” Nieuwe bewegingen beginnen in het algemeen met een hand vol mensen en het vereist jaren om tot groei te komen, en na een tijd doet verderf zijn intreden. Dus, kan Hij onmogelijk Zijn werk op aarde beëindigen met een dergelijk program. De woorden van de Meester verklaren in de figuurlijke zin, dat de leiders in de beweging van 1844 de boodschap van het elfde uur zullen verwerpen, want Hij zegt, dat zij die op het punt stonden gehuurd te worden, “ledig stonden”; dat wil zeggen, dat niet zij waren aan het werk die hij huurde. {SR2: 233.2}

Als er geen tijd meer is voor een nieuwe beweging, dan is er maar één oplossing voor het onthutsend probleem, en dat is, om de “tarwe” van het “onkruid” te scheiden, door de klasse te doden die het werk beheerst en die Gods volk in de gevangenschap van de zonde houdt. Daarom, worden de vijanden van God uit de weg geruimd door de vijf mannen van Ezechiël 9. Dit onderwerp wordt duidelijk gemaakt in “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1. (“De Herdersstaf,” deel 1.) {SR2: 233.3}

De laatsten Eerst en de Eersten Laatst.

Terugkomend op onze tekst: “Eén maat tarwe voor een schelling, en drie maten gerst voor een schelling.” (Openb. 6:6.) Waarom wordt de tarwe als

233

eerst genoemd en de gerst als laatst? Waarom niet het omgekeerde? Waar­om driemaal zoveel gerst voor een schelling tegenover één van de tarwe? Of, waarom niet het tegenovergestelde? de Schriften zijn volmaakt, en er kan géén fout in hen worden gevonden. Daarom moet er een reden zijn voor deze volgorde van regeling, zo ook voor de hoeveelheid van elke graansoort. Gerst wordt veel eerder rijp dan tarwe. Daarom, moeten zij, die als eerste gehuurd werden door de gerst worden voorgesteld, anders kan het symbool niet volmaakt zijn. Daarom, moet de gerst de Joodse natie voorstel­len, toen zij als eerste gehuurd werden. Natuurlijkerwijs, moet de tarwe hen voorstellen die op het elfde uur geroepen werden. Het is wonderbaarlijk hoe volmaakt de Schriften zijn. {SR2: 233.4}

Waarom zijn er slecht twee soorten van granen naar voren gebracht? Waarom niet vijf? De twee granen volstaan om de gedachte te illustreren en de les te verduidelijken. Maar de hoofdreden voor slechts twee granen is, om de aandacht te vestigen op de eerste en de laatste oproepen, want er wordt slechts verwezen naar twee Israëls; namelijk, Israël naar het vlees (de nakomelingen van Abraham), en Israël naar geest (de 144.000). Maar de bedoeling van de les is de laatstgenoemden, die worden gehuurd op het elfdeuur, want de waarheid van de gelijkenis is nooit begrepen geweest door een ander gezelschap. {SR2: 234.1}

Merk op, dat zij die het eerst gehuurd werden, de gehele dag aan het werk waren, maar zij, die als laatst gehuurd werden, werkten slechts één uur. Om die reden zei de stem, “drie maten gerst” tegenover “één maat tarwe” voor een schelling — een dagloon. De interval (of tussentijd) tussen elke oproep was drie uren. De “maat” is een voorstelling van het gelijkenis-uur, opgebruikt tijdens de arbeid. De intervals van drie uren tussen elke oproep is een symbolische voorstelling van de volle lengte van de tijd, toegestaan aan iedere beweging, of boodschap, zonder specifieke betekenis wat het aantal jaren betreft. Zij, die als laatste geroepen werden, arbeidden slechts één uur, maar ook zij ontvingen even veel. De edelmoedigheid of gulheid van de Goede duidt aan, dat al Gods dienstknechten gelijk worden beloond, niet in verhouding tot hun daden, maar overeenkomstig de welwillendheid van de heer des huizes. {SR2: 234.2}

Nu de vraag, waarom de stem van de troon zei: “Eén maat tarwe voor een schelling,” eerst, en “drie maten gerst voor een schelling,” laatst, worden beantwoord. Menselijk gesproken, zou het tegenovergesteld moeten zijn, want de tarwe stelt de laatste boodschap (het elfde uur) voor, en de gerst stelt eerste boodschap ( vroeg in de morgen — Israël, die uit Egypte vertrekt) voor. Had de stem de opsomming van de granen omgedraaid, dan zou het verkeerd geweest zijn, want Jezus zei: “Toen het nu avond geworden was, zeide de heer van de wijngaard tot zijn rentmeester: roep de arbeiders, en geef hun het loon, beginnende van de laatsten tot de eersten. En toen zij kwamen die op het elfde uur gehuurd waren, ontvingen zij ieder een schel­

234

ling. Toen de eersten kwamen, meenden dezen, dat zij meer zouden ontvan­gen. En zij ontvingen eveneens ieder een schelling. Toen zij die ontvingen, morden zij tegen de heer des huizes, en zij zeiden: Deze laatsten hebben één uur gewerkt en gij hebt hen met ons gelijk gesteld, die een zware dag en de hitte hebben doorstaan. Maar hij antwoordde een van hen en zeide: Vriend, ik doe u geen onrecht. Zijt gij het niet met mij eens geworden voor een schelling? Neem het uwe en ga heen; ik wil deze laatsten hetzelfde geven als u. Staat het mij niet vrij met het mijne te doen wat ik wil? Of is uw oog boos, omdat ik goed ben?” Alzo zullen de laatsten de eersten en de eersten de laatsten zijn: want velen zijn geroepen, maar weinig uitverkoren.” Matt. 20:8-16, KJV.) Aldus, eerst, één maat tarwe voor een schelling, en drie maten gerst voor een schelling, laatst. Zij, die morden stellen dat gedeelte van de Joodse natie voor die onwaardig waren, en de zin: “Vriend, ik doe u geen onrecht (…) neem het uwe en ga heen,” stelt de verwerping van de natie voor. {SR2: 234.3}

Geef Hen Hun Loon.

Merk op, dat zij die als laatst gehuurd werden het eerst werden uitbe­

taald, en de eersten als laatst. Aangezien allen gelijk beschouwd werden, morden zij die het eerst gehuurd werden, ondanks dat zij volledig uitbetaald erden. De misachtende handelwijze duidt aan, dat de Joodse natie hun loon niet waard waren, en de heer des huizes zei tot hen: “Neem het uwe, en ga heen.” Aangezien het vroegere Israël wordt voorgesteld door de eerste oproep, zoals reeds eerder is uitgelegd, hebben de woorden op hun betrek­king, en aangezien zij degenen waren die morden, toont het aan, dat de gelijkenis juist is. {SR2: 235.1}

Waarom werden de eersten als laatst uitbetaald en laatsten als eerst? Antwoord: — De betaling die Gods dienstknechten ontvangen, is het eeuwig leven, en wordt gekarakteriseerd (gekenmerkt) door de schelling. Daarom, zijn zij, die als eerst de verzekering wordt vergund van een leven dat nooit beëindigt, diegenen, die als laatst gehuurd werden, en volgens de gelijkenis, was het het gezelschap dat geroepen werd op het elfde uur. Zij zijn het, die gemerk of verzegeld worden door de met de schrijverko­ker van Ezechiël 9, of zoals Johannes hem noemt, de engel met het zegel Gods; en hij verzegelt, of merkt, 144.000. (Zie Openb. 7.) Dit heerlijk gezelschap zijn de eersten, aan wie de verzekering is vergunt, nooit de dood te zullen smaken. (Zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 22-24./ “De Herdersstaf,” Deel 1, blz. 22-24.) Aldus worden zij het eerst uitbetaald, maar zij, die vroeg in de morgen geroepen werden (Israël naar het vlees) zullen worden opgewekt (de rechtvaardigen) wanneer Christus op de wolken verschijnt, op dat moment zal aan hen onstervelijkheid worden geschonken. “Zodat de laatsten de eersten, en de eersten de laatsten zullen zijn.” Vanwe­ge deze reden, zullen zij, die verzegeld en gered werden door de Derde-engel Boodschap vanaf 1844, worden opgwekt in de bijzondere opstanding, voordat Christus komt. (Zie Dan. 12:2; “Early Writings,” p. 285. / “Eerste Geschriften,” blz. 340, 341.) {SR2: 235.2}

235

Waarom Vroeg in de Morgen?

“Het naar voren gebrachte bewijs toont aan dat de oproe­pen (de bood­schappen) voordat Israël naar Egypte wegtrok niet inbegrepen waren in de gelijkenis, en dat de oproep van Israël ‘vroeg in de morgen’ geschiedde. Jezus heeft de geschiedenis van de kerk in dit geval in twee gelijke delen van elk twaalf uren verdeeld. In de gelijkenis verwijst Hij alleen naar dat gedeelte dat dag genoemd wordt, — de periode van de Bijbel. Jezus ant­woordde: ‘Gaan er geen twaalf uren in een dag? Als iemand iemand overdag loopt, stoot hij zich niet, omdat hij het licht van deze wereld kan zien.’ (Joh. 11:9.) Daarom is het, dat de periode voordat de Bijbel tot stand kwam, nacht genoemd wordt. Niet dat Gods volk in duisternis was gelaten met betrek­king tot Zijn woord, maar dat het mondeling werd doorgegeven van vader op zoon, ter­wijl het geschreven woord een direkte openbaring is — licht. Hij heeft de geschiedenis van Zijn kerk uitgebeeld op de wijzer­plaat van een 24-urige klok. Wij kunnen de studie beter be­grij­pen door een korte samen­vat­ting als wij de bijgevoeg­de kaart (zie voorste pagina 1) volgen. {SR2: 236.1}

“Er zijn slechts vijf oproepen in de gelijkenis; de Eer­ste, zij die vroeg ­werden geroepen — Israël uit Egypte; de tweede, zij die in de wijngaard gingen om te arbeiden op het derde uur — de vroege christengemeente; de Derde, de oproep van het zesde uur — William Miller en zijn mede­werkers; de Vierde, de oproep van het negende uur — de derde engel in zijn eerste oproep na 1844; de Vijfde, de oproep van het 11e uur — de Luide Roep van de Derde-engel Boodschap. Aangezien het cijfer “zeven” bij Gods afslui­tende handelingen wordt gebruikt om volheid aan te duiden, moeten er twee soortge­lijke oproepen zijn geweest vóór Israëls tijd, anders zou het onvol­maaktheid aanduiden in de verkondiging van het evangelie. ‘en ook He­noch, de zevende van Adam, heeft hier­van geprofeteerd, zeggen­de: ‘Ziet, de HERE komt met tiendui­zenden van Zijn heiligen.’ (Judas 14.) Aangezien Henoch een wereldomvattende bood­schap had over de komst des HEREN, is zijn boodschap de eerste oproep. De oproep van Noach is de tweede vanaf de schepping. “zeven” in totaal, betekent daarom volmaakt, afgerond, het einde van het evangelie. {SR2: 236.2}

Zeven Universele Bewegingen.

“Tot dusver hebben wij de oproepen aangehaald, maar nu versti­gen wij de aandacht op de bewegingen. De aanvang van de Eerste beweging is vanaf de tijd dat Adam zondigde tot de tijd van Henoch; de Tweede, van Henoch tot Noach; de Derde, van Noach tot Mozes; de Vierde, van Mozes, tot de apostelen; de Vijfde, van de apostelen tot Miller; de Zesde, van Miller tot E.G. White; de Zevende, van E.G. White tot het einde. Van de laat­ste oproep tot het einde, hetgeen slechts één uur is, bewijst dat er geen tijd is

236

voor een nieuwe beweging. En een nieuwe beweging zou het cijfer zeven uit zijn verband halen. Daarom móet de oude bewe­ging gereinigd worden en voortschrij­den. {SR2: 236.3}

De tijd die aan iedere beweging toegestaan was staat op (de wijzerplaat van) Gods klok aangeduid als drie uren. De eerste drie uren op de klok tonen de periode aan van de schepping tot aan de val van Adam; hieruit volgt dat er nog maar eenentwin­tig allegorische uren (gelijkenisuren) van genade overblijven voor de mens. Zeven maal drie is gelijk aan eenentwin­tig; daarom hebben wij nog een reden waarom de engel zei: ‘Er zal geen tijd meer zijn.’ (O­penb.10­:6.) {SR2: 237.1}

Reden Waarom Drie Uren Per Be­we­ging.

“Het volgende feit toont aan dat de kerkgeschiedenis in dit geval wordt voorgesteld door een vierentwintig-urige klok. Als de oproep tot Israël kwam, op het twaalfde uur, en als de dag bij het volgende twaalfde uur, dag genoemd, afsluit, want het geschreven woord van God kwam om licht te geven aan de kerk, dan wordt de periode die voorafging aan de Bijbel op symboli­sche wijze nacht genoemd. {SR2: 237.2}

“Men kan het bewijs in twijfel trekken dat er drie uren aan iedere beweging zijn toegekend — van de schepping tot de val van Adam, en wederom van Henoch en Noach. Als God met een drie-urige tabel werkte ten tijde van de kruisi­ging van Jezus (zie bijgevoegde kaart 15), en aange­zien dezelf­de regel werd toege­past in de periode die “dag” wordt ge­noemd, dan zal Hij zeker geen andere regel hante­ren in de periode die “nacht” genoemd wordt. De reden waarom Hij die speciale regel gevolgd heeft, is om aan Zijn kerk de juiste tijd van haar geschiede­nis in perio­den aan te tonen. {SR2: 237.3}

“Laten wij de bewijzen vanuit een ander invalshoek onder­zoe­ken. De eerste mens die zondigde wordt Adam ge­noemd. Kijk nu eens naar (de wijzerplaat van) de klok; van het derde uur in het donkere gedeelte (de val van Adam) naar het tegen­over­ge­stelde derde uur in het lichte gedeel­te, dan zien wij de tweede Adam (de gekruisigde Christus). Kijk weer naar het donkere gedeelte van de klok, naar het zesde uur (Henoch profeteert de komst van Christus) tegen­over het zesde uur van het lichte gedeelte, en daar zien wij ook Miller dezelf­de gebeurtenis (de komst van Chris­tus) profe­teren. Dit was ook één van de redenen waarom God toestond dat Miller de komst van Christus kon profeteren in 1844. Kijk nu eens naar het negende uur, Noach voor­spelde het einde van de wereld in zijn genera­tie, en daarte­genover in het lichte gedeelte zien wij E. G. White het einde van de wereld in deze generatie profeteren. (En daar begon deze generatie.) Bij het twaalfde uur (het vertrek van Israël naar het vlees uit Egypte) en daarte­genover het twaalf­de uur (zonsondergang), zien wij Israël naar de geest (het eindprodukt) uit de wereld (Egyp­te) gaan. Daarom bestaat er geen twijfel over het feit dat de val van Adam, de profetie van Henoch, en die van Noach, op die uren kwamen zoals zij op de kaart werden aangetoond. {SR2: 237.4}

237

“Hier zien wij een andere type. Gods waarheid aan de wereld voordat de Bijbel tot stand kwam, dat overeenstemt met Zijn waarheid in de tijd van de Bijbel, toont aan dat God maar één waarheid, één Christus, en één evangelie heeft in alle eeuwen. Daarom is de mening van de zoge­naam­de predikanten van het evan­gelie, dat God een methode had om de mensen te redden voor de Bijbel tot stand kwam, een andere in de tijd van het Oude Testa­ment met de nakomelin­gen van Abraham, en weer een andere methode voor de tijd van het Nieuwe Testament en de heidenen, enz., een mislei­ding van de duivel en zij (deze mening) bevat geen waar­heid. Niet alleen de geschreven dingen tonen de waar­heid aan en leggen de dwaling bloot, maar zelfs het nuch­tere verstand maakt ons duidelijk dat er geen rechtvaar­dig­heid in een dergelijke altijd maar veranderende methode kan zijn — ‘Want Ik ben de HERE, Ik verander niet.’ (Mal. 3:6, “K. J.” vert.) {SR2: 238.1}

“Het twaalfde uur op de klok, aan de linker kant, stelt zonsopgang voor en aan de rechterkant, zonsondergang; het zesde uur in het lichte gedeelte, ‘smiddags (12 uur), en zes uur in het donkere gedeelte stelt middernacht voor. De bood­schap die op het zesde uur door Miller werd verkon­digd, wordt de Middernacht­roep genoemd (zie “E.W.” p. 277/ “E.G.” blz. 284) omdat het overeenstemt met die van He­noch. Jezus zei: ‘En midden in de nacht klonk een geroep: ‘Ziet de bruidegom komt; gaat uit hem tegemoet.’ (Matt. 25:6, “K. J.” vert.) Het zesde uur in het lichte gedeelte staat ook voor de middag (12 uur) wanneer de zon in haar volle kracht schijnt. De Bijbel begon op te komen op het twaalfde uur, en toen de boodschap door Miller werd gepre­dikt, voorgesteld door de groep van het zesde uur, waren zowel het Oude als het Nieuwe Testament samenge­steld en gepubliceerd; dus stelt het ook ‘middags (12 uur) voor. {SR2: 238.2}

“De boodschap verkondigd door Henoch was een profetie die vooruit wees naar 1844 toen Jezus in het heilige der heili­gen kwam met Zijn heiligen voor het onderzoekend oordeel. Daarom was de prediking van Miller een vervul­ling van de profetie die door Henoch werd gebracht. Aldus wordt het de Middernachtroep ge­noemd. Aangezien het onderwerp van het oordeel niet eerder begrepen zou worden dan nadat het plaats­svond, was het onmo­gelijk voor Miller om een juiste verkla­ring te geven van hetgeen toen te gebeuren stond. Let op de gramaticale (spraak­kunstige) uitdrukking die Christus ge­bruikte: ‘Er klonk een geroep,’ of, “er werd een oproep gedaan.’ Hij ge­bruikte de verleden tijd, hetgeen aantoont dat de ware betekenis van Millers bood­schap begrepen zou worden nadat de oproep was gedaan. Er ‘werd,’ zij Hij, inplaats van er zal een ‘oproep’ zijn. {SR2: 238.3}

“In deze studie wordt het bewijs geleverd van de godde­lijk­heid van Christus, en Zijn macht in visioen zelfs tot in de kleinste details, in het verleden, in de tegenwoor­dige tijd, en in de toekomst. Als zulk een waarheid als deze, zo duide­lijk en een­voudig, zo krachtig en zeker in het openba­ren van de bijzonder­heden van de Schriften het hart van de lezer niet zou verande­ren, dan stellen wij vast dat niets groters van enige waarde zou zijn. Als de doden zouden verrijzen uit het graf, of zelfs als een engel uit de hemel zou neerdalen, zou die klasse de kracht aan de duivel toe­schrijven. De psalmist beschrijft de majesteit van Gods Woord met de volgende woor­den:

238

‘”Ik zal mij neerbuigen met het oog op Uw heilige tempel, en Uw Naam prijzen om uw goedertierenheid en voor Uw Waarheid; want Gij hebt Uw Woord verheerlijkt boven al Uw Naam.’ (Psalm 138:2, “K. J.” vert.) Jezus zei: ‘Indien zij naar Mozes en de profeten niet luis­teren, zullen zij ook, indien iemand uit de doden opstaat, zich niet laten gezeg­gen.’ (Luk. 16:31.)” {SR2: 238.4}

“Het ene uur van Openbaring 17:12, de tijd waarin de horens van het scharlaken-rood beest als koningen macht ontvingen, is de periode vanaf de oproep van het elfde uur tot het einde der geschiedenis van deze wereld – van het elfde tot het twaalfde zinnebeeldig uur.”

(2 “SR”.blz. 236-239.)

WAAROM MILLERS’ FOUT; WAT BETEKENT DE ZONDVLOED VOOR ONS?

Henoch zei: “Ziet,de HERE komt met tienduizenden van Zijn heili­gen.” (Judas 14, KJV.) Deze profetie door Henoch is niet de tweede komst van Christus op de wolken, want wanneer Hij in heerlijkheid zal verschij­nen, komt Hij niet “met Zijn heiligen,” maar eerder voor Zijn heiligen. Het kon ook niet Zijn komst met zijn heiligen zijn aan de andere kant van het millennium, want in een dergelijk geval zou het geen boodschap voor de antediluviaanse* wereld {*de wereld van voor de zondvloed} kunnen zijn. Het zou onterecht en zonder doel, of les voor dat volk, zijn, als Henoch aan de wereld de derde komst van Christus zou hebben verkon­digd, voordat hij de tweede komst Zijn tweede komst voor Zijn heiligen zou hebben verkondigd. Hoe zit het dan? {SR2: 240.1}

Henoch profeteerde de komst van de HERE tot Zijn tempel in het heilige der heiligen in het hemelse heiligdom met Zijn heiligen in de figuurlijke zin (geen lijfelijke aanwezigheid der heiligen) voor het onder­zoekend oordeel, om hun zonden uit te wissen, een gebeurtenis waar de profeet Maleachi naar verwijst: “Zie, Ik zal Mijn boodschapper zenden, en hij zal de weg voor Mij bereiden: En de HERE, Die gij zoekt, zal plotse­ling tot Zijn tempel komen, namelijk de boodschapper van het verbond, in Wie gij u verlustigt; zie, Hij zal komen, zegt de HERE der heerscharen. Maar wie kan de dag van Zijn komst verdragen? En wie zal standhouden wanneer Hij verschijnt? Want Hij is als het vuur der smelter, en als het loog van de blekers. En Hij zal zitten als een verfijner en reiniger van zilver; en Hij zal de zonen van Levi reinigen als goud en zilver, opdat zij de HERE in gerechtigheid een offer kunnen brengen.” (Mal. 3:1-3, KJV.) “Zie, Ik zal Mijn bode zenden, en hij zal de weg voor Mij bereiden, namelijk de boodschapper van het ver­bond.” De boodschapper {of bode} is niet de HERE Zelf, maar merk op, dat hij degene is die de weg voor de HERE bereiden zal. Hij wordt de “bood­schapper van het verbond” (overeenkomst of belofte) genoemd. Aangezien het Schriftgedeelte voor de laatste dagen bestemd is, kan deze beloof­de boodschapper niemand anders zijn, dan degene die de HERE beloofd heeft: “Zie Ik zendt u Elija, de profeet voordat de grote en vreselijke dag des HEREN komt.” (Mal. 4:5, KJV.) {SR2: 240.2}

De HERE kwam tot Zijn tempel in het heilige de heiligen in 1844 voor het oordeel der doden, hetgeen een vervulling was van Dan.7:9, 10. Maleachi verwijst naar het oordeel der levenden, wat een voorstelling is van hetzelfde gebeuren (het oordeel). Want de profeet zegt: “Maar wie kan de dag van Zijn komst verdragen? En Wie zal standhouden

240

wanneer Hij verschijnt? Want (…) Want hij zal zitten als een verfijner en reiniger van zilver; en Hij zal de zonen van Levi reinigen, en hen louteren als goud en zilver, opdat zij de HERE in gerechtigheid een offer brengen.” (Mal. 3:2, 3, KJV.) Aangezien de doden niet gereinigd kunnen worden of offers kunnen aanbieden, is het duidelijk dat het hier gaat om de reiniging van de kerk, want “Hij zal de zonen van Levi reinigen” — de priesters — de 144.000. Voorts zegt de HERE: “Ik zal Mijn boodschapper zenden,” en aangezien er geen boodschapper tot doden gezonden kan worden, moet het dus een boodschap aan de levenden zijn. {SR2: 240.3}

Terugkomend op de profetie door Henoch: “Zie, de HERE komt met tien duizenden van Zijn heiligen.” Het woord “duizenden” dat in het meervoud staat, toont niet het aantal heiligen aan die met Hem komen. Maar als het woord “tien duizenden,” geen enkel getalsbetekenis heeft, dan zou het woord “tien,” een nutteloze herhaling zijn en vreemd voor de Schriften. Daarom moeten wij uitkijken naar een symbolische omschrijving van het woord. Het getal “tien,” heeft dezelfde betekenis als de “tien maagden” van Mattheüs 25, wat universeel (de kerk als lichaam) betekent. Aldus omvat het symbolisch de heiligen gezamenlijk — al de verlosten, van Adam tot het einde. Daarom, begon de profetie van Henoch in 1844 in vervulling te gaan, ten tijde, dat de HERE met de namen en de verslagen kwam van hen die slapen in het graf, en wanneer het onderzoek der doden beëindigd is, dan komt Hij met de namen van de levende heiligen. Eerst met de 144.000, en daarna met de “grote schare uit alle natiën, stammen, volken, en talen.” (Openb. 7:9.) Vandaar, dat de volledige vervulling van de profetische woorden: “Ziet, de HERE komt met tiendui­zenden van Zijn heiligen,” gerealiseerd zal worden bij de afsluiting van de genadetijd. William Miller was de boodschapper van deze komst van de Heer (voor de doden), en de boodschap van Elia, de profeet — de bood­schapper des verbonds — is de voorloper van Zijn komst met de levende heiligen, beiden van hetzelfde gebeuren — het oordeel. {SR2: 241.1}

In de “Great Controversy,” p. 426, verwijzend naar de tweede komst van Christus, wordt een gedeelte van Judas 14 aangehaald met Judas 15, om de zin volledig te maken met het woord “komt”; dat gedeelte van het vers “met tienduizenden van Zijn heiligen,” is van toepassing op Zijn komst naar de tempel voor de “Oude van dagen.” Het woord “komt” van Judas 14, met Judas 15, is van toepassing op Zijn tweede komst, hetzelfde als Zacharia 13:6. Vers (6) wordt toegepast op Christus’ tweede komst en vers (7) op Zijn kruisiging. Merk ook op, dat het commentaar betrekking heeft op Judas 15, betreffende het oordeel over de goddelozen en niet op de heiligen. {SR2: 241.2}

Waarlijk, Henoch profeteerde van de anti-typische dag van verzoening (onze tijd), maar als zijn boodschap zonder betekenis was voor de wereld van vóór de

241

zondvloed, dan zou zijn prediking slechts ostentatief {gepronk} geweest zijn. Daarom, wat waar is van zijn boodschap nu, was ook waar voor de antediluvianen {de mensen van voor de zondvloed}; en als deze verklaring juist is, dan moet er een volmaakte vergelijking zijn tussen de toenmalige wereld, en de tegenwoordige. De prediking van Henoch werd opgevolgd door de prediking van Noach. Aangezien de wereld van vroeger geen volmaakt begrip had van de komst van de Verlosser, keken ook zij uit naar en wachtten, zoals de tegenwoordige generatie, op Hem, Die hen zou verlossen van zonde en dood, en hen te her installeren in de hof van Eden. Met hun lippen belijdden zij een groot verlangen naar Hem, van Wie zij verwachtten Hem in Zijn heerlijkheid te aanschouwen, maar hun houding ten opzichte van de blijde nieuws in de boodschap gebracht door Henoch: “Zie, de HERE komt,” bracht datgene naar boven wat in hun harten was. Aangezien er algemeen verwacht werd dat de Heer zou komen in die bepaalde tijd, en aangezien aan Henoch niet het licht was gegeven betref­fende de wijze van Zijn komst, verkondigde hij zijn boodschap in volmaakte harmonie met de populaire opvatting van die generatie. Nu is de vraag: Wat deed hen de boodschap verwerpen, zolang als de verkondiging ervan in overeenstemming was met hun verwachtingen en zij de waarheid ervan niet konden weerleggen? Deze vraag kan worden beantwoord door de ervaring van Johannes de Doper. {SR2: 241.3}

“Johannes begreep niet volkomen de aard van het koninkrijk van de Messias. Hij zag uit naar het ogenblik dat Israël van zijn vijanden zou worden bevrijd; maar de komst van de Koning in gerechtig­heid, en de bevestiging van Israël als een heilige natie, was hetgeen waarop hij vurig hoopte.” — “The Desire of Ages,” p. 103. /”De Wens der Eeuwen,” blz. 76 (oude druk). {SR2: 242.1}

Het zou onredelijk en onrechtvaardig ten opzichte van het uitverkoren volk van God zijn geweest, als Hij hun in duisternis had gelaten betreffen­de de tijd van de meest belangrijke gebeurtenis van de gehele kerkgeschie­denis — de komst van Christus. Dat gedeelte van de lange profetische periode van de 2300 dagen (jaren) van Daniël 8:14, die betrekking heeft op de joodse natie; namelijk, de zeventig weken, of 490 jaren, verstonden zij volkomen, want: “Het was heel goed bekend dat de zeventig weken van de profetie van Daniël, die de advent (komst) van de Messias bestreken, bijna ten einde waren; en allen waren verlangd deel te hebben aan dat tijdperk van nationale heerlijkheid dat dan werd verwacht.” — Idem, p. 133/ Ned., blz. 102, (oude druk). {SR2: 242.2}

Licht had geschenen voor de joodse natie, en zij waren goed op de hoogte van Hem (aan Wie zij miljoenen dollars hadden gespendeerd aan offers, en honderden jaren in ceremoniële diensten), de tijd waarin Hij zou komen, en de aard van Zijn koninkrijk. Aangezien de leiders van de natie in zonde gevallen waren verachtten zij de correcties door de profeten gegeven. Aldus was de aard van het toen verwachte koninkrijk verkeerd uitgelegd, maar de tijd hadden zij juist begrepen en nationaal aanvaard. Aangezien Johannes geen licht ontvangen had over wat er zou gebeu­ren nadat de Gezalfde zou

242

gekomen zijn, verkondigde hij de bood­schap in volkomen overeenstemming met de populaire gedachte van de profeti­sche tijd, en van het komende koninkrijk. Aangezien er geen strijd was tussen de leringen van Johannes de Dooper en de leiders van Israël, wat zorgde er dan voor dat zij zijn boodschap verwierpen? {SR2: 242.3}

“Volgens de natuurlijke gang van zaken zou de zoon van Zacharias voor het priesterschap zijn opgeleid. Maar het onderricht in de leerscholen der rabbi’s zou hem voor zijn werk ongeschikt hebben gemaakt. God zond hem niet naar de leraars in de theologie om hem te leren hoe hij de Schriften moest verklaren. Hij riep hem naar de woestijn, opdat hij de natuur en de God van de natuur zou leren kennen. {SR2: 243.1}

“Het was een eenzaam gebied waar hij zijn tehuis vond, te midden van kale heuvelen, woeste ravijnen en rotsspelonken. Maar het was zijn keuze de genietingen en de overdaad van het leven op te geven voor de strenge discipline van de wildernis.” — Idem, p. 101./ Ned., blz. 73 (oude druk). {SR2: 243.2}

Zoals de Schriftgeleerden en de Farizeeërs zeiden van Christus en de apostelen: Wij willen niet dat deze onwetende man over ons regeert, uitten zij dezelfde beschuldigingen tegen Johannes, en dit was de ondermijning van hun eeuwig welzijn. Hun tweede struikelblok kwam toen “Johannes bijzonder uiterlijk de gedachten van zijn toehoorders terug voerde naar de oude zieners. In zijn gedrag en kleding leek hij op de profeet Elia. In de geest en de kracht van Elia stelde hij de nationale verdorvenheid aan de kaak en bestrafte de zonde die overal heerste. (…) Als een zinnebeeld van reiniging van zonden, doopte hij hen in het water van de Jordaan. Zo verklaarde hij door een veelzeggende aanschouwelijke les, dat zij die beweerden Gods uitverkoren volk te zijn, bezoedeld waren door de zonde, en dat zonder een reiniging van hart en leven zij geen deel zouden kunnen hebben aan het koninkrijk van de Messias. (…) Johannes verklaarde aan de leraars an Israël, dat hun trots, hun zelfzucht en wreedheid bewezen dat zij adderengebroed waren, een dodelijke vloek voor het volk, in plaats van kinderen van de rechtvaardige en gehoorzame Abraham.” –Idem, p. 104-106 / Ned., blz. 76-78 (oude druk). {SR2: 243.3}

Zo handelde de voorloper van Christus, want hij zag zijn volk misleid, en slapende in hun zonden. Hij hunkerde ernaar hun te verheffen tot een heiliger leven. God zendt geen boodschappers om de zondaar te vleien. Hij bezorgt geen boodschap van vrede om de ongeheiligde te sussen in nood­lottige zekerheid. Omdat Johannes zijn volk waarschuwde voor het gevaar en de ondergang van zijn natie, haatten zij hem des te meer. {SR2: 243.4}

Wat was nu de oorzaak, dat de wereld van voor de zondvloed de boodschap verkondigd door Henoch verwierpen? Henochs’ boodschap aan de Oude wereld was op dezelfde manier in overeenstemming met de algemene aanvaarding van de “komst des HEREN”, maar aangezien zijn werk dezelfde berisping met zich meedroeg als die van Johannes de Doper, haalde ook hij zich het ongenoegen van zijn volk op de hals. Door te keren

243

van de boodschap der verlossing die hun zonden moest uitwissen (Henochs’ profetie van het oordeel), plaatsten zij zichzelf onder grote veroordeling. Door het verwerpen van het enige middel voor hun verlos­sing, sneden zij zich los van de Kracht die alles in stand houdt, en vroegen daar­door om de vreselijke zondvloed. {SR2: 243.5}

God, niet willende dat maar iemand omkomt, droeg Noach op om het gevaar uiteen te zetten dat te gebeuren stond, en om te voorzien in midde­len en faciliteiten voor hen wensten te ontkomen aan de vernietingen. Maar aangezien zij de boodschap van Henoch verworpen hadden, verwier­pen zij ook de boodschap van Noach. Aangezien deze boodschappen geïnspireerd waren door de Heilige Geest, zondigden zij tegen Hem; daarom zal het hen nooit vergeven worden. {SR2: 244.1}

Aldus was de boodschap gebracht door William Miller een vervulling van Henochs’ profetie — zo ook een duplicaat. Als dit juist is, dan moet er een volmaakte vergelijking zijn van de een met de ander. Aangzien Henoch de manier van de “komst des HEREN” niet volledig begreep, en Johannes de Doper de aard van het Koninkrijk dat zou worden opgericht, gelijkerwijs legde Miller de “reiniging van het heiligdom” verkeerd uit, en verkondigde hij de komst van de Heer naar de aarde in plaats van naar het Heilige der Heili­gen. Als iemand Miller zou beschuldigen een valse profeet te zijn, dan kunnen zij gelijkerwijs ook Henoch en Johannes beschuldigen. Zulke blinde en haastige conclusies zijn een poging om de gehele Bijbel omver te werpen. {SR2: 244.2}

Nu rijst de vraag op: Waarom stond God toe dat Zijn dienstknechten in duisternis te blijven betreffende hetgeen te gebeuren stond aan het einde van hun boodschap? Er zijn verschillende redenen. De boodschappen van Henoch en Miller waren gelijk aan die van de voorloper van de eerste komst van Christus. De boodschap van Johannes was om de weg voor te bereiden van de komst van de Heer, en niet om de aard van Zijn koninkrijk uit te leggen. Dat was ook het geval met Miller en Henoch. De tweede reden. — Had Johannes licht ontvangen dat het koninkrijk van Christus niet van deze wereld was, dan zou het een extreme wrijving onder de natie teweeg hebben gebracht. Daarom, zou een dergelijk discutabele (= be­twistbare) vraagstuk zijn werk hebben omver geworpen en de boodschap voor Zijn volk waardeloos hebben gemaakt. Maar aangezien er discussie mogelijk was betreffende hetgeen hij zijn toehoorders leerde, liet het de door de zonde verblinde leiders van Israël zonder een verontschuldiging. Hadden zij de boodschap aanvaard, en zich van hun zonden bekeerd, dan zou het hun geestelijk oog hebben geopend, en de komst van de Gezalfde zou de rest van hebben verlicht. {SR2: 244.3}

In de tijd van Miller was de Christenheid niet minder onwetend betref­fende het heiligdomsvraagstuk, dan de joodse natie dat was betreffende het koninkrijk van Christus. Daarom, als aan Miller licht gegeven was betref­fende de plaats waar Christus zou komen aan het einde van de 2300 dagen, namelijk, naar het Heilige der Heiligen voor het oordeel der heiligen, zou zijn boodschap vele tegenwerpingen en nutteloze discussies hebben voort­

244

gebracht. Aldus zou de tijd en de verkondiging van de profetische periode zijn genegeerd, en zijn pogingen zijn verijdeld. Maar de wijze waarop hij zijn boodschap bracht gaf hun geen gelegenheid tot woorden­strijd, en aangezien de vijanden van God zijn uitleg van de Schrif­ten niet konden tegenspre­ken, en weigerden om belang te tonen voor hetgeen hij leerde, liet het hen zonder verontschuldiging. {SR2: 244.4}

Aldus werd de boodschap van de tweede engel van Openbaring 14:8, onmiddellijk na de teleurstelling verkondigd, Zeggende: “Babylon is gevallen, is gevallen.” Dat betekent, dat de wereld in 1844 op dezelfde wijze gevallen was als die van vóór de zondvloed. De tegenwoordige wereld wordt Babylon genoemd, omdat het koninkrijk van Babylon het koninkrijk is dat meteen na de zondvloed volgt. Aldus werd Babylon de moeder der natiën. {SR2: 245.1}

Onze wereld staat in deze tijd op dezelfde plaats als die van vóór de zondvloed. De Oude Wereld werd veroordeeld door haar verwerping van de boodschap in type, en de Nieuwe in het anti-type. Merk op hoe opmerkelijk de overeenstemmingen zijn: Nadat de verkondiging van het goede nieuws (de komst des HEREN, door Henoch) botweg werd genegeerd door de Oude wereld en de voorbereiding werd verwaarloosd, zette Noach het einde van de wereld in zijn generatie uiteen. De boodschap gebracht door Miller werd gevolgd door een gelijksoortige verklaring als die van Noach, zoals het werd verkondigd na 1844: “het einde van de wereld in deze generatie.” {SR2: 245.2}

Zoals aangenomen werd dat Christus naar de aarde zou komen op die verwachte datum, en aangezien de lering ontegenstrijdig bleef dat de terugkeer van de langverwachte Zoon van God op handen was, zou het door en door interressant moeten zijn geweest voor hen die de naam van Christus opeisten als hun enige Heiland en Verlosser. Als de lofprijzingen die zij met hun lippen verkondigde ook in hun harten waren, dan zouden zij het goede nieuws met blijdschap hebben aanvaard en zouden zij alle mogelijke voorbereiding hebben gemaakt voor de meest heerlijke gebeurte­nis in de hele geschiedenis. Maar aangezien zij weigerden om interresse te tonen, bespotten zij, en verwierpen zij alles — hun ware karakter tonend en aldus zichzelf als bokken tonend. Aangezien de meest verheven en belofte­volle nieuws van hemelse heerlijkheid werd verworpen, en de boodschapper in beide gevallen niet werd gewaardeerd (Oude en Moderne werelden), is het duidelijk dat wat voor waarheid ook aangeboden wordt, ongeacht haar grootheid of heerlijkheid, zullen deze spotters van vandaag niet gelo­ven, en zullen aldus een veroordeling over zichzelf halen. {SR2: 245.3}

Zoals God het gevaar uiteengezet heeft aan de Oude wereld door de verkondiging van Henoch in één generatie, zo ook heeft Hij de wereld van te voren gewaarschuwd betreffende haar einde in dit geslacht. Aangezien er voorbereiding getroffen was voor de zondvloed voor hen, die wensten te ontkomen aan de ondergang, zo ook heeft Hij voorzien in middelen en facilliteiten voor allen, die wensen te ontsnappen aan de ondergang die

245

onze wereld te wachten staat. Niet door binnen te gaan in een ark gebouwd door mensenhanden, Neen, neen, dat was slechts een zinnebeeld; maar in “vele woningen,” door de Heer Zelf bereidt; niet in een ark die op woeste wateren drijft, maar in huizen die rusten op fundamenten van kostbare gesteenten. De woeste zondvloed is een type van het donkere millennium (= de duizendjarige periode). Zoals Gods getrouwe volk toen werden gered, zo zullen ook nu gered worden; maar de zondaar van nu, zal omko­men zoals de zondaar van toen. {SR2: 245.4}

De Zondvloed, een Type van de Vernietiging der Goddelozen.

Als de zondvloed een type is van het millennium, en de generatie die toen omkwam een type is van de generatie die nu leeft, dan moet het getal der dagen dat aangewend is bij de vernietiging van de Oude wereld in beschouwing worden genomen bij de vernietiging van deze tegenwoordige wereld. {SR2: 246.1}

“En de HERE zeide tot Noach: Kom gij, en uw gehele huis in de ark; want u heb Ik gezien rechtvaardig voor Mijn aangezicht in dit geslacht. Want over nog zeven dagen, en Ik zal het doen regenen op de aarde veertig dagen en veertig nachten; en elk levend wezen dat Ik gemaakt heb zal Ik vernietigen van de aardboden. En Noach deed, naar al wat de HERE hem geboden had. En Noach ging naar binnen, en zijn zonen, en zijn vrouw, en de vrouwen van zijn zonen met hem, in de ark, vanwege de wateren van de vloed. En het geschiedde na zeven dagen, dat de wateren van de vloed op de aarde waren. In het zeshonderdste jaar van Noachs’ leven, in de tweede maand, de zevende dag van de maand, dezelfde dag zijn alle fonteinen van de grote afgrond opengebroken, en de sluizen des hemels werden geopend. En de plasregen was op de aarde veertig dagen en veertig nachten. En de vloed was veertig dagen op de aarde. En de wateren namen toe, en hieven de ark op, zodat zij oprees boven de aarde. En de wateren hadden de overhand op de aarde, honderd vijftig dagen.” (Gen. 7:1, 4, 5, 7, 10-12, 17, 24, KJV.) {SR2: 246.2}

“En de wateren namen gestaag af van de aarde; en na het einde van honderd vijftig dagen waren de wateren afgenomen. En de wateren namen gestaag af, tot de tiende maand; in de tiende maand, op de eerste dag van de maand, werden de toppen van de bergen gezien. En het geschiedden dat aan het einde van de veertig dagen, dat Noach het raam opende van de ark die hij gemaakt had. En hij liet een raaf uit, die dikwijls heen en weer ging, totdat de wateren opgedroogd waten van de aarde. Daarna liet hij een duif van zich uit, om te zien, of de wateren opgedroogd waren van de aardbo­dem; maar de duif vond geen rust voor het hol van haar voet, en zij keerde terug tot hem in de ark, want de wateren waren op de ganse aardbodem;

246

toen stak hij zijn hand uit, en nam haar, en bracht haar tot zich in de ark. En hij vertoefde nog zeven andere dagen; toen liet hij de duif weer uit de ark. En de duif kwam tot hem tegen de avondtijd; en zie, een afgebroken olijfblad was in haar snavel; zo merkte Noach, dat de wateren van boven de aarde gedaald waren. En hij vertoefde noch zeven andere dagen; en hij liet de duif uit; maar zij keerde niet meer weer tot hem. En het geschiedde in het zehonderd en eerste jaar, in de eerste maand, op de eerste dag van de maand, dat de wateren opgedroogd waren boven de aarde; en Noach verwijderde de bedekking van de aarde, en zag toe, en ziet, de aardbodem was opgedroogd. En God sprak tot Noach, zeggende: Ga uit de ark, gij, en uw vrouw, en uw zonen, en de vrouwen van uw zonen met u.” (Gen. 8:3, 5-13, 15, 16, KJV.) {SR2: 246.3}

Nadat de getrouwe Noach de waarschuwing had doen horen horen aan zijn generatie en nadat hij de bouw van de ark had voltooid, droeg God Zijn dienstknecht op om de ark binnen te gaan, zeven dagen voordat het begon te regenen. Toen hij, en allen die in de ark moesten gaan de wonder­lijke boot waren binnen gegaan, die op het droge ruste zonder schijnbaar bewijs dat het ooit een kans zou hebben om te drijven, sloot de HERE de deur toe. {SR2: 247.1}

Zes dagen gingen voorbij zonder enig aanwijsbaar teken van de vloed, maar aan het einde van de zevende dag, sloegen de neerstortende regen van boven en de opborrelde fonteinen van beneden tegen elkaar, en bereikte Noachs’ voorzegging haar vreselijke vervulling in de verwoesting van het land. Toen de wateren van boven en de fonteinen van beneden het aardoppervlak met 15 cubits (± 15 el of ± 7 meter) hoog bedekten, en alles wat leeftde vernietigden aan het einde van de veertig dagen en veertig nachten, hielden zij plotseling op; van verschrikking tot kalmte, van verbolgenheid tot rust, alsof tevreden gesteld met de bewerkstelliging van de over­winning over opstandigheid tegen waarheid en gerechtigheid. Want gedurende honderd en tien dagen namen zij niet toe, noch daalden zij, maar zij bleven door een wonder op dezelfde peil staan. Nadat een totaal van honderd en zeven en vijftig dagen vervuld waren vanaf de dag dat Noach de ark binnenging, begonne zij (de wateren) te dalen; dat wil zeggen, de fonteinen der aarde openden hun monden om hen te verzwelgen in het binnenste der aarde. {SR2: 247.2}

Nu gaan wij terug om de ogenschijnlijke Schriftuurlijke complicatie (= ingewikkeld­heid) op te helderen in het vastleggen van de tijdsduur van de zondvloed en de opsluiting in de ark. “In het zes honderdste jaar van Noachs’ leven, in de tweede maand, op de zeventiende dag van de maand, op dezelfde dag werden alle fonteinen van de grote diepte opengebroken, en de vensters des hemels werden geopend.” (Gen. 7:11, KJV.) de tweede maand en de zeventiende dag van de maand was de datum van het zonne­jaar, volgens de antediluviaanse kalender, [= van vóór de zondvloed] toen de stormende vloed haar geweldadig geraas begon tegen alles wat leefde op de aarde. Dezelfde verbolgen­heid der natuur duurde in volle hevigheid voort gedurende veertig dagen, en toen het zijn climax bereikt had en de

247

bewoners weggevaagd had, kalmeerde het plotseling. veertig dagen toevoe­gend aan de voorgaan­de datum zou aantonen dat de regen ophield op de zevenentwintigste dag van de derde maand. “En de ark rustte [bedaarde of kalmeerde] in de zevende maand, op de zeventiende dag van de maand, op de bergen van de Ararat.” (Gen. 8:4, KJV.) {SR2: 247.3}

Vandaar, dat van de dag af dat het begon te regenen, tot de dag dat de ark rustte, (niet op de grond, maar van te drijven) was exact vijf maanden. Hetzelf gegeven staat opgetekend in vers drie, “En de wateren vloeiden gestadig van de aarde weg. En na het einde van de honderd vijftig dagen namen de wateren af.” Dit feit toont aan, dat de antediluviaanse maande­lijkse kalender bestond uit dertig dagen voor een maand (5 x 30= 150). {SR2: 248.1}

“En de wateren namen gaandeweg af, tot de tiende maand; in de tiende maand, op de eerste dag der maand, werden de toppen der bergen gezien.” (Vers 5.) Dat wil zeggen, van de dag af dat de wateren afnamen tot de dag waarop de bergen verschenen, waren het vierenzeventig dagen. (13) om de zevende maand volledig te maken, (30) in de achtste, (30) in de negende, en (1) dag van de tiende maand = 74 in totaal. {SR2: 248.2}

“En het geschiedde in het zeshonderd eerste jaar, in de eerste maand, op de eerste dag der maand, dat de wateren waren opgedroogd van de aarde. (Vers 13.) Dat wil zeggen, van de dag af dat de toppen der bergen waren verschenen, tot de dag waarop de wateren waren teruggevloeid naar hun bestemde plaats, waren het negentig dagen — (29) om de tiende maand volledig te maken, (30) in de elfde, (30) in de twaalfde, en (1) dag van de eerste maand van de aanvang van het nieuwe jaar, een totaal vormend van negentig dagen. {SR2: 248.3}

Het nu volgend verslag zal ons het aantal dagen verschaffen die nodig waren om het aardoppervlak te drogen en vast te maken van de uitwerkin­gen van de wateren: “En in de tweede maand, op de zevenentwintigste dag der maand, was de aarde opgedroogd.” (Vers 14.) Daarom, was de aarde opgedroogd binnen de periode van zesenvijftig dagen, vanaf de dag dat de water waren weggenomen — (29) dagen om de eerste maand volledig te maken, en (27) van de tweede maand, vormen een totaal van (56) dagen. {SR2: 248.4}

Hetgeen nu volgt is een samenvatting en groot geheel der dagen: (40) terwijl het regende, 110 tot de tijd dat zij begonnen af te nemen, 164 dagen voor de wateren om terug te keren in het binnenste der aarde, en (56) voor de aarde om te drogen; vormen een totaal van 370 dagen; en zeven voordat de vloed een aanvang nam, vormen een groot totaal vn 377 dagen — twaalf maanden en zeventien dagen in totaal (30 dagen voor een maand). {SR2: 248.5}

Zeker zal niemand veronderstellen dat deze rangschikking van de vloed met het vastgestelde aantal dagen voor iedere handeling onbezonnen werd uitgedacht door een rechtvaardige en alwijze God. Waarom zouden Noach en zijn gezin met al de levende wezens die in de ark gingen gedurende

248

249

250

zeven dagen opgesloten zijn voordat het begon te regenen? Het zou onwijs en wreed zijn geweest van de kant van God, zo ook kostbaar voor Noach, en drukkend voor al de medegevangenen van de ark om hun gevangenschap te verlengen, als het geen aanschouwelijke les had voor de toekomstige generaties. Waarom veertig dagen verbruiken om de aarde met de vloed te bedekken, terwijl Hij het in veel kortere tijd had kunnen doen? Waarom de gevangenschap van Zijn schepsels in de ark verlengen, door de vrije neerwaartse beweging van de wateren tegen te gaan, en hen te dwingen hun nuveau van vijftien el in hoogte te behouden gedurende 110 dagen? Of waarom niet meer of minder? Waarom zou Hij de wateren laten stijgen in 40 dagen, en 164 (meer dan vier keer zo lang) om te dalen? Is het niet tegengesteld aan de natuur? {SR2: 248.6}

De aarde heeft meer dan tien maanden onderwater gestaan, en aange­zien de woeste stromen van beneden op geweldadige wijze de vorm van de aarde had omgekeerd tijden hun opwaarte beweging, was een blubberige opeenhoping van modder geworden. Maar nadat de wateren waren terugge­vloeid in de lager gelegen gebieden, en in het binnenste der aarde, deed Hij de aarde in slechts zesenvijftig dagen opdrogen. Alles wat God deed in verband met de zondvloed was tegengsteld aan de natuur en aan het menselijk oordeel of verstand. Ongetwijfeld, was het ontworpen als een aanschouwelijke les voor hen, over wie het einde der wereld gekomen is. {SR2: 251.1}

Hetgeen nu volgt, zal niet alleen bewijzen dat wat gezegd is geweest juist is, maar het zal ook aantonen dat het sluiten van de deur van de ark, zeven dagen voordat de verwoesting door de zondvloed was begonnen, een type is dat de tijd voorstelt van de afsluiting van de genadetijd tot de aanvang van de plagen. Ook toont het verder aan, dat de regen van veertig dagen en veertig nachten een type is van de vernietiging van de goddelozen in de plagen. De 110 dagen (nadat de regen was opgehouden en voordat de wateren waren afgenomen) is een tijd-type van de goddelozen, zowel tijdens het millennium als gedurende de honderd jaar daarna. Zo ook, dat het ontdoen van de aarde van de wateren een type is van de vernietiging van de goddelozen door vuur (de tweede dood) na het millennium, en dat de zesenvijftig dagen waarin de aarde opdroogde een type is van het afkoelen van de aarde, nadat zij gereinigd is van zonde en zondaren. {SR2: 251.2}

Aangzien de bovenvermelde typen symbolen zijn van zes verschillende periodieke gebeurtenissen handelend over dagen, maanden en jaren, afhankelijk van de gebeurtenis, kan hun ware betekenis niet worden ontcijferd door vergelijking. Ook zou een dergelijke methode niets bewij­zen in deze zaak, en het zou ook geen Almacht tonen in het ontwerpen van het type. Daarom, moet hun ware betekenis worden gevonden door verme­nig­vuldiging met Bijbelse getallen van bijzondere betekenis, om het gebeuren passend te maken en om het gezichtsveld te verbreden. Ook moet de les onttrokken aan dergelijke methoden aantonen juist te zijn en in volkomen overeenstemming vanuit elke invalshoek dat men het voorstelt; en zo bewijst een ding een andere. {SR2: 251.3}

251

Daarom, zullen wij eerst de zeven dagen in beschouwing nemen (vanaf het tijdstip dat Noach de ark binnenging, tot de aanvang van de zondvloed) waarvan wij bevestigd hebben dat deze het type is van de tijd tussen de afsluiting van de genadetijd en de aanvang van de plagen. De methode die moet worden aangewend in het ontsluiten van de lengte van de tijd in de ge­noemde periode, moet ook aantonen dat de genadetijd van de mens, en de volledigheid van de verkondiging van het evangelie, afgesloten is. Het enige geschikte Bijbels getal dat kan worden gebruikt om een dergelijke gebeurtenissen te beschrijven, zowel als het beschrijven van het aantal dagen van de en gebeurtenis tot de andere, zou het getal zeven moeten zijn. Daarom, moeten wij het type vermenigvuldigen met het Bijbels getal der volheid. Aldus: 7 x 7 = 49 dagen van de afsluiting van de genadetijd tot de aanvang van de plagen. Daarom, moet het vallen van de plagen een teken zijn voor de goddelozen dat zij verloren zijn! O, wat een grote telleurstel­ling voor hen, die, zoals de antedilivianen hoopten gered te worden, maar constateerden dat zij verloren waren. {SR2: 252.1}

Een gelijksoortige berekening werd aangewend om het jubeljaar vast te stellen. De Here zei: “En gij zult u zeven jaarsabbatten tellen, zeven maal zeven jaren; en de ruimte van de zeven jaarsabbatten zal voor u negenenveertig jaren zijn.” (Lev. 25:8, KJV.) Het vijftigste jaar terwijl het land rustte, is ook een type van het millennium (hetgeen aantoont, dat het land een Sabbatsrust zal houden), een gelijksoortige berekening is ge­bruikt. Daarom, is het begin van het jubbel­jaar in anti-type, bij de aanvang van de duizend jaren. En zoals het land werd teruggegeven aan de rechtma­ti­ge eigenaar in het jubbeljaar in type, zo zal het ook zijn in het anti-type — worden teruggegeven aan de heiligen. “Uw volk zullen allen recht­vaardig zijn; zij zullen voor eeuwig het land erfelijk bezitten, de spruit van Mijn plan­ting, het werk van Mijn handen, opdat Ik verheerlijkt wordt.” (Jes. 60:21, KJV.) {SR2: 252.2}

Het volgende getal en gebeuren dat moet worden behandeld, is de veertig dagen en veertig nachten in type terwijl het regende, in vergelijking met het anti-type (de vernietiging van de goddelozen in de tijd van de plagen en de tweeden komst van Christus). Aangezien de vernietiging van de goddelozen wereldwijd is, moeten wij het getal vermenigvuldigen met een getal dat het universele aanduidt, om zo aan te tonen dat de vernieti­ging de vier punten van het kompas zal omvatten. Het is reeds aangetoond dat tien het enige geschikte getal; daarom: 40 x 10 = 400, aldus het totaal op 449 dagen brengend, of één en een kwart jaar (15 maanden) van de afsluiting van de genadetijd, tot de komst van Christus om Zijn heiligen te halen. Dit feit zal vanuit een andere invalshoek met een andere studie worden bewezen. {SR2: 252.3}

Aangezien de twee gedeelten van de zondvloed (7 x 7 = 49 en 10 x 40 = 400 dagen) ons aan het einde van de wereld brengen, dan moet het derde gedeelte (de 110 dagen terwijl de wateren hun hoogtepeil bleven

252

behouden, 15 el in hoogte, of vanaf de tijd dat de regen ophield totdat de wateren begonnen af te nemen) betrekking hebben op het millennium. Aangezien het ook universeel is, zijn wij genoodzaakt het getal tien te vermenigvuldigen met het type: 110 x 10 = 1100. Aangezien het millennium 1000 jaren in lengte is, maken de 100 jaren aan de andere kant van het millennium (na de opstanding van de goddelozen tot aan hun vernietiging, zie “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, p. 164), een totaal van 1100 jaar. Dit bewijst, dat de 1100 dagen verkregen door onze vermenivuldi­ging, profe­tisch zijn (een dag voor een jaar). Aldus moeten de resterende dagen in type van de zondvloed, terwijl de wateren daalden en de aarde zichzelf ontdeed van de overstroming, verwijzen naar de uiteindelijke vernieting van de goddelozen en de reiniging van de aarde door vuur. {SR2: 252.4}

Daarom, zijn de getallen der dagen in type letterlijk toepasbaar, zoals dat het geval was bij de zondvloed, en als volgt: Van de dag af dat de wateren afnamen tot wanneer de toppen der bergen verschenen, waren het vierenzeventig dagen, en negentig meer, totdat zij allen waren verdwe­nen, vormt een totaal van 164; ten tijde dat de goddelozen en hun werken worden verbrand tot as. (Mal. 4:1.) {SR2: 253.1}

De resterende zesenvijftig dagen (terwijl de aarde droogde) verwijst naar de tijd waarin de aarde afkoeld; en zoals Noach uit de ark ging, zo zullen de heiligen ook uit de Heilige Stad treden en de aarde voor eeuwig in bezit nemen. “En het koninkrijk en de heerschappij, en de grootheid van het koninkrijk onder de gehele hemel, zal gegeven worden aan het volk der heiligen des Allerhoogste, Wiens koninkrijk een eeuwig koninkrijk is, en alle machten zullen Hem dienen en Hem gehoorzaam zijn. Tot hiertoe is het einde van de rede.” (Dan. 7:27, 28, KJV.) {SR2: 253.2}

Het is zeker, dat niets per toeval op zo volmaakte wijze kan passen. Maar denk aan zoëen wonderbaarlijke voorziennigheid in het ontwerpen van een wonder van deze aard, dat door een levende voorstelling de toekomst voor gedurende duizenden jaren kan openbaren! Zijn bewijzen als deze niet een teken van Goddelijke liefde ten opzichten van gevallen menselijke wezens! Dankbaarheid welt op vanuit onze harten, wij schieten tekort aan woorden, wij kunnen slechts met de Psalmist uitroepen: “Uw woord is een lamp voor mijn voeten, en een licht op mijn pad. Ik heb gezworen, en ik zal het bevestigen (of te uitvoer brengen), dat ik Uw rechtvaardige verordeningen (of rechten) zal onderhouden.” (Psalm 119:105, 106, KJV.) {SR2: 253.3}

Het is niet alleen wonderbaarlijk om een lamp uit te vinden die een licht uitstraalt met een dergelijke kaarssterkte (of lichtsterkte), Maar het is ook verbazingwekkend, hoe onze God Zijn wonderwerken kan verbergen voor de ogen van de wijze en de verstandige lieden. Dan plaatst Hij haar, wanneer Hij de tijd rijp acht, op hoge heuvels, waardoor Hij in staat is het pad te verlichten van de zoeker naar waarheid, en door haar verblin­dende kracht het zicht van de goddeloze te verblinden. “Daarom, zal het volk dat niet verstaat ten val komen.” (Hos. 4:14, KJV.) “Licht is gezaaid voor de rechtvaardige, en blijdschap voor de oprechte van hart.” (Psalm 97:11, KJV.) {SR2: 253.4}

253

Onze God zou direct tot ons kunnen hebben gesproken door profeten als in vroegere tijden, maar het zou onmogelijk zijn geweest om zoveel licht aan één generatie over te brengen. Ook konden wij de beteke­nis ervan niet bevatten zoals wij dat kunnen door deze voorbeelden of voorbeelden. Aldus op de hoogte van de grote misleiding, ongeloof en twijfel van hoogmoedige mensen die zouden opstaan, heeft Hij deze wonderlijkheden in de Bijbel geplaatst, om dwaling bloot te leggen en waarheid te openbaren, om aldus de vijand vijand van het mensdom omver te werpen; om zo ook de huichelaars en ongelovigen zonder verontschuldi­ging te laten. {SR2: 254.1}

Zoals elk levend wezen dat zich buiten de ark bevond omkwam in de tijd van de zondvloed, zo zal ook elk levend wezen in het donkere millenni­um, met uitzondering de duivel en zijn engelen, tot stof wederkeren. Hoewel de mensen een millennium van vreden verkondigen, zal hun leerstelling te niet worden gedaan, en zij zullen in verdriet nederligen, tenzij zij zich bekeren. {SR2: 254.2}

De Zondvloed Komt Overeen Met het Pascha en de Kruisiging.

Onze God gaf aan Noach de opdracht om met zijn gezin, beesten, vogels en kruipend gedierte, in de ark te gaan op de voorbereidingsdag — vrijdag. “Juist op die zelfde dag ging Noach (…) zoals hem God bevolen had; en de Here sloot achter hem toe” toen de Sabbat aanbrak, op de tiende dag van tweede maand. (Gen. 6:13, 16.) Zeven dagen later, of bij de aanvang van de volgende Sabbat, op de zeventiende dag van die maand, braken alle (water)bronnen van de grote diepte open” en het regende op de aarde, veertig dagen en veertig nachten. De hield op op de zevenentwintig­ste dag van de derde maand, en de vierde dag van de week — Woensdag bij zonsondergang. Er bestaat een opmerkelijke overeenkomst tussen de zondvloed en de week van het pascha; zo ook in verband met de kruisiging, opstanding, en hemelvaart van Christus. Daarom is de goddelijke voorzie­nigheid onze ernstige beschouwing waard. De Israëlieten werde opgedragen om het paaslam van de kudde af te zonderen op de tiende dag van de eerste maand, en zij moesten het slachten op de veertiende dag van diezelfde maand in de avondschemering. (Exodus 12:3, 6.) {SR2: 254.3}

Toen Christus werd gekriusigd, begraven en verrees binnen de week van het pascha, verliep de wekelijkse cyclus en de maandkalender als volgd: De tiende dag waarop het lam moest worden afgezonderd van de kudde, viel op de zevende-dag Sabbat in dat jaar; hetgeen overeenkomt met de dag van de week en de maand van Noachs’ eerste opsluiting in de ark. Aan het einde van de veertiende dag der maand nadat Christus feest van het paaslam, had onderhouden, werd Hij voor de priesters geleid; stierf op

254

vrijdag de zestiende dag van de maand, werd begraven bij de aanvang van de zeventiende (Sabbat), hetgeen overeenkomt met de aan­vang van de zondvloed, en werd opgewekt op de achtiende — zondag. Toen Hij veertig dagen daarna ten hemel opvoer, viel het op donderdag, de zevenentwintig­ste dag van de tweede maand; zijnde dezelfde dag van de week, als de dag die volgde volgde op de veertig dagen van regen. Onze voorgaande uitleg toont aan dat de dag, die volgde op de veertig dagen van regen, uitge­beeld in type, het einde van de wereld, opgevolgd door het vertrek van heiligen van de aarde. {SR2: 254.4}

Wij mogen niet veronderstellen dat God deze voorvallen tot stand heeft gebracht zonder een aanschouwelijke les in het vooruitzicht. Zoals het ophouden van de regen een tijd-type is van het einde van deze wereld, zo is de hemelvaart van Christus met degenen die met Hem werden opge­wekt, een type van de hemelvaart van de heiligen bij de komst van de Heer. Het toont ook aan dat Zijn komst op woensdag zou moeten zijn, en dat de stoet der heerlijkheid zal vertrekken naar de Hemel der hemelen op donderdag. Wederom wordt ons verteld dat de heiligen zeven dagen zullen opvaren naar de troon van God, en dat wij een Sabbat zullen rusten op een van de planeten terwijl wij onderweg zijn. Zulke nauwgezete berekeningen van het tijdschema der gebeurtenissen die spoedig zullen plaatsvinden, maken het duidelijk dat het einde aller dingen nabij is; anders zou de informatie tot nog toe niet zijn voorgelegd. {SR2: 255.1}

Dit licht dat overgebracht is door bewonderenswaardigheden van typische gebeurtenissen, is een duidelijke manifestatie dat er een type is voor elke gebeurtenis dat van vitaal belang is voor Gods kerk; (gebeurte­nissen), die de enige duidelijke bewijzen en duidelijke uiteenzettingen zijn van goddelijke voorzienigheden. Aangezien er géén type is voor hetgeen vals is, zijn leraren van theorieën zonder een typische voorstelling van hun eisen van zogenaamde Bijbelwaarheden, en zij die hen geloven, als de blinden die de blinden begeleiden. De typen zijn uitgewerkt om de dwaling bloot te leggen en om de waarheide te openbaren. De oprechten zullen de duivel schuwen door de feiten omhelzen, en door in het licht te wandelen. {SR2: 255.2}

Het paaslam, die gescheiden werd van de kudde op de tiende dag, komt overeen met de scheiding van de rechtvaardigen van de goddelozen in de antediluviaanse wereld [= de wereld van vóór de zondvloed]. De dag van Christus’ begravenis komt overeen met de dag van de aanvang van de zondvloed, zo ook met de aanvang van de plagen; en Zijn hemelvaart, met de dag nadat de regen ophield, zo ook met het einde der wereld en de verandering van de heiligen. De overeenkomstigheden zijn in volmaakte overeenstemming met de dag van de week en de maand; maar de een is een eerder in het seizoen dan de ander; het passcha is in de eerste maand, en de zondvloed in de tweede maand. Er is uitgelegd geweest, dat het passcha

255

een type is van de afsluiting van de genadetijd voor de kerk, (zie blz. 216-218) en het afsluiten van de ark een type van de afsluiting van de genade­tijd voor de wereld. Daarom zijn er dertig typische dagen tussen de afslui­ting van de genadetijd tussen de ene afsluiting van de genadetijd en de ander. Als ons licht gegeven was over hoe de typische (30) dagen te ontcijferen, zou het toeschijnen dat het het exacte aantal jaren zou openba­ren van de vervulling van Ezechiël (het Passcha), tot de uiteindelijke afsluiting van de genadetijd. Dit feit zal hoogstwaarschijnlijk niet bekend worden gemaakt, tot nadat het werk van het evangelie is afgesloten. Voor een beknopte samenvatting van de zondvloed in type en anti-type, vestigen wij de aandacht van de lezer op de kaart op blz. 250. {SR2: 255.3}

De Betekenis van de Eerste en de Tweede Maand.

Het afsluitingswerk voor de kerk wordt voorgesteld door de “eerste” maand, en de oogst voor de wereld, door de “tweede” maand. Aangezien de ene waarheid de andere openbaart, wordt onze aandacht gevestigd op Joël 2:23, 28, 29: “Weest dan blijde, gij kinderen van Sion, en verheugt u in de HERE, uw God: want Hij heeft u gegeven de vroege regen met mate, en Hij zal laten neerkomen voor u de regen [of volgens andere vertalingen: ‘de leraar ter gerechtigheid’] , de vroege regen, en de late regen in de eerste maand. En daarna zal het geschieden, dat Ik Mijn Geest zal uitstorten over alle vlees; en uw zonen en uw dochters zullen profeteren, en uw ouden zullen dromen dromen, uw jongelingen zullen gezichten zien; en ook over de dienstknechten over de dienstmaagden zal Ik in die dagen Mijn Geest uitstorten.” (KJV.) Merk op, dat de “regen” eerst komt en dat de uitstorting van Zijn Geest daarna komt. Daarom is de regen een ding, en de uitstorting de Geest iets anders. {SR2: 256.1}

Door de “regen” wordt groot licht op het Woord van God voorgesteld dat de oogst moet doen rijpen en de wereld moet verlichten met haar heerlijkheid — de engel van Openbaring 18:1. De uitstorting van de Geest is de kracht dat zal [of moet] nederdalen op Gods’ dienstknechten om voort te gaan met het werk, voorgesteld door de vroege en de late regen. “En over alle vlees,” is de Geest, dat de oprechten van hart zal overtuigen van de waarheid en hun in de kerk zal brengen, waarvan Pinksteren een type was. “En de dorsvloeren zullen vol zijn van tarwe, en de vaten zullen overvloeien van wijn en olie” — stelt een grote oogst van zielen voor, die zal worden binnengehaald door de resultaten van de “regen” en van “Geest.” Joël 2:24, KJV.) {SR2: 256.2}

De “regen” valt in de “eerste maand”; dat wil zeggen, de waardoor het afsluitingswerk voor de kerk wordt voorgesteld — de verzegeling van de 144.000. Daarom, zal [of moet] in die tijdsperiode (vóór Ezechiël Negen) een groot licht worden geopenbaard. Het is bijzonder om de volmaakte gramaticale toepassing van de woorden ten tijde van hun toepassing op te merken, die duidelijk het Woord der waarheid uiteenzetten, alsof het werd geschreven juist op het moment waarop de profetische woorden zijn

256

geopenbaard. “Want HIj heeft u gegeven, de vroege regen met mate,” is het licht der waarheid dat wordt gekenmerkt door de vroege regen, die gevallen moet zijn, vóór de tijd van de late regen. Daarom, is de vroege regen geen andere de geschriften van de “Geest der Profetie.” Verdere bijwijs hierover zal in een ander hoofdstuk worden gegeven. {SR2: 256.3}

Maar merk op, dat het vallen van de vroege regen wordt herhaald met de late regen: “En Hij zal doen neerkomen voor u, de regen, de vroege regen, en de late regen in de eerste maand.” Daarom, valt de vroege regen (de Geest der Profetie) voor de tweede keer — het wordt vollediger geopenbaard in de tijd van de “late regen” — de eerste keer onafhankelijk van de late regen, en de tweede keer samengaand met de late regen in de “eerste maand” (voorafgaand aan Ezechiël Negen). Dit betekent, dat de de waarheid die staat opgetekend in de geschriften van de “Geest der Profe­tie” niet volledig werd begrepen, tot de tijd van de late regen. Aldus komt de vroege regen opnieuw met de late regen, en dit is het wat de “Luide Roep” teweeg brengt. {SR2: 257.1}

Kaïn en Abel.

Een ander opmerkelijk feit zoals het op de kaart verschijnt, is de misdaad die Kaïn beging door zijn broeder Abel te doden. Aangezien deze de eerste twee broers zijn en aangezien dit de eerste woordenstrijd over godsdienst is, zo ook de eerste moord in het menselijk gezin, moet het zéker een les van groot belang inhouden. {SR2: 257.2}

Overeenkomstig de wet van de Bijbel, moest het priesterschap bestaan uit de eerstgeborene van elk gezin. Aldus, door de rechten der wet, was Kaïn de priester. De HERE Zelf bevestigde dit feit toen Hij met Kaïn sprak, zeggende: “En naar u zal zijn verlangen uitgaan [anders gezegd: onderwerping of afhankelijkheid], en gij heersen over hem.” (Gen. 4:7, KJV.) Daarom stellen deze twee mannen twee klassen van mensen voor. Aangzien dit feit niet kan worden ontkend, moet Kaïn een klasse van leiders (priesters), en Abel de getrouwe leden van de kerk voorstellen. Het was Kaïn, die in opstand tegen God door het aanbieden van een vals offer, en aangezien Abel gehoorzaamde en aanbad op de wijze die was voorge­schreven door de Schepper, haalde hij het ongenoegen van zijn oudere broer over zich. {SR2: 257.3}

Als de verklaring, dat Kaïn en Abel twee klassen van mensen voorstel­len, juist is, dan moet hetzelfde bewezen worden door historische feiten. Wij bevestigden dat Kaïn, die de leiders voorstelt, hem vervolgde, die de getrouwe leden voorstelt. Aldus werd elke afdeling van Gods kerk afvallig gemaakt door ongeheiligde leiders, en werd elke boodschap die opriep tot hervorming, op gelijke wijze, door hén, uit de kerk geworpen. In hun blindheid waren zij vastbesloten het volk in onwetendheid te houden

257

betreffende de waarheid en vervolgden zij aldus de boodschap­pers en hen die de boodschap omhelsden en de waarheid gehoorzaamden. Vandaar, dat het in het leven roepen van de ene beweging na de ander noodzakelijk werd gemaakt. Hoe vreselijk is de gedachte voor hen, die deze grote verantwoordelijkheid dragen! En hoe gevaarlijk is het voor de klasse, die toestaat dat anderen voor hen denkt handelt. De klasse die de beslissingen van anderen aanvaardt, of het nu voor of tegen de waarheid is, worden misleidt en beroofd van het eeuwig leven, want zij kunnen géén ervaring van zichzelf, géén ware bekering en géén verandering des harten hebben. Mijn broeders, deze woorden zijn niet tegen u gericht, want het is God, sprekend door Zijn Woord der waarheid, om u te redden van de bodemloze put. Wilt u Hem niet laten werken voor u en voor Zijn volk? Wilt u niet Zijn schapen zijn? {SR2: 257.4}

259

DE EERSTE EN DE TWEEDE TEMPEL — TYPE EN ANTI-TYPE.

De apostel Paulus, die spreekt over de tempel van Salomo en hem vergelijkt met de kerk, verwijst naar Christus als de “voornaamste Hoek­steen; in Wie het gehele gebouw passend aaneen sluit,” zegt hij, “voor een woonstede Gods in de Geest.” (Efeze 2:20-22, KJV.) David, die op profeti­sche wijze vooruitblikte op de bouw van de eerste tempel door zijn zoon, en ook betreffende de toepasselijkheid ervan op de kerk van Christus, zegt: “De Steen die de bouwlieden hebben verworpen, is de hoofd-hoeksteen gewor­den. Dit is van de HERE geschied; het is wonderlijk in onze ogen.” (Psalm 118:22, 23, KJV.) {SR2: 259.1}

Sprekend van de tempel van vroeger, zegt de Schrift: “Het huis nu, toen het gebouwd werd, werd gebouwd van stenen die tevoren bereid waren voordat het daarheen gebracht werd; zodat er geen hamer, noch bijl, of enig ijzeren gereedschap gehoord werd in het huis, toen het in aanbouw was.” (1 Kon. 6:7, KJV.) Een bijzondere steen, die toebereid was om de hoofdhoek van de tempel op te vullen, werd niet toegestaan; en alhoewel de bouwers de “hoofdsteen” van het huis weigerden, zegt de Psalmist: “Dit is van de HERE geschied; het is wonderlijk in uw ogen.” Door de verwer­ping van de “steen,” typeerde de Heer, en profeteerde daardoor, de verwer­ping van Christus door de Joodse Natie. (Zie Handelingen 4:10, 11.) Want Jezus zegt: “De steen, die de bouwlieden verwierpen, dezelfde is geworden de hoofdhoeksteen.” (Matt. 21:42, KJV.) Daarom, als hij het hoofd van de hoek geworden is, dan is het duidelijk, dat de eerste tempel een voorstel­ling was van een Geestelijk huis, en een type van de Christelij­ke kerk; Christus Zelf werd voorgesteld door voornaamste Hoeksteen, “Welke de bouwlieden weigerden,” als zijnde, zowel het Hoofd als de Grondlegger van de Christelijke kerk. {SR2: 259.2}

De Tweede Tempel.

Bij de oprichting van de tweede tempel, profeteerden Haggai en Zacharia en versterkten zij de handen van het volk door het Woord van God. De geschriften van beide profeten getuigen in elke zin, dat de volmaakte vervulling van hun profetie in vervulling zal gaan in de laatste

259

dagen van deze wereldgeschiedenis. Zoals zij deze voor­zeggingen dooreen­gewoven hadden met de bouw van de tweede tempel, is het duide­lijk, dat het letterlijke model van het statige gebouw een geeste­lijke beteke­nis heeft voor de kerk in het afsluitingswerk van het evangelie. Zachari­a, vooruitblikkende op de tijd van de geestelijke tempel (de laatste afdeling van de kerk) en haar bouw, zegt: “Ziet, de Man, Wiens naam is Spruit, Die zal uit Zijn plaats spruiten, en Hij zal de tempel des HEREN bouwen. Ja, Hij zal de tempel des HEREN bouwen; en Hij zal de heerlijk­heid dragen, en Hij zal zitten, en heersen op Zijn troon; en de raad des vredes zal tussen de beiden wezen. En die veraf zijn, zullen komen, en zullen bouwen in de tempel des HEREN, en gij zult weten, dat de HERE der heerscharen mij tot u gezonden heeft.” (Zach. 6:12, 13, 15, KJV.) {SR2: 259.3}

“Hij zal de heerlijkheid dragen.” Aan Christus behoort de heerlijkheid toe van de verlossing van het gevallen geslacht. “Tot Hem, Die ons heeft liefgehad, en ons gewassen heeft in Zijn Eigen bloed. (…) Hem zij de heerlijkheid en heerschappij tot in alle eeuwigheden.” (Openb. 1:5, 6, KJV.) Hij “zal zitten en regeren op Zijn troon.” (Zach. 6:13, KJV.) “Chris­tus, Die de getrouwe Getuige is, en de eerstgeborene uit de doden, en de Vorst van de koningen der aarde.” (Openb. 1:5, KJV.) “Hij zal een Priester zijn op Zijn troon.” Het is duidelijk, dat de tijd hier voor­zegd, een tijd is, ná de kruisiging en vóórdat de genadetijd is beëin­digd; want Hij is een priester.” Christus, “de spruit,” “zal opgroeien uit zijn plaats”; dat wil zeggen: Hij zou voortkomen uit de Joodse natie, “en Hij zal de tempel des HEREN bouwen.” Vandaar, dat de tempel, die “Hij zal bouwen,” niet de letterlijke tempel heeft kunnen zijn in het vroegere Jeruzalem, want het is een tempel die hij zal bouwen, ná Zijn geboorte. “En zij, die veraf zijn, zullen komen en bouwen in de tempel des HEREN.” Aangezien dit niet het geval was met de letterlijke tempel, moeten de woorden betrekking hebben op de anti-typische tempel. Betreffende die tijd zegt de profeet: “En vele natiën zullen te dien dage de HERE toege­voegd worden, en zij zullen Mij tot een volk wezen,” (Zach. 2:11, KJV.) “Te dien dage”, dat wil zeggen, ten tijde van de “Luide Roep,” zal een grote schare tot de kerk bekeerd worden. In hoofd­stuk 13:8, wordt beves­tigd dat een derde van de inwoners zullen “komen,” en zij zijn degenen die zullen “bouwen in de tempel des HEREN,” waarvan de letterlijke tempel een type was. {SR2: 260.1}

Toen zag Zacharia de machten die “Juda, Israël, en Jeruzalem” hadden “verstrooid” (het type, alsook het anti-type), voorgesteld door “vier horens.” Onmiddellijk daarna zag hij dezelfde vier horens als vier timmerlieden (lees Zach. 1:18-21), die een voorstelling zijn van de kanalen die de Heer gebruikte om Zijn volk en Zijn huis van aanbidding te herstellen, zowel in type als in anti-type. Dat wil zeggen, dat de heidenen die de kerk verstrooi­den, ook zullen komen en haar bouwen. {SR2: 260.2}

260

Het Letterlijke en het Geestelijke Verschil Tussen de Twee Tempels.

De religieuze diensten in beide tempels werden op dezelfde wijze ten uitvoer gebracht, maar in structurele pracht, zowel van binnen als van buiten, was Salomos’ tempel als een vergelijk, verreweg de grootste. Maar de Here vroeg bij monde van de profeet Haggai, aan hen die toen deelna­men aan de bouw van het huis Gods: “Wie is onder u overgebleven, die dit huis in zijn eerste heerlijkheid gezien heeft, en hoedanig ziet gij het nu? Is dit niet als niets in uw ogen? De heerlijkheid van dit laatste huis zal groter zijn, dan van het eerste, zegt de HERE der heerscharen.” (Haggai 2:4, 10; Eng., verzen 3, 9.) {SR2: 261.1}

De letterlijke pracht van de tweede tempel in vergelijking met de eerste was “als niets,” maar het Woord zegt: “De heerlijkheid van dit laatste huis zal groter zijn dan het eerste.” In de letterlijke zin was dit niet het geval. Daarom, ligt de heerlijkheid van deze twee tempels in vergelij­king met elkaar, niet in hun letterlijke, zichtbare vorm, maar is het eerder te vinden in hun typische en geestelijke aanzien. Aldus, kunnen beide tempels geen typering zijn van dezelfde periode van de Christelijke bede­ling, want de een verschilt duidelijk van de ander. Aangezien dit waar is, dan toont het type aan dat de christelijke kerk onderverdeeld is in twee afdelingen. De tweede tempel, in type, duidt dus aan, dat de laatste afdeling van de kerk verreweg de grotere zal zijn, die, in vergelijking met de eerste, als niets is. {SR2: 261.2}

Deze twee afdelingen van de kerkgeschiedenis werden ook aangeduid in het visioen op Patmos. Aan Johannes werd de ware Geestelijke Kerk van God in alle eeuwen getoond, in het symbool van een vrouw. Aan haar werden twee vleugels van een grote arend gegeven, zodat zij de woestijn in kon vliegen gedurende 1260 dagen (jaren). De woestijn stelt duistere eeuwen voor, in de tijd dat zij uit de beschaving was (van 538 A.D. tot 1798 A.D.) Vandaar, dat deze profetische periode van 1260 jaren, de ware kerk in twee afdeling onderverdeeld; namelijk, van de kruisiging tot 538 n. Chr. en van 1798 n. Chr. tot het einde der tijd. Zo werd de eerste afdeling, ook wel de apostolische kerk genoemd, door de eerste tempel, en de laatste afdeling door de tweede tempel voorgesteld. Dit wil niet zeggen dat God geen ware volk had tussen de jaren 538 n. Chr. en 1798 n. Chr., want het Woord zegt: “Zij wordt gevoed gedurende een tijd, en tijden, en een halve tijd.” (Openb. 12:14.) De les die hier onderwezen wordt, is, dat de eerste afde­ling van de kerk in de eerste paar eeuwen begiftigd was met de ware Sabbat — het “dagelijkse” — en met de waarheid van heiligdom; maar voor 538 n. Chr. was de waarheid “met voeten vertreden.” (Dan. 8:12, 13.) De tweede afdeling na de vervulling van de 1260 jarige periode duidt aan dat zij wederom begiftigd zou zijn met de waarheid die “ter aarde geworpen”

261

werd, en de reformatie tussen deze twee afdelingen (van 538 n. Chr. tot 1798 n. Chr.) van de kerk, of de “vrouw,” zou de weg terugkeer voorbe­rei­den, of voor het herstel van de waarheid. Want beide tempels, die typen waren van deze twee afdelingen, stellen een aanbidding voor met de Sabbatwaarheid en met de waarheid van het heiligdom. {SR2: 261.3}

De Eerste Tempel Letterlijk Groter, Maar de Tweede Geestelijk.

Er was iets glorieus met beide tempels; en de grootsheid van de ene was “als niets” in vergelijk met die van de andere. Uiterlijk overtrof de eerste de tweede in schoonheid, en de tweede overtrof de eerste in de geestelijke zin; maar de heerlijke gave aan beide was niet te overtreffen. Aangezien de ene de eerste christen gemeente voorstelt, en de andere de laatste afdeling van diezelfde kerk, is het duidelijk dat beide afdelingen begiftigd waren met grote heerlijkheid; maar de heerlijkheid van de eerste gemeente was letterlijk, en die van de laatstgenoemde, geestelijk, overeen­komstig de typen. {SR2: 262.1}

De eerste Christengemeente was letterlijk voornamer, omdat Christus, de “Hoofd hoeksteen,” in die tijd verscheen in Zijn zichtbare menselijke gedaante. Aldus was de letterlijke pracht van Salomos’ tempel een vol­maakt symbool! Maar het type openbaart dat de heerlijkheid van de eerste kerk als niets was in vergelijking met de laatste afdeling van dezelfde gemeente. Daarom, was de zichtbare aanwezigheid van Christus (in men­sengedaante) in de eerste gemeente, als niets was vergeleken met Zijn onzichtbare aanwezigheid in het afsluitingswerk van de evangeliekerk! {SR2: 262.2}

Wij denken aan de bijzondere wonderen — de uitwerping van duivelen, de genezing van de zieken, en de opwekking der doden! Wij staan versteld als wij nadenken over Zijn opstanding, hemelvaart, en aan het heerlijk vertoon op de Pinksterdag! Maar al deze tekenen zullen als niets zijn in vergelijking met de hemelse manifestatie van grotere pracht in de oogst­tijd! {SR2: 262.3}

Laten wij niet veronderstellen dat wanneer Christus op de wolken verschijnt de gebreken van de heiligen zullen worden weggenomen. Dit werk moet vóór die tijd worden verricht, waarna onsterfelijkheid zal worden geschonken. “Die in Mij gelooft, de werken die Ik doe,” zegt Jezus, “zal hij ook doen; en grotere werken dan deze zal hij doen.” (Joh. 14:12, KJV.) De volmaakte vervulling van deze woorden liggen nog in de toe­komst en moeten vóór de tweede komst in vervullen gaan. “Want dit verderfelijke moet onverderfelijkheid aandoen, en dit sterfelijke moet onsterfelijkheid aandoen. Dus wanneer dit verderfelijke onverderfelijkheid heeft aangedaan, en dit sterfelijke onsterfelijkheid, dat zal de zegswijze in vervulling gaan: De dood is verzwolgen in overwinning.” 1 Kor. 15:53, 54.) {SR2: 262.4}

262

Daarom, zullen, in de tijd van de “Luide Roep,” wonderen worden verricht — de zieken zullen worden genezen, de ogen der blinden zullen worden geopend, de doven zullen horen, de tongen der stommen zullen worden losgemaakt, en de verlamden zullen springen van vreugde! Wat een heerlijk schouw­spel! Voor hen, die nooit het licht hebben aan­schouwd, om de heerlijkheid des Heren te mogen aanschouwen! Voor hen, die nooit een geluid hebben gehoord, om nu naar de heerlijke melodieën van de harpen der engelen en naar de gezangen der heiligen te mogen luisteren! Wat een ontroering! Wat een geluk(zaligheid)! “En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en er zal geen dood meer zijn, noch verdriet, nog geschrei, ook zal er geen pijn meer zijn: want de vroeger dingen zijn voorbij gegaan.” (Openb. 21:4, KJV.) {SR2: 263.1}

“Zie, Ik deel u een geheimenis mede: Wij zullen niet allen ontslapen, maar wij zullen allen, in een ogenblik, in een oogwenk, bij het blazen van de laatste bazuin, worden veranderd; want de bazuin zal klinken, en de doden zullen onverderfelijk opstaan, en wij zullen worden veranderd. Want dit verderfelijke moet onverderfe­lijkheid aandoen, en dit sterfelijke moet onsterfelijkheid aandoen (…) Dan zal het gezegde in vervulling gaan waar geschreven staat: De dood is verzwolgen in overwinning.” (1 Kor. 15:51-54, KJV.) {SR2: 263.2}

Als de levende heiligen de doden van alle eeuwen aanschouwen die zullen opstaan uit hun stoffige graven opstaan, zal het onbeschrijfelijke vreugde met zich meebrengen. Om dan vrienden en geliefden te mogen zien als zij elkaar ontmoeten, gehuld in onsterfelijke lichamen, reizende door de ruimte via zondeloze planeten, en uiteindelijk in de Hemel der hemelen! Wat een heerlijke stoet van onsterfelijke wezens — heiligen en engelen, en de Koning der koningen, de Heer der heren, “de eeuwige Vader, en de Vredevorst,” te midden van hen! Snel vliegend van de door de zonde vervloekte aarde naar het Centrum der centra in slechts “zeven” dagen, terwijl het miljoenen “lichtjaren” in beslag zou nemen om zo een onbevattelijke afstand af te leggen! Kunt u een voorwerp waarnemen dat zich met zo een grote snelheid verplaatst! God verhoede dat wij onszelf zouden beroven van een heerlijkheid als deze. Een uur te mogen leven in de hemel, zonder zonde, pijn of tranen, angst of dood, is meer waard dan duizend jaren in tenten der goddeloosheid. {SR2: 263.3}

Mijn broeders, om het Woord van God te gehoorzamen, en om trouw aan principe te zijn voor uw eigen best wil, is niet te veel gevraagd van u. Zult u toestaan dat het eigen ik en de zonde u zullen beroven van een kroon des levens? Uw menselijke wijsheid en wereldse kennis zal even zwart als de duisternis blijken te zijn, als u zou toestaan dat de listige vijand u zou beroven hemelse heerlijkheid dat de uwe zou kunnen geduren­de de oneindige eeuwen der eeuwigheid. {SR2: 263.4}

Hoewel de eerste Christengemeente onder vreselijke vervolging gele­den heeft, is zij op wonderbaarlijke wijze voorspoedig geweest. De driedui­zend bekeerden op de Pinksterdag “van zovelen die behouden zouden worden,” was heerlijk om te aanschouwen. Maar de snelle groei van de eerste afdeling van de kerk, in vergelijking met de tweede en tevens laatste

263

zal als niets zijn, volgens het type. Daarom, wordt hetzelfde feit bewezen door het profetisch Woord van God door de profeet Zacharia, en aangezien de voorzegging verweven was met de constructie van de tweede tempel, of met het type van de tweede afdeling van de kerk, waar wij nu in het bijzonder over spreken, moet de toepassing van het nuvolgende Schrift­gedeelte juist zijn: {SR2: 263.5}

“Juicht en verblijd u, gij dochters van Sion, want zie, Ik kom, en Ik zal in het midden van u wonen, spreekt de HERE. En vele naties zullen te dien dage de HERE toegevoegd worden, en zij zullen Mij tot een volk wezen; en Ik zal in het midden van u wonen.” (Zach. 2:10. 11, KJV.) “Alzo zullen vele volken en sterke naties komen om de HERE der heerscharen te Jeruzalem [de kerk zonder verwijzing naar locatie] te zoeken, en om voor het aange­zicht des HEREN te bidden.” (Zach. 8:22, KJV.) “Daarom zullen uw poorten steeds open staan, zij zullen des daags en des nachts niet toegeslo­ten worden; opdat men tot u brenge het heer (of wel de vermogens) der heidenen, en opdat hun koningen tot u geleid worden.” (Jes. 60:11, KJV.) “En het zal geschieden in het ganse land, spreekt de HERE, de twee delen daarin zullen uitgeroeid worden, en sterven; maar het derde deel zal daarin overblijven. En Ik zal het derde deel door het vuur brengen, en zal hen louteren, gelijk men zilver loutert, en zal hun beproeven, gelijk men goud beproeft; zij zullen Mijn naam aanroepen, en Ik zal hen verhoren; Ik zal zeggen: Het is Mijn volk; en zij zullen zeggen: De HERE is mijn God.” (Zach. 13:8, 9, KJV.) {SR2: 264.1}

Wat stellen drieduizend bekeerden in één dag nu voor in vergelijking met een derde deel der mensen in de tegenwoordige generatie! Vergaderd in het laatste uur van de genadetijd! Naar waarheid kan dan worden gezegd, dat de heerlijkheid van de eerste tempel, of de eerste afdeling van de kerk, als niets was in vergelijking met de tweede. De laatste afdeling van de kerk in de tijd van de “luide roep” is inderdaad de oogsttijd en het einde der wereld. {SR2: 264.2}

De eerste Christengemeente was een bekeerde, rechtvaardige kerk. Niettemin, moesten het onkruid en de tarwe tezamen opgroeien. Niette­min, moesten het onkruid en de tarwe tezamen opgroeien “tot de oogst.” (Matt. 13:30.) Deze woorden: “Tot de oogst,” kunnen niet worden misver­staan; daarom, vindt de scheiding aan het begin van de oogst plaats. Aldus zal de kerk in de tijd van de “luide roep” een reine en heilig kerk zijn, zonder vlek of smet, of iets dergelijks; een kerk zonder bedrog (of leugen) in haar mond. Als de voorafgegane verkla­ring juist is, dan moet hetzelfde terug gevonden worden in het Woord van God. {SR2: 264.3}

“Mijn broeders, ik verzoek u naar de stem van de Goede Herder te horen: “Waak op, Waak op, trek uw sterkte aan, o Sion! Trek uw sierlijke klede­ren aan, o Jeruzalem! Gij heilige stad, want in u zal voortaan [van nu aan] géén onbesnedene noch onreine meer komen. Schud u uit het stof;

264

sta op, en zit op uw troon, o Jeruzalem! Maak u los van de banden van uw hals, gij gevangene dochter van Sion.” (Jes. 51:1, 2, KJV.) Aange­zien de woorden zo duidelijk zijn, hoe kunnen wij dan twijfelen, of hun betekenis verkeerd uitleggen? — Het moet zo zijn dat de kerk van God slaapt in het stof! Uw God roept u op, o Sion, Gods kerk, “het enige voorwerp op aarde waaraan Hij Zijn verheven zorg besteedt” (Testimonies to Ministers,” p. 15.) verkeert in gevangenschap; zij is aan haar hals gebonden aan “mannen van mooie woorden en van fraaie toespraken.” Hoor naar de woorden van uw God, o Sion; sta op en zit op uw troon, want gij zult natiën richten (of oordelen). Waarom stelt u uw vertrouwen in de mens? Is uw God niet in staat u te redden? Is het “Woord van uw God” niet “levend, en krachtig, scherper dan een tweesnijdend zwaard, en gaat” het niet “door tot de verdeling van de ziel, en van de Geest, (…) en” is het niet “een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten?” (Hebr. 4:12.) “Om Sions wil zal ik niet zwijgen, en om Jeruzalems wil zal ik niet rusten (of stil zijn), totdat haar gerechtigheid voortkomt als een glans, en haar heil (of verlossing) als een lamp dat brandt.” Mijn broeders, Gaat door, gaat door de poorten; bereidt gij de weg van het volk, verhoogt, verhoogt een heerbaan; ruimt de stenen weg; Steekt een banier op voor de volken.” (Jes. 62:1, 10, KJV.) {SR2: 264.4}

“Het overblijfsel van Israël [de 144.000] zal géén onrecht (of ongerech­tigheid) doen, noch leugen spreken; en in hun mond zal geen bedrieglijke tong gevonden worden; want zijn zullen weiden en neerliggen, en niemand zal hen verschrikken.” (Zef. 3:13, KJV.) “Te dien dage zal op de bellen der paarden [zij, die het evangelie uitdragen] staan: “De heiligheid des HEREN. En de potten in het huis des HEREN [zij die de waarheid bezitten] zullen zijn als de sprengbekkens voor het altaar [zuiver en onverontreinigd]. Ja, iedere pot in Jeruzalem [de kerk] en Juda [de leidinggevende afdeling van de kerk] zullen de HEER der heerscharen heilig zijn, zodat allen die offeren [offeranden brengen] zullen komen, en daarvan nemen, en daarin koken, [zij, die in de heilige dingen hun bedie­ning hebben], en te dien dage zal er géén kanaäniet [onbekeerde] meer zijn, in het huis van de HERE der heerscharen.” (Zach. 14:20, 21, KJV.) Deze is de kerk, die wordt voorgesteld in Openbaring 12:17, “Die de geboden Gods bewaren, en het getuigenis van Jezus Christus hebben.” De “vrouw” stelt de kerk voor als één lichaam. “Het overblijfsel van het zaad” is de 144.000, tegen wie de draak oorlog voert. De oorlog wordt tegen hen gevoerd, want zij zijn de aardse leiders en grondleggers van de beweging. “Van haar zaad” duidt aan, dat zij deel uitmaken van de “vrouw,” of anders gezegd, de 144.000 en de grote schare, zijn slechts één beweging — één gezin. {SR2: 265.1}

Uitgesproken: “Zalig (gezegend of gelukkig te prijzen) zijn zij, die Zijn Geboden doen, dat zij recht mogen hebben tot de boom des levens, en dat zij door de poorten mogen ingaan in de stad.” (Openb. 22:14, KJV.)

265

Jakob, de vader in type van het ware Israël, droomde op weg naar Padan-Aram: “En zie, op de aarde was een ladder opgericht, en de top ervan reikte tot aan de hemel; en zie, engelen Gods klommen daarlangs op en daalden daarlangs neder. En hij vreesde en zeide: Hoe ontzagwekkend is deze plaats! Dit is niet anders dan het huis Gods, en dit is de poort des hemels.” (Gen. 28:12, 17, KJV.) Jakobs droom was een profetische voor­stelling van een tijd wanneer er een volledige verbinding en voortdu­rende communicatie (of gemeenschap) zal zijn tussen hemel en aarde — de “luide roep” van de Derde-engel Boodschap — de oogsttijd. Op die heerlij­ke (of glorieuze) kerk zijn deze woorden van toepassing: “Dit is het huis Gods en de poort des hemels.” Slechts door de verkondiging van het evangelie door het Geestelijk huis kan God Zijn volk redden. Er zal Één kudde zijn, één Herder, één Here, één waarheid om te omhelzen (of om zich bij aan te sluiten), één verlossing (of redding) om te aanvaarden, één weg om over te reizen, één poort om door te gaan, één trein om te nemen (of één stoet om te volgen, een gedachtengang om te koesteren), en één tijd om zich af te scheiden, één hemel om binnen te gaan, één volk, één heilig gezin. Er kan géén andere weg zijn! {SR2: 265.2}

“Het is onmogelijk om de ervaringen van Gods volk weer te geven, die op aarde zullen leven, wanneer hemelse heerlijkheid en een herhaling van vervolgingen uit het verleden zullen samengaan. Zij zullen wandelen in het licht dat afkomstig is van Gods troon. Door middel van engelen zal er een voortdurende communicatie (verbinding of gemeenschap) zijn tussen hemel en aarde.” (“9 Testimonies,” p. 16.) {SR2: 266.1}

De Tijd van de Bouw van de Anti-Typische Tempel (Kerk).

Ten dele hebben wij reeds uitgelegd dat de twee letterlijke tempels, die achtereenvolgens gebouwd zijn in het vroegere Jeruzalem, typen waren van twee afdelingen van de christelijke kerk. De grote, letterlijke en geestelijke tegenstelling van deze zinnebeeldige gebouwen werd ter vergelijking uitgelegd met type en anti-type. Alhoewel wij ons breedvoerig hadden kunnen uitwijden over het onderwerp, hebben wij overdadig lezen buiten beschouwing gelaten door op beknopte wijze het feit te bevestigen, in de poging een beter te bevatten beeld af te schilderen van deze meest belang­rijke les aan de christenheid gericht. {SR2: 266.2}

De vraag die voor ons ligt, is, wanneer zal het anti-type volledig in vervulling gaan? in de vorige alinea werd uitgelegd dat de eerste afdeling van de christelijke kerk eindigde in 538 n. Chr.; en dat de tweede afdeling ná 1798 n. Chr. moest aanvangen, ten tijde dat de “vrouw” vermoedelijk zou terugkeren uit de woestijn. {SR2: 266.3}

Een nauwkeurige studie van het type is de enige mogelijke manier om de waarheid aan het licht te brengen, niet alleen betreffende de vorige vraag, maar ook aangaande de volgende vragen: Als de “vrouw” zou terug­keren vanuit de woestijn naar de wijngaard (de beschaving) ná de beëindi­ging van de profetische periode van 1260 jaren, wat vond er dan plaats in

265

1798 om te bewijzen dat “zij” terugkwam in dat jaar? Aangezien de gevan­genneming en dood van de paus de vraag gedeeltelijk beantwoord en de beëindiging van de profetische periode verduidelijkt, waar is dan het teken om aan te tonen dat de “vrouw” teruggekeerd is vanuit de woestijn? Als de aanvaarde uitleg van de “vrouw” een zinnebeeld is van de kerk, en als zij in de “woestijn” was van 538 n. Chr. tot 1798 n. Chr., hoe zit het dan met de vier kerkgenootschappen die voor die tijd werden opgericht; namelijk: de Lutheranen, de Presbyterianen, de Methodisten, en de Christenen (of Baptisten)? Waren zij dan niet de “vrouw” (de kerk)? Bijbelstudenten hebben gefaald in het ophelderen van dit geheimenis, vanwege hun gebrek aan licht op het Woord van God. Een groot zoeklicht door de kracht van de Geest dat door de typen heen schijnt, is het enige communicatiemiddel dat belemmering verwijderen en de weg kan vrijma­ken voor het begrijpen van deze en vele andere geheimenissen die als onbevattelijk worden beschouwd en die het menselijk verstand versteld doen staan. Vandaar dat het tempel­type van de kerk (de vrouw) het enige kanaal is waardoor deze vragen kunnen worden beantwoord. {SR2: 266.4}

De “tempels” en de “vrouw” zijn een voorstelling van de kerk als één lichaam; of anders gezegd, het symbool van de vrouw is de openbaring van de typen (de tempels), symbolische profetieën van de “vrouw” — de kerk. Er moet in acht worden genomen dat de afzonderlijke leden van die kerk worden voorgesteld door de samengestelde substantie (of wezen) van de tempels. “Als levende stenen, gebouwd tot een geestelijk huis, tot een heilige priesterdom, om geestelijke offeranden op te offeren, die Gode aangenaam zijn door Jezus Christus.” (1 Petr. 2:5, SV.) “Alzo zijn wij één lichaam in Christus, maar elkeen zijn wij elkanders leden.” (Rom. 12:5, SV.) “Op welke het gehele gebouw op bekwame wijze is samengevoegd, Opgroeiende tot een heilige tempel in de HERE.” (Efe. 2:21, KJV.) Daar­om, stellen deze tempels zowel de kerk als Christus voor. Christus, onze Hogepriester, wordt voorgesteld als de “Hoofdhoeksteen,” en Zijn priester­lijke bediening (of werk) door de ceremoniële of heiligdomsdienst van deze twee wezenlijke (of letterlijke) tempels. {SR2: 267.1}

De aardse heiligdomsdienst ten behoeve van de verlossing van het menselijk geslacht, in typen en symbolen, openbaart de bediening van Christus in het hemels heiligdom. Deze aardse heiligdomsdienst bestond uit twee wetten; namelijk, de “tien geboden” en de “ceremoniële” wetten. De tafelen van de (wet der) tien geboden werden in de ark gelegd, en de ceremoniële wet of de wet van Mozes werd naast (of aan de zijde van) de ark gelegd. (Zie Deut. 10:2; 31:26.) Waarom twee wetten? De morele wet toont de zonde aan, “want door de wet is de kennis der zonde.” (Rom. 3:20, KJV.) “Want waar er geen wet is, daar is er géén overtreding,” (Rom. 4:15,

KJV.) Maar de ceremoniële wet “werd toegevoegd vanwege (de) overtre­dingen, totdat het zaad zou gekomen zijn aan wie de belofte werd gedaan.” (Gal. 3:19, KJV.) Hetgeen het geneesmiddel was om de zondaar te genezen

267

en om hem te bevrijden van de veroordeling van de morele wet. Toen Christus (het “Zaad”) kwam, heeft Hij deze wet van (of bestaan­de uit) inzettingen (de wet van Mozes) “uit het midden weggenomen, en het aan het kruis genageld.” (Kol. 2:14, KJV.) De aardse bediening van de wet bestaande uit inzettingen kon uit zichzelf géén leven geven, want het was slechts een schaduw van het ware (of van de werkelijkheid). Daarom hield het op te bestaan bij de kruisiging van Christus en trad de hemelse bedie­ning, hetgeen voorafgeschaduwd werd door de aardse, in wer­king. De letterlijke heiligdomsdiensten van beide tempels waren gelijk. {SR2: 267.2}

Daarom, zijn deze twee tempeltypen van twee afdelingen van de christelijke kerk met de anti-typische heiligdomsdienst opgemaakt uit deze twee wetten — de morele en de ceremoniële wet. De eerste afdeling van de christelijke kerk, vanaf de kruisiging tot nabij 538 n. Chr., was begiftigd met juist zo’n heiligdom; dat wil zeggen, dat zij tot die tijd een volmaakte kennis bezaten betreffende het dienstwerk in het hemels heiligdom, en dat hun geloof correspondeerde (of in overeenstemming was) met haar dienst (of bediening). Maar in 538 n. Chr. werd het geloof betreffende deze hemelse bediening uit de kerk geworpen, of zoals Daniël het verwoordt: “Met voeten vertreden” (Dan. 8:13), en vervangen door een heidense priesterschap, met heidense ceremoniële en morele wetten, of pauselij­ke bediening of zondagsviering. Daarom, zoals de eerste tempel een type was van de eerste afdeling van de eerste Christengemeente, met het geloof in een ware heiligdomsdienst, zo ook, was de tweede tempel een voor­afschaduwing van de laatste afdeling van dezelfde kerk met het geloof in de heiligdomsdienst die gelijk was aan de eerste tempel. {SR2: 268.1}

De verklaring die net gegeven is beantwoord één van onze vragen. De protestantse kerken die gesticht werden vóórdat de “vrouw” terugkeerde van de woestijn, waren in volledige duisternis betreffende het heiligdoms­dienst. Daarom worden zij niet voorgesteld door de “vrouw,” of door de “tempel,” want, zoals wij reeds eerder hebben bevestigd, de tempels in type stellen beide afdelingen van de kerk voor met twee hemelse wetten; namelijk, de morele en de ceremoniële wet. Aldus stelt de “vrouw” een kerk voor die de “geboden Gods — de morele wet, en het getuigenis van Jezus Christus” — de ceremoniële wet of het verlossingsplan geopenbaard in het licht van “De Geest der Profetie.” (Openb. 12:17.) Voordat de “vrouw” uit de woestijn terugkeerde, werden de hervormers van Godswege uitgeroepen als een voorbereidende stap om haar terug te brengen naar de “wijngaard”; dat wil zeggen, om een ware anti-typische tempeldienst te vestigen — ware kerkaanbidding (dus). {SR2: 268.2}

Aangezien de tempel van Salomo werd beroofd van de heilige vaten (of het heilig vaatwerk) en aangezien het werd verwoest door Nebukadnessar, koning van Babylon, is het oude Babylon een type geworden; en was dat niet het geval geweest, dan zou er géén moderne Babylon geweest zijn — het anti-type. (Openb. 18:2.) Aangezien er geen strijd is betreffende het feit wie deze twee Babylons zijn, is het niet moeilijk om het mysterie te onthullen; en het bewijs van de ene zal ook de andere ophelderen. Als de

268

269

270

bewering in deze studie juist is dat Salomos’ tempel een type was van de eerste afdeling van de christelijke kerk, dan moet er een volmaakte vergelijking zijn met type en anti-type. {SR2: 268.3}

Zoals type type verwoeste, zo moest ook anti-type anti-type hebben weggedaan. Dat wil zeggen, dat, het vroegere babylon (het type van het pausdom) Salomos tempel (het type van de eerste christengemeente) beroofde en vernietigde en Israël in gevangenschap leidde. Deze symboli­sche profetie ging volledig in vervulling in 538 n. Chr., toen het pausdom eropuit trok om de kerk (de christenen) te vernietigen, hen van de waar­heid te beroven, en de volgelingen van Christus in gevangenschap (onder­worpen aan de pauselijke heerschappij) te leiden. Zoals de ware heiligdo­maanbid­ding werd afgeschaft door het oude Babylon tijdens de gevangen­schap van Israël, met de verwoesting van de tempel, zo ontdeed het pausdom zich op gelijke wijze van de waarheid en verving haar op strategi­sche wijze hier op aarde, de betekenis van het middelaarswerk van Christus in het hemels heiligdom, waarvan het ceremoniëelstelsel van de eerste tempel een type was in de periode vóórdat het oordeel aanving. Aldus stelt de tweede tempel de tijd voor tijdens welke het oordeel aan de gang was. En zoals het heilige vaatwerk werd verwijderd uit het hemels heiligdom en werd geplaatst in een heidense tempel, in een heidens land, zo vertrad het pausdom op gelijke wijze de “waarheid” en installeerde zij een heidens priesterschap in een zogenaamde christelijke kerk tijdens de duistere middeleeuwen, terwijl de “vrouw” in de woestijn vertoefde, hetgeen werd voorgesteld door het heidens land — Babylon. {SR2: 271.1}

Onze tweede overeenkomstigheid is de val van het Babylonische rijk door de verovering van de Medo-Perzische koningen. Men moet in gedach­te houden dat in de nacht van Belsazar dronkemansfeest Cyrus (of Korus) en Darius het koninkrijk innamen en dat zij de koning doodden. De vervulling van het type in het anti-type, hetgeen overeenkomt met de gevangenneming van de paus in 1798 n. Chr., en opgevolgd werd door zijn dood. Daarom, is de dood van Belsazar, die de God des hemels en der aarde tartte, een type van de paus die God lasterde gedurende een “tijd, tijden, en een halve tijd,” Daniël 7:25 en Openbaring 13:10 vervullend. Het was toen, dat de profetische 1260 jaren van de woestijnreis van de “vrouw” eindigden. {SR2: 271.2}

Wederom verwijzen wij terug naar het type. Met de dood van Belsazar eindigde de gevangenschap van Gods volk, en zij werden bevrijd. Dit komt overeen met de beëindiging van de 1260 jaren van vervolging tegen Gods volk door het pausdom — kerk en staat. De val van het Babylonische vorstendom was niet hetgeen dat zorgdroeg voor de tempelbouw in Jeruza­lem, maar het was de voorbereidende stap die in die richting leidde. Zoals de dood van Belsazar de voorbereidende stap was dat leidde tot de instel­ling van ware tempelaanbidding, zo was ook de dood van de paus de voorbereidende stap dat leidde tot ware kerkaanbidding. Als dit een feit is, dan toont het type duidelijk aan dat niets heeft kunnen gebeu­ren met de

271

kerk in 1798 n. Chr. om aan te tonen dat de “vrouw” terugge­keerd was uit de woestijn. Dit brengt ons tot de derde overeenkom­stigheid. {SR2: 271.3}

Kores was een heidense aanbidder ten tijde dat hij Babylon veroverde; maar zijn aandacht werd gevestigd op de vervulling van de Schriften, en aan hem werd getoond, dat zijn naam stond geschreven in het heilige boek, jaren voordat hij geboren was, en dat hij de woorden had vervuld van de profeet Jesaja: “Alzo zegt de HERE tot Zijn gezalfde, tot Kores, wiens rechterhand Ik heb gevat, om de volken voor zijn aangezicht neer te werpen; en Ik zal de lendenen der koningen ontbinden, om voor zijn aange­zicht de deuren te openen, en de poorten zullen niet gesloten worden: Ik zal voor uw aangezicht gaan, en Ik zal de kromme wegen recht maken; de koperen deuren zal ik verbreken, en de ijzeren grendels zal Ik in stukken slaan. En Ik zal u geven de schatten, die in de duisternis zijn, en de verbor­gen rijkdommen van geheime plaatsen; opdat gij moogt weten, dat Ik de HERE ben, Die u bij uw naam roept, de God van Israël (…) Ik noemde uw achternaam, hoewel gij Mij niet gekend hebt.” (Jes. 45:1-4, KJV.) “Die van Kores zegt: Hij is Mijn herder, en hij zal al Mijn welgevallen volbren­gen; zeggende ook tot Jeruzalem: Gij zult gebouwd worden; en tot de tempel: Uw fundament zal gelegd worden.” (Jes. 44:28, KJV.) {SR2: 272.1}

Aldus werd zijn heidens hart veranderd, en schreef hij met dankbaar­heid de volgende woorden op: “Aldus zegt Kores, de koning van Perzië, De HERE God des hemels heeft mij al de koninkrijken der aarde gegeven; en Hij heeft mij opgedragen Hem een Huis te bouwen te Jeruzalem, dat in Juda is.” (Ezra 1:2, KJV.) Na zijn bekering erkende hij dat de heidense aanbidding in Babylon vals was. Daarom verkondigde hij in het koninkrijk van Babylon: “De HERE God van Israël, Hij is God, Die in Jeruzalem is (…) Ook bracht koning Kores uit, de vaten van het huis des HEREN, die Nebukadnézar uit Jeruzalem had uitgevoerd, en had gesteld in het huis van zijn goden. En Kores, de koning van Perzië, bracht ze uit door de hand van Mithredath, de schatmeester, die ze aan Sesbazar, de vorst van Juda, toetelde.” (Ezra 1:3, 7, 8, KJV.) Aldus werd de heidense aanbidding van Babylon voor vals verklaar, enige tijd na de dood van Belsazar en de val van zijn rijk. Daarom, vaardigde Kores een decreet uit om het huis van God te bouwen in Jeruzalem. Tot zover wat het type betreft, nu wordt onze aandacht gevestigd op de vervulling ervan in het anti-type. {SR2: 272.2}

Volgens het type, moeten wij uitzien naar een aankondiging ergens ná 1798 n. Chr. die de zogenaamde christelijke kerken als Babylon en hun aanbidding als vals zou brandmerken. Dit is juist hetgeen wat plaatsvond. Onmiddellijk na 1844 n. Chr. werd de tweede-engel boodschap van Open­baring 14:8 verkondigd, zeggende: “Babylon is gevallen, is gevallen, die grote stad, want zij heeft al de natiën doen drinken van de wijn van de

272

wraak harer hoererij.” Daarom, is het duidelijk dat het licht dat schijnt door de typen het enige middel is dat deze profetische mysteries in het Woord van God kan verklaren. Met de verkondiging van de val van Babylon, was aangekondigd dat de zogenaamde christelijke festiviteiten, zoals zondagviering, kerstmis, en pasen, zo ook de doop door besprenke­ling, en andere valse leerstellingen, onbijbels en van heidense oorsprong waren. Maar aangezien het oude Babylon faalde in het achterwege laten van het heidense systeem van aanbidding, ten einde de aanbidding van de enige ware God te aanvaarden, heeft op gelijke wijze de tegenwoordige christenheid geweigerd om tot hervorming over te gaan of om zich af te keren van deze gebruiken. Op het ware middelaarswerk van het hemels heiligdom, tezamen met de zevende-dag Sabbat zoals het toen werd geleerd, wordt ook geen acht geslagen. {SR2: 272.3}

De Drie Decreten Uitgevaardigd, Voordat de Tempel Werd Gebouwd

Hoewel Cyrus vrijelijk zijn financiële bronnen ter beschikking stelde ter financiëring van het huis Gods en haar heilige bediening, en op gezagheb­bende wijze gebood dat het moest worden gebouwd, verstoorden de Sama­ritanen, of onechte Joden, de vooruitgang van de fundamentlegging en hielden zij de afronding ervan tegen. Daarom, hoewel de boodschap (het decreet) in 1844 werd verkondigd om het huis van God te bouwen en om ware aanbidding te herstellen overeenkomstig de wet en de profeten, openbaart het type dat de vooruitgang ervan verstoord is geweest, en dat de afronding ervan werd verstoord door onechte Joden — ongetrouwe Zeven­de-dags Adventisten. Dit feit wordt duidelijk bevestigd in “Testimonies for the Church,” Vol. 5, p. 217: {SR2: 273.1}

“Ik ben met droefheid vervuld wanneer ik denk aan onze toestand als volk. De Heer heeft de hemel niet gesloten voor ons, maar het is onze eigen koers van voortdurende terugval die ons van God gescheiden heeft. Trots, heb­zucht, en liefde voor de wereld hebben in de harten hun plaats zonder vrees voor ver­banning of ver­oordeling. “De kerk volgt Christus niet langer na als haar Leider en keert gestaag terug naar Egypte. Toch zijn er maar weinigen gealarmeerd of verbaasd over hun gebrek aan geestelijke kracht. ” {SR2: 273.2}

Valse Beschuldigingen en Verontschuldigingen

Toen deze feiten aan deze onbekeerde Zevende-dags Adventisten werden verteld, niet om hun te bekritiseren of om op hen te vitten, maar om hen te doen ontwaken uit hun verdoving van misleiding en valse zekerheid, begonnen zij zich op de nu volgende wijze te verontschuldigen: “Wij zijn Gods volk.” “Dit is Gods kerk.” “Er zal geen andere beweging volgen.” “Het is goddeloos om de kerk te beschuldigen dat zij militant (of strijdlustige) is.” “U legt tijden vast.” “U moet niet afbreken maar opbouwen.” “Schuw hen die voor verdeeldheid zorgen.” “Er zullen geen profeten meer zijn.” “Wij hebben alle waarheid en er is geen behoefte voor meer.” {SR2: 273.3}

273

Mijn broeders, als u uw lampen in orde hebt gebracht, zult u zich dan niet de “extra olie” (waarheid) verschaffen, en u gedragen als mannen (of mensen) die uitzien naar de komst van hun Heer? Niemand ontkent het feit dat u Gods volk bent, maar houdt u in gedachte dat ook de Joden eens Gods volk waren. Niemand wenst te verklaren dat het niet Gods volk is, maar is deze de enige tijd, dat Hij een kerk had? Wij eisen niet op dat er een andere beweging moet komen. Maar zegt niet het Woord van de “Waarach­tige Getuige: “Ik zal u uit Mijn mond spuwen?” Als het militant noemen van de kerk tegen een reformatie door hun ogen te zalven met ogenzalf, zodat zij kunnen zien, zodat de schande hunner naaktheid niet zichtbaar worde, goddeloos is, zoals u zegt, wie is het dan tot wie u spreekt? En welk ander middel kan Hij dan gebruiken om deze Laodicea, “rijk, en verrijkt, en niets-meer-nodig-hebben” toestand, tot berouw te roepen? “En weet gij niet, dat gij de ellendige, de jammerlijke, de arme, de blinde, en de naakte zijt?” {SR2: 274.1}

Is degene die oproept tot gehoorzaamheid aan de waarheid overeenkom­stig het Woord van God aan het afbreken, of zijn het degenen die elke ware principe van de boodschap die wij met ons meedragen hebben verbro­ken? Wie heeft voor verdeeldheid gezorgd? Is hij het, die oproept tot gehoorzaamheid aan het Woord, of is het degene die weigert gehoor te geven aan een oproep uit de Hemel? Kunt u zich nog herinneren, dat de christelijke kerk verdeeld werd in zeven reformatieafdelingen omdat de boodschappen werden verworpen? Wie is degene, die moet worden “geschuwd?” Is het degene die waarheid aanvaard, ongeacht waar zij vandaan komt, of is het degene die toestaat dat vooroordeel zijn verstand verspert om de waarheid te ontvangen? Dat u opeist alle waarheid te bezitten, en niets meer nodig te hebben, is een ontkenning van elk woord dat aan de kerk geschreven is. Het is het bijvoorbaat verwerpen van iedere boodschap der waarheid of van licht welke God verkiest te zenden. Het is het buitensluiten van God en het lossnijden van de kerk van de uitgestrekte arm. Het is een voorbereidende stap tot het zondigen tegen de Heilige Geest. Uw bewering dat er geen profeten meer zullen zijn, is het bijvoor­baat verwerpen van de late regen en de “luide roep!” Het is het verwerpen van het Woord in haar profetische vorm, want wij lezen: “En daarna zal het geschieden, dat Ik Mijn Geest zal uitstorten over alle vlees; en uw zonen en uw dochteren zullen profeteren, uw ouderen zullen dromen dromen, U jongelingen zullen gezichten zien.” (Joël 2:28.) {SR2: 274.2}

Mijn broeders, is er iets zo vreselijk, als deze goddeloze handelwijze, gedaan door mannen van wie verwacht wordt dat zij wachters op de muren van Sion zijn? Als u uzelf onwaardig acht voor het eeuwig koninkrijk, wilt u dan niet afblijven van de kerk van God? wilt u dan geen godsdienstvrij­heid verlenen aan de schapen en hen hun eigen beslissing laten nemen? Waar­om handelt u niet zoals u door anderen behandeld zou willen worden?

274

Het valt u zwaar om de verzennen tegen de prikkels te slaan. Zult u niet zeggen: Heer, wat wilt Gij dat ik doen zal? Weet u dat het bloed van de verloren schapen van uw hand geëist zal worden? {SR2: 274.3}

Uw beschuldigingen tegen het vaststellen van data zijn als een man die preekt alsof hij waanzinnig is. Welke (duidelijk) omschreven tijd is bepaald geweest? Bedoelt u Ezechiël hoofdstuk vier? Indien dat het geval is, zult u het dan niet nauwkeuriger bestuderen om te kunnen vaststellen wat het zegt? Ziet u niet dat de profetische periode reeds was beëindigd toen de verklaring werd gegeven? Of bedoelt u te zeggen, dat God de lengte van tijd van de ene gebeurtenis tot een andere niet weet, en dat Hij het niet in de Bijbel moest plaatsen? Ziet u niet dat de overeenkomstigheden die staan opgetekend in “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 212, 213, aantonen dat de uitleg van Ezechiël vier juist is, dat er anders geen waarheid zou zijn gekomen? {SR2: 275.1}

Het zal u ook opvallen dat op pagina 222, dat de 430 profetische jaren die oorspronkelijk betrekking hebben op Abraham en zijn zaad, de 430 jaren van Ezechiël 4 overlappen. De 430 jaren van Ezechiël zouden in 1929, of in 1930, moeten eindigen, maar de volmaakte vervulling van de periode van Abraham in anti-type (de uittocht uit Egypte) ligt nog in de toekomst. De kaart op de pagina’s 112, 113 laat het einde ervan in 1930 zien, want zoals wij reeds bevestigden, is het in hoofdlijnen aangegeven door de overeen­komstigheden die op volmaakte wijze passen bij de profe­tie van Ezechiël. Aangezien het onmogelijk is om een tijdtabel te maken zonder datum waar men zich op kan richten, hebben wij deze overeenkom­stigheden gebruikt, en er is bevestigd dat de datum onbepaald is. (Zie de kaart op pagina 133.) De profetie van Ezechiël is bedoeld om vooruit te wijzen op de aankondi­ging van de voorzegde reformatie, en naar die door Abraham, tot het einde ervan (Ezechiël negen). {SR2: 275.2}

“Dan zal de ziener beschaamd zijn, en de waarzeggers teleurgesteld, en zij zullen allen de boven lip opwinden, omdat er geen antwoord Gods komt. Ik daarentegen ben vol van kracht, van de Geest des HEREN, en van recht, en van sterkte, om Jakob zijn overtreding aan te zeggen en Israël zijn zonde. Hoort dit tocht, hoofden van het huis Jakobs, en leidslieden van het huis Israëls, die het recht verafschuwt en al het recht krom maakt, die Sion bouwt met bloed en Jeruzalem met onrecht. De hoofden spreken er recht voor geschenken, en de priesters geven er onderricht om loon, en de profeten plegen er waarzeggerij voor geld, en daarbij steunen zij op de HERE en zeggen: Is de HERE niet in ons midden? Ons zal geen kwaad overkomen! Daarom zal om uwentwil Sion als een akker worden omge­ploegd, en Jeruzalem zal worden tot steenhopen, ja de tempelberg tot woud­hoogten. (Micha 3:7-12.) {SR2: 275.3}

Bezwaren Tegen het Kanaal dat God Kan Gebruiken

De geschiedenis bewijst dat velen in opstand zijn gekomen tegen het kanaal welke God heeft gebruikt om Zijn Heilig Woord te openbaren. Zo

275

is het ook nu. Sommigen zeggen: “Als God tot Zijn volk wil spreken, mag Hij dat doen door een van onze leiders.” Dat kan wel zo wezen, maar waar is het bewijs dat Hij geen nederiger instrument kan roepen uit de kudde van Zijn schapen? Historische feiten bewijzen, dat Hij zelden Zichzelf door mannen van naam openbaart. Waarom zou Hij deze methode nu veranderen? Anderen staan afkerig tegenover Gods dienst­knechten vanwege hun uiterlijke verschijning, hun afkomst, hun onvolko­menheid in spreken, enz. Mijn broeders, wilt de Vader en Schepper van het menselijk geslacht beperken door uzelf te beperken tot een natie, mens of land, door uw bekrompen en zelfingebeelde wijsheid? Het hart dat derge­lijke onredelijke theologies inbeeld door zelfgenoegzaamheid, is als de trotse Farizeeër in vergelijking met de berouwvolle tollenaar. Deze wijze en zelfverwaardigde ideologisten (of theoretici) zijn de meest onwetenden, want door zo te handelen, staan zij de vader van zelfverheffing toe, hen te beroven van het leven en van de eeuwigheid. Terwijl dezulken verblind zijn, en dat tot hun eigen ondergang, zijn zij zeer wijze en bruikbare werk­tuigen voor de vijand der zielen. Want door hun wederrechtelijke toeëige­ning dragen zij een voortdurende invloed met zich mee, zoals een in het meer geworpen kiezelsteen die een golfslag veroorzaakt, die op zijn beurt weer een andere vormt, en naarmate zij toenemen, wordt de cirkel wijder, waardoor tenslotte de oever wordt bereikt. {SR2: 275.4}

Wat voor invloed zouden uw “woorden des levens” hebben op anderen, als u zo hoog opgeeft van uw waardigheid, en dat van hen als zeer onbedui­dend beschouwt? Uw handelingen getuigen meer van u dan uw woorden, sprekende tot de armen van de kudde: Kijk naar ons, en beschouw uzelf als niets. Als er een verkeerde handeling is gepleegd tegen één schaap, door het afkraken van de ongezouten waarheid, zal het andere schaap op gelijke wijze worden behandeld. {SR2: 276.1}

“Het vet eet gij, met de wol kleedt gij u, het gemeste slacht gij, maar de schapen weidt gij niet; zwakke versterkt gij niet, zieke geneest gij niet, gewonde verbindt gij niet, afgedwaalde haalt gij niet terug, verlorene zoekt gij niet, maar gij heerst over hem met hardheid en geweldenarij.” (Ezech. 34:3, 4.) {SR2: 276.2}

Het Tweede Decreet Om “De Tempel” Te Bouwen

Door onderdrukking brachten de tegenstanders Gods het werk van het eerste decreet tot stilstand. Maar juist op tijd werd Cyrus decreet ver­nieuwd door koning Darius, en toen maakten “Zerubbabel, de zoon van Saltiël, en Jesua, de zoon van Josadak, zuch op en begonnen te bouwen aan het huis van God, Die te Jeruzalem woont; en de profeten Gods stonden hun met hun hulp terzijde.” (Ezra 5:2.) {SR2: 276.3}

Maar hoewel dit tweede decreet meer macht tegen de vijanden van de tempel inhield, lieten zij de Joden hun werkzaamheen staken door middel

276

van verzet. Het type van het tweede decreet toont op niet mis te verstane wijze aan, dat er na 1844 een andere boodschap zou moeten zijn geweest, welke met een toegevoegde verklaring zou moeten hebben verklaard — ga voorwaarts in het geloof, streef ernaar om een reine kerk en een ware aanbidding tot stand te brengen door gehoorzaamheid aan het Woord van God (gerechtigheid door het geloof). Het type onthult ook dat deze tweede boodschap zou worden verworpen (of verijdeld) en het werk verstoord. Merk op hoe het type op volmaakte wijze overeenstemt, de waarheid openbaart, en de plannen van de duivel blootlegt. In 1844 werd juist zoeen boodschap (decreet) uitgevaardigd, maar de leiders van toen verwierpen het, zoals de nuvolgende getuigenissen bewijzen: “In Zijn grote genade, zond de Here een meest kostbare boodschap tot Zijn volk. Deze boodschap moest op meest prominente (= in het oog vallende) wijze de verheven Heiland aan de wereld brengen, het offer voor de zonden van de gehele wereld. Het presenteerde rechtvaardigmaking door geloof in de Borg; het nodigde de mensen uit om de gerechtigheid van Christus te ontvangen, hetgeen tot uiting komt in gehoorzaamheid aan alle geboden Gods. Velen hebben Jezus uit het oog verloren.” (“Testimonies to Minis­ter”, p. 91.) {SR2: 276.4}

De boodschap werd verkondigd met de kracht van de Geest. De bood­schapper zegt: “Ik denk dat ik nooit weer onder de leiding van de Heilige Geest zal staan zoals dat het geval was in Minneapolis. De tegenwoordig­heid van Jezus was met mij. Allen die vergaderd waren op die bijeenkomst hadden een gelegenheid om zich op te stellen aan de kant van de waarheid door het ontvangen van de Heilige Geest, welke door God werd gezonden in een zo rijke stroom van liefde en genade (of barmhartigheid). Maar in de kamers die bezet waren door sommigen van onze mensen, werd spot, kritiek, hoon (of uitjouwerij) en gelach gehoord. De manifestatie van de Heilige Geest werden toegeschreven aan fanatisme. (…) De taferelen die plaatsvonden tijdens die vergadering beschaamden de God des hemels om diegenen die daaraan deelnamen Zijn broeders te noemen. De hemelse Wachter nam notie van dit alles, en het werd opgetekend in het gedenk­boek van God.” — “Special Testimony to Review and Herald Office”, pp. 16, 17, geschreven in 1896. {SR2: 277.1}

“Zij begonnen dit satanisch werk in Minneapolis. Daarna, toen zij de vertoning van de Heilige Geest zagen en voelden, getuigenis gevend van het feit dat de boodschap van God afkomstig was, haatten zij het des te meer, omdat het een getuigenis tegen hen was. (…) Toch behielden deze mannen vertrouwensposities, en zij hebben het werk naar hun eigen voorbeeld gevormd, in zoverre als zij dat maar konden.” (“Testimonies to Ministers”, p. 80.) {SR2: 277.2}

“Maar als zij dezelfde geest koesteren die hun handelwijze kenmerkte, zowel vóór als ná de bijeenkomst te Minneapolis, zullen zij in alle opzich­ten de daden van hen, die Christus veroordeelden toen Hij op aarde was, vol maken. De gevaren van de laatste dagen zijn over ons gekomen. Lees Matt. 25:14.” — “Testimonies to Ministers”, p. 79. Wij presenteren ook nog

277

een geschreven getuigenis van een ooggetuige: “De 1888 bood­schap werd ondersteund door zuster White als de boodschap van het uur (…) weinigen van de leiders erkenden het als zodanig. Nagenoeg als een eenheid kwamen zij in opstand, zelfs bewerende dat die mannen zr. White te zeer hadden beïnvloed ten gunste van zichzelf, door middel van een of andere onzichtbare macht, aldus verwiepen zij de Geest der Profetie. (…) Deze twee mannen (de ouderlingen Jones en Wagoner) met zr. White (…) werden het gebruik van de grote tabernakel (…) geweigerd. (…) U ziet dus dat niet slechts (90%) maar haast (95%) van onze leiders in opstand kwamen.” {SR2: 277.3}

Het Derde Decreet Om “De Tempel” Te Bouwen

Aangezien het eerste en het tweede decreet uitgevaardigd door de konin­gen van Medo-Perzië hadden gefaald om de bouw van de tempel en de heilige bediening in type te voleidigen, werd er een derde decreet uitge­vaardigd, waar de koning aan toevoegde: “Voorts is door mij een bevel gegeven, dat van een ieder die dit besluit zal wijzigen, een paal uit zijn huis zal worden gerukt, en worden opgesteld, opdat hij daaraan gehangen (en vastgena­geld) worde, en laat daarom zijn huis tot een puinhoop gemaakt worden. De God nu, Die Zijn naam daar heeft doen wonen, stote iedere koning en elk volk neder, die als overtreders hun hand uitstrekken om dit huis Gods te Jeruzalem te verwoesten. Ik Darius, heb een bevel gegeven; laat het met spoed worden uitgevoerd (…) De oudsten der Judeeërs bouwden voorspoedig voort door het profeteren van de profeet Haggai en van Zacharia, de zoon van Iddo; en zij bouwden en voltooiden de bouw volgens het gebod van de God van Israël, en volgens het bevel van Cyrus (of Kores), Daruis en Artaxerxes (of Artachsasta), koning van Perzië, en zij waren met dit huis gereed tegen de derde dag van de maand Adar, en wel in het zesde jaar van de regering van koning Darius.” (Ezra 6:11-15, KJV.) {SR2: 278.1}

Merk op, dat het derde decreet de levens bedreigde van ontrouwe mensen en naties: “Een ieder die dit besluit zal weizigen,” zei de koning, “laat hierom zijn huis tot een puinhoop gemaakt worden.” Tot zover wat het type betreft. Nu komen wij bij het anti-type. het type toont aan, dat de bood­schappen van 1844 en 1888 moeten worden opgevolgd door een derde boodschap. Een boodschap die gehoorzaamheid zal eisen en de nadruk zal leggen op een uitvoe­rend oordeel over hen, die zich zullen verzetten tegen haar decreet. En overeenkomstig het type, is het de derde boodschap die haar opdracht zal vervullen. {SR2: 278.2}

In 1229 kwam juist zulk een boodschap tot de Zevende-dags Adventisten- kerk, en zij werd op schrift gezet en gepubliceerd in 1930, onder de naam, “The Shepherd’s Rod,” Volume 1 (“De Herdersstaf,” deel 1). En zoals de boodschap (voor zover dat mogelijk was) naar alle zustergenootschappen der kerken over de wereld ging, werd aan de man in linnen gekleed, met de schrijversinktkoker aan zijn zijde, medegedeeld: “Trekt midden door

278

de stad, midden door Jeruzalem [de kerk], en maak een teken op de voorhoof­den der mannen die zuchten en kermen over al de gruwelen die daar [in de kerk] bedreven worden. Tot de anderen zeide Hij te mijner aanhoren: Trekt achter hem aan door de stad en slaat neer. Ontziet niet en heb geen deernis. Grijs­aards, jongelingen en jonge meisjes, kleine kinderen en vrouwen, moet gij doden en verdelgen; maar niemand die het merkteken draagt, moogt gij aanraken; bij Mijn heiligdom [Conferentie] moet gij beginnen. Toen begonnen zij bij de mannen, de oudsten [Ouderlingen of Voorgangers], die zich voor de tempel bevon­den.” (Ezech. 9:4-6.) {SR2: 278.3}

Op dit Schriftgedeelte was de boodschap gegrond, op profetische wijze verklarend, dat 144.000 zullen worden gemerkt, en de tegenwicht (of de rest) die zich nu in de kerk bevindt moet lijden onder de gevolgen, tenzij zij zich bekeren en voorwaarts gaan met de waarheid van God. Maar aangezien niet één van het hele kerkgenootschap in staat is geweest om de waarheid van de 144.000 als een geheel tegen te spreken, of zelfs een gedeelte daarvan, ook de beschuldi­ging betreffende de gekoesterde gruwe­len in hun midden hebben zij niet durven tegenspreken, zijn zij in opstand gekomen tegen de boodschap en hebben verkozen vast te houden aan hun gruwelen, gelijk de vijanden van God zich tot het bittere eind verzet­ten tegen de tempelbouw. Zoals het decreet, uitgevaardigd door de koning van Medo-Perzië aan de vijanden van het huis Gods verklaarde: “Een ieder die dit besluit zal weizigen, laat hierom zijn huis tot een puinhoop gemaakt worden,” zo heeft ook nu het Woord van God verklaard, “Grijs­aards, jongelingen en jonge meisjes, kleine kinderen en vrouwen, moet gij doden en verdelgen.” Als zulk een boodschap, zoals deze dat is, het belijdend volk van God niet zou kunnen overtuigen, wat kan het dan wel doen? Niettemin, zoals Gods’ bedoeling ten uitvoer werd gebracht in het type, zal het ook zo ten uitvoer worden gebracht in het anti-type. Het is merkwaardig om op te merken, hoe volmaakt het anti-type overeenkomt met het type. {SR2: 279.1}

Er werd geen wijziging aangebracht in de decreten van Cyrus en aange­zien het slechts een vernieuwing van tijd tot tijd was, is dat ook het geval geweest met het anti-type. Aldus kan de Derde Engel-Boodschap niet worden veranderd, maar er zal groot licht en kracht eraan worden toege­voegd. “Zijn werk is vreselijk. Zijn Zending is schrikwekkend. Hij is de engel die de tarwe van het onkruid moet scheiden, en de tarwe voor de hemelse schuur moet verzegelen of binden.” (“Early Writings”, p. 118/ “Eerste Geschrif­ten”, blz. 136.) {SR2: 279.2}

De Tijd Voor de Oprichting van de Ware Kerk

In Haggai 2:23, waar gesproken wordt van de bouw van het “type” (de tweede tempel) maar profetisch vooruitblikken op de vervulling van het anti-type (de kerk in haar reine staat), kwam het Woord Gods door de profeet tot Zerubbabel, die het fundament legde van het type (de tempel),

279

en van wie het Woord zegt dat hij een zegelring of een teken is voor het anti-type. Laten wij lezen wat God in die tijd zal doen: {SR2: 279.3}

“Want zo zegt de HERE der heerscharen: Nog eenmaal, het is een korte tijd, dan zal Ik de hemel en de aarde, de zee en het droge doen beven. Ja, Ik zal alle volken doen beven en de begeerlijkheid van alle volken zal komen en Ik zal dit huis met heerlijkheid vervullen, zegt de HERE der heerscha­ren. Van Mij is het zilver en van Mij is het goud, luidt het woord van de HERE der heerscharen. De toekomstige heerlijkheid van dit huis zal groter zijn dan de vorige, zegt de HERE der heerscharen; in deze plaats zal Ik vrede geven, luidt het woord van de HERE der heerscharen.” (Haggai 2:7-10 / Eng., de verzen 6-9.) {SR2: 280.1}

“En Ik zal de troon der koninkrijken omverwerpen, de kracht van de koninkrijken der heidenen verdelgen, de wagens en wie daarop rijden, omverwerpen en de paarden en hun ruiters zullen neerstorten, ieder door het zwaard van zijn broeder.” (Vers 23, KJV / Eng., vers 22.) {SR2: 280.2}

Dit Schriftgedeelte maakt duidelijk, dat deze glorieuze kerk zal worden opgericht aan het einde van de wereldgeschiedenis, wanneer de aardse koninkrijken aan hun einde zullen komen. Terwijl hij Zacharias’ visioen verklaarde, sprak de engel van Zerubbabel, zeggende: “De handen van Zerubbabel hebben het fundament van dit huis gegrondvest, zijn handen zullen het ook voltooien.” (Zach. 4:9.) Dat wil zeggen, de grondleggers van het anti-type, van wie Zerubbabel een type was, legden het fundament in 1844. Zerubbabel, die een “zegelring” van het anti-type is (door het leggen van het fundament en het voltooien van het huis), betekent, dat de vol­tooing van het geestelijk huis (de volledigheid van de kerk van God — het getal van de heiligen) in één generatie moet worden vervuld (in een mensenleven, beginnende in 1844.) {SR2: 280.3}

De Kracht van Gods Volk Om Zijn Huis te Bouwen

“Zo zegt de HERE der heerscharen: Indien gij in Mijn wegen wandelt en de door Mij opgedragen taak waarneemt, dan zult gij zowel Mijn huis richten als Mijn voorhoven bewaken, en Ik zal u plaatsen geven om te verkeren onder hen die hier staan. Hoor toch, gij hogepriester Jozua, gij en uw gezellen die vóór u zitten — zij zijn immers mannen die ten wonderte­ken dienen — voorwaar, zie Ik zal Mijn knecht, de Spruit, doen komen.” (Zach. 3:7, 8, KJV.) “En zij zullen als helden zijn, die hun vijanden in het slijk der straten vertreden in de strijd; ja, zij zullen strijden, omdat de HERE met hen is, maar die op paarden rijden, zullen beschaamd komen te staan.” (Zach. 10:5, KJV.) {SR2: 280.4}

(Joël 2:1) “Blaast de bazuin op Sion, en luid een alarm op Mijn heilige berg; laat alle inwoners des lands beven, want de dag des HEREN komt, want hij is nabij. (Vers 2) Een dag van duisternis en donkerheid, een dag van wolken en dikke duisternis, als de dageraad uitgespreid over de ber-

280

gen; een groot en machtig volk, zoals van ouds niet geweest is, en na hem niet meer zal zijn tot in jaren van vele ge­slachten. (Vers 3) “Voor hen verteert een vuur, en achter hen verbrand een vlam; het land is voor hen als de Hof van Eden, en ach­ter hen een woeste wildernis; ja, en niets zal aan hen ontkomen. (Vers 4) De verschij­ning van hen is als de verschij­ning van paar­den; en als ruiters zo zullen zij lopen. (Vers 5) Als het gedruis van wa­gens op de top­pen van ber­gen zullen zij springen, als het gedruis van een vuurvlam, die stop­pels ver­teert, als een machtig volk dat in slagor­de opgesteld is. (Vers 6) Voor hun aangezicht zullen de volken in pijn zijn; alle aangezichten zullen betrek­ken. (Vers 7) Als helden zullen zij lopen; als krijgs­lieden zullen zij de muren beklimmen; en zij zullen mar­cheren, een ieder op zijn wegen, en zij zullen hun gelederen niet ver­breken. (Vers 8) Ook zullen zij de een de ander niet ver­dringen; zij zullen lopen een ieder op zijn pad; en als zij op het zwaard vallen, zullen zij niet verwond worden. (Vers 9) Zij zullen de stad doorkruisen; zij zullen op de muren lo­pen, zij zullen klimmen in de huizen; zij zullen door de ramen naar binnen gaan als een dief. (Vers 10) De aarde zal beven voor hen; de hemel zal bewogen worden; de zon en de maan zullen zwart zijn, en de sterren zul­len hun glans intrekken.” (KJV.) “De aarde”, “zon”, “maan”, en de “sterren” hebben geen connectie met Matt. 24:29. De profeti­sche tekenen van de vermelde planeten, zullen volledig in vervulling gaan, vóór de aanvang van het millennium. {SR2: 280.5}

Het Resultaat van Gehoorzaamheid aan Gods’ Woord

“Zo zegt de HERE der heerscharen: Wederom zullen er volken komen en inwoners van vele steden, en de inwoners van de ene zullen zich begeven naar die van de andere, en zeggen: Laten wij toch haastig heengaan om de gunst des HEREN af te smeken en om de HERE der heerscharen te zoeken, ook ik wil gaan. Ja, vele natiën en machtige volken zullen komen om de HERE der heerscharen te Jeruzalem te zoeken en de gunst des HEREN af te smeken. Zo zegt de HERE der heerscharen: “In die dagen zullen tien mannen uit volken van allerlei taal vastgrijpen, ja vastgrijpen de slip van een Judeese man, en zeggen: wij willen met u gaan, want wij hebben gehoord, dat God met u is.” (Zach. 8:21-23, KJV.) {SR2: 281.1}

De betekenis van de “tien mannen” is dezelfde als de “tien maagden” van Mattheüs 25:1. De tien maagden zijn een voorstelling van de kerk als een lichaam; en de “mannen” zijn een symbolische voorstelling van hen, die zullen worden bekeerd tot de kerk, en dat zij zullen komen uit alle talen en natiën. “Ja, vastgrijpen de slip van een Judeese man”; dat wil zeggen, degenen die een Jood is, is een voorstelling van Christus in de persoon van Zijn heiligen (de 144.000), “Zijn slip”

281

stelt waarheid of de kerk als een geheel voor, waarmede de 144.000 symbolisch zijn bekleed. {SR2: 281.2}

“En het zal geschieden, zegt de HERE, dat in het gehele land twee derden zullen uitgeroeid worden en sterven; maar een derde zal daarin overblijven. En het derde deel zal Ik door het vuur brengen, en Ik zal hen zuiveren zoals zilver wordt gezuiverd, en hen beproeven zoals goud wordt beproefd; zij zullen Mijn naam aanroepen en Ik zal hen verhoren. Ik zal zeggen: Dat is Mijn volk; en zij zullen zeggen: De HERE is mijn God.” (Zach. 13:8, 9, KJV.) {SR2: 282.1}

“Daarom zullen uw poorten bestendig openstaan; dag noch nacht zullen zij gesloten worden, opdat men tot u inbrenge het vermogen der heidenen, en dat hun koningen worden meegevoerd.” (Jes. 60:11, KJV.) {SR2: 282.2}

DE TWEE OLIJFBOMEN

282

Zacharia 4

De anti-typische symbolen van de tweede tempel (het type), werden aan Zacharia in visioen getoond, en werden in het vierde hoofdstuk van zijn profetie als volgt opgetekend: {SR2: 283.1}

“En de engel die met mij sprak kwam wederom, en wekte mij, als een man die uit zijn slaap gewekt wordt. En hij zeide tot mij: Wat ziet gij? Daarop antwoordde ik: Ik zie daar een kandelaar, geheel van goud, met een oliehouder aan zijn top; hij heeft zeven lampen, en telkens zeven toevoer­bui­zen voor de lampen erbovenop; en twee olijfbomen steken boven hem uit, de ene recht en de andere links van de oliehouder. Ik hernam en vroeg de engel die met mij sprak: Wat betekent dit, mijn heer? Toen gaf de engel die met mij sprak, mij ten antwoord: Weet gij niet, wat dit betekent? Ik zeide: Neen, mijn heer. Hij antwoordde mij: Dit is het woord des HEREN tot Zerubbabel; niet door kracht noch door geweld, maar door Mijn Geest! zegt de HERE der heerscharen. (…) Andermaal nam ik het woord en vroeg hem: Wat betekenen de twee olijftakken, die door twee gouden buizen het goud van zich doen uitvloeien? En hij zeide tot mij: Weet gij niet, wat zij betekenen? Ik antwoordde: Neen, mijn heer. Toen zeide hij: Zij zijn de twee gezalfden die bij de Here der ganse aarde staan.” (De verzen 1-6, 12-14, KJV.) {SR2: 283.2}

Aldus wordt het woord van God voorgesteld door deze symbolen. Daar­om moet de uitleg van hen de wijze van het mededelen van het Woord van God aan Zerubbabel openbaren. Niet aan de Zerubbabel die betrokken was bij de bouw van de tempel in type, Want hij werd mondeling geïnstru­eerd (of voorge­licht) door de profeten Zacharia en Haggai. Vandaar, aangezien de betekenis van deze profetische symbolen niet door hen werden begrepen, moeten zij van toepassing zijn op hen, die betrokken zullen zijn bij de bouw van de anti-typische of geestelijke tempel (de kerk), zoals reeds werd uitgelegd. {SR2: 283.3}

Elk van deze symbolen moet afzonderlijk worden ontcijferd door ontegen­strijdige bewijzen, en hun betekenis moet de methode vastleggen waardoor God Zijn Woord mededeelt aan Zijn dienstknechten. Er werd reeds bevestigd dat al de boeken van de Bijbel samenkomen, en eindigen in het boek, de Openbaring. Daarom, moet de profetie van Zacharia ook daar gevonden worden. {SR2: 283.4}

Wij citeren: “De zeven sterren zijn de engelen van de zeven

284

gemeenten; en de zeven kandelaren, welke gij zag, zijn de zeven gemeen­ten.” (Openb. 1:20.) Merk op, dat de boodschap­pen aan de zeven gemeen­ten niet zijn geadresseerd aan de kandelaren (de gemeente als lichaam), maar aan de engelen, zeggende: “En schrijf aan de engel der gemeente te Laodicea.” (Openb. 3:14.) Deze engel is geen hemelse engel, want hij is verkeer bezig — onder veroordeling en staat op het punt om te worden uitgespuwd, tenzij hij zich bekeert. Daarom stellen de zeven engelen de leiders van de zeven gemeenten (of kerken) voor, en de kandelaren zijn de symbolen van de zeven gemeenten. Aldus, worden, in dit geval, de gemeen­ten door kandela­ren voorgesteld. Vandaar, dat de kandelaren in het visioen van Zacharia een voorstel­ling zijn van de gemeente als een lichaam. {SR2: 283.5}

De openbaring van de olijfbomen wordt gevonden in het vierde vers van het elfde hoofdstuk: “Dit zijn de twee olijfbomen en de twee kandelaren, die voor het aangezicht van de God der aarde staan.” De olijfbomen en de twee kandelaren zijn de twee getuigen. (Zie vers 3.) Zacharia bevestigd ook dat “deze de twee gezalfden zijn, die bij de Here der ganse aarde staan.” (Zach. 4:14, KJV.) Vandaar, dat deze twee olijfbomen, en de twee kandelaren, niet van elkaar te scheiden zijn, want beiden staan zij “bij de Heren der ganse aarde.” De twee kandelaren stellen, in dit geval, Gods gemeente in twee gedeelten (of afdelingen) voor, en elk van hen heeft een olijfboom. De engel stelt hen aan Zacharia voor als het Woord van God aan Zerubba­bel. Daarom, stellen de twee kandelaren de gemeenten voor van het Oude en het Nieuwe Testament (de Joodse en de Christelijke gemeente). En de twee olijfbomen zijn symbolen van de Bijbel van het Oude en van het Nieuwe Testament (het Woord van God aan Zerubba­bel). Deze twee getuigen “zullen profeteren, twaalfhonderd zestig dagen lang, (van 538 n. Chr., tot 1798 n. Chr.) met een zak bekleed.” (Openb. 11:13.) “De twee getuigen zijn een voorstelling van de Schriften van het Oude en het Nieuwe Testament.” — “The Great Controversy,” p. 267. / “De Grote Strijd,” blz. 253. {SR2: 284.1}

Aldus hebben wij een kandelaar voor elk van de twee afdelingen van Gods’ gemeente terwijl de Schriften werden geschreven. Een kandelaar en een olijfboom voor de Joodse kerk, een kandelaar en een olijfboom voor de apostelen, en zeven voor de resterende geschiedenis van de kerk, tot de tijd van de scheiding van het onkruid van de tarwe, of tot de aanvang van de oogst. De kandelaar (kerk) in Zacharias’ visioen is dus de tiende, hetgeen een universele kerk voortstelt; een aanduiding van de levende kerk, die zich zal vereningen met al de heiligen, vanaf de grondlegging der wereld — die zich zal verenigen met de kerk van het gehele universum van God! Deze kandelaar in Zacharias’ visioen is een die verheerlijkt is, waarbij alle anderen hiermee vergeleken, als “niets” zijn — in volmaakte overeenstemming met de tweede tempel, waarbij vergeleken de eerste als “niets” was. {SR2: 284.2}

284

De Twee Gouden Toevoerbuizen

Naar waarheid gesproken, stelt de kandelaar de gemeente voor, en stellen de twee olijfbomen de Schriften van het Oude en het Nieuwe Testament voor. Wel nu: “Wat zijn deze twee gouden toevoerbuizen” (of “pijpen”), die “het goud van zich doen uitvloeien?” Wij citeren uit “Testimonies for the Church,” Vol. 7, p. 249: “De binnenste lamp moet worden bevoor­raad met de olie die vloeit van de boodschappers van de hemel door de gouden toevoerbuizen in de gouden oliehouder. De mededelin­gen van de Heer komen nooit zonder uitwerking tot de mens.” Daarom, zijn de twee gouden toevoerbuizen die de gouden olie van zich doen uitvloei­en in de gouden oliehouder, de geïnspireerde boodschappers van God, door wie tegenwoor­dige waarheid wordt geopenbaard, en zijn zij de enige ware uitleggers van de Schriften. De olie is een voorstelling van het geopenbaar­de Woord van God vanuit de Bijbel, zoals het wordt uitgelegd door Zijn aangewezen dienstknechten, en de oliehouder is een beschrijving van de publicaties waarin deze openbaringen zijn samengebracht. Dit is het “Getuigenis van Jezus” — “de Geest der Profetie.” (Openb. 12:17; 19:10.) De openbaring welke Johannes ontving wordt “Het Getuigenis van Jezus” genoemd. (Zie Openb. 1:9.) Vandaar, dat het getuigenis van Jezus ook de Geest der Profetie is, omdat Zijn getuigenis alleen door de Heilige Geest via een menselijke kanaal wordt geopenbaard. Aldus, is de Schrift, uiteen­gezet door Inspiratie, het enige getuigenis dat “het getuigenis van Jezus” kan zijn — waarheid zonder dwaling. {SR2: 285.1}

De Zeven Lampen

Als de kandelaar de gemeente als een lichaam voorstelt, dan moeten de zeven lampen die zich daarop bevinden een voorstelling zijn van het zustergenoot­schap der gemeenten die verspreid zijn door het kerkgenoot­schap. Het Bijbelse getal der volheid of volledigheid omvat de hele bewe­ging als één geheel. Dit feit wordt ook bewezen door de volgende aanha­ling: “Wanneer de gezalfden zichzelf ledigen door de gouden toevoer­buizen, vloeit de olie uit zichzelf in de gouden oliehouder, om in de lampen te vloeien, de gemeenten.” — “Testimonies to Ministers,” p. 337. {SR2: 285.2}

De Zeven gouden buizen

Als de “gouden oliehouder” datgene voorstelt welke de geïnspireerde uitleg van de Schriften of de geschriften van de Geest der Profetie bevat, en als de lampen of de gemeenten worden bevoorraad met de olie uit de oliehouder door de zeven gouden buizen, dan zijn het de predikers, die worden voorgesteld door de buizen, wiens taak het is om de hele gemeente te voeden met alleen het geïnspireerde Woord van God. Dit feit wordt ook bewezen door de “Geest der Profetie,” zoals wij lezen: “De gouden olie stelt de Heilige Geest voor. Met deze olie moeten Gods’ bedienaren (predikanten of gezanten) voortdurend worden bevoorraad, zodat zij, op hun beurt, het mogen toedienen aan de gemeente.” “Testimonies to Minis

285

ters,” p. 188. Merk op, dat de zeven buizen (de Predikers) de olie onttrekken van de gouden oliehouder, niet rechtstreeks van de olijfbo­men (de Schriften) dus. {SR2: 285.3}

Deze van Godswege geïllustreerde les is te duidelijk om te worden misverstaan, of dat haar betekenis zou worden misverstaan. De enige veilige manier waarop Gods’ dienstknechten en de kerk vrij kunnen zijn van dwaling, vol van geloof, zonder leugen in hun mond (dat allen hetzelf­de spreken), is de nooit falende gids — “De Geest der Profetie.” Het aanvaarden van de zogenaamde waarheid, zonder inspiratie, is de mislei­dende valstrik van de duivel, en zij, die zulke bedrieglijke leringen verdedi­gen, zijn de moeilijkste en meest onmogelijken om gered te worden van Satans bodemloze put; want hij doet hen geloven dat het belijden van hun dwalingen hun ongeschikt zou maken als leraren, en dat daardoor hun hoge positie oneer zou worden aangedaan. {SR2: 286.1}

Degene, die geïnspireerde uitleg van de Schriften verwerpt, verwerpt het ambt van de Heilige Geest, en zondigt tegen Hem — de onvergeeflijke zonde bedrijvende! {SR2: 286.2}

Deze gouden kandelaar is het meest opmerkelijke symbool in de Bijbel met betrekking tot de gemeente van God. Haar inrichting van een volledig aantal lampen, oliehouder, buizen, toevoerbuizen, allen van goud, met haar twee olijfbomen die de gouden olie van zich doen uitvloeien in de gouden oliehouder, openbaart dat de laatste afdeling van Gods’ gemeente, de meest glorieuze kerk van alle eeuwen zal zijn. Deze “voortdurende commu­nicatie” door de Heilige Geest tot de kerk, voorge­steld door de olijftakken die de “Gouden Olie van zich uit doen vloeien” in één Gouden Oliehouder, en haar volledige set van Bevoorradingsbui­zen van de oliehouder naar haar lampen, zal elk deel van het hele lichaam in volledige overeenstem­ming brengen; een gemeente zonder smet. {SR2: 286.3}

Dit profetisch symbool wijst op onfeilbare wijze vooruit naar een hemelse tussenkomst, die menselijke zwakheid en onvolmaaktheid geheel in zich op zal nemen, tot eeuwige heerlijkheid. “Een stralende gemeente, zonder vlek of rimpel of iets dergelijks, zodat zij heilig is en onbesmet.” (Ef. 5:27.) Een gemeente die “de geboden Gods en het getuigenis van Jezus Christus heeft.” “Gekleed in de wapenrusting van Christus’ gerech­tigheid is de gemeente gereed voor haar laatste strijd. ‘Schoon als de blanke maan, stralend als de gloeiende zon, geducht als krijg­scharen’, is ze gereed om de wereld in te gaan, over­win­nende en om te over­winnen.” (“Prophets and Kings,” p. 725 / “Profeten en Koningen,” blz. 445.) (Hooglied 6:10.) Aan deze “kandelaar” is de belofte gericht: “Zie, Ik zal u tot een scherpe, nieuwe dorsslede stellen met dubbele sneden; gij zult bergen dorsen en verbrijze­len, en heuvelen zult gij tot kaf maken.” (Jes. 41:15, KJV.) {SR2: 286.4}

De “ene steen” — de kerk — zal volledige visie hebben van hemelse

286

heerlijkheid: “Voorwaar zie, van de steen die Ik voor Jozua neerleg — op die ene steen zijn zeven ogen — zal ik zelf het graveersel graveren, luidt het woord van de HERE der heerscharen, en Ik zal op één dag de onge­rechtigheid van dit land wegdoen. Te dien dage, luidt het woord van de HERE der heerscharen, zult gij elkander nodigen onder de wijnstok en onder de vijgeboom.” (Zach. 3:9, 10.) Aan de dienstknechten van God (de gemeente) is het vergund om de aarde te bezitten, en om het land te herstellen voor de heiligen, aan wie het oorspronkelijk toebehoor­de. Aldus: “Zij zullen zitten, een ieder onder zijn wijnstok en onder zijn vijgeboom, zonder dat iemand hen opschrikt; want de mond van de HERE der heer­scharen heeft het gesproken.” (Micha 4:4.) {SR2: 286.5}

“En zij zullen zijn als helden, die hun vijanden in het slijk der straten vertreden in de strijd; en zij zullen strijden, want de HERE is met hen, en die op paarden rijden zullen beschaamd komen te staan.” (Zach. 10:5, KJV.) “Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest! zegt de HERE der heerscharen.” (Zach. 4;6.) {SR2: 287.1}

“En te dien dage zal Ik Jeruzalem maken tot een laststeen voor alle natiën; allen die hem zullen heffen zullen aan stukken gesneden worden, hoewel alle volkeren der aarde tegen hem tezamen vergaderen zullen. (…) Te dien dage zal de HERE de inwoners van Jeruzalem beschutten; en die, die onder hen struikelen zou, zal te dien dage zijn als David; en het huis van David zal zijn als God, als de engel des HEREN voor hun aangezicht.” (Zach. 12:3, 8, KJV.) “En het zal geschie­den in het ganse land, spreekt de HERE, de twee delen daarin zullen worden afgesneden en sterven; maar het derde deel zal daarin over­blijven. En Ik zal dat derde deel in het vuur brengen, en Ik zal hen louteren, gelijk men zilver loutert, en Ik zal hen beproeven, gelijk men goud beproeft; zij zullen Mijn Naam aanroepen, in Ik zal hen verhoren; Ik zal zeggen: Het is Mijn volk; en zij zullen zeggen: De HERE is mijn God.” (Zach. 13:8, 9, KJV.) {SR2: 287.2}

“Heerlijke dingen worden van u gesproken, o stad Gods!” (Psalm 87:3, KJV.) “Roep uit en Juich, gij inwoners van Sion! want de Heilige Israëls is groot in het midden van u.” (Jes. 12:6, KJV.) “Zing en verheug u, o dochters van Sion; want zie, Ik kom, en Ik zal in het midden van u wonen, zegt de HERE.” (Zach. 2:10, KJV.) {SR2: 287.3}

Wat is Geïnspireerd en Wat Niet?

Listige mannen onder de macht van de grote misleider, met fraaie woorden en mooie toespraken hebben getracht om het geloof der heiligen in de woord van God omver te werpen door haast ontelbare uitleggingen van de Schriften, en door een veelheid van sekten; hierdoor wordt het men haast onmogelijk gemaakt om zijn weg te vinden door de verwarring, en wordt men aldus onwetend gehouden over de waarheid. God, Die reeds te voren weet van deze listige valstrikken, heeft op profetische wijze de waarheid geïllustreerd door deze kandelaar in haar samengestelde delen,

287

hetgeen op zinnebeeldige wijze aantoont dat de waarheid van de Bijbel alleen door Inspiratie wordt geopenbaard. Geschreven woorden kunnen verkeerd worden opgevat (of uitgelegd), maar met symbolen kan dat niet het geval zijn. Aldus wordt het, voor zowel de geletterde als voor de ongeletter­de, mogelijk gemaakt om meteen onderscheid te kunnen maken tussen waar­heid en dwaling. {SR2: 287.4}

Bij sommigen kan misschien de vraag opkomen: Hoe kan ik vaststellen wat geïnspireerd is, en wat niet? Het profetisch woord van God is in staat om de vraag te beantwoorden en de verwarring op te helderen, de ene van de andere scheidend, zoals tarwe van het kaf wordt gescheiden. In de eerste plaats: “Tot de wet en tot de getuigenis: indien zij niet overeenkom­stig het woord spreken, is het, omdat er geen licht in hen is” (ongeïnspi­reerd). (Jes. 8:20, KJV.) In de tweede plaats, kwamen de kerken die voor 1844 bestonden, met de verkondiging van de tweede-engel boodschap, ten val (Openb. 14:8), aantonend, dat God Zich niet langer door dat kanaal zou openbaren. Daarom, is elke theorie, en zijtakbeweging of sekte die voortkwam uit die kerken in die tijd, vals, zonder licht in hen. Dit wordt ook bewezen door het feit dat haast alle grondleggers of oprichters van deze theorieën en bewegingen geen aanspraak maken op inspiratie. {SR2: 288.1}

De profetie van Ezechiël, hoofdstuk vier (uiteengezet in “The Shep­herd’s Rod,” Vol. 1, pp. 115-133), bewijst dat Luther, Knox, Wesley, Campbell, Miller, en E. G. White, van Godswege geroepen waren. Ook wordt door de gelijkenis van Mattheus 20 aangetoond, dat aan Luther, Knox, Wesley en Campbell geen licht over profetische waarheid werd gegeven, maar dat zij werden geïnspireerd om op te roepen tot reformatie betref­fende zekere waarhe­den die voor hun tijd werden geopenbaard, en die “met voeten vertreden waren.” Voorts wordt er door dezelfde gelijkenis aange­toond, dat door Miller en White profetische waarheden werden geopen­baard die nooit eerder werden onderwezen. (Zie blz. 227, 228.) Door de profetie van Ezechiël wordt ook aangetoond, dat licht en waarheid over de Schrif­ten zouden worden voortgezet gedurende 390 jaar; dat wil zeggen, van 1500 n. Chr. tot 1890 n. Chr.; en dan zou het gedurende veertig jaar ophouden. (Zie, “The Shepherd’s Rod,” Vol. 1, pp. 114-133.) {SR2: 288.2}

Aldus, terwijl de beweging van 1844 verkondigde dat licht was opgehou­den zich te openbaren door alle andere sekten, werd door Ezechiëls profetie aangetoond dat licht zich zou voortzetten met de laatstgenoemde, tot aan 1890. Dit is ook een vanzelfsprekend feit, want het kerkgenoot­schap der Zevende-dags Adventisten had geen aanvullend licht over de Schriften in de aangegeven veertig jaren. Vandaar, dat elke theorie, of zogenaamde waarheid, die zich zou hebben kunnen ontplooid door iemand binnen deze (Z. D. A.) kerkgenootschap die niet werd geopenbaard vóór 1890, ook vals is. Hoewel sommige dingen stonden opgetekend in de Geest der Profetie, zouden zij niet begrepen worden tot 1929. De waarheden die

288

vóór 1844 werden geopenbaard, tot aan 1929, worden gevonden in de ge­schriften van de “Geest der Profetie,” en datgene dat niet daarin staat geschreven, is van geen nut. Niet eerder, dan wanneer ons verstand is gezuiverd van deze valse theorieën, kunnen wij de waarheid bevatten. Met andere woorden, de Laodiceeërs moeten belijden dat de beschuldiging tegen hen waar is — “ellendig, en jammerlijk, en arm, en blind, en naakt”; en door de waarheid te accepteren zouden zij hun ogen moeten zalven met “ogenzalf”; want het is de “ware Getuige, Die spreekt, en Zijn Woord moet juist zijn.” Vindt uw uitleg “in de Oliehouder,” en u zult geen moei­lijk­heden hebben om de waarheid te weten, of om de altijd gereed­staande valstrik der misleiding te vermijden. Aldus wordt de moeilijkheid om het verschil tussen waarheid en dwaling te weten verwij­derd. {SR2: 288.3}

289

HET VISIOEN VAN DE RIVIER VAN EZECHIEL

Er werd eerder uitgelegd, dat de profetie van Zacharia van toepassing is op de kerk in de tijd van de “Luide Roep.” Aldus wordt het tegenwoordige waarheid. Wij citeren uit Zacharia 12:8: “Te dien dage zal de HERE de inwoners van Jeruzalem beschutten, en die, die onder hen struikelen zou, zal te dien dage zijn als David, en het huis van David zal zijn als God, als de Engel des HEREN voor hun aangezicht” — voor het aangezicht van de grote schare van Openbaring 7:9. {SR2: 290.1}

De kerk in haar gereinigde staat wordt door deze Schriften, “het huis van David,” genoemd. Vandaar, dat deze benaming één van de namen van de kerk wordt in de tijd van de “Luide Roep.” Aldus zal de kerk onder deze naam als God zijn voor de mensen. De betekenis dat hier gegeven wordt is dezelfde als in Exodus 7:1, “En de HERE zeide tot Mozes, zie, Ik heb u tot een god gezet voor Farao; en Aäron, uw broeder, zal uw profeet (knecht) zijn. Dat wil zeggen: “Gij zult Mijn Persoon vertegenwoordi­gen, en hande­len als God door het opeisen van gehoorzaamheid aan uw geboden, en door het bestraffen van ongehoorzaamheid met zulk een straf, die niemand anders dan God kan toedienen; waarbij gij Mijn almachtige ondersteu­ning zult hebben.” Dit is de opdracht aan de kerk in de tijd van de oogst. De apostel Petrus was met zulk een goddelijke kracht begiftigd, toen hij zei: “Gij hebt niet tegen de mensen gelogen, maar tegen God. En Annanias deze woorden horende, viel neer en gaf de geest. (…) En het was omtrent drie uren daarna, dat ook zijn vrouw daar inkwam, niet wetende, wat er geschied was. En Petrus zeide tot haar: (…) Zie, de voeten van hen, die uw man begraven hebben, zijn voor de deur, en zullen u uitdragen. En zij viel terstond neer voor zijn voeten, en gaf de geest. en de jongelingen kwamen binnen, en vonden haar dood, en droegen haar uit, en begroeven haar bij haar man.” (Handelingen 5;4, 5, 7, 9, 10, KJV.) {SR2: 290.2}

“Te dien dage zal er een Fontein geopend zijn voor het huis van David en voor de inwoners van Jeruzalem, tegen de zonde en tegen onrein­heid.” (Zach.13:1.) Merk op, dat deze fontein (of Bron) instaat is om twee dingen weg te wassen; ten eerste zonde, en in de tweede plaats onrein­heid. Wat is het verschil tussen de een en de ander? “Zonde is de overtre­ding van de wet.” (1 Joh. 3:4.) En het gevolg van de zonde is bederf (in verval geraken of achteruitgang) van het lichaam. “Spreekt tot de kinderen Israëls, en zegt tot hen: iedere man, als hij vloeiende zal zijn uit zijn vlees, zal hij om zijn vloed onrein zijn.” (Lev. 15:2.) De Bijbelse

290

term voor ziekte is, “onreinheid.” Zo is ook het innemen in het lichaam in de vorm van voedsel van datgene, wat verboden is door het Woord van God, overtre­ding van de wet, en bederf van het lichaam (onreinheid). {SR2: 290.3}

“Daarom gaat uit het midden van hen, en scheidt u af, zegt de HERE, en raakt niet aan wat onrein is, en Ik zal u aannemen.” (2 Kor. 6:17.) “Want hiervan moet gij doordrongen zijn, dat in geen geval een hoereerder, onreine of geldgierige, dat is een afgodendienaar, erfdeel heeft in het ko­ninkrijk van Christus en God. Laat niemand u misleiden met drogredenen, want door zulke dingen komt de toorn Gods over de kinderen der onge­hoor­zaamheid. Doet dan niet met hen mede. Want gij waart vroeger duisternis, maar thans zijt gij licht in de Here; wandelt als kinderen des lichts. (…) En neemt geen deel aan de onvruchtbare werken der duisternis, maar ontmas­kert ze veeleer.” (Efe. 5:5-8, 11.) God is in staat om de ziel en het lichaam te genezen; maar Hij zal de eerste niet genezen voordat Hij de laatstgenoemde geheeld heeft — eerst de “zonde”, dan “onreinheid.” “Ik zal u ook van al uw onreinheden verlossen, Ik zal het koren roepen en het vermeer­deren, en geen hongersnood over u brengen.” (Eze. 36:29, KJV.) De macht die in staat is om de zonde van elk mens weg te wassen, is “geopend voor het huis van David en voor de inwoners van Jeruzalem” en wordt voorgesteld door de “fontein” van de profetie van Zacharias. {SR2: 291.1}

Ezechiël zegt: “In het vijfentwintigste jaar van onze ballingschap, in de aanvang van het jaar, op de tiende der maand, in het veertiende jaar, nadat de stad was gevallen, op diezelfde dag, was de hand des HEREN op mij en Hij bracht mij daarheen.” (Eze. 40:1.) Zoals het staat opgetekend in het zeven en veertigste hoofdstuk, werd aan Ezechiël in visioen bepaalde bijzonderheden getoond van de tempelbouw, enige jaren voordat de Israëlieten werden bevrijd van de Babylonische ballingschap. Er is reeds verklaard dat de opgerichte Tempel na hun ballingschap, een type was van deze bijzondere kerk in de tijd van de “luide roep” — het “huis van David.” Daarom, is de rivier die vanuit de tempel komt, overeenkomstig het visioen van Ezechiël, van toepassing op deze tijd, en is zij slechts een uitbreiding van deze “fontein” die in het “huis van David,” de kerk, zal zijn. “Van deze fontein vloeit de machtige rivier die gezien werd in het visioen van Eze­chiël.” — (“Counsels on Health,” p. 210.) Tot dusver hebben wij de toepas­sing van deze “fontein” uitgelegd, de plaats en de tijd; zo ook, dat de machtige rivier die gezien werd in Ezechiëls visioen vanuit hém vloeit. Nu zullen wij de betekenis van deze machtige rivier onderzoeken. {SR2: 291.2}

Ezechiël 47

Vers 1: “Later bracht hij mij terug naar de ingang van het huis; zie er stroomden water onder de drempel van het huis uit, oostwaarts, want de

291

voorzijde van het huis was op het oosten; het water vloeide onder de rechterzijde van het huis vandaan, ten zuiden van het altaar.” Aangezien de wateren van de zuidzijde van het altaar kwamen, en toen naar het oosten stroomden, toont het duidelijk aan dat zij voortkomen van het Noorden, hetgeen symbolisch betekent, dat wat de betekenis van de “wateren” ook zijn mag, dat zij van de troon van God afkomstig zijn, want het is “aan de zijde van het “Noorden.” (Jes. 14:14; Psalm 48:2; 75:6.) {SR2: 291.3}

Terwijl de aandacht van Ezechiël gericht was op inwendige waar hij het eerst de wateren zag, zei hij: (Vers 2) “Toen leidde hij mij door de Noord­poort en hij voerde mij toen buitenom naar de buitenste poort, naar (de poort) die op het oosten uitzag; en zie, daar borrelde wateren op uit de rechter zijkant. (Vers 3) Nadat de man uitgegaan was naar het oosten met een meetsnoer in zijn hand, mat hij duizend el en deed mij door de wateren gaan; de wateren reikten tot aan de enkels. (Vers 4) Hij mat weer duizend (el) en deed mij door de wateren gaan; De wateren reikten tot aan de knieën. Hij mat weer duizend (el) en deed mij erdoor gaan; de wateren reikten tot aan de heupen. (Vers 5) Hij mat nog eens duizend (el); nu waren zij een rivier gewor­den, die ik niet doorwaden kon, want de wateren waren zo hoog, dat men erin zwemmen kon, een rivier die men niet kon doorwaden. (Vers 6) Toen zeide hij tot mij: Hebt gij het gezien, mensen­kind? Daarop deed hij mij terug­gaan langs de oever van de rivier. (Vers 7) Toen ik terugkeer­de, zie, langs de oever van de rivier stonden aan weerszij­den zeer veel bomen. (Vers 8) Hij zeide tot mij: deze wateren stromen naar de oostelijke landstreek, vloeien af naar de woestijn en komen uit in de zee; in de zee worden zij uitge­stort, zodat haar wateren gezond zullen worden. (Vers 9) En alles zal leven, overal waar de rivier komt, en er zal een zeer grote menigte aan vis zijn, want deze wateren zullen daarheen komen, want zij zullen genezen worden; en overal waar de rivier komt, zal alles leven. (Vers 10) En het zal geschie­den, dat vissers erlangs zullen staan van Engedi tot En-Eglaïm; zij zullen een plaats zijn om de netten uit te spreiden, hun vissen zullen naar hun aard zijn, zoals de vissen van de grote zee, uitzonderlijk talrijk. (Vers 11) Maar de modderige plaatsen en moe­rassen ervan zullen niet gezond worden; zij zullen aan het zout worden prijsgege­ven. (Vers 12) En langs de rivier zullen op haar oevers aan weers­zij­den allerlei bomen groeien tot spijze, waar­van het loof niet zal verwel­ken en de vrucht niet zal opraken; het zal nieuwe vrucht voortbrengen overeenkomstig haar maanden, omdat ­hun wateren uit het heiligdom komen; en de vrucht daarvan zal tot spijze zijn en het loof tot geneesmid­del.” (Eze. 47:2-12, KJV.) {SR2: 292.1}

Merk op, dat toen Ezechiël de wateren voor het eerst aan de zijde van het

292

293

294

altaar zag, waren zij van weinig betekenis in vergelijking met datgene wat hij buiten de poort zag. Aangezien de kleine beek meteen aanzwelt tot een machtige rivier, stelt het iets voor dat zeer snel groeit. Deze wateren stellen hetzelfde voor als de wateren in Openbaring 17:15: “Volken, en menigten, en natiën, en talen.” Want de engel zei tot Ezechiël: “In de zee worden zij uitge­stort, zodat haar wateren gezond zullen wor­den.” (Vers 8.) Daarom, stellen deze wateren een zeer grote schare voor “die niemand tellen kan,” die zal worden genezen van zonde en ziekte, verlost in de tijd van de “luide roep” door de dienst van “het huis van David” (de kerk). Daar Ezechiël de rivier niet kon doorwaden, is het simbool in volmaakte overeenstemming met Openbaring 7:9: “Een grote schare, die niemand tellen kon, uit alle natiën, en geslachten, en volken, en talen (…) bekleed met witte klederen, en palmtakken in hun handen.” {SR2: 292.2}

Merk op, dat de reden waarom de wateren gezond worden, is, omdat zij “uitkomen in de zee.” Als de machtige rivier de heiligen van de aarde voorstelt, dan moet de zee een voorstelling zijn van de zondeloze werelden (bewoners) in het universum van God. Aangezien de rivier uitkomt in de zee, betekent het, dat de heiligen in contact zullen komen met de eeuwige natiën die geen zonde kennen, “uitgekomende zijnde,” moeten wij “gezond” zijn, voordat wij elkaar ontmoeten! Het feit van dit symbool toont aan, dat deze de laatste afdeling is van Gods gemeente — de kerk die zal worden veranderd, zonder de dood te smaken! Maakt u gereed, maakt u gereed, maakt u gereed, wij staan nu op de vleugels van de eeuwigheid — leven, dat nooit zal ophouden. {SR2: 295.1}

De wateren die deze machtige rivier samenstellen stelt een menigte van heiligen voor, begiftigd met genezende kracht van de troon van God; want het Woord zegt: “En alles zal leven, (eeuwig), overal waar de rivier komt.” {SR2: 295.2}

Nadat de engel driemaal duizend el gemeten had, zegt Ezechiël: ” Hebt gij het gezien, mensen­kind? Daarop deed hij mij terug­gaan langs de oever van de rivier. Toen ik terugkeer­de, zie, langs de oever van de rivier ston­den aan weerszij­den zeer veel bomen. En langs de rivier zullen op haar oevers,” zei de engel, “aan weers­zij­den allerlei bomen groeien tot spijze, waar­van het loof niet zal verwel­ken, en de vrucht niet zal opraken; het zal nieuwe vrucht voortbrengen overeenkomstig haar maanden, omdat ­hun wateren uit het heiligdom komen; en de vrucht daarvan zal tot spijze zijn en het loof daarvan tot geneesmid­del.” (Vers 6, 7, 12.) {SR2: 295.3}

295

De waarde van het loof (of de bladeren) en de vruchten van deze bomen zijn in vergelijk dezelfde als de boom des levens, overeenkomstig Openbaring 22:2: “En aan weerszijden van de rivier was daar de boom des levens, die twaalf soorten vruchten draagt, en draagt haar vruchten iedere maand.” De betekenis is, dat de kerk van God (het huis van David) wordt begiftigd met kracht van de troon, om eeuwig leven aan te bieden, zonder doodsmaak, aan hen die de waarheid aanvaarden, en die bereid zijn om deel uit te maken van deze machtige rivier. Aangezien deze de enige afdeling is van Gods kerk aan wie vergund is het gezaghebbende evangelie van blijvende genezing en eeuwig leven, verklaard het Woord: “Hij, die zwak is onder hen te dien dage, zal zijn als David; en het huis van David zal zijn als God, als de Engel des HEREN voor hun aange­zicht.” (Zach. 12:8, KJV.) {SR2: 296.1}

“En er zal een zeer grote menigte aan vis zijn, want deze wateren zullen daarheen komen. (…) En het zal geschie­den, dat vissers erlangs zullen staan van Engedi tot En-Eglaïm. (…) Hun vissen zullen naar hun aard zijn, zoals de vissen van de grote zee, uitzonderlijk talrijk. (Eze. 47:9, 10, KJV.) De vissen stellen hen voor, die zullen worden bekeerd tot de kerk — “rivier.” “En alles zal leven, overal waar de rivier komt.” (Vers 9.) De predikers of bedienaren worden voorgesteld als vissers: “En Jezus zeide tot hen: Komt gij achter Mij, en Ik zal u vissers van mensen maken.” (Mark. 1:17.) De apostelen hielden, voor een tijd, op om vissers van mensen te zijn, toen zij eropuit gingen om voor gewin te vissen, “en die nacht hadden zij niets gevangen. maar toen de morgen aangevangen was, stond Jezus aan de oever. (…) Toen zei Jezus tot hen: ‘Kinderkens hebt gij niet enig toespijs? Zij antwoordden Hem: Neen. En Hij zeide tot hen: ‘Werpt het net aan de rechterzijde van het schip, en gij zult vinden.’ Zij wierpen het dan, en konden het niet meer trekken vanwege de menigte der vissen.” (Joh. 21:3-6, KJV.) Het sucses blijft niet uit wanneer het gebod van de Meester wordt gehoorzaamd. Als de predikers voortdurend Jezus raadpleegden waar en hoe het net uit te werpen, dan zou er steeds een menigte aan “vis” — bekeer­lingen — zijn en zou er nooit een gebrek aan “toespijs” — middelen — zijn. {SR2: 296.2}

“Want de voorzijde van het huis was op het oosten.” (Eze. 47:1.) De positie van het huis bewijst, dat het ware aanbidding voorstelt, want aldus werd Gods’ uitverkoren volk geïnstrueerd hun tempels te bouwen. Israël aanbad God met hun ruggen naar het oosten om hun eraan te herinneren, dat zij geen ontzag zouden hebben voor zonaanbidding en afgoderij. {SR2: 296.3}

“Hij zeide tot mij: deze wateren stromen naar de oostelijke landstreek, vloeien af naar de woestijn en komen uit in de zee.” (Vers 8.) Het is opmerkelijk om te ontdekken hoe volmaakt deze symbolen, in elke instantie, ­

296

zijn. Deze richting van het kompas duidt aan, dat de bood­schap van de “luide roep” in de oostelijke richting moet beginnen wanneer het voor het eerst geo­penbaard wordt. Aangezien de meeste leden van de kerk zich ten oosten van Californië bevinden, en over de Atlantische Oceaan, moet de bood­schap vanzelfsprekend naar het oosten aanvangen. Deze symbolische profetie toont aan, dat de boodschap van de “luide roep” haar oorsprong moet vinden in Californië. Aldus de woorden van de “Geest der Profetie” vervullend in een brief, gericht aan Elder E. E. Andross: “Ik ben vol vertrouwen, Elder Andross, dat de broeders in Zuide­lijk Californië een zegen zullen vinden in het overzien van de leringen van de Schriften betreffende de 144.000 en (dat zij), wat voor licht er ook mag zijn in de gepubliceerde geschriften van de Geest der Profetie, deze leringen doen gelden. En aangezien er onder gebed aandacht is besteed aan deze zaak in al haar betekenissen, geloof ik dat God de waarheid voldoen­de duidelijk zal maken, om zo het vermijden van onnodige en nutteloze vragen mogelijk te maken, die niet van belang zijn voor de redding van kostbare zielen.” Aangezien het oosten de Bijbelse richting van afgoderij is, betekent het ook dat de boodschap koers zet naar de bekering van zonda­ren en om afgoderij te vernietigen. {SR2: 296.4}

“En het zal te dien dage geschieden, spreekt de HERE der heerscharen, dat Ik uitroeien zal uit het land de namen van de afgoden, dat zij niet meer gedacht zullen worden;ja, ook de profeten en de onreine geesten zal Ik uit het land wegdoen.” (Zach. 13:2, KJV.) {SR2: 297.1}

De Engel mat vier maal duizend el naar de oostelijke richting (duizen — tien maal honderd). Waarom vier maal duizend? Waarom niet meer of minder? Het is reeds uitgelegd dat het getal “tien” een symbool is van het universele (of het wereldwijde), en dat het getal “vier” een symbool is van de volheid der aarde of de vier punten (of richtingen) van de kompas. Aldus toont het op symbolische wijze aan, dat de boodschap wereldwijd is; en terwijl het aanvangt in de richting van het oosten, breidt het zich uit van pool tot pool, en omcirkelt het de aarde volledig (10 X 100 = 1000 — en dat vier maal), in volledige overeenstemming met de woorden van Christus: “En dit evangelie van het koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden, tot een getuigenis aan all volken; en dan zal het einde komen.” (Matt. 24:14.) {SR2: 297.2}

“Doch de modderige plaatsen en haar moerassen zullen niet gezond worden, zij zullen tot zout overgegeven worden.” (Eze. 47:11.) De “moeras­sen” en de “modderige plaatsen” stellen kerkgenootschappen en sekten voor, gescheiden van de “machtige rivier,” en dat zij niet gered, of gezind zullen worden. “Tot zout overgegeven worden,” betekent, voor eeuwig verloren, zoals dat het geval was met de vrouw van Lot. “En gelijk het was in de dagen van Noach, zo zal het ook zijn in de dagen van de Zoon des mensen. (…) Gelijk het ook was in de dagen van Lot. (…) Denk aan de vrouw van Lot.” (Luk. 17:26, 28, 32.) {SR2: 297.3}

“En het zal geschieden, dat de vissers aan deze zullen

298

staan, van En-gedi aan tot En-Eglaïm toe; zij [deze twee steken] zullen een plaats zijn tot uitspreiding der netten.” (Eze. 47:10.) Deze twee steden openbaren dat de vissen worden gevangen in twee plaatsen: En-gedi (Z.D.A. kerk) waar de 144.000 worden vergaderd — de eerste vruchten. En-Eglaïm (Babylon of de wereld) waar de grote schare van Openbaring 7:9 worden vergaderd. Het diagram op de kaart, blz. 294, stelt de Z.D.A. kerk (En-gedi) voor, als deze het “huis van David” wordt, en de plaats van de rivier (En-Eglaïm) stelt de wereld voor. De stroom (of beek) van de fontein waar het ontspringt naar de oostelijke poort, stelt de 144.000 voor, en de rivier staat voor de grote schare.” “De beekjes der rivieren zullen verblijden de stad Gods, het heiligdom der woningen van de allerhoogste. God is in het midden van haar, zij zal niet wankelen, God zal haar helpen, en dat juist optijd.” (Psalm 46:5, 6 / Eng., vv. 4, 5, KJV.) {SR2: 297.4}

RECHTVAARDIGMAKING DOOR HET GELOOF; WAT IS DAT?

Al de zegeningen die staan opgetekend in de vorige hoofdstukken worden samengevat in hetgeen nu volgt:

Hoewel dit meest belangrijke onderwerp de eenvoudigste van alle Bijbel­se waarheden is, is het op uitgebreide schaal verward, en grotendeels misverstaan. Het voorbeeld van de ervaring van één man in de dingen Gods, en zijn rechtvaardigmaking door geloof, zou de wijdverbreide verwarring moeten ophelderen, en de sluier moeten verwijderen, die over de ogen getrokken is van de getrouwen. “Maar ook dat, wat uit het geloof van Abraham is, die de vader is van ons allen. (Gelijk geschreven staat: Ik heb u tot een vader van vele volken gesteld), voor Hem, aan Wie hij geloofd heeft, namelijk God, Die de doden levend maakt, en roept de dingen, die niet zijn, alsof zij waren.” (Rom. 4:16, 17, KJV.) {SR2: 298.1}

Wanneer de methode , gevolgd door Abraham, opgevolgd wordt, dan, en alleen dan, kan een ieder van ons gerechtvaardigd worden; er is géén andere weg. “En indien gij van Christus zijt, zo zijt gij dan Abrahams zaad, en naar de belofte erfgenamen.” (Gal. 3:29.) “Indien gij Abrahams kinde­ren waart, zo zoudt gij de werken van Abraham doen.” (Joh. 8:39.) Laten wij nu eens aandacht besteden aan Abrahams geloof, ervaring, en recht­vaardigmaking. “Hoort naar Mij, gij die gerechtigheid najaagt, gij, die de HERE zoekt! Aanschouwt de rotssteen waaruit gij gehouwen zijt, en de holte van de put waaruit gij gegraven zijt. Aanschouwt Abraham, uw vader.” (Jes. 51:1, 2.) {SR2: 298.2}

298

In hetgeen nu volgt, zal worden opgemerkt, dat Abraham, zonder te aarzelen, aan al Gods opdrachten gehoor gaf: “De HERE nu had tot Abram gezegd: Ga uit uw land, en uit uw maagschap, en uit uw vaders huis, naar het land, dat Ik u wijzen zal. (…) En Abram trok heen, gelijk de HERE tot hem gesproken had. (…) En de HERE verscheen aan Abram, en zeide: Aan uw zaad zal Ik dit land geven. Toen bouwde hij daar een altaar voor de HERE, Die aan hem verschenen was.” (Gen. 12:1, 4, 7.)En de Here zeide tot Abram, nadat Lot zich van hem gescheiden had: Sla toch uw ogen op, en zie van de plaats, waar hij zijt,naar het noorden, zuiden oosten en westen, want het gehele land, dat gij ziet, zal Ik u en uw nage­slacht voor altoos geven. En Ik zal uw nageslacht maken als het stof der aarde, zodat, indien iemand het stof der aarde zou kunnen tellen, ook uw nageslacht te tellen zou zijn. Sta op, doorwandel het land in zijn lengte en breedte, want u zal Ik het geven. Daarna sloeg Abram zijn tenten op en ging wonen bij de terebinten van Mamre, bij Hebron, en hij bouwde daar een altaar voor de HERE.” (Gen. 13:14-18.) {SR2: 299.1}

“Voorts zeide God tot Abraham: En wat u aangaat, gij zult Mijn verbond houden, gij en uw nageslacht, en hun geslachten. Dit is Mijn verbond, dat gij zult houden tussen Mij en u en uw nageslacht: dat bij u al wat mannelijk is besneden worde. (…) Daarop nam Abraham zijn zoon Ismaël en allen die in zijn huis geboren waren, ook allen die door hem voor geld gekocht waren, al wat mannelijk was onder Abrahams huisgenoten, en hij besneed het vlees van hun voorhuid op diezelfde dag, zoals God tot hem gespro­ken had.” (Gen. 17:9, 10, 23.) {SR2: 299.2}

“Maar God zeide tot Abraham: Laat dit niet kwaad zijn in uw ogen, om de jongen en om uw slavin; in alles wat Sara tot u zegt, moet gij naar haar luisteren, want door Izak zal men van uw nageslacht spreken. Toen stond Abraham des morgens vroeg op, en nam brood, en een fles water, en gaf ze aan Hagar, dat leggende op haar schouders; ook gaf hij haar het kind, en zond haar weg.” (Hoofdstuk 21:12, 14.) En het geschiedde na deze dingen, dat God Abraham beproefde, en Hij zeide tot hem: Abraham! En hij zeide: Zie, hier ben ik! En Hij zeide: Neem nu uw zoon, uw enige, die gij liefhebt, Izak, en ga heen naar het land Moria, en offer hem aldaar tot een brandoffer, op een van de bergen, die Ik u zeggen zal. Toen stond Abraham des morgens vroeg op, en zadelde zijn ezel, en nam twee van zijn knechten met zich, en Izak zijn zoon; en hij kloofde hout voor het brandof­fer, en maakte zich op, en ging naar de plaats, die God hem gezegd had. (…) En Abraham bouwde daar een altaar, en hij schikte het hout, en

299

bond zijn zoon Izak, en legde hem op het altaar boven op het hout. En Abraham strekte zijn hand uit, en nam het mes om zijn zoon te slachten. Maar de Engel des HEREN riep tot hem van de hemel, en zeide: Abraham, Abraham! En hij zeide: Zie hier ben ik! Toen zeide Hij: Strek uw hand niet uit naar de jongen en doe hem niets, want nu weet Ik dat gij Godvrezend zijt, en uw zoon, uw enige, Mij niet hebt onthouden. (…) Toen riep de Engel des HEREN ten tweede male van de hemel tot Abraham en zeide: Ik zweer bij Mijzelf, luidt het woord des HEREN: omdat gij dit gedaan hebt, en uw zoon, uw enige, Mij niet onthouden hebt, zal Ik u rijkelijk zegenen, en uw zaad zeer vermenigvuldigen, als de sterren des hemels en als het zand aan de oever der zee, en uw zaad zal de poort zijner vijanden erfelijk bezitten. En in uw zaad zullen alle volken der aarde gezegend worden, omdat gij Mijn stem gehoorzaamd hebt.” (Gen. 22:1-3, 9-12, 15-18.) {SR2: 299.3}

“En Abraham geloofde God, en het werd hem tot gerechtigheid gerekend, en hij werd de vriend van God genoemd.” (Jak. 2:23, KJV.) Door in alle eenvou­d de dingen te doen die God van hem vroeg, verkreeg hij deze reputatie: “Omdat Abraham Mijn stem gehoorzaam geweest is, en heeft onderhouden Mijn bevel, Mijn geboden, Mijn inzettingen en Mijn wetten.” “In uw zaad zullen gezegend worden alle volken der aarde.” (Gen. 26:5, 4.) Het hebben van een kinderlijk geloof in het Woord, en het doen van alles wat God gezegd heeft, is de enige heiligmaking en gerechtigheid dat van Christus is. Dezulken zijn de kinderen van Abraham, en de belofte is voor hen. Zij verklaren openlijk dat het bloed van Christus de kracht heeft om hen te redden van de banden der zonde, en van de veroordeling der wet. Zij zullen het land voor eeuwig en altoos bezitten. Dezen zij het Israël Gods. Er zijn geen anderen, en alleen dit is gerechtigheid en heiligmaking door het geloof. {SR2: 300.1}

301

— 000 —